ตอนที่ 4 ชีวิตของคนขุดแร่
“ให้ตายเถอะเหนือภพ เจ้าไปกับหัวหน้าไททีไร กลับออกมาล่ำซำทุกทีเลยนะ ข้านี่อิจฉาเจ้าจริงๆ”
ฮันเตอร์ที่ทำหน้าที่รับซื้อและประเมินคุณภาพแร่ กล่าวขึ้นกับเหนือภพอย่างคุ้นเคย ขณะมองตระกร้าไม้สานขนาดใหญ่ ที่ภายในเต็มไปด้วยแร่ไร้สีขนาดเท่าผลพุททราจีนอยู่เต็มจนล้น อีกทั้งยังมีเศษเสี้ยวของแร่หนึ่งสีปนอยู่ด้วยมันเป็นเสี้ยวบางๆประมาณเท่าเส้นผมปนอยู่กับแร่ไร้สี แม้มันจะมีอยู่แค่นั้น แต่นั่นก็น่าปลาบปลื้มมากแล้ว
“แฮะๆ หากไม่ได้หัวหน้าผมเองก็คงไม่โชคดีขนาดนี้หรอกครับ”
ผู้ที่ถูกกล่าวถึงอย่างหัวหน้าไทที่อยู่ข้างๆ มีสีหน้าเซ็งขณะเหลือบสองมือของเหนือภพที่ถูกพันด้วยผ้าเก่าๆสีช้ำเลือด ก่อนจะถอนหายใจออกมา เขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่า เหนือภพ เด็กอายุเพียงแค่ 12 ปีจะพยายามมากขนาดนี้ไปเพื่ออะไร มากจนไม่สนใจมือสองข้างของตัวเอง
ตอนที่อยู่ด้านในเหมือง เหนือภพพยายามอย่างบ้าคลั่งเพื่อที่จะกระเทาะแร่ไร้สีออกมาจากผนังหินของถ้ำออกมาให้มากที่สุดโดยไม่หยุดพัก จนสองมือที่หยาบกร้านแห้งด้านอยู่แล้วแตกแล้วแต่อีก แตกจนด้ามจับไม้อีเตอร์มีคราบเลือดติด
พอได้สังเกตมากขึ้น ก็จะเห็นว่าด้ามจับที่เป็นสีดำเหมือนรอยคราบหยดน้ำไหลนั่น คงไม่ใช่สีของไม้หรือยาเคลือบไม้แต่อย่างใด คงเป็นคราบเลือดที่หลงเหลือไว้มานานหลายปีของเหนือภพและบรรพบุรุษของเขา
“นี่เงินของเจ้า ทั้งหมด 97 เหรียญทองแดง ข้าเพิ่มให้อีก 3 เหรียญแล้วกัน ในถุงนี่มีทองแดงอยู่ร้อยเหรียญ ถือเป็นค่ารักษามือของเจ้า”
“ขอบคุณครับพี่พล”
เหนือภพ รับถุงผ้าที่บรรจุเหรียญทองแดงหนึ่งร้อยเหรียญออกมานับดูอย่างอารมณ์ดี ขณะกล่าวปฎิเสธความหวังดีของฮันเตอร์ชื่อพล
“ส่วนมือข้าไม่เป็นไรหรอกครับ ข้าชินแล้ว บาดแผลแค่นี้เรื่องเล็กน้อย กลับบ้านไปแช่น้ำเกลือสักหน่อย เช้ามาเดี๋ยวก็หาย”
เหนือภพตอบด้วยรอยยิ้ม ทั้งที่ความจริงไม่ใช่แบบนั้น แต่นี่ถือเป็นการปลอบใจตัวเองให้สู้ต่อไป
“กลิ่นคาวเลือดเจ้านี่มันฉุนจมูกข้าจริงๆ”
ด้วยความเป็นคนมีประสาทดมกลิ่นที่ดี ทำให้พลถึงกับใบหน้าบิดเบี้ยว แสดงความไม่ชอบใจออกมาอย่างชัดเจน แววตาสีหน้าของพล เต็มไปด้วยความอ่อนใจ ก่อนจะพ่นลมหายใจ ‘เฮ้อ’ ออกมาอย่างเอือมระอา เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก
“เจ้านี่มันจริงๆเลยนะภพ ดื้อรั้นไม่เข้าท่า ไปๆรีบไสหัวของเจ้ากลับบ้านไปซะ”
ฮ่าๆๆ เหนือภพหัวเราะกลบเกลื่อนทั้งที่เขารู้สึกเจ็บปวดสองมือมาก แต่แสร้งว่าไม่รู้สึก และแน่นอนว่า ด้วยประสบการณ์ของพลเขาเข้าใจเรื่องนี้ดี เพียงแสร้งหงุดหงิดเพื่อไม่เปิดโปงความรู้สึกที่แท้จริงของเหนือภพ ด้วยวัยเพียงแค่นี้ทำได้ขนาดนี้ก็น่านับถือแล้ว
“ผมไปแล้วนะพี่พล หัวหน้าไทแล้วพรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะครับ” ฮันเตอร์พลโบกมือไล่อย่างหงุดหงิด
“รีบๆไป”
เมื่อเหนือภพลับสายตา สายตาของพลก็มองไปทางหัวหน้าไทด้วยความรู้สึกซับซ้อน
“ทำแบบนี้มันดีแล้วจริงๆเหรอ หัวหน้า”
หัวหน้าไทมีท่าทีไม่สนใจยืนเกาะอกหลังพิงกำแพงถ้ำอย่างครุ่นคิด คิดตามคำพูดของพล
“ท่านจะช่วยเขาแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ ท่านเองก็รู้ดีว่าอีกไม่นาน ท่านก็ต้องออกจากหมู่บ้านนี้ไป หากท่านทำเช่นนี้บ่อยๆเข้า ข้าเกรงว่า เจ้าเด็กนั่นคงใช้ชีวิตยากขึ้นเมื่อไม่มีท่าน”
“จะยากอะไร ก็เจ้าไง”
หัวหน้าไท พูดด้วยท่าทีผ่อนคลาย ไม่รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิด
“ห่ะ ข้านี่นะ ไม่ๆ ท่านอย่าผลักไสภาระที่ท่านสร้างมาให้ข้า ข้าทนไม่ได้แน่ งานน่าเบื่อแบบนั้น ขืนให้ข้าไปเฝ้า คุ้มกันมันบ่อยๆเวลาขุดแร่ ข้าขอเป็นเสมียนคิดเงินไปจนตายดีกว่า”
“แต่ชีวิตเจ้าเด็กนั่นต้องมาเป็นแบบนั้น ก็เพราะความผิดของเราสองคนที่ละทิ้งหน้าที่ในวันนั้น”
น้ำเสียงของหัวหน้าไทเข้มขึ้น สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นจริงจัง ดวงตาแสดงความเศร้า และรู้สึกผิด
“เพราะข้ารู้ไง ถึงได้ให้ราคาค่าแร่ที่มันขุดได้ในราคาพิเศษเสมอ ทั้งที่ข้าก็รู้ตัวว่าจะโดนด่า ไม่ใช่ข้าไม่ช่วย เพียงแต่ว่าเราจะคอยช่วยเหลือมันทั้งชีวิตแบบนี้ไม่ได้ สักวันมันก็ต้องโต ต้องเลือกเส้นเดินทางเดินด้วยสองขาของมันเอง ข้าคิดว่าควรจะส่งมันไปเรียนทักษะวิชาชีพเพื่อเอาชีวิตรอด ดีกว่าต้องมาใช้ชีวิตขุดแร่ในเหมืองตลอดไป”
“แต่ข้าคิดว่า มันน่าจะเป็นฮันเตอร์มากกว่า วิชาชีพเลี้ยงชีวิตมันธรรมดาเกินไป”
พลอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะ ฮ่าๆๆๆ ออกมา
“เอาจริงดิ นี่ท่านยังอยากให้มันเป็นฮันเตอร์อีกเหรอ ล้มเลิกซะเถอะ หัวหน้า คนไม่มีพรสวรรค์ยังไงก็เป็นไม่ได้ มีแต่จะเสียเวลาเปล่า”
“เวลาที่เหลือข้าจะฝึกฝนมันเอง ข้าเชื่อว่าด้วยความอดทนไม่ย่อท้อของมัน ร่างกายที่แข็งแกร่งเต็มไปด้วยพละกำลังแบบนั้น เหมาะสมและมีคุณสมบัติมากพอที่จะเป็นฮันเตอร์ที่ดีในอนาคตได้”
“เรื่องแบบนั้นใครๆก็รู้อยู่ แต่จะไหวเหรอ เจ้านั่นน่ะ ใครๆก็รู้ดีว่า ไม่มีพรสวรรค์ในการเป็นฮันเตอร์เลย เข็นเท่าไหร่ก็ไม่ขึ้น ต่อให้ฝึกดีแค่ไหน อย่างมากก็เอาชนะได้แค่สัตว์อสูรระดับต่ำทั่วไปเท่านั้นล่ะ ไม่ทางที่จะชนะเหล่าฮันเตอร์ด้วยกัน และยิ่งไม่ต้องพูดถึงเหล่าสัตว์อสูรที่โหดร้าย ป่าเถื่อนพวกนั้น”
“พรสวรรค์ไม่มีก็ไม่เป็นไร แต่ความพยายามไม่มีไม่ได้ นี่เป็นสิ่งที่ข้าเชื่อมั่น”
น้ำเสียงมั่นคงยืนหยัดในความคิดตนเอง ตราบใดที่ผู้ชี้นำของเหนือภพยังไม่ปรากฏตัว มันก็ยังมีความหวัง หัวหน้าไทเชื่อมั่นในความคิดตัวเองอย่างหนักแน่น
“แล้วข้าจะรอดู”
พลไม่คิดว่าจะมีหวัง ได้แต่เฝ้ารอดูเรื่องสนุกทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่า ผลลัพธ์มันไม่มีทางเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ยังไงกฎเกณฑ์ของโลกใบนี้ก็มีมนุษย์ได้แค่สองประเภทเท่านั้น เป็นกฎที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงหรือแทรกแซงได้ เมื่อถูกกำหนดมาให้เป็นฮันเตอร์ก็ไม่อาจหลีกหนีชะตากรรมนี้ได้พ้น
เมื่อเกิดมาไม่ใช่ พยายามเท่าไหร่ก็ไร้ประโยชน์ มนุษย์เราไม่มีทางสมบูรณ์แบบไปทุกอย่าง ได้อย่างเสียอย่าง มันเป็นเรื่องธรรมดา การที่เหนือภพมีความสามารถในด้านการเป็นฮันเตอร์ที่ต่ำ แต่ก็ใช่ว่าเรื่องอื่นของเขาจะย่ำแย่
เนื่องจากเหนือภพมีความสามารถในด้านอื่นมาทดแทน หากพูดถึงเรื่องการใช้แรงงาน ไม่ว่าสร้างบ้าน แบกหาม ตัดไม้หรือไถนาแทนโค ไม่มีใครสามารถสู้เหนือภพได้สักคน เป็นศักยภาพทางร่างกายที่ไม่ได้เกิดผิดที่ผิดทางอย่างที่ใครคิด แต่นี่เป็นเรื่องปกติสำหรับมนุษย์ไร้พรสววรค์ที่เกิดมาเพื่อเป็นแรงงาน
มันดูเหมือนไม่ยุติธรรม แต่เปล่าเลย ทุกอย่างมันถูกกำหนดมาอย่างถูกต้องแล้ว
ฮันเตอร์มีหน้าที่ล่าสังหารสัตว์อสูรเพื่อปกป้องคนธรรมดาที่ไม่มีพรสวรรค์ แต่ในขณะเดียวกันคนธรรมดาก็ผลิตสิ่งของอาหาร สร้างที่อยู่อาศัยให้เหล่าฮันเตอร์เป็นการตอบแทน ต่างฝ่ายต่างพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกันเพื่อความอยู่รอด
พลก็เคยเป็นหนึ่งในคนที่เชื่อมั่นว่าเหนือภพจะเป็นฮันเตอร์ที่เก่งเพราะมีศักยภาพที่ดีมาตั้งแต่เกิด ร่างกายแข็งแกร่งหนาหนัก มีพละกำลังมาก แต่น่าเสียดายที่ไม่มีปราณอาคมไหลเวียนอยู่ภายในร่างกาย ซึ่งเป็นหัวใจหลักสำคัญสำหรับการเป็นฮันเตอร์
ถึงพลจะด่วนสรุปตัดสินจากภายนอกไปแล้วเพราะเคยเห็นการฝึกของเหนือภพมาก่อน แต่ลึกๆในใจยังมีความหวังว่า หัวหน้าไทเป็นฮันเตอร์แรงค์ D ที่ผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชน เขาพบเห็นอะไรมามาก น่าจะมีความสามารถดึงศักยภาพของเหนือภพออกมาใช้งานได้ หากไม่แล้ว เขาก็คงต้องยอมปล่อย แล้วเลือกเส้นทางใหม่ให้เหนือภพเดิน จะถือว่าเป็นการดีต่อตัวเหนือภพมาก ทั้งยังไม่ผิดกับสัญญาที่เคยให้ไว้กับ ‘เหนือปฐพี’ พ่อแท้ๆของเหนือภพ
