ตอนที่ 2 เหมืองศิลาร้อยชั้น

"เหนือภพ เจ้ามาแต่เช้าเช่นเคยนะ"

"อรุณสวัสดิ์ครับหัวหน้าไท ยังมีที่ว่างเหลือให้ข้าไหม"

แม้ว่าเหนือภพจะรีบออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้า แต่ก็ยังนับว่าช้ากว่าคนอื่น เพราะตอนนี้ที่หน้าปากทางเข้าเหมืองมีบรรดาพ่อค้ามาตั้งจุดรับซื้อแร่กันเต็มไปหมดแล้ว บ้างก็เป็นร้านขายอาหาร ขายเสบียง บ้างก็เป็นร้านขายยาสมุนไพรประเภทเพิ่มพลังกาย

ดังนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าภายในถ้ำคงเต็มไปด้วยบรรดานักขุดแร่ที่ไปจับจองที่กันหมดแล้ว

"แน่นอนลูกค้าประจำอย่างเจ้า ข้าเหลือที่ไว้ให้เจ้าเสมอล่ะ มา ตามข้าเข้ามา วันนี้ข้าว่างจะไปขุดเป็นเพื่อนเจ้า รับรองวันนี้เจ้าได้เงินเป็นกอบเป็นกำกลับบ้านแน่"

หัวหน้าไทพูดจบก็กวักมือเรียกให้เหนือภพเดินตามเข้าไปอย่างสนิทสนมคุ้นเคย ตั้งแต่ที่แม่ของเขาบาดเจ็บก็มีหัวหน้าไทนี่แหละที่คอยช่วยดูแลแม่ของเขาอยู่เสมอ ในใจของเหนือภพยามที่เดินตามชายวัยกลางคนผู้นี้รู้สึกอบอุ่นอย่างมาก ความรู้สึกไม่ต่างจากยามอยู่ใกล้พ่อผู้ล่วงลับไปแล้ว แม้แต่รูปร่างของหัวหน้าไทก็ยังคล้ายกับพ่อของเขา รูปร่างล่ำสันเต็มไปด้วยมัดกล้ามและรอยแผลเป็น

“นี่ครับลุงไทค่าเข้าเหมืองสำหรับวันนี้”

เหนือภพเดินขึ้นมาตีคู่ชายวัยกลางคนพร้อมกับยื่นเหรียญทองแดงหนึ่งเหรียญออกไปอย่างหนักใจ

…. เห้อ 1 เหรียญทองแดง ซื้อข้าวให้แม่กับเหนือฟ้ากินได้เกือบทั้งอาทิตย์เลยนะ แต่เอาเถอะ ยิ่งเสี่ยงมากก็ยิ่งได้ผลตอบแทนมาก…..

เหนือภพคร่ำครวญในใจ แน่นอนว่าทุกครั้งที่เขามาที่นี่ก็ต้องหนักใจทุกครั้ง ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรกแต่กลับไม่มีครั้งไหนที่เขาทำใจได้สักที เพราะการเข้าเหมืองแต่ละครั้งจะมีค่าธรรมเนียมที่ผู้ใหญ่บ้านตั้งเอาไว้เป็นค่าใช้จ่ายในการเข้าไปแสวงโชค 1 เหรียญทองแดงต่อครั้ง ระยะเวลาไม่จำกัดขึ้นอยู่กับโชคว่าจะขุดได้แร่ชนิดไหน

หากเป็นแร่ไร้สี สิบก้อนก็มีค่าเท่ากับ 1 เหรียญทองแดง หากโชคดีขุดได้แร่หนึ่งสี ราคาของมันอยู่ที่ 10 เหรียญทองแดงต่อก้อน แต่ว่า แร่หนึ่งสีหาได้ยากมาก ปีหนึ่งถึงจะมีคนขุดเจอได้สักก้อน และวันนี้เขาก็คาดหวังว่าจะได้แร่หนึ่งสี หากได้มาละก็ เขาก็จะสามารถแก้ปัญหาปากท้องของครอบครัวไปได้สักพักเลยทีเดียว และในท้ายที่สุดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นสบตาลุงไทด้วยแววตาละห้อยแต่แฝงเร้นไปด้วยความเด็ดเดี่ยว

หัวหน้าไทพยายามดึงเหรียญทองแดงในมือเหนือภพออกมาจนกล้ามแขนปูดขึ้นมา ขณะที่ประกายในดวงตาของเหนือภพเศร้าสร้อยคล้ายกับว่าไม่อาจตัดเยื่อใยจากของรักได้ หัวหน้าไทก็รู้สึกกระอักกระอ่วน ทำไมเขารู้สึกว่ากำลังไปแย่งของรักของมันนะ ขณะที่หัวหน้าไทหันซ้ายแลขวา เมื่อมองไม่เห็นใครก็เปลี่ยนจากยื้อแย่งชิงเหรียญ เป็นการใช้มือที่ใหญ่กว่ากำมือน้อยๆ ของเหนือภพให้กำเหรียญเอาไว้เหมือนเดิมพร้อมผลักมันให้เข้าตัวเด็กหนุ่มก่อนจะกระซิบกระซาบออกมาว่า

“อะแฮ่ม วันนี้ข้าไม่เก็บเหรียญเจ้าละกัน แล้วเจ้าก็เหยียบเอาไว้เลย อย่าให้ใครรู้เชียวละ ขืนมีคนรู้เข้าแล้วเรื่องไปถึงหูท่านผู้ใหญ่บ้านข้าได้โดนสวดยับแน่”

"ขอบคุณครับลุงไท ข้าจะไม่มีทางลืมบุญคุณลุงในครั้งนี้เลย"

เหนือภพดีใจ เขารีบก้มหัวต่ำลงทำความเคารพ อย่าว่าแต่ก้มหัวเลย ตอนนี้ต่อให้ต้องกราบเท้าเขาก็ยินดี เพราะเหรียญทองแดงหนึ่งเหรียญนี้สำคัญกับเขามากจริงๆ

หัวหน้าไทรู้สึกจนปัญญากับท่าทีดีใจออกนอกหน้าของเหนือภพอย่างยิ่ง มันทำอย่างกับว่าคนรักที่หนีไปกลับมาหามันอีกครั้งพร้อมเงินก้อนโตยังงั้นแหละ

…..แล้วทำไมข้าต้องมารู้สึกผิดด้วย ข้าแค่เก็บเงินเข้าเหมืองตามหน้าที่แท้ๆ….

หัวหน้าไทงุนงงกับตัวเอง

"มาเถอะวันนี้ข้ามีที่ดีๆ รับรองเจ้าได้เหรียญเป็นกอบเป็นกำแน่วันนี้"

กล่าวเสร็จหัวหน้าไทก็พาเหนือภพเข้าไปภายในเหมือง

เหมืองแห่งนี้มีชื่อว่า ‘เหมืองศิลาร้อยชั้น’ นับได้ว่าเป็นเหมืองขนาดกลางที่มีตำนานเล่าขานว่าลึกลงไปใต้ชั้นหินนั้นจะสามารถขุดลงไปได้ถึงร้อยชั้น แต่นั่นก็ดูเหมือนจะเป็นแค่คำโอ้อวดของนักขุดสำรวจในสมัยก่อนเท่านั้น เพราะจวบจนปัจจุบันก็ไม่มีใครพบร่องรอยว่าเหมืองจะลึกได้ถึงเพียงนั้น ภายในเหมืองมีห้องโถงใหญ่ที่อยู่ตรงทางเข้า โถงนี้มีความสูงประมาณ 5 เมตร กว้างประมาณ 10 เมตร

มันเป็นโถงหินสีดำผสมน้ำตาลที่ถูกมนุษย์ขุดขึ้นมาเพื่อเป็นสถานที่พักแรมสำหรับนักขุดผู้มีอุดมการณ์มุ่งมั่น ภายในมีอุโมงค์แยกออกไปหลายสาย แต่ละสายก็จะมีคูหาแยกออกไปเป็นร้อยๆ คูหาแต่ละคูหาส่วนใหญ่ล้วนมีชาวบ้านที่เป็นนักขุดขาประจำมาจับจองไว้แล้ว เสียงขุดหินดังก้องสลับกันไปมาตามคูหาต่างๆ ราวกับว่าแต่ละคนกำลังเข้าแข่งขันการขุดแร่ ฟังดูครึกครื้นไม่น้อย

เมื่อเหนือภพเดินตามหัวหน้าไทไปตามคูหาที่ลึกที่สุดภายในเหมือง จำนวนคนที่อยู่ในคูหาพวกนี้ก็เริ่มมีน้อยลง ทุกคนที่เป็นนักขุดต่างรู้ดีว่า ยิ่งไปขุดในที่ลึกมากเท่าไหร่ โอกาสได้แร่ดีๆมีราคาก็มีมากขึ้น แต่ว่ามันก็แลกมากับความอันตรายที่มากถึงขั้นแลกด้วยชีวิต นักขุดส่วนใหญ่หากไม่ร้อนเงินจริงๆ จะไม่เข้ามาในคูหาที่ลึกที่สุดนี้

แต่สำหรับเหนือภพแล้วเขาเคยเข้ามาในนี้เพียงแค่สองสามครั้งต่อเดือนเท่านั้น เพราะต่อให้เขาร้อนเงินแค่ไหน เขาก็ยังรักชีวิตและจะเข้ามาก็ต่อเมื่อมีหัวหน้าไทเข้ามาด้วย ในอดีตหัวหน้าไทเคยเป็นฮันเตอร์เก่าที่อยู่แรงค์ D สัตว์อสูรส่วนใหญ่ภายในเหมืองก็มีแต่แรงค์ E แรงค์ F เท่านั้น ซึ่งไม่คณามือหัวหน้าไทเท่าไหร่นัก

"วันนี้ข้าจะลงไปลึกสักหน่อย เจ้าจะไปกับข้าไหม"

"ครับ มีฮันเตอร์ระดับเก่งๆ แบบหัวหน้า ผมอุ่นใจกว่าเยอะ"

"ฮ่าๆ ๆ ดี เจ้าช่างพูดถูกใจข้านัก รับรองวันนี้เจ้าจะไม่ขาดทุน ข้าพบเจอแหล่งที่มีแร่หนึ่งสี แถมยังมีแร่สองสีอีกด้วย"

"ห๊ะ ! แร่สองสีเหรอครับ"

เหนือภพตาเป็นประกาย แร่หนึ่งสีที่ว่าหายากแล้ว แต่แร่สองสีหายากกว่ามาก เท่าที่รู้มันมีราคามากกว่าแร่หนึ่งสีถึงสิบเท่า แต่เขาก็ยังไม่เคยเห็นมันสักครั้ง

…..ถ้าเราได้แร่สองสีจริงๆล่ะก็ ข้าก็จะมีเงินเหลือพอไว้ซื้อชุดกระโปรงใหม่ให้แม่กับเหนือฟ้า พวกนางจะต้องตกใจจนแทบเป็นลมแน่ หุ หุ….

"ตรงนี้แหละ"

หัวหน้าไทพาเหนือภพมาถึงคูหาเล็กๆที่ไม่มีทางไปต่ออีก ที่นี่มืดและเย็นชื้น มันเงียบสงัดไร้เสียงใดใด เหนือภพตาเป็นประกาย มองผนังหินสีดำที่มีสายแร่ส่องประกายวิบวับเป็นสายสีเงิน นี่คือ ‘แร่ไร้สี’

แร่ไร้สีเป็นแร่ที่หาขุดได้ทั่วไปตามภูเขารอบๆหมู่บ้านแห่งนี้ มันเป็นแร่ที่ใช้ประโยชน์ได้หลากหลายไม่ว่าจะใช้เป็นส่วนประกอบเสริมความแข็งแรงของเครื่องมือโลหะ เสริมความแข็งแรง ความแหลมคมของอาวุธ อีกทั้งยังใช้เป็นส่วนประกอบพิเศษของเครื่องประดับ เครื่องแต่งกายประเภทโลหะอีกด้วย ดังนั้นไม่ว่าชาวบ้านจะขุดมันขึ้นได้มากมายแค่ไหน แร่ไร้สี ก็ยังคงเป็นที่ต้องการของตลาดเสมอ

เหนือภพไม่รอช้ารีบเอาอีเตอร์เก่าๆที่สืบทอดมารุ่นบรรพบุรุษออกมาใช้งาน สภาพของมันผ่านการซ่อมแซมมานับไม่ถ้วน แม้ว่าเขาอยากจะได้อันใหม่ที่มีคุณภาพดีกว่า แต่ราคาของมันก็แพงเกินกว่าที่เขาจะเอื้อมถึง