ตอนที่ 11 ตลาดหมู่บ้านแร่ห้าสี

“พี่หญิงรอข้าก่อน”

เด็กชายผมสีครามตะโกนไล่ตามเด็กสาวผมสีครามที่กำลังวิ่งนำอยู่ด้าน หน้าท่าทางการเคลื่อนไหวของเธอดูพลิ้วไหวไม่ต่างจากมัจฉาที่กำลังแหวกว่ายอยู่ในน้ำ

เมื่อมีนาได้ยินเสียงคุ้นเคยก็ชะงักหยุดเคลื่อนไหว พลางเอี้ยวหลังกลับไปดู

“เป็นเจ้านี่เอง มีนเจ้ามาทำอะไรที่นี่ ไม่ใช่ว่าเวลานี้เจ้าต้องไปเรียนไม่ใช่เหรอ”

“ก็ใช่ แต่เพราะมีงานพิธีของพี่หญิง พวกครูฝึกจึงยกเลิกการเรียนการสอนให้พวกเราหนึ่งวัน ข้าจึงมีเวลาไปดูท่านที่งานพิธี พอเห็นพี่หญิงออกมา ข้าจึงไล่ตามมาที่นี่”

มีนตอบพี่สาวคนสวยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ

“แล้วพี่หญิงจะไปไหน ข้าขอไปด้วยคน”

“พี่จะไปตลาด เจ้าก็มากับมีนด้วยสิตุลย์” มีนาพูดกับเด็กชายผมสีฟ้าผู้เป็นเพื่อนสนิทของน้องชายเธอ

“ครับ”

ณ ตลาดหมู่บ้านแร่ห้าสี

ตลาดหมู่บ้านแร่ห้าสีเป็นตลาดขนาดเล็กที่เป็นจุดศูนย์รวมการค้าขายของหมู่บ้านแร่ห้าสี ที่นี่มีร้านรวงเพียงแค่ไม่กี่สิบร้าน ร้านค้าแต่ละแห่งล้วนมีเอกลักษณ์ มีความเป็นมาที่ยาวนานควบคู่กับประวัติความเป็นมาของหมู่บ้าน แต่ละร้านล้วนมีสินค้าและบริการที่แตกต่างกันไป แต่สินค้าส่วนใหญ่นั้นล้วนเกี่ยวข้องกับการขุดแร่ ล่าสัตว์อสูร ตลาดที่นี่มักเต็มไปด้วยผู้คนอยู่เสมอเพราะทั้งหมู่บ้านมีตลาดอยู่แห่งเดียว

“เอ้า เร่เข้ามา ช้าหมดอดนะจ๊ะ เนื้อหมีแดงสดๆใหม่ๆ….”

“ทางนี้จ้า ทางนี้ ดอกไม้สวยๆ เอาไว้มอบให้สาวคนพิเศษ ทางนี้จ้า….”

“ท่านลุง ข้าเอาดาบอันนี้”

“หยุดนะ! ยัยเด็กเหลือขอ เอาขนมปังข้าคืนมา”

“ข้าอยากได้ตลับแป้ง ท่านซื้อให้ข้าหน่อยสิ”

“...................”

เสียงอึกทึกครึกโครมดังสอดประสานกันอย่างลงตัวภายในตลาดแห่งนี้ ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างพากันมาเดินตลาด ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มฮันเตอร์ที่กำลังเลือกซื้อหาอาวุธดีๆในราคาถูก กลุ่มพ่อค้าที่หวังจะมาเหมาอาหารไปขายต่อให้พวกนักขุดเหมือง กลุ่มนักขุดเหมืองที่เอาแร่ต่างๆมาขายต่อ กลุ่มแม่บ้านที่กำลังเลือกซื้อของไปทำอาหารและข้าวของเครื่องใช้ในครัวเรือน กลุ่มคนหนุ่มสาวที่ต่างพากันมาเดินเที่ยวเล่นกระหนุงกระหนิง รวมถึงเด็กๆที่กำลังไปยืนเจื้อยแจ้วออกันอยู่ที่หน้าร้านขายขนมอบที่ฟุ้งไปด้วยกลิ่นหอมหวาน

ส่วนเหนือภพนั้นคงจัดอยู่ในประเภท...กลุ่มแม่บ้าน

เหนือภพยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ภายในร้านเสื้อผ้าชื่อดังที่สุดในหมู่บ้านแร่ห้าสี ใบหน้าของเขาดูเคร่งครึมเป็นอย่างมาก

“ท่านว่ายังไงนะแค่ชุดเล็กๆแค่นี้ ตั้ง 100 เหรียญทองแดงเชียวเหรอ พี่ใหญ่อ้วนลดให้ข้าหน่อยเถอะนะ”

“ภพเอ๊ย เจ้ากับข้าก็รู้จักกันดี เจ้าก็ต้องเข้าใจข้าสิ ข้าเป็นแค่ลูกจ้าง ข้าลดให้เจ้าไม่ได้จริงๆ หากเป็นเสื้อผ้าตัวเองข้ายังพอกล้ำกลืนให้เจ้าได้ แต่เสื้อผ้าที่เจ้าเลือกนั้นแม้ไม่ใช่ตัวที่ดีที่สุดในร้านเรา แต่คุณภาพของมันต่างจากชุดที่ดีที่สุดภายในร้านเราแค่นิดเดียวเอง ราคาเพียงเท่านี้ข้าถือว่ายังถูกไปด้วยซ้ำ เจ้าถือว่าช่วยข้าเถอะ อย่ารังแกข้าเลย”

“ถ้าข้าเอาเสื้อผ้าฝ้ายเนื้อดีแบบนี้เพิ่มอีกตัวแต่เป็นขนาดตัวเท่าแม่ของข้า และก็เสื้อผ้าสำหรับข้า เอาเป็นแค่เนื้อผ้าที่แย่ที่สุดอีกสักสองตัว เจ้าจะลดให้ข้าได้หรือเปล่า ข้าซื้อเยอะขนาดนี้เลยนะ”

“ถ้าแบบนั้นข้าให้ราคา 260 เหรียญทองแดง”

เหนือภพส่งสายตาน่าสงสารให้พี่อ้วน

“ขอลดเหลือ 200 เหรียญทองแดง นะ นะ พี่อ้วน”

พี่อ้วนถึงกับลอบกลืนน้ำลาย เหงื่อตก

“เสื้อผ้าสำหรับน้องเจ้า ตัวนี้ข้าคิดแค่ 90 เหรียญทองแดง ส่วนขนาดของแม่เจ้า 70 เหรียญทองแดงข้าลดราคาให้ไม่ได้จริงๆ มันใหญ่กว่าและราคามันก็มากกว่าเสื้อผ้าสำหรับเด็ก ข้าทำได้แค่คิดตามราคาทุนไม่เอากำไร ส่วนเสื้อผ้าฝ้ายสองตัวคุณภาพมันไม่ได้แย่เท่าไหร่ แต่มันก็เป็นของมีตำหนิมีรอยเปื้อนที่ลบไม่ออกอยู่ ข้าคิดแค่ตัวละ 50 เหรียญทองแดง ทั้งหมด 260 เหรียญทองแดง”

“งั้นลดเหลือ 230 เหรียญทองแดง ก็ได้นะพี่อ้วน นะ นะ”

“เฮ้อ 250 เหรียญทองแดงละกัน ข้าให้ได้เท่านี้จริงๆ หากเจ้าให้ข้าลดมากกว่านี้ เงินเดือนข้าคงไม่เหลือแน่ เจ้าก็รู้ว่าบ้านข้ามีน้องชายหญิงต้องเลี้ยงดู”

เหนือภพพอได้ยินแบบนี้ ก็เริ่มเข้าใจจึงกัดฟันหยิบเงินในถุงที่ได้มาจากหัวหน้าไทออกมา

“ขอบคุณมากนะพี่อ้วนที่ลดให้ข้า แต่ว่า...”

250 เหรียญทองแดงเลยหรือ เขาไม่คิดว่าราคามันจะสูงถึงเพียงนี้ ไม่ได้การล่ะเขาต้องลดค่าใช้จ่าย ตอนนี้เขามีเงินเก็บที่เหลือจากซื้ออาหารเครื่องปรุงที่จำเป็นสำหรับหนึ่งอาทิตย์ เหลือเงินอยู่แค่ 280 เหรียญทองแดงเท่านั้น หากต้องจ่ายไป 250 เหรียญทองแดง เขาจะเหลือเงินเพียงแค่นิดหน่อย ไหนจะต้องจ่ายค่าเข้าเหมืองอีก เขาไม่รู้ว่ารายได้ในการขุดในวันที่ไม่มีหัวหน้าไทมันจะได้มากแค่ไหน อย่างมากก็กำไรแค่ไม่กี่เหรียญทองแดงเท่านั้น แบบนั้นต้องแย่แน่

“งั้นข้าไม่เอาชุดของข้าแล้ว เอาแค่ของแม่กับน้องสาวข้าก็พอแล้วล่ะ”

เหนือภพรีบยื่นเงิน 160 เหรียญทองแดงให้กับพี่อ้วน แต่กว่าพี่อ้วนจะแกะเหรียญทองแดงออกจากมือเหนือภพได้ ก็เล่นเอาเหนื่อยหอบ เหนื่อยกว่าทำงานทั้งวันเสียอีก สีหน้าของเหนือภพดูเศร้าสร้อย ทำเอาพี่อ้วนถึงกับไม่กล้าเก็บเงินลงลิ้นชัก แต่ก็ต้องฝืนใจทำแม้ในใจรู้สึกผิด

‘ข้าไม่ได้แย่งเมียของเจ้ามาสักหน่อยนะ เจ้าจะมองข้าอย่างนี้ไม่ได้’

เหนือภพหอบข้าวของออกจากร้านขายเสื้อผ้าด้วยแววตาภูมิใจปนเศร้าสร้อย แต่ในใจก็รู้สึกดีเมื่อคิดถึงภาพเหนือฟ้าและแม่ที่จะได้ใส่เสื้อผ้าสวยๆพวกนี้ เหนือภพพยายามคิดให้กำลังใจตัวเอง

‘ก็แค่หาเงินให้มากขึ้นเท่านั้นเอง เสียไปแล้วข้าก็หาใหม่ได้’

“นั่นลูกพี่นี่”

มีนกับตุลย์ดูตื่นเต้นพิเศษเมื่อได้เจอกับเหนือภพที่กำลังถือของพะรุงพะรังออกมาจากร้านขายเสื้อผ้า พวกเขาทั้งสองไม่มีความลังเลแม้แต่นิดเดียวที่จะวิ่งเข้าหาเหนือภพ

“มาเถอะลูกพี่พวกเราช่วยถือ”

เด็กหนุ่มทั้งสองต่างเข้ามาหวังช่วยเหลือเหนือภพ แต่เหนือภพปฏิเสธ กลัวว่าจะถูกหลอกแล้วแย่งของไป ของพวกนี้กว่าจะได้มาเขาแทบจะแลกชีวิตกับมาเชียวนะ

“ข้ารีบ ข้าต้องรีบกลับบ้านก่อน มีเวลาค่อยพบกัน”

เหนือภพพยายามอย่างมากที่จะพาตัวเองออกไปจากจุดนี้ เขาไม่คิดจริงๆว่าวีรกรรมในอดีตนั้นจะมีใครชื่นชม

“เจ้าเอาแต่เรียกคนอื่นว่าเป็นลูกพี่ เดี๋ยวนี้พวกเจ้าริอาจคิดทำตัวเป็นอันธพาลน้อยงั้นเหรอ”

มีนากล่าวตำหนิ ทำให้เด็กชายทั้งสองมีสีหน้าสลด

“และเจ้าเป็นใครกัน มาพาให้น้องข้าต้องเสียผู้เสียคน”

มีนาเอ่ยขึ้นกับเด็กชายที่กำลังยืนหันหลังให้เธอ ดูจากรูปร่างแม้จะมีร่างที่เล็กผอมบางแต่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ แต่เมื่อเธอได้เห็นใบหน้าของเด็กชายผู้นี้ชัดๆ มองใบหน้าแห้งกร้านที่เต็มไปด้วยกระ และสิวนั้น มันกลับไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจหรือสะอิดสะเอียนแต่อย่างใด แต่เธอกลับตกใจมากกว่า

“เป็นเจ้า! ทำไมเจ้าถึงดูเปลี่ยนไปเช่นนี้เหนือภพ ไม่ใช่ว่าเจ้าไปจากหมู่บ้านนี้แล้วเหรอ?”

“มันไม่ใช่เรื่องของเจ้า”

เหนือภพกล่าวจบก็เดินออกไปด้วยสีหน้าซับซ้อน วันนี้เป็นวันอะไรของเขากันนะถึงได้เจอคนที่ไม่อยากเจอได้มากขนาดนี้ เขาต้องรีบกลับบ้านให้ไวที่สุด ขืนอยู่ต่อคงมีเรื่องไม่ดีเข้ามาหาเขาแน่

การจากไปของเหนือภพ สร้างความสงสัยให้กับมีนา ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเหนือภพเมื่อสี่ปีที่แล้วนั้นหากเทียบกับเด็กๆคนอื่น ถือว่าดีกว่ามากพวกเราเป็นเพื่อนบ้านกัน เหนือภพนับเป็นเพื่อนชายคนแรกเพียงคนเดียวที่คุยกับเธอมากที่สุด และสนิทกับเธอที่สุด จนกระทั่งเกิดเรื่องขึ้นในวันนั้น เธอเองก็ถูกพ่อส่งไปเรียนที่โรงเรียนเตรียมฮันเตอร์ที่เมืองหลวง ข่าวคราวล่าสุดของเหนือภพที่เธอได้รับในตอนนั้น คือเรื่องที่ครอบครัวเหนือภพย้ายออกไปจากบ้านเดิม ส่วนไปที่ไหนนั้นเธอเองก็ไม่เคยรู้

แต่พอได้เห็นในวันนี้ ใบหน้าที่แห้งกร้านร่างกายที่ผอมบางเต็มไปด้วยมวลกล้ามเนื้อนั้น มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่นะ