ตอนที่แล้วตอนที่ 11 ตลาดหมู่บ้านแร่ห้าสี
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 13 มีพรสวรรค์

ตอนที่ 12 ฝันร้าย


เมื่อเหนือภพกลับมาถึงบ้านหลังจัดการทุกอย่างเรียบร้อย แม่กับน้องสาวของเขากลับไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่กับการได้เสื้อผ้าชุดใหม่ ถึงยินดีรับเอาไว้ แต่ไม่กล้าใส่พวกมัน แม่และน้องเก็บซ่อนเสื้อผ้าเหล่านั้นไว้อย่างดีราวกับว่าเป็นสมบัติล้ำค่า เหนือภพเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี ทั้งที่เขาอยากให้แม่และน้องได้ใส่เสื้อผ้าดีและสวยแท้ๆ

เวลาล่วงเลยผ่านไปเรื่อยๆจนกระทั่งท้องฟ้ามืดสนิท เหนือภพนอนก่ายหน้าผาก มีน้องสาวนอนตรงกลางระหว่างเขากับแม่ หวนคิดถึงเรื่องตอนกลางวันหลายๆเรื่องโดยเฉพาะเรื่องของโอกาสความเป็นไปได้ที่เขาจะกลายเป็นผู้มีพรสวรรค์ เขาจะได้เป็นฮันเตอร์ เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีต้องระดับสูงๆให้คนยกย่อง ขอแค่มีพรสวรรค์แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี

เขาจะได้เป็นฮันเตอร์หาเงินจากการรับจ้างปกป้องผู้คนจากสัตว์อสูร แต่ความคิดของเขาก็ต้องจบลงเมื่อภายในหัวมีภาพเด็กสาวคนหนึ่งผ่านเข้ามา ภาพของมีนา สำหรับเขาแล้วมีนาเป็นอะไรสำหรับเขานั้นเขายังไม่เข้าใจด้วยซ้ำ แต่บางครั้งเขาก็รู้สึกโกรธ บางครั้งก็รู้สึกคิดถึงอย่างประหลาด แต่ว่าตัวเธอกับเขานั้นแตกต่างกันเกินไป ยากที่จะใกล้ชิดกัน

เมื่อก่อนตอนเขายังเด็กๆ อายุเพียงไม่กี่ขวบจึงไม่เข้าใจความแตกต่างนี้ แต่ตอนนี้เขาอายุ 12 แล้ว ถือว่าโตมากพอที่จะเข้าใจเรื่องบางเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องของระดับชนชั้น ระดับความห่างของฐานะทางสังคม

‘พวกเราไม่อาจจะใกล้ชิด สนิทสนมกันได้แบบเมื่อก่อน เพราะนี่มันเรื่องของความเหมาะสม’

“ภพลูก ลูกคิดอะไรอยู่ ลูกมีเรื่องอะไรที่กังวลอยู่ใช่ไหม หรือจะเป็นเรื่องเสื้อผ้า”

ผู้เป็นแม่ถามขึ้น เมื่อสัมผัสได้ถึงท่าทางที่ผิดปกติของลูกชาย ที่พลิกตัวไปมา ท่าทางคิดไม่ตกกับเรื่องอะไรบางอย่าง

“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกครับแม่ แค่วันนี้ข้าไปเจอเพื่อนเก่า มันทำให้ข้าคิดถึงตอนที่พ่อยังอยู่กับเรา”

“แต่เรื่องนั้นมันไม่ใช่ความผิดของลูกนะ ลูกอย่าได้คิดมากถึงเรื่องนั้นอีกเลย ตอนนั้นไม่ว่าลูกจะทำหรือไม่ทำ เรื่องเหล่านั้นสักวันก็ต้องเกิดขึ้นกับพวกเราอยู่ดี แค่มันมาเร็วเกินไปก็เท่านั้นเอง มันไม่ได้เกี่ยวกับลูก มีเรื่องบางเรื่องที่ลูกยังเด็กเกินกว่าที่จะเข้าใจในเหตุผล สักวันเมื่อลูกโตขึ้นมีภรรยาและลูก ลูกจะเข้าในสิ่งนั้น”

“ครับแม่ แม่นอนเถอะครับ ผมเริ่มง่วงแล้ว”

“เข้าใจแล้วจ๊ะ”

เหนือภพและแม่ของเขาต่างก็หลับตาลง หลับใหลท่ามกลางคืนที่เงียบงัน

ภายใต้ความฝัน

“เรื่องนี้ท่านจะโทษว่าเป็นความผิดของลูกข้าคนเดียวได้ยังไงท่านผู้เฒ่า ลูกข้าได้รับบาดเจ็บสาหัส มีบาดแผลนับไม่ถ้วน แต่เหลนของท่านมีแผลถลอกเพียงแค่เล็กน้อยที่ปลายคาง เรื่องแบบนี้มันจะไร้เหตุผลเกินไปหรือเปล่า ที่จะให้พวกข้าต้องรับผิดชอบ”

“มันก็ใช่ แต่ว่ามันใช่แค่นั้นจริงหรอ ลูกชายเจ้าสร้างบาดแผลในจิตใจเหลนข้า เจ้ารู้ไหมบาดแผลในจิตใจมันเหลวร้ายแค่ไหน เหลนข้าเกิดมาก็มีปราณอาคมติดตัว สามขวบก็เริ่มใช้อาคมอย่างง่ายได้แล้ว เขามีอานาคตไกล แต่ลูกเจ้า มันเป็นได้แค่เศษสวะ ทำตัวเป็นอันทพาลก่อเรื่อง รังแกคนอื่นไปวันๆ บาดเจ็บแค่นั้นข้ายังรู้สึกว่ามันน้อยไปด้วยซ้ำ มันสมควรแล้วที่จะเป็นแบบนั้น แต่คีรีน้อยของข้าไม่สมควรที่ต้องเป็นแบบนั้น ข้าจะส่งลูกเจ้าขึ้นศาลหมู่บ้านแล้วมาดูกันว่าใครผิดใครถูกกันแน่”

“นี่ท่าน ท่านเป็นถึงผู้อาวุโสที่น่าเคารพของหมู่บ้าน ท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้ นี่มันไม่ยุติธรรมท่านจงใจจะเล่นงานลูกข้าให้ตายให้ได้ใช่ไหม”

“ใช่ ข้าเห็นแก่ที่เจ้ากับพ่อของเจ้ามีพระคุณต่อข้า ข้าจึงไม่เอาเรื่องเจ้ากับเมีย ยังไงเจ้าก็มีลูกสองคน เสียลูกเลวไปสักคนจะเป็นอะไรไป อายุของเจ้าก็ยังน้อยจะมีอีกสักกี่คนก็ได้”

“ท่านจะให้ข้าทำยังไงกันแน่ ท่านถึงจะยอมปล่อยลูกข้าไป”

“งั้นเจ้าก็เอาชีวิตของเจ้ามา” ผู้เฒ่าพสุธาตวัดดาบฟันคอเหนือปฐพี เลือดสีแดงสาดกระเซ็น

“พ่ออย่า!!”

เหนือภพสะดุ้งตื่น ร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อเปียกโชก ผู้เป็นแม่พอเห็นเช่นนั้นก็เขยิบตัวเข้ามาใกล้ โอบกอดเหนือภพเอาไว้ในอ้อมแขน

“ไม่เป็นไรนะ ฝันร้ายมันก็เป็นแค่ภาพที่ทำให้พวกเรากลัวเท่านั้นแหละ อย่าไปคิดถึงมัน เจ้ายังมีแม่ของเจ้าอยู่ข้างๆ”

เหนือภพพยักหน้าอย่างเข้าใจ ทั้งที่ความจริงพ่อถูกสัตว์อสูรฆ่าตายในเหมือง ตายได้น่าอนาถแม้แต่ศพก็หาไม่พบ พบเพียงแค่มือขวาข้างเดียวกับอีเตอร์เก่า ๆ คู่่กายเท่านั้น ในใจเขายังคงปักใจเสมอว่าการตายของพ่อ มันก็ไม่ต่างจากที่ผู้ใหญ่บ้านฆ่าพ่อเขาด้วยตัวเอง ในใจเขายังคงปักใจเช่นนั้นและมักทำให้เขาฝันแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง

เหนือภพหันมองออกหน้าต่างก็รับรู้ได้ว่านี่สายมากแล้ว เขาตื่นสายมากกว่าปกติ ข้าวปลาอาหารเขาก็ยังไม่ได้จัดเตรียมให้แม่กับน้องเลยด้วยซ้ำ

“ข้าขอโทษนะแม่ ท่านยังไม่ได้กินอะไรเลย ข้าจะรีบไปทำให้”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ แม่ไม่หิว เจ้าดูเหมือนไม่ค่อยสบาย พักผ่อนให้หายดีก่อนเถอะ”

“ข้าไม่เป็นไรท่านแม่ ข้าสบายดี ท่านไม่ต้องเป็นกังวล ท่านต่างหากที่ควรพักผ่อนให้เยอะๆ”

ขณะที่เหนือภพกำลังลุกขึ้นจากเตียงก็มีกลิ่นประหลาดลอยมาแตะจมูกเขา มันคล้ายกลิ่นไหม้จางๆของอะไรบางอย่าง

‘เอ๊ะ นั่นมันเสียงของประกายไฟ กลิ่นไหม้และไฟ หรือว่า ไฟไหม้บ้าน! ’

เหนือภพรีบดีดตัวในทันใด พร้อมกันนั้นเขาก็หันมองรอบบ้านเพื่อหาต้นตอของปัญหา

‘เอ๋ ?’

“ตื่นแล้วหรอท่านพี่”

เหนือฟ้าทักทายพี่ชายอย่างอารมณ์ดี วันนี้โชคดีที่พี่ชายของเธอตื่นสาย เธอจึงมีโอกาสทำกับข้าวให้ครอบครัวกินบ้าง ดังนั้นภาพที่เหนือภพเห็นตอนนี้ก็คือ ภาพน้องสาวตัวน้อยของเขากำลังนั่งย่างปลาอยู่ที่เตาไฟกลางบ้าน ท่ามกลางกองไฟที่กำลังลุกโชนนั้นมีเหล็กเสียบปลาตัวอ้วนพาดอยู่หนึ่งตัว รอบตัวเธอมีฟืน ผัก เหล็กเสียบปลา หม้อ เกลือ และมีด ที่คงจะถูกเตรียมไว้ทำกับข้าวอย่างอื่นอีก

“น้องพี่ เจ้ากำลังคิดจะทำอะไรกับมัน”

“ข้าตั้งใจย่างปลาให้ท่าน ท่านพี่ลองชิมสิ ข้าคิดว่ามันสุกกำลังดีเลย”

ใบหน้าจิ้มลิ้มของเหนือฟ้าปรากฏรอยยิ้มแป้น เธอภูมิใจในปลาย่างของตัวเองมาก จากนั้นปลาที่ถูกย่างจนดำเกรียมก็ถูกยื่นส่งให้แก่เหนือภพ

‘สุกเกินไปไหม นี่มันไหม้เลยนะ’

เหนือภพยิ้มกว้างรับปลามาอย่างไม่ลังเล แต่พอได้มองใกล้ๆก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นเหม็นไหม้ผสมกลิ่นคาวคละคลุ้ง เกล็ดปลายังไม่ได้ถูกขอดออก อวัยวะภายในของปลาก็ยังไม่ได้ควักออก คล้ายกับว่าน้องสาวของเขาเอาปลาทั้งตัวมาเสียบเหล็กและย่างมันในทันที

‘จะกินได้มั้ยนะ’

เหนือภพครุ่นคิด แต่เขาไม่อาจมองข้ามความพยายามของน้องสาวได้ เธอคงจะเสียใจหากเขาไม่กินมัน ทันทีที่เขานำเอาเนื้อปลาเข้าปาก รสชาติที่สุดจะบรรยายก็ไหลทะลักออกมา ทั้งคาวทั้งขมตีกันคละคลุ้งภายในปาก แต่เขาไม่อาจหยุดกินมันได้ เหนือภพพยายามยิ้มพลางตั้งหน้าตั้งตากินเข้าไปโดยไม่เว้นจังหวะหายใจ

นี่มันเป็นความพยายามของน้องสาวแสนรัก เขาจะทำให้เธอผิดหวังไม่ได้เด็ดขาด

เมื่อเขากินปลาย่างทั้งตัวหมดแล้ว

“อร่อยใช้ได้เลย น้องพี่”

เหนือภพยิ้มอย่างอ่อนโยนได้เพียงครู่เดียว เขาก็ทนไม่ได้จนแสดงสีหน้าผิดแปลกออกมา เขารู้สึกปั่นป่วนเหมือนมีลมอยู่ในท้อง มันเคลื่อนตัวขึ้นมาจุกแน่นอยู่บริเวณลำคอและพยายามที่พุ่งออกจากปาก แต่เขาจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด

“งั้นข้าจะทำให้พี่เพิ่มอีก” เหนือฟ้ายิ้มกว้าง มีความสุขยิ้มแย้มแจ่มใส

เหนือภพหน้าซีดเกือบหลุดปากร้องห้าม โชคดีที่รั้งปากตัวเอาไว้ได้ทัน เขารีบดื่มน้ำอึกใหญ่พลางทำตัวไม่ให้มีพิรุธ

“เดี๋ยวข้าไปจับปลาก่อน ท่านพี่รอแปปนึงน้า”

เหนือฟ้ารีบพลุนพลันออกไปจับปลาหลังบ้าน เธอจะจับขึ้นมาครั้งละตัวเท่านั้น เมื่อย่างสุกแล้วเธอจึงจะไปจับมาอีก จับทีละตัวและก็ย่างทีละตัว แม่และพี่ชายของเธอก็จะได้กินปลาที่สดใหม่

บริเวณหลังบ้านของพวกเขามีบ่อน้ำขนาดเล็กอยู่บ่อหนึ่ง เป็นบ่อดินที่เหนือภพขุดขึ้นไว้สำหรับเลี้ยงปลาโดยเฉพาะ แม้ว่าจะเป็นบ่อน้ำขนาดเล็กแต่มันก็มีเนื้อที่ประมาณเท่าตัวบ้านของพวกเขาเลยทีเดียว มันลึก 3 เมตร สามารถเลี้ยงปลาได้หลากหลายชนิดเพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายในส่วนอาหาร บ้านของเขาจึงมีเนื้อปลาเป็นเมนูประจำ ส่วนเนื้อชนิดอื่นที่มีราคาแพง นานๆทีจึงจะซื้อมากินสักครั้ง

เหนือภพที่กำลังตามเหนือฟ้าออกมาหลังบ้าน เขาเห็นเธอยืนอยู่ริมบ่อน้ำพลางจ้องมองไปยังฝูงปลาที่แหวกว่ายอยู่ในน้ำข้างหน้า ร่างเล็กๆของเด็กหญิงวัย 6 ขวบเมื่อเปรียบเทียบกับบ่อน้ำแล้ว ช่างต่างกันลิบลับ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด