AGKMW บทที่ 16: ให้ผมช่วยคุณได้ไหม

AGKMW บทที่ 16: ให้ผมช่วยคุณได้ไหม

อาทรอกซ์พบว่าคำถามสุดท้ายน่าสนใจ ในเมื่อเขาได้อ่านเนื้อหาทั้งหมดที่จำเป็นที่ต้องรู้เพื่อผ่านการทดสอบ ดังนั้นการทดสอบจึงน่าเบื่อมากสำหรับเขา แต่คำถามชุดสุดท้ายนี้มีเนื้อหาที่เขายังไม่เคยเรียนมาก่อน ดังนั้นเขาจึงต้องคิดอย่างหนักในแต่ละคำถาม เชื่อมโยงกับสิ่งที่เขาได้รู้แล้วกับคำถามที่ถามถึง อาทรอกซ์ก็สามารถหาคำตอบของแต่ละคำถามได้

แต่คำถามสุดท้ายนี้ยากมาก ด้วยการมองเห็นที่เหนือมนุษย์ อาทรอกซ์สามารถเห็นว่าเลข 5 ตัวนั้นควรจะเป็น 6 แต่การแก้ปัญหาในฐานะที่เป็นเลข 6 น่าจะยาก แต่ก็ยังไม่ยากเท่าเลข 5 แต่ในเมื่อผลลัพธ์ของการทดสอบนี้ไม่ส่งผลกระทบกับคะแนนในการเข้าโรงเรียนมัธยม อาทรอกซ์จึงพยายามแก้ปัญหานี้โดยใช้ 0.55

การจะแก้ปัญหาด้วย 0.55 อาทรอกซ์มีสมการที่เขาได้รู้มาแล้วใช้ร่วมกับสมการที่เขาเรียนแต่ไม่จำเป็นในระดับมัธยม

ขณะที่อาทรอกซ์กำลังทบทวนคำตอบที่ให้ไว้กับคำถามในความทรงจำอยู่นั้น ประตูก็เปิดออกและผู้อำนวยการก็เข้ามาพร้อมกับชายผิวขาวผมสีน้ำตาลสะอาดตายาวระต้นคอ ชายคนนั้นมีสายตาอยากรู้อยู่บนใบหน้าขณะที่เข้ามาในห้อง

“ขอโทษในความล่าช้า เบนจามิน นี่คือศาสตราจารย์ แดเนียลส์ เขาเป็นเพื่อนครูและสอนวิชาคณิตศาสตร์ให้กับระดับปริญญาโทที่มหาวิทยาลัยเยล เพราะว่าภาคการศึกษานี้อาจารย์คณิตศาสตร์ติดปัญหาบางอย่างและเราไม่สามารถหาคนมาแทนเขาได้ ดังนั้นครูจึงขอร้องที่เขาติดหนี้ครูไว้ ฮ่าฮ่าฮ่า” นิโคลาสหัวเราะ

“ยินดีที่ได้พบเธอ เบ็น ครูได้อ่านคำถามสุดท้ายที่เธอแก้และครูเชื่อว่านิคไม่ได้บอกเธอไว้ว่ามันเป็นโจทย์ทดสอบระดับวิทยาลัย แต่เนื่องจากว่าพิมพ์ผิด คำถามสุดท้ายจึงยากขึ้นไปถึงระดับปริญญาโท แต่สำหรับพวกเราที่เป็นระดับมหาวิทยาลัย เครื่องคำนวณทางวิทยาศาตร์ก็เหมือนแขนข้างที่สาม ที่สร้างความประหลาดใจให้กับครูก็คือเธอสามารถแก้หัวข้อนี้ด้วยการใช้เพียงปากกาและกระดาษ ศิษย์หลายคนของครูยังไม่สามารถแก้มันได้ด้วยซ้ำ ครูมาเพื่อแสดงความยินดีกับคนที่สามารถแก้ปัญหานี้ได้” ดาเนียลส์กล่าวด้วยรอยยิ้มขณะที่ยื่นมือไปหาอาทรอกซ์เพื่อขอจับมือ

“ผมรู้สึกเป็นเกียรติกับการมาเยือนของท่านศาสตราจารย์” อาทรอกซ์พูดขณะที่เขารับการจับมือ ในโลกเดิมของเขา สิ่งเดียวที่สำคัญต่อเขาก็คือความแข็งแกร่ง เมื่อเห็นผู้คนเหล่านี้ที่ไม่มีวิชายุทธสามารถสร้างบางสิ่งที่บินได้โดยใช้ความฉลาดเฉลียวของตนเองทำให้อาทรอกซ์เคารพในพวกเขา

“นี่คือหมายเลขของครู ถ้าเธอมีปัญหาอะไร เธอสามารถโทรไปหรือส่งข้อความไปหาได้ ครูคาดหวังในสิ่งยิ่งใหญ่จากเธอ เบ็น” ศาสตราจารย์แดเนียลส์กล่าวขณะที่เขายื่นส่งนามบัตรที่มีข้อมูลการติดต่อให้กับอาทรอกซ์

นิโคลาสเห็นเช่นนี้ก็รู้สึกประหลาดใจ เขารู้ว่ายากแค่ไหนในการได้รับนามบัตรจากดาเนียลส์ ศิษย์หลายคนพยายามอย่างหนักในการประจบประแจงเขาเพื่อที่จะให้ได้สักใบ แต่สุดท้ายพวกเขาล้วนล้มเหลวไม่เป็นท่า เมื่อรู้ว่าแดเนียลส์ไม่ต้องการให้เด็กชายรู้ เขาก็ไม่ได้ชี้แจงออกมา

หลังจากดาเนียลส์จากไป นิโคลาสก็อธิบายให้อาทรอกซ์ฟังว่าเขาได้ผ่านการทดสอบและเขาสามารถไปเที่ยวชมโรงเรียนเพื่อให้คุ้นเคยกับมัน

หลังจากทุกสิ่งเสร็จสิ้นหมดแล้ว อาทรอกซ์ก็กล่าวคำอำลาและออกไปเดินเล่นในโรงเรียน นิโคลาสได้เสนอตัวพาเขาเยี่ยมชม แต่เพราะรู้ว่าเขาใช้เวลาของอีกฝ่ายไปกับการทดสอบมากเพียงใด อาทรอกซ์จึงไม่ต้องการที่จะรบกวนอีกฝ่ายไปมากกว่านี้และกล่าวว่าเขาต้องการไปคนเดียว

เดินผ่านห้องโถงขณะที่มีการเรียนการสอน นักเรียนบางคนสังเกตเห็นและดึงดูดความสนใจของนักเรียนคนอื่นในห้อง นักเรียนหญิงบางคนถึงกับเขวไปจากการเรียนเพราะว่าพวกเธอหลงไหลไปกับรูปร่างหน้าตาของเขา

ออกจากภายในอาคาร อาทรอกซ์ก็เห็นสนามหญ้าที่มีต้นไม้ใหญ่บางต้นให้ร่มเงาเหนือพวกมัน เมื่อนั่งอยู่ในร่มอาทรอกซ์ก็รู้สึกถึงลมเย็นที่พัดผ่านตัวเขาจนทำให้เขาหลุบตาลงหนุนหลังกับต้นไม้หลับไป

...

ขณะที่เขาหลับอาทรอกซ์รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งตรงเข้ามาที่ใบหน้า เขารีบขยับมือจับสิ่งที่ทั้งเรียวและละเอียดอ่อน เมื่อลืมตาขึ้นอาทรอกซ์ก็เห็นว่าเขาจับนิ้วของหญิงสาวที่มีผมยาวสีแดงถือหนังสือหนึ่งเล่มหน้าแดงอยู่

“ผมช่วยอะไรเธอได้บ้าง” อาทรอกซ์ถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย ผมของเขาปลิวไสวไปกับสายลมขณะที่เขากำลังหลับ

หญิงสาวมองไปที่นิ้วที่ถูกคว้าไว้ของเธอด้วยความประหลาดใจ เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะรับรู้ได้ว่านิ้วเธอจิ้มไปที่เขาขณะเขากำลังหลับ เธอนั่งที่ต้นไม้ตนนี้หลังจากคาบเรียนเพื่อศึกษานับตั้งแต่เปิดเรียน แต่วันนี้หลังจากที่เสร็จการเรียน เธอตรงมายังมุมสงบของเธอเพื่อศึกษาและก็เห็นว่ามีบางคนนั่งอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว

เขาเป็นชายผอมบางผมยาวและใบหน้าสะสวยกว่าดาราที่เธอเห็นในทีวี เมื่อเธอเข้าไปถึงจากเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอและดวงตาที่ปิดอยู่ เธออนุมานว่าเขากำลังหลับสนิท ในเมื่อเธอไม่เคยเห็นเขามาก่อน เธออนุมานว่าเขาคงจะเป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาที่โรงเรียน ในเมื่อเขาไม่รู้ว่าเธอศึกษาอยู่ที่ต้นไม้นี้ เธอก็ไม่อาจกล่าวหาเขาได้ ดังนั้นเธอจึงเพียงแค่นั่งข้างเขาและเล่าเรียนราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น

ขณะที่ศึกษาอยู่ เธอรู้สึกว่าอุณหภูมิเริ่มลดลง ก่อนหน้านี้เหมือนว่าจะเป็นวันที่มีอากาศแจ่มใส แต่ตอนนี้เมฆฝนสีเทาได้ปกคลุมท้องฟ้าและเห็นได้ชัดว่าคงจะมีฝนตกในเวลาสองสามนาที เธอยืนขึ้นและเตรียมตัวที่จะไปห้องสมุดซึ่งหนังสือของเธอจะได้ไม่เปียก ตอนนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่ามีเด็กชายหลับอยู่ข้างเธอ และเมื่อเธอกำลังจะปลุกเขาให้ตื่นขึ้น เขาก็จับนิ้วของเธอไว้จนทำให้เธอกลัว

“ผมช่วยอะไรเธอได้บ้าง” เขาถามด้วยเสียงไร้อารมณ์ ทำให้หัวใจหญิงสาวเต้นรัวขณะที่หน้าแดงกับการตอบสนองของเขา

PS: ต้องขอโทษที่เมื่อวานไม่ได้มาลงด้วยนะครับ