ตอนที่ 2 : อักษรรูน

เช้าวันต่อมาอเดลตื่นขึ้นก่อนจะแต่งตัวลงมาทานอาหารเช้าที่พ่อแม่ของเขาเตรียมไว้ให้ ในระหว่างที่กำลังทานอาหารเช้าพ่อของเขาก็พูดขึ้น

''เดียวพ่อจะพาลูกไปที๋โบสเพื่อรับคลาสนะ''

อเดลพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะกัดขนมปังปิ้ง หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จพ่อของอเดลก็พาเขาไปที่โบสเพื่อเข้าพิธีรับคลาสไม่นานนักทั้งคู่ก็เดินทางมาถึงโบสซึ่งถูกตกแต่งอย่างสวยงาม เมื่ออเดลได้เห็นโบสเขาก็ลูบคางตัวเองเบาๆพร้อมกับคิด

'ดูเหมือนศาสนจักรจะร่ำรวยไม่น้อย แม้แต่โบสที่ห่างไกลก็ยังถูกตกแต่งอย่างหรูหราดูเหมือนห้าร้อยปีที่ผ่านมาพวกเขาจะร่ำรวยขึ้นมหาศาลเลยทีเดียว'

หลังจากที่เข้ามาด้าในโบสอเดลก็ต้องตกใจเล็กน้อยกับจำนวนเด็กที่ได้มารับคลาสในโบสแห่งนี้ซึ่งอย่างน้อยก็มีอยู่นับร้อยคน หลังจากนั้นพ่อของอเดลก็ไปคุยกับบาทหลวงพร้อมกับมอบถุงอะไรบางอย่างให้กับบาทหลวง

อเดลลองใช้เวทย์ตรวจสอบดูก็พบว่าในถุงนั้นมีเหรียญทองกว่าห้าสิบเหรียญซึ่งนั่นเป็นรายได้เกือบครึ่งปีของครอบครัวเขาซึ่งมันถือว่ามากมายนักสำหรับครอบครัวชาวนาชาวสวนแบบเขา เมื่อเขาเห็นพ่อมอบเงินให้กับบาทหลวงอเดลก็พอจะเข้าใจได้แล้วว่าทำไมห้าร้อยปีที่ผ่านมานั้นศาสนจักรถึงได้ร่ำรวยนัก

หากนับรายได้ห้าสิบเหรียญทองต่อหัวของเด็กที่มารับคลาสในแต่ละปีแล้วเรียกได้ว่าศาสนจักรจะมีรายได้มากกว่าหลายร้อยล้านทองในแต่ละปีเลยทีเดียว เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็เริ่มคิดถึงช่วงเวลาที่เขาลอบเข้าไปปล้นคลังสมบัติของคริสตจักรเมื่อสมัยก่อน

หลังจากที่พ่อของเขาคุยกับบาทหลวงเสร็จก็เดินมาหาเขาพร้อมกับบอกให้อเดลไปต่อแถวเพื่อรับคลาส ในระหว่างต่อแถวอเดลก็เริ่มคิดถึงสมัยก่อนขึ้นมาเพราะว่าสมัยก่อนนั้นไม่มีการได้รับเลือกคลาสแบบนี้ สมัยก่อนหากคุณต้องการจะเป็นอะไรคุณก็จะต้องฝึกฝนอย่างเช่นหากคุณอยากเป็นจอมเวทย์คุณก็ต้องสัมผัสถึงพลังเวทย์ที่อยู่รอบตัวให้ได้เสียก่อนเพราะนั่นคือก้าวแรกของการเป็นนักเวทย์ ส่วนนักดาบคุณก็จะต้องฝึกดาบเพื่อให้ได้รับคลาสนักดาบ

และจากที่ได้ฟังมาคร่าวๆนั้นดูเหมือนว่าคลาสที่ได้รับมานั้นจะเป็นแบบสุ่ม แต่อเดลก็คาดเดาแล้วว่าการสุ่มเลือกคลาสนั้นจะมาจากปัจจัยต่างๆของตัวผู้รับการทดสอบ ยกตัวอย่างเช่นนิสัย กิจวัตรประจำวัน สายเลือด หรือแม้แต่ทักษะที่เคยได้เรียนรู้

ระหว่างรออเดลก็ได้เห็นเด็กมากมายที่ดีใจที่ได้รับคลาสตามที่หวังไว้ และก็มีเด็กมากมายเช่นกันที่ร้องไห้เพราะได้คลาสตามที่ไม่ได้หวัง

เมื่อมาถึงคิวของอเดล บาทหลวงก็ให้เขาวางมือบนลูกแก้วคริสตัลก่อนพร้อมกับหลับตาลงเมื่ออเดลทำตามภายในหัวของเขาก็มีแผ่นกระดาษหน้าหนึ่งปรากฏขึ้นมาพร้อมกับประวัติของเขาจากนั้นตรงส่วนกลางของประวัติก็ค่อยๆมีตัวอักษรหนึ่งปรากฏขึ้นมา ไม่นานนักตัวอักษรที่ดูเลือนลางก็ชัดขึ้นซึ่งนั่นคือคลาสของเขา

อเดล ฟอร์ร่า

อายุ 8 ปี

คลาส นักเวทย์

เมื่อเห็นแบบนั้นอเดลก็ลืมตาพร้อมกับถอนมือออกจากคริสตัลก่อนจะเดินลงจากนั้นแท่นแต่ก่อนที่เขาจะจากไปบาทหลวงก็ได้ถามขึ้น

''เจ้าหนู เจ้าได้คลาสอะไรงั้นเหรอ ?''

อเดลได้ยินก็หันมายิ้มพร้อมกับตอบกลับ

''นักเวทย์ครับ''

เมื่อได้ยินแบบนั้นบาทหลวงก็แสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยแสดงความยินดีกับเขา

''ยินดีด้วยหล่ะเจ้าหนู''

''ขอบคุณครับ''

หลังจากที่ได้รับคลาสแล้วอเดลก็กลับมาหาพ่อของเขา พ่อของเขาที่ได้เห็นท่าทางสงบของอเดลก็แปลกใจเล็กน้อยก่อนจะถามขึ้น

''เป็นยังไงบ้างลูก ?''

อเดลมองพ่อของเขาก่อนจะพูดขึ้น

''ผมได้รับคลาสนักเวทย์ครับ''

พ่อของเขาแสดงสีหน้าดีใจเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินก่อนรีบพาอเดลกลับบ้านเพื่อไปฉลอง

——————————————————————————————————————————

หลังจากงานฉลองแล้วอเดลก็ปลีกตัวออกมาพร้อมกับนั่งเล่นอยู่ที่ใต้ต้นไม้ก่อนจะวางแผนอนาคตของเขา

''หากจะศึกษาเวทมนต์ของโลกนี้ก็จำเป็นที่จะต้องเข้าสถาบันเวทมนต์สักแห่งหนึ่งไม่รู้ว่าเวทมนต์ในช่วงห้าร้อยปีที่ผ่านมานั้นจะพัฒนาไปมากแค่ไหนแล้ว''

อเดลรูปคางตัวเองเบาๆก่อนจะพูดกับตัวเอง

''เรื่องเงินก็เป็นสิ่งสำคัญเช่นกัน อยากรู้จักแหะว่าพวกรูนนั้นยังสามารถขายได้ราคาดีอยู่ไหม''

''เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ค่อยเข้าไปดูที่ตลาดก็แล้วกัน''

หลังจากที่ตัดสินใจได้แล้วอเดลก็ชูมือซ้ายขึ้นมากลางอากาศก่อนที่จะมีแสงสีฟ้าอ่อนปรากฏขึ้นมาที่ปลายนิ้วของเขา จากนั้นอเดลก็ชี้นิ้วไปที่แขนขวาของตัวเองพร้อมกับวาดนิ้วเป็นรูปวงเวทย์ที่แลดูซับซ้อนอย่างมากขึ้นก่อนจะเขียนอักษรรูนรอบๆวงเวทย์เหล่านั้นอย่างช้าๆและปราณีต

สิ่งที่อเดลกำลังทำอยู่นั้นคือการวาดรูนที่ช่วยเสริมสภาพให้กับร่างกายของเขา ประเภทของรูนนั้นมีมากมายตั้งแต่เสริมสมรรถภาพทางกาย เสริมพลังเวทย์ ช่วยในการฝึกฝน หรือกระทั้งรูนทักษะ เมื่อสมัยห้าร้อยปีก่อนคลาสรูนมาสเตอร์นั้นได้รับความนิยมและความเคารพเป็นอย่างมากเพราะหากคุณต้องการจะไปสำรวจโลกใบเล็กนั้นจำเป็นจะต้องมีกองทัพ หรืออุปกรณ์ที่ถูกเสริมโดยรูนมาสเตอร์

และหากคุณมีอุปกรณ์ระดับสูงที่ถูกเสริมโดยรูนระดับสูงเอาไว้ด้วยแล้วละก็คุณสามารถต่อกรกับกองทัพเล็กๆด้วยตัวคนเดียวได้เลยทีเดียว ดังนั้นอาชีพรูนมาสเตอร์จึงถูกบูชาและเป็นที่ต้องการไม่น้อย

แต่นี่มันผ่านมากว่าห้าร้อยปีแล้วดังนั้นอเดลจึงไม่รู้ว่ารูนมาสเตอร์นั้นจะยังได้รับความนิยมอยู่หรือไม่ หรือว่าพวกเขาจะหายสาปสูญไปตามกาลเวลาแล้วกันแน่

รูนที่อเดลเขียนใส่แขนขวาของตัวเองนั้นเป็นรูนระดับต่ำที่จะให้เขาสามารถดูดซับมานารอบๆตัวเข้าสู่ร่างกายได้มีประสิทธิภาพมากขึ้น 20% นั่นจะทำให้เขาสามารถเพิ่มระดับมานาในร่างกายของเขาได้และจะทำให้เขาสามารถเป็นจอมเวทย์ขั้น 1 ได้เร็วขึ้น

หลังจากที่วาดรูนเสร็จอเดลก็นั่งขาไขว้กันพร้อมกับหลับตาลงนั่งสมาธิเพื่อดูดซับมานารอบๆด้วยจำนวนมานาที่ถูกซับเข้ามาในร่างกายอย่างบ้าคลั้งจนทำให้มานาในร่างกายของอเดลถึงขีดจำกัดที่จะเลื่อนขั้นได้ เขาก็เริ่มวาดวงแหวนเวทย์ที่หัวใจของเขาทันทีนี่คือเทคนิคกการเลื่อนระดับของจอมเวทย์ในยุคห้าร้อยปีก่อน ส่วนสมัยนี้นั้นอเดลก็ไม่รู้เช่นกัน

อเดลค่อยๆเริ่มใช้พลังเวทย์ส่วนเกินในร่างกายวาดวงแหวนอย่างช้าๆจนเมื่อเส้นสุดท้ายได้มาบรรจบกันพลังเวทย์จำนวนมากก็เอ่อล้นออกมาจากร่างกายของอเดล ก่อนที่มันจะหายวับไปภายในเสี้ยววิเขาถอนหายใจออกมาก่อนจะยิ้ม

''มาถึงขั้น 1 ได้ภายในไม่กี่ชม. ก็ถือว่าดีไม่น้อย''

อเดลปัดเศษใบไม้ที่ร่วงลงมาใส่เขาออกก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ

''อ้าวหล่ะ ! พรุ่งนี้ลองไปเยี่ยมตลาดในเมืองใกล้ๆนี้หน่อยแล้วกัน''