ตอนที่ 1 : ชีวิตที่สอง

ณ ชานเมืองเมอร์เซเดีย ในทวีปทูริน

หมู่บ้านโครอส

เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ร่างกายเต็มไปด้วยรอยแผลกำลังนอนอยู่ริมลำธารได้ตื่นขึ้นพร้อมกับสำรวจร่างกายตัวเองอย่างช้าๆแต่ด้วยที่ร่างกายของเขาบาดเจ็บจึงทำให้เขานั้นอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ก่อนจะตั้งสติได้พร้อมกับบ่นออกมาเบาๆ

''อืม... ร่างกายของข้าเต็มไปด้วยบาดแผลเช่นนั้นได้ยังไงกันนะ''

เด็กหนุ่มพยายามนึกถึงสาเหตุที่ทำให้ร่างกายของเขาเป็นแบบนี้ สักพักบริเวณศรีษะของเขาก็เกิดความเจ็บปวดขึ้นอย่างรุนแรงพร้อมกับความทรงจำมากมายที่หลั่งไหลเข้ามาในหัวของเขา หลังความทรมานที่แสนสาหัสเกิดขึ้นอยู่ราวหนึ่งชั่วโมงก่อนเขาจะจำทุกอย่างได้พร้อมกับหอบหายใจอย่างรุนแรง

เมื่อความทรงจำของเขากลับคืนมาเด็กหนุ่มก็บ่นขึ้นกับตัวเอง

''เป็นความจริงสินะที่ข้าทำการทดลองผิดพลาดจนทำให้ข้าโดนผลงานของตัวเองระเบิดใส่จนตาย...''

เด็กหนุ่มยกแขนขึ้นอย่างช้าๆพร้อมกับเกาหัวตัวเองเบาๆก่อนจะนึกถึงความทรงจำของเด็กหนุ่มเจ้าของร่าง เด็กหนุ่มคนนี้ชื่อ อเดล ฟอร์ร่า อายุ 7ปี เป็นลูกชายของมาคัสและมาเรีย ฟอร์ร่า ทั้งสามคนอาศัยอยู่ที่ชานเมืองของเมืองเมอร์เซเดียของทวีปทูริน

และเหตุผลที่ร่างกายของอเดลนั้นเต็มไปด้วยรอยแผลก็เพราะเขาถูกกลั่นแกล้งโดยเด็กที่โตกว่าในหมู่บ้านโครอสแห่งนี้และในขณะที่เขาหนีอเดลก็ผลัดตกลงมาที่หน้าผาโชคดีที่ตัวของอเดลนั้นตกมาที่น้ำตกแต่ถึงอย่างงั้นด้วยแรงกระแทกทำให้หัวของเขาไปกระแทกกับก้อนหินใต้น้ำทำให้อเดลหมดสติและจมน้ำตาย จากนั้นศพของอเดลก็ลอยมาเกยฝั่ง

เขาส่ายหัวเบาๆให้กับความน่าสงสารของเด็กหนุ่มคนนี้ก่อนจะเอ่ยขึ้น

''ในเมื่อข้าได้มาอยู่ในร่างของเจ้าแล้ว งั้นข้าก็จะขอใช้ร่างของเจ้าหน่อยก็แล้ว''

''ต่อไปนี้ข้าเป็นอเดลหล่ะสินะ''

เมื่ออเดลตัดสินใจได้เขาก็พยายามจะลุกขึ้น แต่ก้ไม่สามารถที่จะทำได้เพราะทั้งร่างกายของเขานั้นเต็มไปด้วยบาดแผลและดูเหมือนจะหนักเสียด้วยเขาจึงเริ่มสำรวจร่างกายของตัวเองอย่างใจเย็น

''อืม... กระดูกขาแตก ซี่โครงด้านซ้ายหักสามซี่ อวัยวะภายในบอบช้ำ แขนซ้ายหัก และไหล่ซ้ายหลุด หนักหนาน่าดูเลยโชคดีที่สมองไม่กระทบกระเทือน''

อเดลครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะหลับตาลงเล็กน้อยจากนั้นที่มือขวาของอเดลก็เปร่งแสงเรืองรองสีทองออกมา อเดลนำมือขวามาวางไว้ที่บริเวณซี่โครงซ้ายที่หักก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ

''ฮิล''

เมื่อคำกล่าวของอเดลออกมาก็ปรากฏวงแหวนเวทย์ขึ้นพร้อมกับแสงที่ค่อยๆ ห่อหุ่มบริเวณซี่โครงของเขาไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นซี่โครงที่หักของอเดลก็ค่อยๆเชื่อมต่อกันอย่างรวดเร็วก่อนจะหายเป็นปกติ หลังจากที่ซี่โครงและอวัยวะภายในของอเดลฟื้นฟูเรียบร้อยแล้วเขาก็เริ่มที่จะรักษาแขนและขาของเขาตามลำบาก

ไม่กี่นาทีต่อมาอเดลก็สามารถขยับร่างกายและเดินได้อย่างปกติ จากนั้นอเดลก็เริ่มสำรวจสภาพแวดล้อมรอบๆตัวก่อนจะสรุปได้ว่าเขาลอยตามน้ำมาอยู่ในป่าใกล้ๆหมู่บ้าน อเดลถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินกลับหมู่บ้านพร้อมกับเรียบเรียงความทรงจำของอเดลคนเก่า

โชคดีที่อเดลคนเก่านั้นเป็นคนชอบอ่านหนังสือดังนั้นเขาจึงได้รู้เรื่องประวัติศาสตร์ของโลกนี้ ซึ่งทวีปทูรินนั้นเป็นหนึ่งในสามทวีปใหญ่ของโลกหลัก จากความทรงจำของอเดลคนเก่าเขาก็ได้รู้ว่าหลังจากที่ตัวเขานั้นตายจากอุบัติเหตุนั้นเวลาก็ผ่านมากว่า ห้าร้อยปีแล้ว

อเดลเกาหัวเล็กน้อยก่อนจะบ่นกับตัวเอง

''ดูเหมือนฉันจะล่องลอยอยู่ในห้วงเวลาแห่งความว่างเปล่ามานานสินะ''

อเดลบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะมุ่งหน้ากลับบ้าน

เมื่อมาถึงก็พบว่าพ่อแม่ของเขากำลังเป็นห่วงเขาอยู่ทั้งคู่วิ่งมาหาเขาพร้อมกับถามว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะเขานั้นหายไปถึงหนึ่งวันเต็มๆ เขาจึงตอบกลับไปแบบปัดๆว่าหลงป่าและพึ่งจะหาทางกลับออกมาได้

หลังจากโดนสวดอยู่พักใหญ่พ่อของเขาก็พูดขึ้น

''ดีจริงๆที่ลูกกลับมาทัน''

''กลับมาทัน ? ทันอะไรงั้นเหรอครับ ?''

เมื่อแม่ของอเดลได้ยินคำถามของเขาก็ตกใจเล็กน้อยก่อนจะหันมาถาม

''นี่ลูกลืมไปแล้วงั้นเหรอว่าพรุ่งนี้คือวันเกิดครบรอบ 8ปีของลูกและลูกต้องไปรับคลาสที่โบสยังไงหล่ะ''

''รับคลาส ?''

''ใช่ ลูกลืมงั้นเหรอ ?''

อเดลเกาหัวเบาๆก่อนจะตอบกลับ

''คงงั้นแหละครับ ถ้างั้นผมขอตัวไปพักก่อนนะครับ''

เมื่อได้ยินแบบนั้นพ่อของอเดลก็เกาหัวเบาๆก่อนจะพูดขึ้น

''นั่นสินะ ลูกคงจะเหนื่อยขึ้นไปพักผ่อนเถอะ''

อเดลพยักหน้าก่อนจะเดินกลับขึ้นไปบนห้องพร้อมกับเรียบเรียงเรื่องทั้งหมดจากความทรงจำของอเดลทั้งสองคน และสรุปออกมาได้ว่าจากความจำสุดท้ายเมื่อห้าร้อยปีก่อนเขาได้ทำการทดลองสร้างศิลามานาที่ชื่อว่า อาคาน่าขึ้นมาแต่ในขั้นตอนสุดท้ายที่จำเป็นจะต้องสลักรูนลงไปบนศิลามานานั้นเกิดผิดพลาดจากบางอย่างขึ้นทำให้ศิลามานา อาคาน่าเกิดการระเบิดและเป่าร่างของเขากับห้องวิจัยซะกลายเป็นเศษฝุ่น

แม้ตัวเขาจะร่ายเวทมนต์ป้องกันได้ทันแต่ด้วยจำนวนมานามหาศาลที่อัดแน่นอยู่อาคาน่าเกิดระเบิดออกมารวดเดียวทำให้ความเสียหายมากเกินกว่าที่บาเรียจะรับได้ จากนั้นเขาก็ได้มาตื่นขึ้นในร่างของอเดลเด็กหนุ่มอายุ 8ขวบคนนี้

อเดลเคาะคางตัวเองเบาๆพร้อมกับคิดก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆกับตัวเอง

''พรุ่งนี้จะมีการคัดเลือกคลาสซึ่งเด็กทั้งหมู่บ้านจะไปรวมกันที่โบส อืม...''

อเดลคิดพร้อมกับนึกถึงหลักในการเลือกคลาสของทางโบสแม้ตัวเขาจะไม่รู้ว่ามันมีที่มายังไง ซึ่งแน่นอนว่าอเดลนั้นต้องเลือกนักเวทย์อยู่แล้วแต่ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ไปโบสเขาก็ยังที่จะสามารถได้รับคลาสนักเวทย์ผ่านการฝึกฝนเวทมนต์อยู่ดี

หลังจากที่คิดได้แบบนั้นแล้วอเดลก็กำหมัดของตัวเองเบาๆก่อนจะพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม

''ชีวิตที่สองงั้นเหรอ ? ก็ดูจะน่าสนุกไม่น้อย''