AGKMW บทที่ 8: พนัน
AGKMW บทที่ 8: พนัน
เมื่อมาถึงสวนสาธารณะพร้อมกับครอบครัว อาทรอกซ์มองดูไปรอบๆและพบว่าสถานที่นี้น่าสนใจ ผู้คนหลายครอบครัวต่างพากันมาใช้เวลาว่างที่นี่ บ้างก็มีตระกร้าที่เต็มไปด้วยอาหาร บ้างก็เล่นบอล บ้างก็เพียงแค่สูดลมหายใจรับอากาศบริสุทธิ์
สถานที่ผ่อนคลายแบบนี้ทำให้อาทรอกซ์รู้สึกสงบสุข ครอบครัวของเขาก็เลือกตั้งจุดปิคนิค
“ผมจะออกไปเดินเล่น” อาทรอกซ์พูดขณะที่เขาเริ่มออกไป
มองดูเขาไป อมันดามองดูอเล็กซ์ด้วยสีหน้าเป็นกังวล สุดท้ายแล้วลูกชายของเธอก็ยังไม่ฟื้นความทรงจำดี เธอกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น
อเล็กซ์มองดูอมันดาและให้สัญญาณเธอให้ใจเย็นลง “เขาต้องการพวกนี้” เขากล่าว
เดินผ่านสวน อาทรอกซ์ก้าวเข้าไปยังหมู่ไม้และเริ่มชื่นชมสิ่งรอบตัว ยามที่เขาเป็นราชันย์เทพ เขาไม่เคยมีความสงบสุขเช่นนี้ ดาบดาคินของเขามีแต่พูดอยู่ในใจให้ฆ่าและก่อสงคราม
“วืด เชี๊ยะ”
อาทรอกซ์ได้ยินเสียงบางอย่างเคลื่อนด้วยความเร็วสูง เมื่อตามไปยังต้นกำเนิดเสียง อาทรอกซ์ก็เห็นกลุ่มคนที่สวมชุดนักมวยปล้ำยืนล้อมเป็นวงรอบคนสองคนที่กำลังต่อสู้กัน
ด้วยความอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อาทรอกซ์ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ใกล้เคียงและนั่งลงบนกิ่งเพื่อมองดู
มองลงมาอาทรอกซ์ก็เห็นคนสองคนที่กำลังต่อสู้กันใช้ดาบในการต่อสู้ จากชุดของพวกเขาดูเหมือนว่าจะเป็นคนสำนักเดียวกัน
ขณะที่พวกเขาสู้กัน อาทรอกซ์สังเกตเคล็ดวิขาและการถือดาบของพวกเขาและอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง พวกเขาไม่ได้ถือดาบอย่างมีประสิทธิภาพ ใช้แรงมากเกินไป เป็นอุปสรรคต่อการควบคุม
หลังจากการต่อสู้จบลง อาทรอกซ์ก็เตรียมตัวไปแต่เขาก็ได้ยินเสียงมาจากชายชราที่ดูเหมือนจะเป็นอาจารย์ของพวกเขา
“ผมสงสัยว่าทำไมคุณจึงไม่พึงใจ คนที่ผ่านมาตรงนั้นน่ะ” ชายชรากล่าวขณะที่เขามองไปยังอาทรอกซ์ที่กำลังจะลงต้นไม้
ประหลาดใจที่มีคนสังเกตเห็นเขา ว่าไปแล้วการดิ้นรนมาหลายพันปีในฐานะราชันย์เทพ ร่างกายของเขาพัฒนานิสัยให้ลบร่องรอยของตนเองโดยไม่รู้ตัว
อาทรอกซ์มองดูชายชราด้วยความประหลาดใจ พลังงานภายในของเขาแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป “ข้าเชื่อว่าความแข็งแกร่งของข้าในระดับปัจจุบันนี้ ข้าคงสามารถล้มเขาได้ด้วยวิชาได้ แต่ความแข็งแกร่งของเขาเหนือกว่า ช่างน่าสนใจนัก…” เขาคิด
“วิชาที่พวกเขาใช้มีแต่ช่องเปิด ตำแหน่งของพวกเขาในการต่อสู้จริงล้วนเกิดช่องว่าง ก่อนที่พวกเขาจะทันได้คิดสู้กับผู้เชี่ยวชาญ พวกเขาคงตายไปแล้ว” อาทรอกซ์พูดอย่างไร้ความสนใจ
สองคนนั้นคือนักเรียนรุ่นล่าสุดของเขาสองคน แน่นอนว่าวิชาของพวกเขาล้วนมีแต่ช่องว่าง แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาเป็นผู้อ่อนอาวุโสที่สุด อย่างน้อยการแข่งขันระดับรัฐครั้งสุดท้าย พวกเขาก็ได้เข้าสู่รอบสี่คนสุดท้าย ปีนี้พวกเขาอาจจะถึงระดับรองชนะเลิศก่อนที่อายุจะเกิน
วิชาที่เขาสอนได้รับการสืบทอดต่อมาจากพ่อของเขา ซึ่งได้รับถ่ายทอดต่อมาจากปู่ โรงเรียนศิลปะการต่อสู้ของเขาเป็นหนึ่งที่ได้รับการนับถือเป็นอย่างมากในเมืองเรดริเวอร์ เขาไม่อาจรับได้กับการที่เด็กอายุสิบห้าปีมาพูดไม่ดีกับวิชาของเขา นี่เลวร้ายกว่าการตบหน้าเขา
“ดี ดี.. ถ้าคุณดีขนาดนั้น ทำไมไม่มาแสดงให้นักเรียนของผมว่าคุณทำอย่างไร” ชายชราเรียกร้อง ก่อนที่อาทรอกซ์จะทันได้ตอบ “ไซอันให้เขายืมดาบหน่อย จิมมี่มาเป็นคู่ต่อสู้กับเขาหน่อย ผมอยากจะเห็นว่าการกระทำของคุณสามารถสนับสนุนคำพูดได้ไหม” ชายชรากล่าวขณะที่มองดูอาทรอกซ์
ดูเหตุการณ์ที่บานปลาย อาทรอกซ์ไม่ได้กังวล เขาเข้าใจถึงความสำคัญของศิลปะการต่อสู้ที่มีต่อผู้ที่ฝึกฝน แต่นั่นไม่ได้เปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าเขาคิดว่าพวกนี้ไม่ได้เรื่อง
“ผมไม่เคยปฏิเสธการต่อสู้ วันนี้ก็ไม่ได้เป็นครั้งแรก” อาทรอกซ์กล่าวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขาขณะที่เขารับดาบจากเด็กหญิงไซอัน
ถึงแม้ว่าจะโกรธเด็กชายที่ดูหมิ่นวิชาของพวกเขา ขณะที่ยื่นส่งดาบให้เขาไซอันก็กระซิบข้างหูเขาว่า “ระวังไว้ จิมมี่เป็นหนึ่งในศิษย์สายตรงของอาจารย์”
อาทรอกซ์รู้สึกประหลาดใจกับคำเตือนของเธอ จึงส่งยิ้มขอบคุณ “อย่ากังวล ผมไม่เชื่อว่าจะมีใครนอกจากชายชราที่สามารถทำร้ายผมได้ที่นี่” เขากล่าวกับเธออย่างเป็นธรรมชาติ
ไซอันคิดว่านี้เป็นความหยิ่งยะโสได้แต่เสียใจที่เตือนเขา “ฉันหวังให้เขาถูกทุบตีและเสียใจกับการกระทำของตนเอง ฉันไม่เคยเห็นเขาในการแข่งขันในเมือง อย่าว่าแต่การแข่งขันชิงแชมป์ระดับรัฐ นี่เป็นเพียงกบในบ่อ” เธอคิดขณะที่เธอแค่นเสียงใส่เขา
อาทรอกซ์รู้ว่าเธอไม่เข้าใจเขา แต่ก็ไม่ได้คิดจะอธิบาย เขาตื่นเต้นเกินกว่าที่คิดว่าควรจะเป็น อย่างไรก็ตามนี่เป็นการต่อสู้ครั้งแรกของเขาในโลกนี้
ในเวลานั้นศิษย์คนอื่นก็แสดงความคิดเห็น “นายคิดว่าเขาจะชนะไหม” ชายร่างอ้วนถาม
“แน่นอนว่าไม่ มองดูเขาสิ เขาอาจจะหล่อเหลา แต่ร่างกายเขาผอมมาก จิมมี่เป็นที่รู้จักดีว่าเป็นคนที่ใช้แรงได้แข็งแกร่งที่สุด” ศิษย์อีกคนพูด
“ฮี่ฮี่ ฉันคิดว่าจิมมี่คงตีชายคนนี้ด้วยเพียงแค่ใช้ดาบที่มีแต่ความบกพร่อง” เด็กอีกคนกล่าว
“น่าเสียดาย เขาน่ารักมาก ฉันหวังว่าเขาคงไม่พ่ายแพ้จนน่าเกลียดเกินไป” หญิงร่างเตี้ยกล่าว
“มาพนันกัน ฉันพนัน 5$ ว่าเด็กคนนี้ต้านจิมมี่ได้ไม่ถึงนาที” เด็กสวมแว่นกล่าว
“ฉันพนันว่าอยู่ได้ไม่ถึงสามสิบวินาที” เด็กอีกคนกล่าว
“ฉันพนัน..”
ดูคนเหล่านี้พนันและคิดว่าเขากำลังจะแพ้ทำให้เลือดของอาทรอกซ์ไหลพล่าน โดยไม่รู้ตัวรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา
มองดูรอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กชาย ชายชรารู้สึกระแวงเล็กน้อย แต่เขาก็มั่นใจในคนของเขามากกว่าความระแวงในเด็กชาย
“จิมมี่ ระวังไว้” ชายชราอดพูดไม่ได้
“ผมไม่ต้องระวังขนาดนั้นกับคนที่อ่อนแอเหมือนเขา” จิมมี่พูดด้วยความดูแคลนบนใบหน้า
