AGKMW บทที่ 4: ผู้สังหารเทพ
AGKMW บทที่ 4: ผู้สังหารเทพ
ในโลกเก่าของเขา อาทรอกซ์ได้เริ่มการฝึกฝนเช่นเดียวกับคนทั่วไป ฝึกฝนอย่างขยันหมั่นเพียร นั่งสมาธิหายใจรับพลังจากจักรวาล เช่นเดียวกับผู้ฝึกฝนคนอื่น
วันหนึ่งอาทรอกซ์เข้าไปในสุสานที่เขาพบแผนที่โดยบังเอิญ สุสานแตกต่างจากสิ่งที่เขาเคยเห็นมาก่อนอย่างสิ้นเชิง ผนัง พื้น เพดาน ทุกสิ่งล้วนสร้างขึ้นจากเลือด ตอนแรกเขาหวาดกลัวแต่เขาก็นึกขึ้นได้ว่า “มิมีผลประโยชน์อันยิ่งใหญ่ใดที่มิประกอบด้วยความเสี่ยงมากมายเช่นกัน”
ด้วยการนึกถึงคำกล่าวนี้ อาทรอกซ์ก็เคลื่อนตัวต่อไป กลางแท่นบูชา เขาเห็นดาบที่เต้นตุบดุจหัวใจ
เมื่ออาทรอกซ์นึกขึ้นได้ มือของเขาก็ห่างเพียงสามนิ้วจากดาบแล้ว สำนึกของเขาบอกให้เข้าไปเอามัน เมื่ออาทรอกซ์จับมันไว้ ร่างของเขาก็ล้มลงบนพื้นและเริ่มชักกระตุกด้วยความเจ็บปวด เลือดทั้งหมดที่อยู่ในสุสานถูกดูดกลืนเข้าไปในดาบและตัวอาทรอกซ์ ผิวหนังที่เคยเป็นสีขาวของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง
มองไปรอบๆหลังจากที่ฟื้นตื่นขึ้น อาทรอกซ์รู้สึกเหมือนกับว่าเขามีมือที่สาม ไม่ใช่เช่นนั้นเสียทีเดียว เขารู้สึกว่าดาบในมือตอนนี้เหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ที่เขาไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ถ้าปราศจากมัน
ในช่วงเวลาสิบปีต่อมา ตำนานก็เริ่มแพร่กระจายไปทั่วรูนเทอร่าว่าสิ่งมีชีวิตที่ประกอบด้วยเลือดล้วนๆได้อุบัติขึ้น เขาและดาบดูดเลือดของเขาเข่นฆ่าทุกสิ่งที่พบเห็น และยิ่งดาบได้ดื่มเลือดมากเท่าไหร่ความแข็งแกร่งของเขาก็เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
ผู้ฝึกวิชามากมายหลายกลุ่มร่วมมือกันพยายามฆ่าตัวตนนี้ แต่เมื่อผ่านกลุ่มแต่ละกลุ่ม ตัวตนนี้ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น
ห้าพันปีให้หลัง ชื่อของสิ่งมีชีวิตนี้ก็ถูกบูชาจากผู้คนจำนวนมากพร้อมกับความหวาดกลัวที่มากกว่าเดิม ราชันย์เทพแห่งสงคราม อาทรอกซ์
ในสหัสวรรษที่สิบอาทรอกซ์ได้ฝึกวิชาที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดสำหรับใช้กับดาบดาคิน ยิ่งดื่มเลือดมากเท่าไหร่พวกเขาก็ยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าในช่วงสหัสวรรษเหล่านี้เขาไม่ได้เรียนวิชาฝึกฝนตนแบบอื่น เพียงแค่ว่าการฝึกฝนด้วยดาบดาคินมีประสิทธิภาพมากกว่า
แต่ตอนนี้เมื่ออาทรอกซ์ไม่มีดาบอีก เขาก็พบว่าแทนที่เขาจะครอบครองดาบ แต่กลับเป็นดาบที่ครอบงำเขา เมื่อเขานึกถึงราชันย์เทพเคน เขาได้รับเคียวดาคิน แต่แทนที่จะถูกควบคุมโดยเคียว เขากลับสามารถควบคุมมันและแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า
ในช่วงชีวิตนี้ ต่อให้อาทรอกซ์พบเจอดาบดาคินอีกครั้ง เขาก็จะไม่ยอมถูกควบคุมจากมันอีก คราครั้งนี้เขาจะเป็นคนควบคุมมัน
ค้นหาจากความทรงจำของเขาเพื่อหาวิธีที่เข้ากันได้และเหมาะสมกับตัวเขา เขาก็นึกถึงวิชาที่มีตัวตนหนึ่งได้สร้างขึ้น ตัวตนนั้นเรียกตัวเองว่า ผู้สังหารเทพ พลังการฝึกปรือของเขาไม่เคยก้าวถึงขอบเขตของราชันย์เทพ แต่เขากลับสามารถที่จะสังหารราชันย์เทพมากกว่าสิบ หลังจากเวลาผ่านไปนับสหัสวรรษจากการเป็นผู้สังหารเทพ อาทรอกซ์ก็ได้พบกับเขา ดาบของเขาก็รุ่มร้อนไปด้วยความพึงพอใจ
ถึงแม้ว่าผู้สังหารเทพจะอ่อนแอกว่าอาทรอกซ์ แต่อีกฝ่ายก็สามารถตัดปีกข้างหนึ่งของเขาออกได้
การต่อสู้ได้ยาวนานถึงหนึ่งเดือน อาทรอกซ์ใช้ดาบของเขาดูดเลือดของผู้สังหารเทพ คุณสมบัติหนึ่งของดาบนี้ก็คือการได้รับความรู้ที่มีประโยชน์
แม้ว่าอาทรอกซ์ได้เรียนรู้วิธีการฝึกฝนของผู้สังหารเทพ จากดาบของเขาอาทรอกซ์เรียนรู้ว่าผู้สังหารเทพไม่อาจเข้าถึงขอบเขตราชันย์เทพได้เพราะว่าก่อนที่เขาจะได้เริ่มฝึกฝน พ่อของเขาได้ทำให้แก่นพลังของเขาพิการไปครึ่งหนึ่ง เมื่อรู้เช่นนี้อาทรอกซ์จึงให้ความใส่ใจ แม้ว่าเขาจะสูญเสียปีกไปหนึ่งข้าง อาทรอกซ์ก็รู้ว่าถ้าผู้สังหารเทพแข็งแกร่งกว่านี้อีกสักเล็กน้อย การต่อสู้นี้คงยาวนานหลายปี เขายิ่งไม่กล้าจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าผู้สังหารเทพก้าวเข้าสู่เขตราชันย์เทพ
แต่อาทรอกซ์ได้อยู่ในเขตราชันย์เทพแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีทางที่เขาจะกลับไปเริ่มฝึกฝนด้วยวิชาของผู้สังหารเทพ
ตอนนี้ยามเมื่อต้องนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลบนดวงดาวที่ชื่อว่าโลก ในกาแล็กซี่ที่เขาไม่เคยได้ยิน อาทรอกซ์เห็นโอกาสที่จะฝึกวิชาเดียวที่ตัวเขาราชันย์เทพผู้ซึ่งครั้งหนึ่งได้ฆ่าจักรพรรดิ์เทพต้องหวาดกลัว
และสิ่งที่ดีที่สุดของวิชานี้ก็คือ เขาได้เห็นภายในความทรงจำของอีกฝ่ายว่าวิชาของผู้สังหารเทพไม่ต้องการให้เขาฆ่าผู้ใด ตัวตนผู้สร้างวิชานี้ได้สร้างมันขึ้นมาโดยอิงกับความรักที่เขามีต่อลูกสาวผู้ซึ่งถูกฆ่าโดยจอมทัพเทพและได้สาบานที่จะแก้แค้น ความรักที่เขามีต่อลูกสาวได้ให้แรงผลักดันและความแข็งแกร่งให้กับวิชานี้
ในชีวิตนี้อาทรอกซ์หรือเบนจามินมีคนที่รักเขา คนที่ไม่หวาดกลัวเขา
หลับตาลง อาทรอกซ์ใช้สำนึกดึงดูดพลังในอากาศรอบตัว ทีละเล็กละน้อยที่พลังเข้าสู่ร่างกายเขาและกำหนดรูปร่างของเขา รู้จากความทรงจำว่าที่นี่คือโรงพยาบาล อาทรอกซ์จึงเพียงขับเคลื่อนวิชาผู้สังหารเทพบนร่างของเขา ด้วยเหตุนี้ระหว่างการตรวจสอบก็จะไม่มีใครสงสัยอะไรทั้งสิ้น
เขาเอนกายลงอีกครั้ง ร่างที่เคยแห้งผากกลับมีกล้ามเนื้อขึ้นเล็กน้อยและผิวก็เรียบลื่นขึ้นเล็กน้อยเช่นกัน นี่เป็นเพียงส่วนเล็กน้อยที่วิชาสามารถทำกับร่างกายได้
ด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ อาทรอกซ์ยกแขนขึ้นเหยียด ครุ่นคิดว่า “ใครจักคิดว่าข้าจักยิ้มมากมายเพียงนี้ในเวลาแค่สองวันโดยปราศจากดาบดาคิน”
ขณะที่อาทรอกซ์ยกแขนขึ้นนั้น ประตูห้องพักก็เปิดขึ้นและนางพยาบาลคนเดียวกันก็เข้ามา ถือถาดเล็กมาพร้อมกับอาหาร
มองดูถาด ท้องของอาทรอกซ์ก็ส่งเสียงด้วยความหิวและเขาก็รู้สึกอายอยู่บ้างเมื่อเป็นเช่นนี้ต่อหน้ามนุษย์
“อรุณสวัสด์เบนจามิน ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นเช้าที่ดีนะ” เธอกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
“อรุณสวัสดิ์ ผมรับรองกับคุณได้ว่า ผมไม่เคยได้หลับดีเช่นนี้มานับสหัสวรรษแล้ว” เขากล่าวด้วยความพึงใจ นางพยาบาลมองดูเขาด้วยท่าทางประหลาดใจและหัวเราะด้วยคิดว่าเป็นเรื่องขำขัน
“เอ้านี่ ครอบครัวคุณได้ทิ้งไว้ให้กับพวกเรา ในกรณีที่คุณตื่นขึ้นมาก่อนที่พวกเขาจะมาถึง คุณจะได้ไม่เบื่อ” เธอกล่าวพร้อมยื่นส่งวัตถุเล็กๆที่มีหน้าจอกระจก ค้นหาจากความทรงจำ อาทรอกซ์พบว่านี่เป็นสิ่งที่เรียกว่าโทรศัพท์มือถือ
