AGKMW บทที่ 3: แม่ไม่อาจควบคุมตนเองได้
AGKMW บทที่ 3: แม่ไม่อาจควบคุมตนเองได้
ประตูห้องปิดอยู่ อเล็กซ์มองดูอมันดาและอมันดาก็มองกลับไป ขณะที่พวกเขาสูดลมหายใจลึกก็มองเห็นพยาบาลกำลังพูดอะไรบางอย่าง
“คุณได้ยินฉันไหม” เธอกล่าว
อเล็กซ์ที่กำลังสับสนมองผ่านกระจกประตูและเห็นเบนจามินที่ลืมตาอยู่ เขารู้สึกถึงมือที่กำแน่น มองไปด้านข้างก็เห็นอมันดาร้องไห้อีกครั้ง เขาลืมไปแล้วว่ากี่ครั้งที่พวกเขาได้ร้องไห้กับความคิดถึงลูกชายที่อาจตื่นขึ้นมาได้ทุกขณะ
เหล่าเด็กไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของพ่อแม่นั่นก็ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องที่ดี
พวกเขาพยายามที่จะระงับอารมณ์เพื่อที่จะไม่ทำให้ลูกชายที่เพิ่งตื่นขึ้นมาเห็นพวกเขากำลังร้องไห้ แต่ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ทำอะไร บรูน่าและไบรอันก็เปิดประตูเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อประตูเปิดเบนจามินก็มองมาทางพวกเขา ความกลัว ความไม่สบายใจ ความกังวล ล้วนหายไปหมดสิ้นเมื่อพวกเขาเห็นลูกชายกำลังมองมาที่พวกเขาด้วยความสงสัย
...
อาทรอกซ์มองดูคู่รักที่กำลังร้องไห้ตรงประตูทางเข้าและจำพ่อแม่ของเบนจามินจากที่เขาเห็นในความทรงจำ
โดยไม่รู้ว่าทำไม น้ำตาหยดหนึ่งเล็ดออกมาจากดวงตาข้างซ้าย
“แด๊ด มอม…” เขากล่าวเบาๆ
คำพูดเหล่านี้ดูเหมือนห่างไกลแต่ก็ใกล้ชิด อาทรอกซ์อาศัยอยู่นับพันปีตัวคนเดียว แต่สำหรับความทรงจำอายุ 14 ปีที่เขาเห็นทำให้เขารู้สึกใกล้ชิดกับผู้คนเหล่านี้มากกว่าใครอื่น ทั้งที่เป็นเพียงความรู้สึก…
อาทรอกซ์พูดเสียงเบามาก แต่ห้องนั้นยิ่งเงียบกว่าขณะที่พ่อแม่เขาฟัง
“ลูกชาย” พวกเขาพูดขึ้นในยามที่แม่ของเขาวิ่งเข้าไปกอดเขา ขณะที่พ่อของเขาจับมือเด็กสองคนไว้
อาทรอกซ์ ราชันย์เทพแห่งสงคราม สิ่งที่มีความเชื่อมโยงกับร่างเขาที่รู้สึกได้ก็คือดาบและการโจมตีจากคู่ต่อสู้ ความรู้สึกจากการถูกกอดด้วยอกอ่อนนุ่มของเธอสร้างความเจ็บปวดแต่ก็รู้สึกดีเป็นที่สุด
“ระวังอมันดา ร่างของเขายังอ่อนแออยู่มาก” นายแพทย์อ๊อกตาเวียสบอกเธอด้วยความกังวล
ได้ยินเช่นนี้ อมันดาก็คลายอ้อมกอดและเริ่มมองดูว่าจะมีการบาดเจ็บเกิดขึ้นกับเบนจามินหรือไม่ ขอบคุณพระเจ้าที่ร่างของเขาอาจจะอ่อนแอแต่ก็ยังไม่บุบสลาย
“แม่ขอโทษ แม่ไม่อาจควบคุมตัวเองได้” เธอกล่าวด้วยเสียงหัวเราะสำนึกผิด
“สวัสดี” อาทรอกซ์กล่าวพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก
“ไง ลูกชาย พวกเราคิดถึงเธอมาก” อเล็กซ์กล่าวพร้อมรอยยิ้ม
อาทรอกซ์มองดูพ่อและเห็นศีรษะที่กำลังกลัวซ่อนอยู่ด้านหลังอีกฝ่าย ความทรงจำในศีรษะผ่านราวกับภาพยนต์ซึ่งเขาสามารถจดจำได้เพียงใจความสำคัญ ถึงแม้ว่าเขาจะมีศักยภาพในการจดจำตามจริงเหนือกว่าคนทั่วไปมาก แต่นี่เขาได้ข้อมูลผ่านจิตวิญญาณ ซึ่งเบนจามินไม่ได้จดจำรายละเอียดมากนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากใช้เวลาสามปีในสภาพโคม่า ดังนั้นอาทรอกซ์จึงจดจำสิ่งที่เบนจามินอาศัยอยู่ด้วยเท่านั้น โชคร้ายหลังจากที่เด็กๆได้เกิดขึ้นเบนจามินก็ได้แยกตัวออกห่างเพราะการถูกรังแก ความทรงจำเกี่ยวกับน้องของเขาจึงค่อนข้างคลุมเคลือ
ราชันย์เทพผู้ไม่เคยมีพ่อแม่ ไม่เคยมีความฝันที่จะมีพี่น้อง มองดูเด็กมนุษย์ธรรมดาที่อยู่ด้านหลังอเล็กซ์ อาทรอกซ์รู้สึกอยากรู้
เมื่อเห็นเบนจามินมองมายังพวกเขา บรูน่าและไบรอันซ่อนตัวอยู่ด้านหลังขาของอเล็กซ์
เมื่อเห็นเช่นนี้ อเล็กซ์ก็หัวเราะและกล่าวว่า “เด็กๆดูสิ พ่อไม่ได้บอกเหรอว่าพี่ชายจะตื่นขึ้น ทำไมไม่พูดทักทายล่ะ”
บรูน่ามองดูไบรอัลด้วยความกลัวเล็กน้อย มองเห็นการยืนยันจากอีกฝ่ายดังนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็ก้าวออกมาจากด้านหลังขาของอเล็กซ์และพูดกับพี่ชายว่า “สวัสดีพี่ชาย” พร้อมกับแก้มแดงและเสียงเบา
“ฮ่าฮ่าฮ่า…” เมื่อเห็นเช่นนี้ อาทรอกซ์พบว่าความน่ารักของพวกเขาช่างน่าสนุกจึงหัวเราะขึ้น เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรกับเด็กๆ ดังนั้นเขาจึงเพียงแค่พูดด้วยคำทักทายพื้นฐาน “สวัสดีเด็กๆ”
เมื่อเห็นเบนจามินหัวเราะ บรูน่าและไบรอัลพากันอาย แต่เมื่อได้ยินเขาตอบ พวกเขาต่างพากันดีใจและเข้าไปใกล้กับเตียง
เมื่อพวกเขาเข้าไปใกล้ พวกเขาก็เริ่มถามคำถามมากมาย ดังเช่นว่า “ทำไมพี่ถึงเหมือนกับเจ้าหญิงนิทรา” “ทำไมพี่ต้องหลับมากนัก” “...”
หลังจากคำถามมากมาย อาทรอกซ์ได้ปล่อยผ่านไปเป็นส่วนใหญ่ เขายังไม่ได้เล่นเกมและบางคำถามเขาก็ไม่รู้ว่าคำตอบเป็นอย่างไร เขาไม่รู้กระทั่งว่าใครเป็นเจ้าหญิงนิทรา แต่เขาพยายามอย่างดีที่สุดที่จะไม่สร้างความผิดหวังให้กับเด็กสองคนที่ผูกพันกับเขาทางสายเลือด
เมื่ออาทรอกซ์เริ่มรู้สึกว่าดวงตาของเขาเริ่มหนักขึ้น เขาก็ได้ยินเสียงชายในชุดกาวน์ขาวพูดว่า “เอาล่ะทุกคน พวกเราให้เวลาแก่เบนจี้ได้พักก่อน เขาได้ตื่นขึ้นมาหลายนาทีแล้ว ร่างกายของเขาต้องการการพักผ่อน”
“ข้าต้องการร่างนี้กลับสู่ปกติและฝึกวิชาอีกครั้ง ตามความทรงจำของเบนจามิน ไม่มีผู้ฝึกวิชาอยู่ในโลกนี้ แต่เขาก็เป็นเพียงเด็กชายก่อนเกิดอุบัติเหตุ เขาไม่เคยรู้ว่าโลกใต้ดินหน้าตาเป็นอย่างไร ยิ่งกว่านั้นไม่รู้ว่ามันอยู่กาแล็กซี่ไหน” อาทรอกซ์คิดก่อนที่จะเข้านอน
เมื่อเห็นเบนจามินหลับ เล็กซ์และอมันดาค่อนข้างกังวลเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นใบหน้านายแพทย์อ๊อกตาเวียสพวกเขาก็ใจเย็นลง “สบายใจได้ ระหว่างสองสามวันข้างหน้า เขาต้องปรับสภาพร่างกายเพื่อที่เขาสามารถอยู่ได้นานขึ้นทุกวันจนกว่าเขาจะกลับเป็นปกติอีกครั้ง”
เมื่อได้ยินเช่นนี้พวกเขาก็ยิ่งดีใจ หลังจากพูดกับนายแพทย์ออกตาเวียสชั่วขณะ คู่แต่งงานก็ไปยังโรงแรมใกล้เคียง โรงพยาบาลค่อนข้างไกลจากเมืองที่พวกเขาอาศัยอยู่ เพื่อให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเด็กของเขา พวกเขาเลือกโรงพยาบาลประจำชาติที่ดีที่สุดและปล่อยให้เขาอยู่ในโรงพยาบาลกว่าสามปี เงินที่ใช้ในโรงพยาบาลนี้สามารถสนับสนุนครอบครัวขนาดกลางได้นานถึงหกปี ทำให้เขามีความยากลำบากในด้านการเงินในช่วงหลายปีนี้ อเล็กซ์และอมันดาไม่เคยตั้งคำถามคิดเอาลูกออกมาจากโรงพยาบาล ซึ่งแสดงให้เห็นถึงว่าพวกเขารักลูกมากเพียงไหน
...
วันต่อมาอาทรอกซ์ก็ตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวเขาเองอยู่ตัวคนเดียวในห้อง เมื่อมองดูนอกหน้าต่างก็ดูเหมือนว่ามันเป็นเวลาเช้า
“ในเมื่อข้าอยู่เพียงลำพังข้าสามารถศึกษาเส้นทางที่ข้าปรารถนาจะก้าวไปในการฝึกฝน” อาทรอกซ์คิดขณะที่เขาค้นหาวิชาในความทรงจำ