บทที่ 5: การค้นพบที่มหัศจรรย์
บทที่ 5: การค้นพบที่มหัศจรรย์
"เวรเอ้ย สอบอีกเเหละ! ไม่ใช่ว่าเราสอบไปสัปดาห์ที่เเล้วเหรอ ... "
"นั้นดิ ฉันยังไม่ได้อ่านตำราเลย ... "
นักเรียนเริ่มที่จะบ่นกันออกมา นักเรียนที่เกลียดวิชาคณิตศาตร์ก็พูดออกมาอย่างเปิดเผย
"เหอะเหอะ นั้นสิ เร็วๆเข้า พวกนายเหลือเวลาอีก45นาที " จ้าวหยิ่งพูดออกมาเเละยิ้ม แม้ว่าเธอจะพึ่งจบมหาลัยมาไม่นานนัก แต่ก็ยังสามารถจัดการกับนักเรียนเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย
“อ๊าาา!” ทุกคนเงียบลงทันทีเเล้วรีบเก็บตำราเรียน เเละหยิบเอาปากกา ดินสอ ไม้บรรทัด ยางลบขึ้นมา
หยางหมิงค่อยๆเก็บตำราเรียนอย่างช้าๆ เเล้วคิดว่าเขาจะลองโกงข้อสอบเเละปลอมคะแนนให้สูงขึ้น
ในความเป็นจริง หยางหมิงรู้ว่าการโกงข้อสอบเเบบนี้มันไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย แม้ว่าเขาจะได้คะแนนสูงกว่า แต่ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะลอกคนอื่นๆ ในระหว่างการสอบปลายภาค
เหตุผลที่หยางหมิงพยายามจะทำคะเเนนให้ได้ดีเพราะว่าเขาอยากให้พ่อภูมิใจ สำหรับการสอบปลายภาค เขาเหลือเวลาอีกไม่กี่เดือน เข้าต้องทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้
กระดาษข้อสอบถูกส่งมา เมื่อมองไปที่ข้อสอบ หยางหมิงก็ไม่รู้ว่าจะทำข้อสอบยังไงให้ถูกดี เขาทำไม่ได้เลยตั้งเเต่ข้อเเรก ตรีโกณมิติคอสงั้นเหรอ? หยางหมิงคิดว่าเขาจำคอสได้เพราะมันฟังเหมือนกับ "ฮุสเซน"ที่ถูกสังหารโดยกลุ่มใหญ่ของอเมริกา หยางหมิงไม่รู้เลยจริงๆว่าคอสหมายถึงอะไร
หยางหมิงหยิบแว่นตาออกมาจากกระเป๋าตามนิสัยของเขา นี่คือเครื่องมือในการโกงของเขา ปกติเขาจะใช้ในการเล่นสน้กเกอร์หรือสอบธรรมดาเท่านั้น เขารู้ตัวว่าแว่นของเขาได้เเตกลงหลังจากที่โดนพวกนักเลงพวกนั้นตีเขา
บัดซบเอ้ย! อย่าให้ฉันได้เห็นหน้าพวกเเกอีกนะ! ถ้าฉันเจอพวกเเกเมื่อไร ฉันจะตัดกระปู๋ของพวกเเกเเล้วเอาไปเเขวนไว้ที่หอโทรทัศน์ หยางหมิงสบถออกมาในใจ
หยางหมิงถือเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีในห้องเรียน ครูได้จัดที่นั่งพิเศษให้กับเขา เพื่อไม่ให้เขารบกวนผู้อื่น
จางปิง ผู้ที่นั่งอยู่หน้าหยางหมิงก็ไม่ต่างกันมากนัก เขายังคงดีกว่าเมื่อเทียบกับหยางหมิง อย่างน้อยเขาก็สามารถสอบผ่านได้ทุกครั้ง เเต่หยางหมิงนั้นไม่รู้เเม้กระทั่งวิธีทำ
ความสัมพันธ์ระหว่างจางปิงและหยางหมิงก็ไม่ได้เลวร้ายนัก ในระหว่างการสอบก่อนหน้านี้ หยางหมิงได้ลอกคำตอบของจางปิงด้วยแว่นตาของเขา จางปิง ได้นำข้อสอบมาวางไว้ใกล้ขอบโต๊ะเพื่อที่หยางหมิงจะได้ลอกข้อสอบง่ายขึ้น ตอนนี้เขาไม่มีแว่นตา เเต่ถึงเเม้ว่าสายตาของเขาจะดีเเค่ไหนก็ไม่สามารถเห็นคำตอบอยู่ดี
เมื่อหยางหมิงจะยอมเเพ้ เขาก็จำได้ว่าเคยมีชายชราให้คอนเเทคเลนส์เเก่เขาไว้ เขาไม่เหลืออะไรอีกเเล้วจึงใช้ความพยายามสุดท้ายของเขา
หยางหมิงหยิบกระเป๋าคอนแทคเลนส์ออกจากกระเป๋า ...
"หยางหมิงเธอกำลังทำอะไรอยู่ ?!" ผู้คุ้มสอบ จ้าวหยิ่งได้เดินไปที่นั่งของหยางหมิงเมื่อเธอเห็นว่าหยางหมิงกำลังหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า เธอคิดว่าหยางหมิงกำลังจะโกงข้อสอบดังนั้นเธอจึงเรียกชื่อเขาโดนทันที
ถ้าเป็นครูคนอื่น เขาคงจะไม่คิดอะไรมาก แต่จ้าวหยิ่ง เพิ่งจบการศึกษาจาก "Normal University" ในฐานะครูคณิตศาสตร์ ดังนั้นหยางหมิงจึงเป็นนักเรียนกลุ่มเเรกของเธอที่ได้สอน เธอเลยให้ความสำคัญต่อพวกเขามาก นอกจากนี้เธอไม่เคยคิดร้ายกับหยางหมิงเลย ก่อนหน้านี้เธอเคยเห็นประวัติของหยางหมิงที่ได้รางวัลการประกวดคณิตศาตร์โอลิมปิคเเห่งชาติสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปี่ที่2 สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ถือว่าไม่ธรรมดาสำหรับนักเรียนธรรมดา สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่าหยางหมิงต้องเป็นนักเรียนที่ฉลาดและเป็นคนดี มันต้องมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นเเละทำให้เขาเป็นแบบนี้
จ้าวหยิ่งต้องการที่จะคุยกับหยางหมิงหลังเลิกเรียน อย่างไรซะอายุของเขากับเธอก็ไม่ต่างกันมากดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายที่พวกเขาจะสื่อสารกัน เธอหงุดหงิดเป็นอย่างมากเพราะหยางหมิงมักจะหายตัวไปหลังจากที่ปรากฎตัวมาเพียงไม่กี่นาที่
หยางหมิงตกใจ เขาเผลอทำกระเป๋าคอนเเทคเลนส์ตกลงบนพื้น เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นจ้าวหยิ่งมองไปที่เขา เขากล่าวอย่างกลัวๆว่า "ครูจ้าว"
"เธอถืออะไรอยู่ในมือ?" จ้าวหยิ่งชี้ไปที่มือของหยางหมิงเเละถามออกมา
"นี้เหรอครับ?" หยางหมิงยื่นกระเป๋าคอนเเทคเลนส์เเล้วกล่าวว่า "เเค่คอนเเทคเลนส์เท่านั้นครับ!"
จ้าวหยิ่งหยิบกระเป๋าเเละเปิดออกมา มันก็มีเพียงเเค่คอนเเทคเลนส์เท่านั้น เธอส่งมันกลับไปที่หยางหมิงและพูดว่า "ทำไมต้องทำตัวลับๆล่อๆตอนถือคอนแทคเลนส์ด้วย? รีบๆทำข้อสอบเร็วเข้า! "
"ครับผม" หยางหมิงพยักหน้าเเละมองกลับไปที่คอนเเทคเลนส์
จ้าวหยิ่งถือเป็นครูที่หยางหมิงชอบที่สุดเพราะเธอยังเด็กเเละสวย อย่างไรก็ตามประเด็นสำคัญก็คือเธอไม่เคยมองเขาเป็นเด็กที่เลวร้ายเหมือนที่ครูคนอื่นๆทำ เธอคอยตอบคำถามที่เขาไม่เคยเข้าใจเสมอ
นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาหยิบหนังสือเรียนคณิตศาสตร์ออกมาเมื่อเขาคิดถึงการศึกษา ประการแรกเขารู้สึกเสียใจกับพ่อของเขาและประการที่สองคือครู จ้าวหยิ่ง
หยางหมิงมีความรูสึกที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้สำหรับเธอ ชอบ? รัก? ชื่นชม? ความรู้สึกของเขาที่มีต่อ ฉินเมิ่งเหยียนนั้นชัดเจนเเต่ความรูสึกที่มีต่อจ้าวหยิ่งล่ะ ?
หยางหมิงไม่สามารถคิดออกได้ จ้าวหยิ่ง มีร่างกายที่เซ็กซี่กว่าเฉินเมิ่งเหยียน และถือได้ว่าจ้าวหยิ่งคือสาวในฝันของเขา เมื่อเปรียบเทียบเฉินเมิ่งเหยียนกับจ้าวหยิ่ง พวกเธอมีร่างกายที่ไม่เเตกต่างกันมากนัก แม้ว่าเฉินเมิ่งเหยียนยังขาดเสน่ห์เเละวุฒิภาวะ เเต่เธอก็ยังเป็นวัยรุ่น
หยางหมิงส่ายหัวเพื่อกำจัดความคิดที่สกปรกเหล่านี้ออกและเอาคอนแทคเลนส์ที่ติดแท็กด้วยตัว "L" ไม่ว่าหยางหมิงจะไม่ได้เรียนมา เเต่เขาก็รู้ว่ามันหมายถึง "ตาซ้าย"
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสวมคอนแทคเลนส์ คอนแทคเลนส์มีราคาเป็นสองเท่าจากเเว่นปกติ เขาเคยเห็นคนใส่คอนแทคเลนส์ก่อนหน้านี้ดังนั้นเขาจึงพอที่จะใส่คอนเเทคเลนส์ได้
หลังจากที่เขาสวมคอนเเทคเลนส์ หยางหมิงก็กระพริบตา เขารู้สึกดีและไม่มีอาการผิดปกติใดๆ เขาคิดว่าเลนส์นี้เป็นของปลอม แต่ปรากฏว่าชายชรานั้นก็ไม่ได้หลอกลวงเขา
เขาไม่แน่ใจว่านี้จะใช้ได้รึเปล่าดังนั้นหยางหมิงก็เงยหน้าเเละมองไปที่โต๊ะของจางปิง จางปิงได้ตอบคำถามไปหลายข้อในหน้าเเรกเเละวางไว้เเถวๆมุมโต๊ะเพื่อให้หยางหมิงลอก
ทำไมฉันมองเห็นไม่ค่อยชัดเลยนะ? หยางหมิงบ่นในใจของเขา นี้มันไม่แตกต่างกันเลยจากตอนที่ไม่สวมคอนเเทคเลนส์เลย?
หยางหมิงพยายามที่จะมองไปที่ข้อสอบของจางปิง ทันใดนั้นสิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น! ดวงตาของหยางหมิงก็ทำงานเหมือนกับกล้องที่มีฟังก์ชั่นออโต้โฟกัส คำบนเเผ่นกระดาษก็ค่อยๆชัดขึ้น หยางหมิงรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากที่เขามองเห็นกระดาษได้อย่างชัดเจน!
โหวตนิยาย 5 ดาวเพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลและกดไลค์เพจด้วยนะคร้าบบ
