บทที่ 4: จดหมายของบุปผาแห่งวิทยาเขต
บทที่ 4: จดหมายของบุปผาแห่งวิทยาเขต
"คุณจะชดเชยเเว่นตาของผมงั้นเหรอครับ?" หยางหมิงมึนงง เขาโบกมือและพูดว่า "ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณคงไม่ได้ตั้งใจหรอก ถ้าไม่มีอะไรเเล้วผมขอตัวก่อนนะครับ!"
"ไม่ต้องห่วง พอดีฉันมีเเว่นตาอยู่น่ะ นี่เป็นของที่สร้างมาทันสมัยที่สุดเเละสร้างขึ้นจากคาร์บอนนาโนทรานซิสเตอร์ ... "ชายชราพูดออกมาอย่างยาวเหยียดจนทำให้หยางหมิงรู้สึกปวดหัวกับคำพูดของเขา ในที่สุดชายชราก็กล่าวจบเเล้วพูดว่า "อันนี้ฉันกะจะให้คนที่ถูกชะตาด้วย หลังจากที่ได้เห็นนาย ฉันรู้สึกเหมือนว่านายเป็นคนที่ถูกเลือก และยังเป็นคนที่ไม่เลวเลย ดังนั้นฉันจะให้มันแก่นาย! "
หลังจากที่พูดคุยกันมาได้สักพัก หยางหมิงจับใจความได้เพียงเเค่ว่าชายชราตรงหน้าเขาต้องการที่จะให้เเว่นตาเเก่เขา เขารู้สึกค่อนข้างกระวนกระวายใจ เขาคิดว่าฉันโง่เหรอ? โฆษณายังกับสิ่งที่เขาให้จะมีพลังพิเศษ หรือว่านี่เป็นการโฆษณาเเบบใหม่?
หยางหมิงได้หยิบกระเป๋าเเว่นตาที่ชายชรามอบให้เเก่เขาออกมา เขาเปิดมัน มันเป็นคอนเเทคเลนส์ขนาดเล็กที่คล้ายๆกับคอนเเทคเลนส์จากยี่ห้อ บอช แอนด์ ลอมบ์ เขาพูดขึ้นอย่างประหลาดใจว่า "คอนแทคเลนส์งั้นเหรอ?"
ไม่มีคำตอบเล็ดรอดออกมา หยางหม่อมเงยหน้ามองขึ้น ชายชราหายไปพร้อมกับของที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นดิน
"เขาหายตัวไปเเล้ว ได้ยังไงนั้นมันเร็วมากเลยนะ? หรือว่าชายชราคนนั้นจะเป็นจ้าวเเห่งจอมยุทธ์ที่ยิ่งใหญ่? " หยางหมิงรีบสะบัดหัวกับความคิดที่เเสนซื้อบื้อของเขา เขาเก็บคอนแทคเลนส์ลงในกระเป๋าเสื้อของเขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
-----------
ในช่วงบ่าย หยางหมิงไม่ได้โดดเรียน มันทำให้เฉินเมิ่งเหยียนมองไปที่หยางหมิงอย่างตื่นตะลึง เธอคิดว่าคำพูดของเธอทำให้หยางหมิงสามารถคิดได้เเละกลับตัวกลับใจเป็นคนใหม่ ดังนั้นเธอจึงวางเเผนที่จะพยายามที่จะคุยกับเขา
หลังจากที่ได้พูดคุยกับชายชราครั้งก่อน หยางหมิงก็ตั้งใจเรียนมากขึ้น ไม่ว่าเขาจะพยายามฟังหรือตั้งใจเรียนขนาดไหนเเต่เขาก็ไม่สามารถที่จะเข้าใจมันได้เลยเเม้เเต่นิดเดี่ยว สูตรและทฤษฎีเป็นเหมือนกับการอ่านพระคัมภีร์สำหรับเขา
หยางหมิงเริ่มที่จะรู้สึกท้อแท้ เส้นทางที่เขาเดินออกมามันเกินมากกว่าจะกลับไปเเล้ว ตอนนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรเเล้วที่จะอยู่ในห้อง เขานั้นไร้ซึ่งความหวัง เขาพยายามเเล้วแต่มันก็ไม่ได้อะไรเลย ดังนั้นหยางหมิงจึงตัดสินใจที่จะฟุบลงบนโต๊ะ ถ้าเขารู้ว่าเรื่องจะเป็นเเบบนี้ เขาคงไปเล่นสนุกเกอร์เเล้ว
เฉินเมิ่งเหยียนรู้สึกดีใจที่หยางหมิงตั้งใจเรียน อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ฟุบลงบนโต๊ะและนอนหลับ มันทำให้เฉินเมิ่งเหยียน รู้สึกไม่สบายใจ
ถ้าหยางหมิงรู้ว่าตอนนี้มีคนที่กำลังเฝ้ามองาการกระทำของเขา หยางหมิงคงจะแสร้งทำเป็นตั้งใจเรียนไปแล้ว อย่างไรก็ตามตอนนี้ เขาไม่ได้สังเกตเห็น สายตาของเขาเมื่อไม่มีเเว่นตาทำให้ทัศนวิสัยของเขามองเห็นได้ไม่ชัด
เฉินเมิ่งเหยียนเป็นผู้หญิงคนที่สองที่หยางหมิงหลงไหล คนแรกคือซูหยา เเต่ตอนนั้นหยางหมิงไม่รู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าความรักคืออะไร ช่วงเวลาที่ได้อยู่ร่วมกับซูหยาเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากที่สุด เมื่อเขาค่อยๆโตขึ้นเขาก็ค่อยๆเข้าใจถึงความรักระหว่างชายและหญิง เขารู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อเฉินเมิ่งเหยียนเป็นเเค่คือความชื่นชม
นอกจากคนในห้องของเขาเเล้ว นักเรียนชายจากห้องอื่นๆก็หลงรักเฉินเมิ่งเหยียนกันหมด บุปผาแห่งวิทยาเขตที่มีคะเเนนสูงที่สุดเเละผู้ชายหลงใหลมากที่สุด มีฟอรัมลับในอินเทอร์เน็ตซึ่งมีชื่อว่า เฉินเมิ่งเหยียน ว่าเป็นเด็กสาวที่ได้รับความนิยมมากที่สุดใน มัธยมปีที่6
หยางหมิงนั้นตระหนักดีถึงขีดความสามารถของเขา จากสถานะของเขาในตอนนี้ ได้โต้เถียงกับเฉินเมิ่งเหยียนก็ถือว่าเพียงพอเเล้ว เขาไม่กล้าที่หวังไปมากกว่านั้น
ขณะที่หยางหมิงกำลังฝันกลางวัน หลี่เสี่ยวเหลียง ที่นั่งอยู่ด้านหน้าของหยางหมิงก็โยนกระดาษมาที่เขา หยางหมิงรู้สึกตกใจอยู่เล็กน้อยก่อนที่เขาจะหยิบโน้ตขึ้นมา
จดหมายส่งต่อถือว่าไม่ใช่เรื่องที่เเปลกภายในโรงเรียน หากนักเรียนต้องการสื่อสารกันระหว่างเรียนพวกเขาจะพึ่งพาความช่วยเหลือจากนักเรียนที่อยู่ใกล้เคียงเพื่อส่งจดหมายส่งต่อไปยังจุดหมายปลายทางของพวกเขา
แน่นอน คู่รักมักส่งจดหมายนี้ไปให้กันและกัน ส่วนคนที่ได้ช่วยก็จะรู้สึกยินดีไปด้วย พวกคู่รักมักจะทำเเบบนี้ทุกๆวันเเละรบกวนคนอื่นทุกครั้ง
หยางหมิงรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี เขาเคยทำแบบนี้บ่อยๆกับซูหยา นับตั้งแต่เขาย้ายไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมปลาย หยางหมิงก็ไม่เคยคุยกับนักเรียนคนอื่นเลย มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่หยางหมิงคุยด้วยเเละสนิทกัน ส่วนใหญ่เขาจะโดดเรียนกับหลี่ต้ากั้งจากห้อง8เพื่อที่จะไปเล่นกันซะส่วนใหญ่ ดังนั้นหยางหมิงจึงประหลาดใจอย่างมากเมื่อมีคนส่งจดหมายนี่มาให้เขา
ตอนแรกหยางหมิงคิดว่าเขาคงส่งมาผิด เเต่เมื่อเขาเห็นคำว่า "หยางหมิง" บนจดหมายเขาก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องผิดพลาด แม้ว่าคำว่า "หยางหมิง" จะเป็นที่ชื่อที่พ่อเเม่ชอบตั้งให้เด็กในสมัยนี้ เเต่ในห้องนี้คนที่ชื่อหยางหมิงมีคนเดียว ซึ่งก็คือเขาเอง
หยางหมิงหยิบจดหมาย เขาก็ไม่รู้อยู่ดีว่าใครเป็นคนส่งมาให้ถ้าเขาเอาเเต่จ้องมันทั้งวัน เขาเปิดซองจดหมายออกเเละก็พบว่ามีคำมากมายเรียงอยู่บนกระดาษ
"หยางหมิง ความจริงเเล้วที่นายกลับมาเรียนก็เพื่อที่จะเเสดงให้เห็นซินะว่านายเป็นคนทุjมเท เเต่ทำไมนายถึงได้พลิกกลับไปอีกทางเร็วนักล่ะ? เหลือเวลาอีกไม่มากเเล้วสำหรับ ม.6 ถ้านายพยายามต่อไป ไม่ว่ามันจะยากเเค่ไหน มันก็เป็นเพียงเเค่แสงกระพริบเท่านั้นเเหละ... ”
ไม่ต้องอ่านเพิ่มเติม หยางหมิงสนใจเเค่บรรทัดสุดท้ายที่เขียนชื่อผู้ส่ง: เฉินเมิ่งเหยียน
ฮ่าฮ่าฮ่า หยางหมิงหัวเราะ นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินเมิ่งเหยียนส่งจดหมายมาให้เขา แม้ว่าวัตถุประสงค์เฉพาะของเธอคือการสนับสนุนให้หยางหมิงเรียน เเต่หยางหมิงก็ดีใจ
ด้วยกลิ่นหอมจากนํ้าหมึก หยางหมิงได้เก็บจดหมายนี้ราวกับสมบัติระดับชาติไว้ในกล่องดินสอของเขา
เส้นประสาทที่ไม่ได้ใช้งานได้รับการกระตุ้นอีกครั้ง! หยางหมิงได้ล้วงนำหนังสือวิชาคณิตศาตร์ออกมาในที่สุดเเต่ว่าหนังสือเล่มนี้เป็นของระดับม.4 เขาเริ่มอ่านหนังสือตั้งเเต่หน้าเเรก
หยางหมิงไม่ได้โง่ เเต่เป็นเพียงเพราะเขาไม่ได้สนใจการเรียน ตอนนี้ความรู้ของม.4 ดูเหมือนจะห่างไกลจากเขา แต่ความเข้าใจของเขายังดีอยู่ อย่างไรก็ตามบางครั้งหยางหมิงก็รูสึกปวดหัวกับวิชาคณิตศาตร์
ฟังก์ชั่น, สมการ, เรขาคณิต 2 มิติ, รูปเรขาคณิต 3 มิติ - หนังสือพวกนี้มันเหมือนกับอ่านคัมภีร์ไบเบิลเป็นอย่างมากสำหรับเขา มันไม่ง่ายเหมือนกับการอ่านนิยายให้จบภายในวันเดียวเลย อย่างไรก็ตาม หนังสือทางวิชาการเหล่านี้ แม้ว่าเขาจะมีเวลา 5 วันเขาก็ยังไม่แน่ใจว่าเขาจะอ่านหนังสือพวกนี้เสร็จหรือไม่ เพราะเขายังต้องจำเเละทำความเข้าใจเรื่องพวกนี้อีกด้วย
"เก็บหนังสือให้หมด วันนี้มีเเบบทดสอบ! " อาจารย์ จ้าวหยิ่ง พูดออกมาเมื่อเธอเดินเข้ามาในห้อง
โหวตนิยาย 5 ดาวเพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลและกดไลค์เพจด้วยนะคร้าบบ
