ตอนที่แล้วบทที่ 5: การค้นพบที่มหัศจรรย์
ทั้งหมดรายชื่อตอน

บทที่ 6: ค้นพบพลังพิเศษ


 

บทที่ 6: การค้นพบพลังพิเศษ

 

นี่ฉันกำลังฝันไปอยู่รึเปล่า? หยางหมิงครุ่นคิดด้วยความประหลาดใจ

หยางหมิงรู้สึกงุนงง ขณะที่เขากำลังจะขยี้ตา เขาก็จำได้ว่าเขายังใส่คอนเเทคเลนส์อยู่ เขาจึงไม่สามารถขยี้ตาได้

เกิดอะไรขึ้น? หยางหมิงมองเห็นเเม้กระทั่งตัวที่เล็กที่สุดบนกระดาษของจางปิง เขาต้องไม่อยู่ในสถานะที่มึนงง ไม่งั้นเขาจะไม่สามารถเห็นลายระเอียดต่างๆได้ หยางหมิงมองกลับไปที่กระดาษข้อสอบของเขา เขาเกือบจะเป็นลมกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ตัวอักษรได้ถูกขยายขึ้นด้วยคอนเเทคเลนส์ของหยางหมิง

ในขณะที่หยางหมิงกำลังไตร่ตรองต่อสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกอย่างในกระดาษของหยางหมิงก็กลับเป็นปกติอีกครั้ง หยางหมิงได้เหลือบไปมองที่กระดาษข้อสอบของจางปิงอีกครั้ง มันก็ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนอีกต่อไป หรือว่าฉันจะประสาทหลอน? หยางหมิงไม่เชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เป็นเเค่ภาพล่วงตาเพราะมันดูสมจริงเป็นอย่างมาก

หยางหมิงมองไปที่กระดาษข้อสอบของจางปิงอีกครั้งและปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ตัวอักษรที่อยู่ในกระดาษค่อยๆชัดขึ้นราวกับว่าสายตาของหยางหมิงสามารถที่จะโฟกัสได้เหมือนกล้อง

ให้มันได้อย่างนี้สิ! หยางหมิงรู้สึกตื่นเต้นมากจนเกือบที่จะตะโกนออกมาเสียงดัง! ในฐานะที่หยางหมิงนั้นเคยอ่านนิยายมา เขาค่อนข้างจะรู้สึกว่าชีวิตของเขาเเละพวกพระเอกในนิยายคล้ายกัน เพราะพวกเขาต้องมีชีวิตตกตํ่า ก่อนที่พวกเขาจะกลายเป็นตำนาน

หรือว่าเรื่องพวกนั้นจะเกิดขึ้นกับฉัน? หรือว่าตาของฉันจะสามารถกลายเป็นกล้องส่องทางไกล? ไม่,คงไม่ใช่หรอก ฉันไม่เคยแสดงอาการเเบบนี้มาก่อนเลย เเล้วทำไม่จู่ๆฉันถึงมีพลังละ?

หยางหมิงนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วง2-3วันที่ผ่านมา ในนิยาย พระเอกจะได้พลังมาต้องโดนฟ้าผ่า,รถบรรทุกชนหรือต้องร่างกายพิการเเละไปเจอกับของวิเศษทำให้ชีวิตดีขึ้น เเต่หยางหมิงก็ไม่ได้เจอเรื่องอะไรทำนองนี้เลย

เอ่อ ใช่เเล้ว! คอนเเทคเลนส์! ในที่สุดหยางหมิงก็นึกถึงสิ่งที่สำคัญที่สุดออก! พลังพิเศษนี่เกิดขึ้นหลังจากที่เขาสวมคอนเเทคเลนส์จากชายชราคนนั้น!

เพื่อพิสูจน์ข้อสันนิษฐานของเขา หยางหมิงได้ถอนเลนส์ออกจากตา

"หยาหมิง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีสมาธิในการสอบ เธอกำลังทำอะไรอยู่!"จ้าวหยิ่งได้เดินไปรอบห้องเรียนเเล้วหนึ่งรอบเเละเมื่อเดินกลับมา เธอก็เห็นหยางหมิงยังไม่ได้เขียนคำตอบอะไรเลย เเต่กลับทำอะไรลับๆล่อๆเเทน

"เอ่อ ... " หยางหมิงตกใจเเละเกือบจะเอานิ้วทิ่มไปที่ตาของเขา เขาหันหน้าไปทางอาจารย์จ้าวหยิ่งและพูดว่า "อาจารย์จ้าวครับ อาจารย์อย่าเดินมาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงสิ? ผมใส่คอนเเทคเลนส์เเล้วมันหลวมนะครับ ผมเลยจะถอดออกมาใส่เข้าไปใหม่เเต่อาจารย์ก็ทำให้ผมตกใจ อาจารย์เกือบส่งผมไปที่โรงเรียนพิการทางสายตาเเล้วนะครับ! "

"หึ!"จ้าวหยิ่งทำอะไรไม่ได้นอกจากหัวเราะออกมาในลำคอหลังจากที่ได้ยินคำพูดที่ซุกซนของหยางหมิง "หยุดเล่นได้เเล้ว. เธอนี่มีปัญหาตลอดเลยนะว่าไหม? เมื่อเธอเเก้ไขปัญหาของเธอได้ก็รีบๆทำข้อสอบให้เร็วด้วยละ! เธอยังไม่ได้เขียนอะไรเลยเเม้เเต่ตัวเดี่ยวหลังจากที่เวลาผ่านมาเเล้ว20นาที!"

"ทราบเเล้วครับอาจารย์จ้าว" หยางหมิงกล่าว

"เธอต้องการให้ฉันช่วยถอดให้ไหม?" จ้าวหยิ่งหันหน้าไปถามหยางหมิง เมื่อเห็นเขากำลังถอดคอนเเทคเลนส์อย่างยากลำบาก

"ขอบพระคุณมากครับ!" หยางหมิงไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลย เมื่อเวลาอาจารย์จ้าวหยิ่งยืนตรงหน้าเขา มันทำให้หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ เเต่เขาก็ชอบมัน

ในมุมมองของจ้าวหยิ่ง หยางหมิงเป็นเพียงนักเรียนคนหนึ่งเท่านั้น ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น เธอใช้มือทั้งสองข้างประคองหัวของหยางหมิงเเละค่อยๆเปิดเปลือกตาของเขาออก เนื่องจากคอนเเทคเลนส์ค่อนข้างเล็ก จ้าวหยิ่งจึงค่อยๆถอfคอนเเทคเลนส์ที่ตาของหยางหมิงอย่างนุ่มนวล หยางหมิง รู้สึกเคลิ้มไปกับกลิ่นที่หอมเย้ายวนจากร่างกายของจ้าวหยิ่ง

หลังจากที่จ้าวหยิ่งถอดคอนเเทคเลนส์ของหยางหมิงเเล้ว เธอก็เห็นหยางหมิงยังคงเหม่อมองมาที่เธอ ...จ้าวหยิ่งจึงกล่าวว่า "เลิกเหม่อได้เเล้ว คอนแทคเลนส์ของเธอฉันถอดออกให้เเล้ว!"

"อ้า? โอ้ ครับ "หยางหมิงที่กำลังเคลิ้มอยู่ก็ต้องตกใจเมื่อเสียงของจ้าวหยิ่งเรียกชื่อเขา เมื่อได้สติเเล้วหยางหมิงก็พูดว่า" ขอบพระคุณมากครับ อาจารย์จ้าว!"

จ้าวหยิ่งนำคอนเเทคเลนส์ใส่กระเป๋าเเละคืนให้กับหยางหมิง เธอจ้องมองไปที่เขาก่อนที่จะหันหน้าไป เเม้ว่าจ้าวหยิ่งจะอยู่ในวัยทำงานเเล้ว เเต่เธอก็เป็นเพียงหญิงสาวที่ไม่มีประสบการณ์มากนัก เธอไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไร เมื่อมีผู้ชายมองเธอเเบบนั้น! เธอรู้สึกค่อนข้างอาย หยางหมิง - ฉันนึกว่าเขาจะเป็นเด็กดีสะอีก ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะเกินเยียวยาเเล้ว!

ตอนนี้ แม้ว่าหยางหมิงจะจ้องมองไปที่กระดาษข้อสอบของจางปิง จนดวงตาของเขาเริ่มมีนํ้าตาไหลออกมา เขาก็มองไม่เห็นอยู่ดี ข้อสันนิษฐานของเขาถูกต้อง! มันเป็นเพราะคอนแทคเลนส์!

หยางหมิงหยิบเอาคอนแทคเลนส์ออกมาตรวจสอบ กระเป๋ามันก็ดูไม่มีอะไรพิเศษ เเต่ของดีของมันดันอยู่ในกระเป๋าที่ไม่มีอะไรพิเศษนี่น่ะสิ! ในอนาคต เขาจะสามารถสังเกตสาวสวยๆ ในความคมชัดระดับตาเเตกด้วยเจ้าสิ่งนี้ หึหึหึ!

อัยย๋าา! หยางหมิงรีบสบัดหน้าออก เมื่อเขาเกือบจะลืมสิ่งที่สำคัญที่สุด มีเวลาอีกเพียงสิบนาทีในการทำข้อสอบ เขาใส่คอนเเทคเลนส์ของเขาทันที แล้วหยิบดินสอขึ้นมาเพื่อคัดลอกคำตอบของจางปิง คอนแทคเลนส์ได้ลดระยะเวลาที่ดวงตาของเขาจะปรับตัวเข้ากับระยะทางที่เขาต้องมองไปที่ข้อสอบของจางปิง ทำให้เขาทำข้อสอบเสร็จภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที

กระดิ่งดังขึ้น เมื่อหยางหมิงลอกคำตอบทั้งหมดเสร็จ หยางหมิงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก คอนแทคเลนส์เหล่านี้มีประโยชน์จริงๆ เวลาใส่มันก็ไม่ค่อยปวดตาเท่าไร งั้นปล่อยไว้ก่อนละกัน! พวกมันเป็นสีโปร่งใสอยู่แล้วดังนั้นไม่มีใครจะสังเกตเห็นคอนเเทคเลนส์พวกนี้หรอก

ในระหว่างคาบเรียนต่อไป หยางหมิงทดลองคอนแทคเลนส์ด้วยการมองไปที่วัตถุที่มีความห่างเเละขนาดที่ต่างกัน เขาตระหนักได้ว่าเขาสามารถมองเห็นได้เเม้กระทั่งวัตถุที่อยู่ไกลมากก็ตาม สมองของเขาทำหน้าที่เหมือนกล้องดิจิทัลที่สามารถออโต้โฟกัสเพื่อปรับถาพให้มันชัดขึ้น!

ภายในคาบเดียว หยางหมิงได้ทดลองคอนเเทคเลนส์จนสามารถที่จะควบคุมโฟกัสได้อย่างเชี่ยวชาญ หยางหมิงไม่แน่ใจว่าเขาสามารถมองเห็นได้ไกลแค่ไหนเพราะอาคารปิดกั้นมุมมองของเขาไว้ที่หน้าต่าง อย่างไรก็ตามเขาสามารถสังเกตเห็นหลุมเล็กๆ บนผนังด้านนอกของสนามได้อย่างชัดเจน

หยางหมิงรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ชายชราคนนั้นไม่ได้โกหก หยางหมิงจริงๆได้รับของสุดไฮเทค! หรือว่าชายชราคนนั้นเป็นนักวิทยาศาสตร์สติฟั่นเฟือนที่ใช้ชีวิตเหมือนจอมยุทธ์งั้นเหรอ? เขาอาจะท่องอยู่โลกยุทธ์ภพจนเดินมาชนฉัน และตัดสินใจที่จะให้สิ่งประดิษฐ์ของเขาเเก่ฉัน?

หยางหมิงมโนไปไกล ไม่ว่าเรื่องจะเป็นอย่างไร เเต่มันก็เป็นหนึ่งในความลับของโลกนี้

 


โหวตนิยาย 5 ดาวเพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลและกดไลค์เพจด้วยนะคร้าบบ

เพจ:So Pure, So Flirtatious - นิยายแปล

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด