บทที่ 2: การตัดสินใจ
บทที่ 2: การตัดสินใจ
หยางหมิงวิ่งไปที่ประตูโรงเรียนและถอนหายใจ
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากเรียน แต่ลึกลงไปในหัวใจของเขา เขารู้ว่าสถานการณ์ของเขาเป็นอย่างไร เขาออกนอกเส้นทางในการเรียนมานานเกินไปและมันก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะกลับไปอีกครั้ง
หยางหมิงเคยเป็นเด็กที่มีผลการเรียนดีเยี่ยมในสมัยมัธยมต้น เเต่ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นทำให้เขาต้องเดินเข้าสู่เส้นทางที่ปวดร้าวและสิ้นหวัง...
เขานึกถึงซูหยา เด็กหญิงที่ตาโตเหมือนตุ๊กตาพอร์ซเลน เธอเป็นรักแรกของเขา ... เเต่ก็ถูกทำลายลงทั้งหมดเพราะครูประจำชั้นของหยางหมิงในตอนนั้น
หยางหมิงและซูหยาเป็นนักเรียนระดับดีเยี่ยมในชั้นเรียนของพวกเขา พวกเขานั่งตรงข้ามกันและทำให้พวกเขาได้ใกล้ชิดกัน แต่พวกเขาเป็นเพียงเด็กที่มีเพียงความรู้สึกที่ดีร่วมกันเท่านั้น พวกเขาไม่เคยเดินข้ามเส้นนี้เลย
ในช่วงฤดูใบไม้ร่วง หยางหมิงและซูหยาถูกเรียกตัวไปที่ห้องพักครู หวู่ชื่อเหริน
พ่อของหยางหมิงและพ่อของซูหยาอยู่ที่นั่นด้วย พ่อของหยางหมิงและพ่อของซูหยามีใบหน้าที่มืดครึ้มราวกับเอาโคลนมาทาหน้า หวู่ชื่อเหรินเล่าเรื่อง"ความรัก"ของพวกเขาอย่างเร้าร้อนเเละปั่นหัวพ่อของซูหยาจากนั้นก็พูดว่า "พวกเขายังเด็กอยู่ อย่าทำอะไรเขาเลยนะครับ! "
ถ้าเขาไม่พูดเรื่องนี้ทุกอย่างก็จะปกติ อย่างไรก็ตาม ในขณะที่หวู่ชื่อเหรินกล่าวถึงเรื่องความรัก พ่อของหยางหมิงก็ตบหน้าหยางหมิงเเบบไม่ลังเลเลย การตบครั้งนี้ทำให้หยางหมิงตะลึง! พ่อของเขาไม่เคยตบหน้าเขาเลยสักครั้งตั้งเเต่เด็ก
หยางหมิงรู้สึกเสียใจและร้องไห้ ซูหยามองไปที่หยางหมิงด้วยความเป็นห่วง เธอต้องการที่จะหยุดพ่อของหยางหมิงเเต่ก็ถูกพ่อของเธอห้ามไว้ พ่อของเธอพูดกับเธอว่า "แม้ว่าลูกจะต้องการจะหาคู่ครอง เเต่ลูกก็ไม่ควรทำแบบนี้! ดูเบื้องหลังตระกูลของพวกเขาสิ พวกเขาเป็นคนงานทั้งหมด! "
เมื่อพ่อของหยางหมิงได้ยินคำพูดของพ่อของซูหยา ใบหน้าของเขากระตุกแล้วเขาก็เตะไปที่หยางหมิงอีกหนึ่งที หยางหมิงร้องไห้ออกมา ซูหยาก็ร้องไห้เช่นกัน มีเพียงคนเดียวที่ยิ้มแย้มเเละเต็มไปด้วยความพึงพอใจ คนๆนั้นคือ หวู่ชื่อเหริน
ต่อมาภายหลังหยางหมิงก็เข้าใจสาเหตุที่พ่อของเขาโกรธมาก เป็นเพราะหวู่ชื่อเหริน พูดประมาณว่า "ตระกูลซูเป็นตระกูลที่รํ่ารวยมาก ซูหยาเจ้าหญิงตัวน้อยจะหลงรักหยางหมิงได้อย่างไร เธอต้องถูกหยางหมิงล่อลวงเเน่ๆเพราะเธออายุยังน้อย "
เหตุผลที่หวู่ชื่อเหรินพูดอย่างนี้เพราะว่าพ่อของซูหยามักจะให้ของขวัญเเก่เขา เเละพ่อของหยางหมิงก็ไม่เคยให้อะไรเเก่เขา
วันรุ่งขึ้นซูหยาก็ถูกย้ายไปโรงเรียนอื่น หยางหมิงถูกหักคะเเนน โทษฐานมีเรื่องชู้สาวในโรงเรียน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเเม้จะไม่รุนเเรงเเต่ซูหยาก็ได้ย้ายโรงเรียนไป เนื่องจากหวู่ชื่อเหรินได้สูญเสียบุคคลที่คอยให้เงินเเก่เขาไป เขาจึงมักจะมาลงที่หยางหมิง
หลังจากนั้นหยางหมิงก็หัวใจแตกสลาย ...
เขาได้ไปมีการทะเลาะวิวาท สูบบุหรี่กินเหล้าเเละรวมหัวกับโรงเรียนอื่น เเละกลายเป็นหัวโจกภายในโรงเรียน
ในระหว่างการสอบ เขาอาศัยความรู้ที่ผ่านมาของเขาเพื่อรับทุนการศึกษา หยางหมิงไม่ต้องการให้พ่อของเขาเสียเงินให้กับเขาอีกต่อไป แต่หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พ่อของหยางหมิงก็ตระหนักว่า เขาได้ทำผิดต่อลูกชายของตน เขาต้องการพูดคุยกับหยางหมิงให้รู้เรื่องเเละให้ลูกชายกลับไปเป็นแบบเดิม
ตอนนี้หยางหมิงเดินเข้าไปในห้องสนุกเกอร์ เขาก็ได้เจอกับหลี่ต้ากั้งกำลังนั่งคุยกับเจ้าของร้านอยู่ เมื่อพวกเขาเห็นหยางหมิงเดินเข้ามา ทั้งสองคนก็พูดขึ้นมาว่า "ลูกพี่หยางมาเเล้ว"
หยางหมิงพยักหน้าไปทางพวกเขา เจ้าของร้านสนุกเกอร์ สวี่เผิง เคยอยู่ในแก๊งของหยางหมิงในช่วงมัธยมต้น แต่เนื่องจากเขาไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับการเรียนในโรงเรียนมัธยมปลายได้ เขาจึงเปิดร้านสนุ๊กเกอร์ขึ้น
นักเลงในเเถวนี้รู้จักหยางหมิงเป็นอย่างดี ตั้งแต่พวกเขารู้จักความสัมพันธ์ระหว่างสวี่เผิงกับหยางหมิง ไม่มีใครกล้าทำอะไรรอบๆเพราะกลัวหยางหมิง นั่นเป็นเหตุผลที่สวี่เผิงเคารพหยางหมิงมามาตลอด
หยางหมิงลืมความทรงจำที่โศกเศร้าของเขาไปเเละพูดด้วยรอยยิ้มว่า"ตอนเช้าไม่มีคนเลย สวี่เผิง มาเล่นสักเกมไหม? "
"ดีเหมือนกัน แต่ลูกพี่หยางอ่อนให้ผมด้วยนะครับ!" สวี่เผิงกระโดดออกมาอย่างตื่นเต้นและเดินไปคว้าไม้สนุก
หลี่ต้ากั้งโยนบุหรี่ไปยังหยางหมิง หยางหมิงหยิบมันขึ้นมาและสูดจมูกแล้วพูดว่า "ว้าว เดี่ยวนี่นายสูบบุหรี่ยี่ห้อแม่น้ำแดงเเล้วเหรอ?"
"มันเป็นบุหรี่ของสวี่เผิง เหอะเหอะ" หลี่ต้ากั้งตอบเเล้วก็หัวเราะออกมา สถานการณ์ในครอบครัวของเขาไม่แตกต่างกันมากนักกับหยางหมิง ถึงเเม้ว่าหลี่ต้ากั้ง จะเรียนอยู่ในโรงเรียนมัธยมปลาย เขาก็เก่งกีฬา วิชาปกติของเขาก็อยู่ในระดับพอใช้
เมื่อหลี่ต้ากั้ง ยื่นไม้สนุกไปยังหยางหมิง หยางหมิงก็รับมาเเละถือไว้เเน่น เขาเดินไปที่โต๊ะและพูด "ใครเริ่มก่อน?"
"ให้ผมเริ่มก่อน ผมกลัวว่าพี่จะทำคะเเนนรวดเดียว!"
...
ตอนเที่ยง หยางหมิงกลับบ้านเพื่อไปกินอาหาร
นี่เป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตของเขา เมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นใบหน้าย่นตึงและตาที่ยิ้มแย้มของพ่อ หยางหมิงก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนทำให้พ่อเป็นอย่างนี้
ไม่ว่างานโรงงานจะยุ่งแค่ไหน พ่อของหยางหมิงก็กลับบ้านมาตรงเวลาเพื่อเตรียมอาหารกลางวันให้กับหยางหมิงเสมอ
เมื่อมองไปที่อาหารยังอุ่นๆอยู่ หยางหมิงรู้สึกว่าเขาควรจะตั้งใจเรียน อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่ว่าเขาไม่พยายาม แต่เขามาไกลเกินกว่าจะกลับไปเรียนให้รู้เรื่องเเล้ว
"ต้าหมิง ชั้นเรียนเป็นไงบ้าง?" พ่อหยางนั่งข้างโต๊ะอย่างสงบ เขารอให้หยางหมิงกินอาหารเสร็จก่อนที่เขาจะเริ่มกินทุกวัน
"พ่อก็มากินด้วยกันสิ" หยางหมิงพูดอย่างขมขื่น "การเรียนของผมยังดีอยู่"
"เหลือเพียงครึ่งปีเท่านั้น ลูกควรตั้งใจเรียนมากกว่านี้ ลูกจะได้เข้ามหาวิทยาลัย ถ้าลูกไม่ตั้งใจเรียน ลูกจะเป็นเหมือนพ่อ - เป็นคนงานในโรงงาน" พ่อหยางพูดและถอนหายใจออกมา เขารู้เหตุผลที่หยางหมิงเป็นเเบบนี้และรู้ว่าเหตุการณ์นั้นเป็นความผิดของเขาดังนั้นเขาจึงไม่อยากบังคับลูกชายของเขา "ถ้าปีนี้ลูกยังเข้าไม่ได้ ลูกก็สามารถใช้เวลาอีกหนึ่งปีก็ได้ พ่อจะจ่ายเงินให้ลูกเอง! "
หยางหมิงรู้สึกอบอุ่นในคำพูดของพ่อของเขา แต่เขารู้สถานการณ์ปัจจุบันของตัวเองดีที่สุด เขาปลอบพ่อและพูดว่า "พ่อ ผมจะทำอย่างดีที่สุด ถ้าผมไม่สามารถเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยได้ผมจะหางานอะไรทำ!"
พ่อหยางไม่ได้พูดอะไร เขามองไปที่หยางหมิงด้วยความเมตตา แต่เขาไม่สามารถซ่อนความคาดหวังไว้ได้
ในตอนบ่ายหยางหมิงกลับไปเรียนที่โรงเรียนและพ่อของเขาก็ไปทำงานต่อ พ่อของหยางหมิงได้ให้จักรยานของเขากับหยางหมิง เขาจะเดินไปโรงงานเอง โรงเรียนของหยางหมิงใกล้กว่าโรงงาน เเต่นี่ก็เพื่อให้หยางหมิงได้ไปเรียนเเละกลับมาทำการบ้าน เมื่อเห็นร่างของพ่อผอมลงทุกวันๆ หัวใจของหยางหมิงก็บีบรัด
เรียน? ได้! ฉันจะทำ! ถ้าฉันมีสิทธิ์ในการเรียนมหาวิทยาลัย มันก็จะเป็นการดีต่อพ่อ ถ้าฉันไม่มีสิทธิ์ ฉันจะพยายามอย่างที่สุดเเละฉันจะไม่เสียใจกับตัวเอง! หยางหมิงตัดสินใจเรื่องนี้อย่างเเน่วเเน่น
"ไอ้เเก่ นี่เเกไม่รู้เหรอว่าถิ่นนี้เป็นของพี่เหลียง? ถ้าเเกจะมาทำธุรกิจที่นี่ละก็ เเกต้องจ่ายค่าคุ้มครองมาไม่งั้นเราจะไม่รับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น"ไม่ไกลออกไป มีนักเลงคนหนึ่งร้อยเอะอะโวยวายและจับไปที่มือของชายชรา
หยางหมิงขมวดคิ้วของเขา นักเลงสองคนกำลังข่มขู่ชายชราผู้ดูเเลร้านที่อยู่ไม่ไกลจากเขา หยางหมิงไม่สนใจธุรกิจของคนอื่น แต่เขาไม่สามารถปล่อยให้คนเหล่านี้รังเเกคนที่อ่อนเเอกว่าได้
ชายหนุ่มสองคนข่มขู่ชายชรา พวกมันต้องเป็นคนเเบบไหนกัน?
พรุ่งนี้ลงตอนที่ 3-7 นะคร้าบบ ฝากกดไลค์เพจด้วยนะครับบ ผ่านตอน 4 ไปเนื้อเรื่องจะเริ่มมันส์ขึ้นเรื่อยๆและครับ
