ตอนที่แล้วบทที่ 2: การตัดสินใจ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 4: จดหมายของบุปผาแห่งวิทยาเขต

บทที่ 3: ต่อต้านความอยุติธรรม


บทที่ 3: ต่อต้านความอยุติธรรม

"บัดซบไรเนี่ย! ทำไมแกถึงยังมองมาที่ฉัน มีอะไรให้มองหะ? ไอ่แก่โง่ ฉันพูดกับแก แกได้ยินฉันไหม? ถ้าแกต้องการที่จะตั้งแผงลอยที่นี่แกจะต้องจ่ายเงิน!"นักเลงคนนั้นแกว่งขาเตะให่แผงลอยของชายชรา

"หนุ่มน้อย ฉันไม่ได้มีอะไรกับนาย ฉันขายของที่ฉัน; นายเดินไปตามเส้นทางของนายเถอะ เราไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับกันและกัน ทำไมนายถึงต้องการสร้างปัญหาให้กับคนชราเช่นฉัน"ชายชรากล่าวขณะถอนหายใจ

"แกคิดว่าแกเป็น ข่งอี๋จี่ [1] ด้วยการพูดประโยคจีนคลาสสิกเพียงไม่กี่ประโยค?"หนุ่มน้อยผมยาวยืนอยู่ด้านข้างเริ่มทนไม่ไหว เขาเดินเข้ามาและพลิกแผงลอยของชายชราคนนั้นและตะโกนว่า "ไอ้แก่ แกปฏิเสธที่จะปิ้งขนมปังเพื่อดื่มเหล้า" [2] ฉันเดาว่าเราจะให้แกเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไรก็ตาม ในเมื่อแกเหมือนกับกระทะใบเก่า ฉันจะไม่ทำร้ายแก เพื่อให้ผู้คนจะไม่พูดว่าเราไม่เคารพผู้สูงอายุหรือรักเด็ก ฉันจะให้โอกาส แกคุกเข่าแล้วคำนับฉันและเรียกฉันว่า 'พี่ชายเหลียง' และจากนั้นฉันจะไม่ทำร้ายแกและหนีไปพ้นๆหน้าฉันซะ!"

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับอนาคตของชาติเรา?ชายชราส่ายหัวและบรรจุสิ่งของที่ตกลงบนพื้น

"บัดซบ!"อยางหมิงเห็นว่าชายชราถูกรังแกและรู้โกรธเกรี้ยวทันที ชายชราคนหนึ่งที่ทำมาหากินด้วยการตั้งแผงลอยก็น่าเห็นใจมากพอแล้ว ถึงกระนั้น หนุ่มทั้งสองคนยังคงต้องการที่จะเก็บค่าธรรมเนียมคุ้มครองจากเขา?

หยางหมิงกระโดดออกจากรถจักรยาน วิ่งไปทางด้านชายชราและจ้องไปที่พวกเขาอย่างโกรธเกรี้ยว

"หือ? นี่ไม่ใช่พี่หยางหรอกหรือ?"หนุ่มน้อยผมยาวเห็นหยางหมิงและจำได้ทันที

"ตั้งแต่แกรู้จักฉัน ทำไมแกไม่ไสหัวไป?"หยางหมิงตระหนักว่าตั้งแต่พวกเขารู้จักเขา เขาอาจจะสามารถแก้ปัญหานี้ได้โดยปราศจากความรุนแรง อย่างไรก็ตาม ชื่อของหยางหมิงมีชื่อเสียงเมื่อในอดีตที่ผ่านมา ใครจะไม่รู้เรื่อง "หยางผู้บ้าคลั่ง" ที่ต่อสู้โดยไม่ห่วงใยชีวิตของตัวเองและไม่กลัวตายในการต่อสู้? จริงๆแล้วในเวลานั้นหยางหมิงดูเหมือนจะปลดปล่อยความโกรธของเขาออกไป เขาจึงนำอารมณ์ที่ถูกอัดอั้นจากหัวใจและความรักต่อซูหยาที่พังทลายไปยังฝ่ายตรงข้าม อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไป ชื่อของเขาก็กลายเป็นมีชื่อเสียง ในขณะที่เขาเข้าเรียนโรงเรียนมัธยมปลาย หยางหมิงก็กลายเป็นผู้ใหญ่ เขาตระหนักว่าการต่อยตีคนเป็นความผิดทางอาญา ตั้งแต่นั้นมาเขาจึงไม่ค่อยต่อสู้กับคนอื่นนัก

"เฮ้ แกคิดว่าแกเป็นเจ้าของที่นี่เพราะผู้คนเรียกแกว่าพี่หยางจริงๆ? ฉันแค่จ่ายเงินให้แกด้วยความเคารพเพราะแกเป็นรุ่นพี่ของเรา ถ้าฉันไม่ให้ความเคารพแกมันก็ไม่มีอะไรนี่! ปีของแกจบลงไปแล้ว ตอนนี้ฉันคือจางอวี้เหลียง! ทุกคนเรียกฉันแบบนั้น"หนุ่มน้อยผมยาวคนหนึ่งถุยน้ำลายไปด้านหน้าของหยางหมิงและกล่าวด้วยความรังเกียจว่า" บัดซบ นี่ไม่ใช่เรื่องธุรกิจของแก ไปที่ที่แกควรจะไปซะ!"

ใบหน้าของหยางหมิงเปลี่ยนเป็นซีดลง เขาเคยได้ยินเรื่องจางอวี้เหลียง ในช่วงหลายปีที่พวกเขาอยู่ในโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น จางอวี้เหลียงอายุน้อยกว่าเขาสองปี เด็กหนุ่มคนนี้ที่เคยเดินตามก้นเขาและเรียกเขาว่าพี่หยาง ตอนนี้กำลังโชว์กร่างอยู่ข้างหน้าเขา!

"พี่เหลียงพูดกับแก แกไม่ได้ยิน? แกหูหนวกหรือหูไม่ดี? อยากโดนกระทืบหรอหะ?"ลูกสมุนสังเกตเห็นว่าหยางหมิงไม่ตอบสนอง ดังนั้นเขาจึงเดินขึ้นไปผลักหยางหมิง

"ฉันไม่เคยเป็นพี่ใหญ่มานานหลายปีแล้ว ... " จางอวี้เหลียงเห็นว่าหยางหมิงรู้สึกโกรธ แต่จากมุมมองของเขา หยางหมิงเป็นเพียงหัวหน้าแก๊งที่หมดแรง ไม่มีอะไรที่ต้องกลัวมากนักดังนั้นเขาจึงเริ่มร้องเพลง <เอ็ลเดอร์บราเดอร์> อย่างเหยียดหยาม

หยางหมิงจับไปที่ลำคอของจางอวี้เหลียงและผลักเขาติดกำแพง เขาหัวเราะอย่างเย็นชาและพูดว่า "แกพูดถูก ฉันไม่มีอะไรตอนนี้ แต่ฉันยังคงสามารถเอาชนะแกได้เหมือนที่ฉันเคยทำ แกเชื่อฉันไหม?"

"ไอ...ไอ...ไอแม่เ-็ด ปล่อยฉัน!"คอของจางอวี้เหลียงถูกบีบจนเขาหายใจไม่ออก

อีกมุมหนึ่ง เมื่อเห็นว่าจางอวี้เหลียงถูกบีบคอ พวกมันหยิบอิฐขึ้นมาและปาไปยังหยางหมิง ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวทางอากาศที่อยู่เบื้องหลังเขา หยางหมิงปล่อยคอจางอวี้เหลียงทันทีและก้าวไปข้างหน้า อย่างไรก็ตามหยางหมิงก็ประมาทและพวกลูกน้องนั้นอยู่ใกล้หยางหมิง อิฐพุ่งมาโดนเอวของหยางหมิง คะชาาา และอิฐก็หักครึ่ง

ลูกน้องเหล่านั้นตกใจ ชายคนนี้ผ่านชี่กง[3]ที่ยากลำบากมาหรอ? เขาใช้เอวของเขาทำลายอิฐได้อย่างไร?

ในอีกด้านหนึ่ง หยางหมิงรู้สึกท้อแท้จริงๆ การกระทำของลูกสมุนเหล่านั้นนี้โหดเหี้ยมมาก ถ้าอิฐก้อนนี้โดนหัวฉัน ฉันคงจะไม่มีชีวิตไปไล่สาวๆสวยๆแล้วล่ะ

หยางหมิงโกรธมาก เขาไม่ได้เก็บพลังอะไรเมื่อเขาต่อยออกไป ทันทีที่หยางหมิงต่อยคนที่ขนาบข้างเขาลงบนพื้นแล้วก็ชกขึ้นไปที่ท้องอีกที ลูกสมุนรู้สึกเจ็บปวดตรงท้องของเขาและอาหารกลางวันที่เขากินไปก็พุ่งออกมา

สำหรับจางอวี้เหลียงนั้นเป็นกรณีที่รุนแรงมากยิ่งขึ้น หยางหมิงรู้ว่าเขาเป็นผู้ร้ายตัวหลักและมัน "เรียก" แม่ช้าไป ดังนั้นเขาจึงชกและหักจมูกของมันโดยไม่ลังเลใด ๆ หยางหมิงอ้าแขนทั้งสองข้างของจางอวี้เหลียงโดยการเหยียดมือออกไปข้างหลังด้วยแรงกดอันทรงพลัง มันเจ็บปวดมากจนเขาไม่สามารถบรรยายออกมาได้

หยางหมิงสงบตัวเองลงและจำได้ว่ามีชายชราคนหนึ่งอยู่ข้างๆเขา เขาหันศีรษะไปรอบ ๆ และกล่าวว่า "ผู้อาวุโส อย่าวางแผงขายของไว้ที่นี่ มีโรงเรียนหลายแห่งที่นี่รวมทั้งพวกอันธพาล คุณควรไปที่พื้นที่ตลาดขายอาหารแทน!"

"ขอบคุณมากนะหนุ่มน้อย" ชายชรายิ้มเมื่อเขาจ้องมาที่หยางหมิง

หยางหมิงรู้สึกหนาวสั่นจากการจ้องมองของเขาและถามอย่างงๆ "ผู้อาวุโส ทำไมคุณถึงจ้องมาที่ฉัน?"

"เธอเป็นศิษย์เส้าหลินกังฟูใช่หรือไม่? ถ้าไม่ใช่ เธอรู้จักกังฟูรังไหมระฆังทองคำได้อย่างไร?"ชายชรากล่าว

"รังไหมระฆังทองคำ? ผู้อาวุโส ฉันคิดว่าคุณอ่านนวนิยายกังฟูมากเกินไป "หยางหมิงรู้สึกสับสนมากจากคำถามของเขา

"เฮ้ หนุ่มน้อย ชายชราคนนี้รู้ว่ามีผู้เชี่ยวชาญขั้นสูงสุดหลายคนในโลกนี้ จริงๆเธอไม่ต้องโกหกฉันหรอก ถ้าเธอไม่ได้มีชี่กงที่หนักแน่น แล้วเธอทำลายอิฐด้วยเอวของเธอได้อย่างไร?"ชายชรากล่าวอย่างมั่นใจ

"อา!"หยางหมิงร้องตะโกนเมื่อนึกถึงเรื่องอิฐ เขารีบค้นกระเป๋าด้านข้างของแจ็คเก็ตและหยิบเอากล่องแว่นตาออกมา เห็นได้ชัดว่าแว่นตาถูกทุบโดยลูกสมุนพวกนั้น

"... " ชายชราเงียบ

"แว่นตาของฉัน!"หยางหมิงร้องอุทานอย่างเจ็บปวดขณะที่เขาเห็นว่าแว่นสายตาภายในตัวกล่องแตก หยางหมิงไม่ค่อยได้สวมแว่นตา อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถเห็นกระดานดำได้อย่างชัดเจนเพราะว่าเขานั่งอยู่ด้านหลังของชั้นเรียน ดังนั้นพ่อของเขาจึงใช้เงินเพื่อซื้อแว่นตามาให้ เช้านี้หยางหมิงสวมมันเพื่อแทงลูกสนุกอย่างแม่นยำ ระหว่างรับประทานอาหารกลางวันที่บ้าน เขาก็ใส่แว่นตาไว้ในกระเป๋าเสื้อ เขาไม่เคยคิดว่าแว่นตาจะต้องแตกอย่างรวดเร็วเช่นนี้

"หนุ่มน้อย อย่าเศร้าไปเลย... " ชายชรารู้สึกละอายเมื่อเห็นว่าแว่นของหยางหมิงแตกเพราะเขา

"ฉันจะไม่เศร้าได้อย่างไร! นี่มันราคาตั้ง 100 เหรียญ!"หยางหมิงกล่าวด้วยความทุกข์ ไม่ใช่ว่าหยางหมิงให้ความสำคัญกับเงินมากนัก แต่เป็นเพราะพ่อของเขาไม่มีรายได้สูงมากในขณะนี้และเขาจะต้องประหยัดมากพอสมควรในการประหยัดเงิน

"... " ชายชราถอนหายใจ แล้วเขาก็พูดว่า "ลืมไปเถอะหนุ่มน้อย ฉันจะตอบแทนเธอด้วยแว่นตาอีกคู่หนึ่ง อย่าเพิ่งเศร้า "


หมายเหตุ:

[1] ข่งอี๋จี่ (孔乙己) หมายถึงตัวละครในเรื่องสั้นที่มีชื่อเดียวกันโดยลู่ซุน ตัวละครเป็นนักวิชาการที่ล้มเหลวเพราะความเมามาย แต่เก่งเรื่องการใช้ภาษาจีนแบบคลาสสิก

[2] 敬酒不吃吃罚酒 [jìngjiǔbùchīchīfájiǔ] - ปฏิเสธที่จะปิ้งขนมปังเพื่อดื่มเหล่า

เพื่อยอมจำนนต่อคนที่มาบังคับหลังจากปฏิเสธคำขอของเขาก่อน

[3] ชี่กง (气功) - ระบบการฝึกหายใจ; เทคนิคการหายใจ


โหวตนิยาย 5 ดาวเพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลและกดไลค์เพจด้วยนะคร้าบบ

เพจ:So Pure, So Flirtatious - นิยายแปล

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด