ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 2: การตัดสินใจ

บทที่ 1: ความสวยงามอันสมบูรณ์แบบ


 

บทที่ 1: ความสวยงามอันสมบูรณ์แบบ

 

"หยางหมิงทำไมนายทำท่าลับๆล่อๆอย่างงั้นล่ะ?!"

ในขณะนี้ หยางหมิงเพิ่งโยนกระเป๋าลงบนที่นั่ง เตรียมตัวที่จะโดดเรียนเพื่อไปเล่นสนุกเกอร์ แม้กระนั้น ก่อนที่เขาจะมาถึงประตูห้องเรียน เสียงหัวเราะหวานๆเเต่เยือกเย็นก็ดังมาจากด้านหลังเขา เขาหนาวสั่นไปจนถึงสันหลังเเละตกใจกับเสียงที่ดังขึ้นมา

"อ๊ะ นั้นหัวหน้าห้องที่น่าเคารพไม่ใช่เหรอ? มีอะไรให้ผมช่วยหรอ?"หยางหมิงหันกลับมาและพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส

เจ้าของเสียงอันหวานแหววดังกล่าวเป็นหัวหน้าห้องของหยางหมิง - เฉินเมิ่งเหยียนจากม.ปลายปี3 ห้อง 7 หยางหมิงถือได้ว่าเป็นคนที่กล้าหาญเเละไม่กลัวคำพูดของครูที่ชอบมาเทศเขาอยู่บ่อยๆ เเต่เมื่อเจอกับหญิงสาวตรงหน้าเเล้ว หยางหมิงก็กลายเป็นเด็กในกำมือของเธอทันที

ที่จริงแล้วหยางหมิงไม่ได้กลัวเฉฺินเมิ่งเหยียนจริงๆ แต่เหตุผลหลักก็คือหยางหมิงนั้นได้หลงรักเฉินเมิ่งเหยียนมาตั้งเเต่ม.ปลายปี 1 แล้ว อย่างไรก็ตามหยางหมิงก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเขาเเละเธอ นกขนสีเดียวกันจะอบู่ด้วยกัน - นักเรียนที่อยู่รอบๆตัวเธอต่างก็เป็นคนที่โดดเด่นในโรงเรียน ในขณะที่ตัวเขาเองก็ถูกเรียกว่าไอ้ขี้เเพ้เเละถูกเรียกว่า"ไอ้ตัวถ่วงความเจริญ"

แม้ว่าทั้งสองคนไม่ค่อยได้คุยกันมากเท่าไร เเต่หยางหมิงมักจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษกับเธอเสมอ ถ้าเป็นคนอื่นที่กล้ามาต่อว่าเขาล่ะก็ หยางหมิงก็จะลากเขาหรือเธอคนนั้นไปต่อยหรือไม่ก็เตะ

"หยางหมิง จากการกระทำของนายที่ผ่านมา นายมาโรงเรียนสายทุกครั้ง นอกจากจะมาสายเเล้ว นายยังจะโดดเรียนอีกงั้นเหรอ?"เฉฺินเมิ่งเหยียนถามด้วยนํ้าเสียงเย็นชาเเละหน้าตาย

"เรียนคุณหัวหน้าห้องเฉินที่เคารพ คุณหยุดกล่าวหาผมได้ไหม? ผมเเค่มาสายสูงสุดเเค่ห้าครั้งต่อสัปดาห์ เเล้วคุณมากล่าวหาผมว่ามาสายทุกวันได้ไง? ...นอกจากนี้ ฉันปวดฉี่น่ะ เพราะฉะนั้นตอนนี้ขอไปเข้าห้องนํ้าก่อนละกัน!"คำเเก้ตัวดังออกมาจากปากของหยางหมิง เเต่ทันทีที่เขาพูดจบเขาก็รู้สึกเสียใจที่พูดออกไป เขาใช้เหตุผลเดียวกับที่หนีออกมาจากเฉฺินเมิ่งเหยียเมื่อวานนี้และเขาก็เผลอพูดซํ้าอีกในวันนี้

5 วัน? เฉฺินเมิ่งเหยียนมึนงงสักครู่ แต่ทันทีที่เธอเข้าใจความหมายที่หยางหมิงพูด ไอ้เวรนั้นมันปั่นหัวเธอแล้ว!

"ปวดฉี่? ทำไมนายถึงชอบปวดฉี่ในตอนเช้า"เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหลอกเฉฺินเมิ่งเหยียน เธอพูดข้อสงสัยของเธอทันที "เมื่อเช้าวานนี้นายก็ปวดฉี่ เหอะเหอะ อัตราการเผาผลาญของนายสูงมากใช่ไหม? นายหายตัวไปทั้งวันหลังจากที่นายก้าวออกไป ฉันนึกว่านายตกส้วมตายในขณะที่ปัสสาวะซะอีก!"

"เอ่อ...ฉันว่าไว้เราคุยเรื่องของเมื่อวานวันหลังนะ เเต่ตอนนี้ขอฉันไปจัดการธุระส่วนตัวก่อนนะ... " หยางหมิงรู้สึกไม่เข้าใจในตัวเองว่าทำไมต้องอธิบายเรื่องนี้กับเธอด้วย อย่างไรก็ตามเขาได้สัญญากับหลี่ต้ากั้งจากห้อง 8 ไว้ว่าจะไปเล่นสนุกเกอร์ด้วยกันเช้านี้ หยางหมิงจึงอยากรีบหนีออกไปให้เร็วที่สุด มิฉะนั้นมันก็จะไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไปเมื่อครูประจำชั้นมาถึง

"นายยังจะยืนนิ่งอยู่!"แม้ว่าเฉินเมิ่งเหยียนจะไม่ชอบนักเรียนที่หยาบคายอย่างหยางหมิง ในฐานะของหัวหน้าห้อง เธอคิดว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของความรับผิดชอบของเธอ" หยางหมิงพวกเราอยู่ม.ปลายปี3เเล้วนะ การสอบเข้าศึกษาระดับอุดมศึกษาแห่งชาติจะเริ่มขึ้นในอีกครึ่งปีต่อจากนี้ ถ้านายยังคงเสียเวลาของนายเช่นนี้นายจะเข้ามหาวิทยาลัยได้อย่างไร?!"

"แม้เเต่หมูยังสามารถเข้ามหาวิทยาลัยได้เลย อะไรที่ทำให้เธอคิดว่าฉันไม่สามารถเข้าได้?"หยางหมิงกล่าวด้วยใบหน้าอันขมขื่น ขอให้เขามุ่งมั่นที่จะก้าวสู่มหาวิทยาลัยงั้นเหรอ? มันเหมือนเป็นการให้เขานำดวงจันทร์ลงมาจากฟากฟ้าอย่างไงอย่างงั้นเเหละ ตอนนี้หยางหมิงสามารถที่จะฟังภาษาแมนดารินออกได้บางส่วน เเต่นอกเหนือจากนั้นเช่นฟิสิกส์หรือเคมี มันก็เหมือนภาษาเอเลี่ยนสำหรับเขา

"นายเรียกใครว่าหมู?"ใบหน้าของเฉินเมิ่งเหยียนมืดลงขณะที่เธอพูดอย่างเคร่งขรึม

"เอ่อ...ฉันไม่ได้ว่าเธอว่าเป็นหมู ... " หยางหมิงเริ่มรู้สึกตัวว่าคำพูดของเขาค่อนข้างจะคลุมเครือ นักเรียนที่ฉลาดเช่นเฉินเมิ่งเหยียนจะสามารถเข้ามหาวิทยาลัยได้อย่างแน่นอนและหยางหมิงยังบอกด้วยว่าแม้แต่หมูก็สามารถเข้ามหาวิทยาลัยได้ คำพูดของหยางหมิงจะทำให้เกิดความเข้าใจผิดระหว่างเธอเเละเขา เขากล่าวด้วยรอยยิ้มทันที "นี่ เธอก็รู้ว่าภาษาของฉันมันก็ไม่ได้ดีขนาดนั้นเเละไวยากรณ์ของฉันมันก็ดีซะฉันอยากจะบ้าตาย ภาษาพวกนั้นมันอย่างกับภาษาเอเลี่ยนชัดๆ!"

หลังจากที่เฉินเมิ่งเหยียนฟังคำอธิบายของหยางหมิง ใบหน้าของเธอก็สดใสขึ้น เธอรู้ถึงความสามารถของหยางหมิง เธอเข้าใจดีที่หยางหมิงไม่ชอบการเรียน-ชอบโดดเรียน สูบบุหรี่เเละต่อยตีไปทั่ว-เเละถึงเเม้ว่าเขาจะชอบพูดล้อเล่นไปเรื่อย เเต่ลึกๆในใจเเล้วหยางหมิงเป็นคนดีเเละไม่เคยไปทำร้ายใครโดยไม่มีเหตุผล

"หยางหมิง ฉันรู้ว่านายกำลังพยายามจะโดดเรียน นายไม่จำเป็นต้องสร้างเหตุผลนับล้านมาหลอกฉันหรอก นายคิดมาฉันมีไอคิวเท่ากับ0หรือไงยะ? วันนี้ปู่ของนายเข้าโรงพยาบาล พรุ่งนี้ปู่นายก็จะตาย วันรุ่งขึ้นนายจะไปงานศพเเล้ว วันมะรืนนายบอกจะไปงานฉลองวันเกิดของปู่นาย? นี่นายดูเรื่อง'คนขุดสุสาน'มากเกินไปหรือเปล่า หรือว่าปู่ของนายจะเดินทางผ่านข้ามเวลามาหานาย"เฉินเมิ่งเหยียนไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาเเละเตรียมตัวที่จะปรับทัศนคติหยางหมิง

" เฉินเมิ่งเหยียน เธอก็รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง ตอนนี้ฉันยังไม่รู้เนื้อหาหลักสูตรของ ม.ปลายปี 1 เลย เธอต้องการให้ฉันไปเรียน เเล้วฉันเรียนเเล้วได้อะไร?"เฉินเมิ่งเหยียนไม่ยอมปล่อยหยางหมิงไปง่ายๆ หยางหมิงจึงพยายามที่จะโน้มน้าวเธอให้ปล่อยเขาไปด้วยอารมณ์เเละความรู้สึกของเขา

เห้อ หญิงสาวคนนี้มีใบหน้าสวยสดงดงามและเซ็กซี่เบอร์นี้ ถ้าเธอสามารถไล่ตามเขาไปใน 'อีกแง่มุมนึง' มันคงจะดีไม่น้อย หยางหมิงคิดไปในทางต่ำช้าสามัญ

"แต่นายไม่ควรยอมแพ้อย่างงั้นนะ ตอนนี้ยังมีเวลาอยู่ตั้ง 3 เดือนจนกว่าจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย มันเป็นช่วงเวลาที่ไม่นานนักแต่ก็ไม่ใช่ช่วงเวลาที่สั้นเช่นกัน ตราบใดเท่าที่นายพยายาม ฉันเชื่อว่าเป็นไปได้สำหรับนาย - อย่างน้อยเพื่อเข้าหลักสูตรสามัญ " เฉินเมิ่งเหยียนกล่าวต่อ" นายไม่เคยได้ยินว่า 'แม้แต่แท่งเหล็กก็สามารถที่จะฝนกลายเป็นเข็มได้'?"

"แท่งเหล็กสามารถฝนกลายเป็นเข็มได้ แต่ท่อนไม้สามารถบดเป็นไม้จิ้มฝันได้เท่านั้น ไม่ว่าเราจะพยายามหนักแค่ไหนเเต่มันก็ไม่มีประโยชน์ วัสดุที่ไม่ตรงกัน "หยางหมิงกล่าวขณะที่เขายิ้มแย้มแจ่มใส

"นาย!"เฉินเมิ่งเหยียนหมดคำพูด ไอ้เวรยางหมิง - ถึงแม้ว่าเขาจะโง่เเต่เขาฉลาดในการโน้มน้าวคน

"เมิ่งเหยียน ทำไมเธอต้องเสียคำพูดกับเขาด้วย ปล่อยให้เขาทำตามที่เขาต้องการเถอะ ถ้าเธอเอาเขามาเรียนด้วย สิ่งที่เขาทำก็จะมีเเค่ขัดขวางการสอนของครูเปล่าๆ "ขณะนั้น หวังจื่อเถ้า รองหัวหน้าห้องก็เดินเข้ามา เขาเดินมาเเละส่งรอยยิ้มที่ไม่เป็นมิตรเเก่หยางหมิงขณะที่พูดกับเฉินเมิ่งเหยียน

เฉินเมิ่งเหยียนขมวดคิ้วเมื่อเธอได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอไม่ชอบทัศนคติของหวังจื่อเถ้าที่ชอบทำเป็นว่าตัวเองอยู่เหนือกว่า

"โอ้ หวังจื่อเถ้าพูดถูก ถ้าฉันอยู่ในชั้นเรียน ฉันก็จะทำให้คนอื่นเดือดร้อน!"ถึงแม้ว่าหยางหมิงไม่พอใจกับวิธีที่หวังจื่อเถ้ามองมาที่เขา เเต่สิ่งสำคัญคือการหนีจากห้องเรียน หลังจากที่เขาพูดเสร็จแล้วเขาก็หันหลังกลับและวิ่งออกจากห้องทันที

"หยางหมิง ----" เฉินเมิ่งเหยียนกัดริมฝีปากเเละกระทืบเท้า เธอมองไปที่หวังจื่อเถ้า และกล่าวว่า "นายทำมันพังทั้งหมด ฉันอยากให้เขาเรียนอย่างสมควร!"

"เมิ่งเหยียน เธอนี่ไร้เดียงสาจริงๆ เธอไม่รู้หรือว่าหยางหมิงเป็นคนแบบไหน? ถ้าเขาเรียนได้ เขาก็คงเรียนไปเเล้ว คนเรามันเเตกต่างกันนะ เธอไม่ควรยุ่งเรื่องของนักเรียนเลวทรามพวกนี้มากเกินไป!"หวังจื่อเถ้าหัวเราะเเละพูดออกมา

"มีคนอยู่ในห้องจำนวนมาก ห้ามเรียกฉันว่าเมิ่งเหยียน" แม้ว่าเมิ่งเหยียนจะพูดอย่างงั้น เเต่เธอก็ไม่ได้โกรธอะไร ในใจของเธอก็มีความรู้สึกที่ดีต่อหวังจื่อเถ้า เขาเป็นคนที่หล่อ เรียนดีเเละมีเสน่ห์ที่ทำให้สาวหลายคนหลงไหล แต่เมิ่งเหยียนรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะต้องนึกถึงเรื่องนี้ การศึกษาของเธอมีความสำคัญกว่า

หลังจากที่หวังจื่อเถ้าสังเกตเห็นว่าเฉินเมิ่งเหยียนไม่ได้โกรธเขาอะไรมาก เขาก็ยิ้มออกมา อันที่จริงเขาไม่ได้เกลียดอะไรกับหยางหมิงจริงๆ มันก็แค่ว่าเขาไม่ชอบที่เมิ่งเหยียนโต้เถียงกับมันทุกๆวัน เขามีใจให้กับเฉินเมิ่งเหยียนเเละต้องการเธอมาเป็นภรรยาของเขา


ฝากติดตามผลงานและนิยายด้วยนะคร้าบบบ เข้าไปกดไลค์ที: So Pure, So Flirtatious - นิยายแปล

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด