DND.82 - ตอบโต้ความสิ้นหวัง
ซือหยูกอดเซี่ยจิงหยูมาตลอดทางที่หลบหนี เขามิได้คลายใจลงเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขาตรวจสอบรอบๆขณะที่วิ่งหนี
ฟึ่บ--
ซือหยูหยิบโอสถวิญญาณเก้าขวดออกมาและยื่นให้เซี่ยจิงหยูห้าขวด
“เจ้าคิดจะทำอะไรน่ะ?”
เซี่ยจิงหยูถามอย่างสับสน
ซือหยูจ้องเซี่ยจิงหยู
“จิงหยู หากข้าออกไปจากป่าอสูรไม่ได้...โปรดจงไปหุบเขาเฟิงหวงแทนส่วนของข้า”
เขาพูดอย่างอ่อนโยน
เซี่ยจิงหยูรู้สึกถึงลางไม่ดี แต่ซือหยูก็มิได้ให้โอกาสนางได้พูด
ซือหยูรู้สึกเสียใจอยู่เต็มอก เขาพูดต่อ
“หากข้าตาย ราชันย์สวรรค์คงจะไม่เอาชีวิตเจ้าแน่ เขาต้องรู้ถึงสิ่งที่เจ้ามี ถึงตอนนั้นหากเจ้ารู้สึกว่าแข็งแกร่งพอ โปรดไปยังหุบเขาเฟิงหวงแทนข้า บอกเซี่ยนเอ๋อว่าข้ามิได้หันหลังให้นางจนวินาทีสุดท้าย!”
เซี่ยจิงหยูรู้สึกเจ็บแปล๊บในหัวใจ นางรู้จักเซี่ยนเอ๋อมาตั้งแต่จำความได้ เซี่ยนเอ๋อคือสหายสนิทที่่สุดของนาง แต่...บางที...นางก็เริ่มกลัวซือหยูที่พูดชื่อเซี่ยนเอ๋อ
ราวกับทุกครั้งที่ซือหยูพูดถึงเซี่ยนเอ๋อได้ทลายศิลากั้นขวางซือหยูในใจนาง
นางรู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับที่นางเคยรู้สึกในวังดยุคเซี่ยนหยู ใต้แสงจันทราคืนนั้น...เมื่อเซี่ยนเอ๋อแย่งอ้อมกอดซือหยูไปจากนาง
“ตกลง”
เซี่ยจิงหยูกำเสื้อของนางแน่น แม้นางจะรู้สึกขมขื่น...นางก็ยอมรับ
ซือหยูเป็นของเซี่ยนเอ๋อแต่แรก...เซี่ยจิงหยูถอนหายใจ
ซือหยูยิ้มอย่างสง่างาม
“ถ้าเช่นนั้น เราจากกันตรงนี้ จิงหยู...อยู่ต่อไปนะ”
ซือหยูไม่รีรอให้จิงหยูตอบ เขาปล่อยพลังทมิฬออกมาทันที
เนตรอสูรทำให้คนปางตายได้ หากผู้ใช้ต้องการให้มันเป็นเช่นนั้น
เซี่ยจิงหยูมิอยากจะหลับตา นางสับสนและต่อสู้กับพลังเนตรอสูรของซือหยู
ภาพสุดท้ายที่ดวงตาอันงดงามของนางได้เห็นคือซือหยูที่ยิ้มขอโทษ และการจากลาอย่างเงียบเชียบของเขา
ฟึ่บ--
ซือหยูบินลงไปด้านล่างและซ่อนเซี่ยจิงหยูที่หมดสติไว้ในถ้ำ จากนั้นเขาก็วิ่งไปตามทาง
ต่อมาซือหยูก็ถึงหุบเขา เขามองไปด้านหลังตนเองอย่างเศร้าสร้อย
ฟึ่บ--
ชายวัยกลางคนในชุดเทายิ้มเยาะ เขาเคลื่อนไหวราวกับเดินอยู่บนปุยเมฆ
ที่ตามหลังเขามาคือหลงเสี่ยวยี่กับหยานจื่อ ใบหน้าพวกเขาซีดเผือด
ราชันย์เพชรฆาตมองตรงไปยังหุบเขา แต่เขาหาเซี่ยจิงหยูไม่เจอ เมื่อรู้ว่านางไม่อยู่เขาก็ยิ้มกว้างขึ้น เขาสนใจซือหยูเล็กน้อย
“เจ้าฉลาดดี เจ้าเป็นคนแรกที่พบข้า และยังรู้ว่ายากที่จะหนีจากข้า เจ้ายังคิดอ่านซ่อนสตรีไว้ล่วงหน้าอีก”
ราชันย์เพชรฆาตพูดอย่างนับถือ
นี่เป็นเพียงการนับถือจากแมวต่อหนู...ก่อนที่แมวจะตะปบเหยื่อ
ดวงตาซือหยูเฉียบคมขึ้นเมื่อหายใจเข้าลึก เขาควบคุมหัวใจไม่ให้สั่น
ราชันย์เพชรฆาตมีพลังระดับเก้าขั้นกลาง อีกไม่กี่ก้าวเขาจะได้เป็นตำนาน
แต่ซือหยูยังคงมั่นใจในพลังของตน...ยังเร็วเกินไปที่จะบอกว่าใครจะรอดจากการต่อสู้นี้!
ซือหยูจ้องมองทุกการเคลื่อนไหวของราชันย์เพชรฆาตอย่างระวัง!
ราชันย์เพชรฆาตหัวเราะ ตั้งแต่เขามาที่หุบเขาเขามิได้ก้าวเข้าไปแม้แต่ก้าวเดียว เขายังคงยืนอยู่ที่ทางเข้า เขายิ้มเยาะและมองตรวจสอบรอบๆ
“ให้ข้าเดา หุบเขานี่...มันคือที่ปิดตายแน่นอน และเจ้ายังเลือกที่จะอยู่ตรงนี้ เจ้าจะต้องวางกับดักเอาไว้ใช่หรือไม่? เช่นที่ใต้เท้า้ของข้า...”
ราชันย์เพชรฆาตหัวเราะและมองใต้เท้าของตน
หน้านิ้วเท้าของเขาไม่กี่หุนคือไหมพันมังกร...ที่ยากจะมองเห็นด้วยตาเปล่า
เส้นไหมนั้นขึงไว้ทั้งสองด้านของกำแพงหิน หากใครพุ่งเข้าไปด้วยความเร็ว ขาทั้งสองข้างจะถูกเฉือนออกก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว!
ฉึบ--
ราชันย์เพชรฆาตหัวเราะเบาๆ เขาดันเท้าเล็กน้อยก่อนที่ไหมพันมังกรจะขาด!
เมื่อทำลายกับดักแล้วเขาก็เดินไปข้างหน้า
ซือหยูเบิกตากว้าง
ทุกก้าวของราชันย์เพชรฆาตค่อยๆก้าวไปอย่างไม่เต็มก้าว
เขาประหลาดใจเล็กน้อย
“น่าสนใจนัก กับดักต่อเนื่อง ข้าเกือบจะเสร็จเจ้าแล้วนะเนี่ย!”
ตู้ม--
ราชันย์เพชรฆาตรวมพลังปราณที่นิ้วและยิงระเบิดพื้นด้านล่างไหมพันมังกร
ตู้ม--
หลุมที่ถูกขุดเอาไว้นานปรากฏขึ้น ในหลุมมีหนามคมกริบนับไม่ถ้วน
นี่เป็นกับดักต่อเนื่อง หากไหมพันมังกรถูกพบก่อน ซือหยูก็หวังว่าให้ราชันย์เพชรฆาตมั่นใจเกินไปและตกหลุม
ซือหยูคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไว้ก่อนแล้ว...แต่เมื่อเขามองราชันย์เพชรฆาตปลดทั้งสองกับดักสีหน้าเขาก็เริ่มหม่นหมอง
ราชันย์เพชรฆาตเจ้าเล่ห์นัก!
หลงเสี่ยวยี่แอบรู้สึกเสียใจ!
ราชันย์เพชรฆาตยิ้มอย่างเลือดเย็นและกระโดดข้ามหลุมโดยไร้รอยขีดข่วน
“พวกเจ้าสามคน พวกเจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรกับพวกเจ้างั้นรึ?”
เขาถามอย่างกวนประสาท
หลงเสี่ยวยี่และหยานจื่อบินมาหาซือหยู ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเศร้า หุบเขานี้อาจจะเป็นที่ฝังของพวกเขา!
ที่พวกเขาประหลาดใจคือราชันย์เพชรฆาตยังมิได้จู่โจมพวกเขาเลย บางทีแมวผู้นี้อาจจะอยากเล่นกับอาหารก่อนที่จะกิน
“ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้ามีชีวิตรอด หากเจ้าสังหารหนึ่งคน...เจ้าจะออกไปได้”
เขายืนมือไพล่หลังด้วยแววตาซุกซน
ฟึ่บ--
พวกเขาทั้งสามแยกห่างจากกันทันที...เปิดเผยความไม่เชื่อใจในกันและกัน
ซือหยูและหยานจื่อระแวงหลงเสี่ยวยี่มากที่สุด!
พลังระดับแปดขั้นสูงของนางสังหารพวกเขาทั้งสองได้ทันที
แต่หลงเสี่ยวยี่ก็มิได้จู่โจมใคร นางกลับพูดอย่างหนักแน่น
“สบายใจเถอะ ข้าจะไม่โจมตีพวกเจ้า หากพวกเจ้าสองคนตาย เขาก็จะไม่สนใจและสังหารข้าทันทีอยู่ดี!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ซือหยูเบาใจ แต่มิได้ลดการป้องกันลงทั้งหมด
หลงเสี่ยวยี่เป็นคนรักษาคำพูดเสมอ นางมิชอบหลอกลวงผู้ใด และสิ่งที่นางพูดออกมาก็มีส่วนจริง หากราชันย์เพชรฆาตมิสนใจเขาก็จะมอบความตายให้นางเป็นแน่
การเชื่อถ้อยคำของราชันย์เพชรฆาตมิต่างจากแมงเม่าบินเข้ากองไฟที่รนหาที่ตาย!
แต่ในเวลาเช่นนี้ คนก็อยากจะเชื่อในความหวังลมๆแล้งๆ
คนอย่าง…
...หยานจื่อ!
ตู้ม--
หยานจื่อกัดฟันและเปลี่ยนท่าทีไปมาก เขาโจมตีซือหยูทันที!
คลื่นพลังปราณส่งตรงไปยังหัวใจซือหยู!
ฟึ่บ--
ซือหยูเตรียมตัวมาแล้ว เขาหลบการโจมตีนี้และมองหยานจื่ออย่างโกรธเกรี้ยว
“เจ้าคิดว่าการสังหารข้าจะทำให้เขาปล่อยเจ้าไปงั้นรึ?”
ผ่านแววตาอันหวาดกลัวของเขา...เขาเสียความคิดอันเป็นเหตุเป็นผลไปแล้ว!
“ไม่เกี่ยวว่าข้าจะเชื่อคำพูดนั้นหรือไม่ แต่นี่คือทางเลือกเดียวของข้า!”
หยานจื่อตะโกน
จะเป็นยังไงถ้า...ราชันย์เพชรฆาตรักษาสัญญา?
ในพวกเขาสามคน หยานจื่อไม่มีโอกาสจะสังหารหลงเสี่ยวยี่ได้เลย แต่เขาก็เชื่อว่าเขาแกร่งพอจะฆ่าซือหยู!
การโจมตีแรกล้มเหลว...หยานจื่อตะโกนและโจมตีซือหยูอีกครั้ง!
“หัตถ์เมฆานภาอัศดง!”
ฝ่ามือหยานจื่อหล่อหลอมด้วยพลังปราณ คลื่นพลังปราณรูปฝ่ามือยักษ์เคลื่อนตัวไปข้างหน้า
ตู้ม--
สายลมพัดอย่างบ้าคลั่ง
เขารู้สึกสงสารอยู่ในแววตา
“ซือหยู ยอมรับโชคชะตาซะ เจ้ามิใช่คู่ต่อสู้ของข้า ข้าจะมิให้เจ้าตายอย่างทรมาน...ข้าจะทำมันให้เร็วที่สุด”
หยานจื่อกล่าวอย่างรู้สึกผิด
หยานจื่อรู้สึกสงสารคนที่เขากำลังจะสังหารงั้นรึ? ซือหยูหัวเราะอย่างโกรธเกรี้ยวให้กับน้ำตาจระเข้ของเขา
“เจ้าคิดจริงๆเหรอว่าเจ้าชนะข้าได้?”
ซือหยูเยือกเย็นลงอย่างมาก
เขามิได้คิดว่าการต่อสู้ระหว่างพวกเขาจะจบลงอย่างน่าเศร้า
ฝ่ามือยักษ์ของหยานจื่อเข้ามาใกล้ ใบหน้าของเขาไม่ใส่ใจและมั่นใจมาก เผยให้เห็นความพยายามที่จะสังหารซือหยู
หยานจื่อส่ายหัว เขามองซือหยูและถอนหายใจ
“แม้ก่อนเจ้าจะตาย เจ้าก็ยังไม่รู้สำนึก ดูเหมือนว่าการเดินทางยาวไกลของเจ้าจะทำให้เจ้ายังเห็นภาพลวงตาที่เจ้าเป็นคนแข็งแกร่งที่สุดในแคว้นอยู่นะ...หากไม่มีหุ่นเชิด เจ้ามันก็แค่ไอ้กระจอก!”
“ที่ข้าเสียใจที่สุดก็คือการที่มิได้สั่งสอนให้เจ้ารู้ถึงความจริงอันโหดร้ายของโลกใบนี้ตั้งแต่วันก่อน ในตอนนี้ความตายของเจ้าจะสั่งสอนเจ้าเอง นี่เป็นความผิดของข้า...”
หยานจื่อถอนหายใจอย่างอนาถ แต่ก็แอบรู้สึกย่ามใจ
ตู้ม--
ซือหยูสวนกลับด้วยฝ่ามือ!
ฝ่ามือทั้งสองคนปะทะกันอย่างเงียบเชียบ!
ความเสแสร้งเห็นใจของหยานจื่อยังคงอยู่...ก่อนที่เขาจะรู้สึกตกใจจากความเจ็บปวด เขาร้องออกมาอย่างรวดร้าว
เป๊าะ--
เกิดเสียงน้ำแข็งแตกและทั้งร่างของเขาก็แข็งทื่อ
ด้านในรูปปั้นน้ำแข็งนั้นไม่มีร่องรอยแห่งชีวิตเหลืออยู่เลย มีเพียงร่างไร้วิญญาณอันเยือกเย็นของหยานจื่อ
ซือหยูยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขาค่อยๆดึงหมัดที่ล้อมรอบด้วยหมอกเย็นกลับ ซือหยูส่ายหัว
“ที่กระจอกน่ะหรือเจ้า...ศิษย์พี่ นี่แหละความจริงอันโหดร้าย”
หลงเสี่ยวยี่ลืมตากว้าง!
เขาใช้แค่กระบวนท่าเดียวในการสังหารหยานจื่อ!
นางสงสัยมาก่อนแล้วว่าพลังของซือหยูเหนือว่าพลังบ่มเพาะ แต่นางมิเคยคิดเลยว่าซือหยูจะชนะหยานจื่อในกระบวนท่าเดียว!
สำหรับหยานจื่อ...นี่เป็นความจริงอันโหดร้ายอย่างแท้จริง!
ใบหน้าซุกซนของราชันย์เพชรฆาตหายไป
“น่าสนใจนัก! อัจฉริยะที่บรรลุวิชาระดับเทพ มันยังเป็นระดับกลางอีกด้วย! น่าสนใจจริงๆ!”
“เช่นนั้น...พวกเจ้าสองคนสู้กันซะ ใครชนะจะรอดออกไป”
ราชันย์เพชรฆาตพูด เขามิอาจทนรอการแสดงตรงหน้าได้เลย
แต่ซือหยูและหลงเสี่ยวยี่ก็มิได้สู้กัน
จากที่ราชันย์เพชรฆาตกล่าว หากสังหารหนึ่งคน จะได้มีชีวิตรอด
แต่แม้ซือหยูจะสังหารหยานจื่อไปแล้ว พวกเขาก็ยังไม่พ้นไปจากสถานการณ์นี้
ราชันย์เพชรฆาตมิใช่คนรักษาคำพูดอย่างแน่แท้
แม้ซือหยูกับหลงเสี่ยวยี่จะสู้กันจนตายไปข้างหนึ่ง ราชันย์ก็จะไม่ปล่อยให้ใครรอดไปได้อยู่ดี
ดังนั้นซือหยูกับหลงเสี่ยวยี่จึงไม่สู้กัน
แทนที่จะถูกราชันย์เพชรฆาตล้อเล่น พวกเขาต่อสู้กับราชันย์จนตัวตายเห็นจะดีกว่า!
เมื่อเห็นพวกซือหยูไม่ต่อสู้กันราชันย์ก็ไม่พอใจ แววตาซุกซนของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชาและเต็มไปด้วยจิตสังหาร
“พวกหนูที่มิน่าอภิรมย์...ตายซะ!”
ตู้ม!
คลื่นจิตสังหารอันเย็นชาพวยพุ่งสู่นภา!
สิ่งมีชีวิตทุกชนิดในทุกทิศต่างวิ่งหนีไปด้วยความกลัว!
ราชันย์ก้าวไปข้างหน้า เขาเสียความอดทนและตัดสินใจสังหารพวกซือหยู!
ซือหยูสุขุมเช่นเคย เขายังพูดเย้ยหยันอีกด้วย
“เจ้าคิดจริงรึว่าเจ้าเป็นแมวที่เล่นอยู่กับหนูงั้นรึ?”
ซือหยูหัวเราะอย่างเย็นชาและก้าวอย่างแผ่วเบา
ต้องมองใกล้ๆเท่านั้นถึงจะรู้ว่าซือหยูมิได้ขยับเท้าแต่แอบวางเท้าอยู่บนไหมที่มองไม่เห็น
เมื่อราชันย์เพชรฆาตยื่นเท้าออกมา ซือหยูก็เพิ่มแรงบนไหมพันมังกรที่ใต้เท้าของเขา
ตู้ม--
เสียงระเบิดดังก้อง! น้ำทมิฬกลิ่นเหม็นเน่าปะทุออกมาจากใต้เท้าของราชันย์เพชรฆาต มันพุ่งออกมาเคลือบราชันย์เพชรฆาตทั้งตัว!
อ๊าก---
ราชันย์เพชรฆาตกรีดร้องอย่างเจ็บปวด!
น้ำเน่าทมิฬนั้นมีพิษเข้มข้นที่สังหารคนได้!
พิษนั้นทำให้ทั้งร่างของราชันย์เพชรฆาตเน่า!
ใบหน้างดงามของเขาในตอนนี้เสียโฉมไปหมด บางส่วนเน่าหลุดออกมาจนเห็นกระดูก
เนื้อหนังขาของเขาที่ถูกฝนพิษโดยตรงนั้นละลายเป็นของเหลวทันที และขาของเขาก็เหลือแต่กระดูก
ผ้าคลุมสีเทาถูกกัดกร่อนไปพร้อมๆกับร่างของเขา แยกไม่ออกว่าอันไหนคือโลหิตหรือเนื้อหนัง
หลงเสี่ยวยี่อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง พิษนั่นมันร้ายแรงเท่าใดกัน? ซือหยูไปวางกับดักพิษมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใด?
กับดักของซือหยูมิได้มิเพียงสองขั้นต่อเนื่องกัน มันเป็นกับดักสามชั้น!
