DND.81 - ความหลักแหลมอันน่ากลัว
ยิ่งหลงเสี่ยวยี่มอง นางก็ยิ่งสีหน้าเปลี่ยนไป
ตามข้อมูล ราชันย์เพชรฆาตบาดเจ็บสาหัสยากจะฟื้นฟู แต่ตอนนี้บาดแผลเหล่านั้นเกือบจะหายแล้วงั้นรึ?
“หึหึ...น่าสนใจ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกศิษย์วิหารกล้ามายืนต่อหน้าข้า!”
เสียงเขาเจาะทะลุมายังหูของทุกคน
ราชันย์เพชรฆาตค่อยๆยืนขึ้น
ร่างกายของเขามีรังสีพลังระดับเก้าอันน่าเกลัวเล็ดรอดออกมา มันราวกับสายน้ำเชี่ยวกรากที่พร้อมดูดทุกคนไปยังแกนกลาง
นี่ก็เพียงพอแล้วที่จะบอกว่าเขาฟื้นตัวเต็มที่แล้ว
ความต่างระหว่างพลังของคนที่บาดเจ็บกับคนที่ฟื้นตัวแล้วนั้นห่างกันราวฟ้ากับเหว! พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะได้สู่กับราชันย์เพชรฆาตในสภาพสมบูรณ์เช่นนี้
หลงเสี่ยวยี่หายใจรุนแรง ในฝ่ามือนางเต็มไปด้วยเหงื่อ!
ราชันย์เพชรฆาตค่อยๆเดินลงมาจากบัลลังก์เผยทั้งร่างให้เห็น ชายวัยกลางคนค่อยๆปรากฏตัวออกมาและยืนอย่างมั่นคง ทั้งกลุ่มตัวสั่นด้วยความกลัว!
เขามองผ่านทุกคน...และสังเกตว่าองครักษ์ทั้งสามได้ถูกสังหารไปแล้ว
ราชันย์เพชรฆาตแผ่จิตสังหารออกมาทันที!
“หากสังหารคนของข้า...ข้าก็จะนำพาความตายมาให้พวกเจ้า!”
ราชันย์เพชรฆาตเร็วปานสายฟ้า! ซือหยูมิอาจตามทันความเร็วนี้ได้เลย...แม้จะใช้พลังเร่งเวลาก็ตาม!
ทุกคนทำได้แค่มองภาพร่างอันเลือนลางของราชันย์เพชรฆาต….พวกเขาแทบจะไม่เห็นกายของราชันย์เพชรฆาตเลย
พวกเขากำลังหยั่งลึก….ลึกสู่อันตราย
เมื่อความกลัวไหลซึมภายในใจทุกคน ซือหยูฝืนใจบังคับหุ่นเชิด
“หยุดเขาไว้!”
ฟึ่บ--
หุ่นเชิดสองคนพุ่งไปอย่างไม่เกรงกลัวความตาย...พวกเขาโจมตีราชันย์เพชรฆาตจากทั้งสองด้าน!
“ฮื่ม! วิชาคุมวิญญาณ! ข้าจะฆ่าเจ้าก่อน!”
หุ่นเชิดสองตัวหยุดราชันย์เพชรฆาตได้แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น หมัดคู่ปรากฏออกมาจากภาพอันลางเลือนและโจมตีใส่หุ่นเชิดทั้งสอง
ตู้ม--
หุ่นเชิดระดับแปดขั้นต้นสองคนสิ้นใจทันที!
คลื่นพลังปราณอันเข้มข้นถาโถมไปทางซือหยู!
ทั้งความเร็วและพลังของมันน่ากลัวยิ่ง!
“ระวัง!”
หลงเสี่ยวยี่ตะโกนและพุ่งไปทางซือหยูเพื่อป้องกันการโจมตีให้เขา!
อ๊าาาา--
นางกรีดร้องออกมา แขนทั้งสองข้างของหลงเสี่ยวยี่หัก นางกระเด็นไปข้างหลัง โลหิตรินออกมาจากปาก แม้จะเป็นหลงเสี่ยวยี่ก็ทนคลื่นพลังปราณนั่นไม่ได้!
ระดับเก้าช่างน่ากลัวนัก!
ราชันย์เพชรฆาตเย้ยหยันอย่างเย็นชา
“รู้ที่ต่ำที่สูงซะบ้าง!”
ฟึ่บ--
หลังจากที่หลงเสี่ยวยี่พ่นโลหิตออกมาก็มีวัตถุสีแดงลอยออกมาจากปากนาง สิ่งที่ราวกับก้อนโลหิตที่ชาดพุ่งตรงไปยังราชันย์เพชรฆาต
ราชันย์เพชรฆาตคิดว่ามันเป็นก้อนอวัยวะภายในจากคนที่บาดเจ็บและไม่คิดจะหลบ เขาเพียงหันศีรษะเล็กน้อยเพื่อหลบก้อนเนื้อนั้น
“อ่อนแอนัก!”
เมื่อก่อนเนื้อกำลังจะถึงตัวเขา แสงพลังสวรรค์ก็ถูกปล่อยออกมาจากก้อนวัตถุสีแดง ราชันย์เพชรฆาตเบิกตากว้าง มันมิใช่ก้อนเนื้อหรืออวัยวะของคนเลย!
“ระเบิด!”
หลงเสี่ยวยี่ควบคุมลูกบอลโดยไม่รอให้เขาตั้งตัว
ตู้ม--
เสียงระเบิดคำรามสะท้อนไปทั่วกำแพง มันแรงมากซะจนพื้นสั่น!
พลังสววรรค์ไร้ขอบเขตระเบิดจนเกินพลังมหาศาล!
สายลมอันบ้าคลั่งสั่นกำแพงอย่างรุนแรง!
เซี่ยจิงหยูครางเบาๆเมื่อสายลมพัดนางจนปลิว
ซือหยูตกตะลึง...เขาตัวลอยขึ้นเพราะสายลมกรรโชกนี้เช่นกัน
เขาที่อยู่กลางอากาศคว้าเอวของเซี่ยจิงหยูเอาไว้ได้ ส่วนอีกมือก็ปล่อยไหมพันมังกรออกมา เขาพันมันรอบเสาศิลาเพื่อฝืนแรงของพายุลมกระหน่ำ!
เพื่อลมสงบลง...ทั้งห้องก็เต็มไปด้วยฝุ่นควัน
ซือหยูมองไปรอบๆท่ามกลางฝุ่น เขาประหลาดใจที่พบว่าราชันย์เพชรฆาตตายทันที
เขาถูกระเบิดเป็นชิ้นๆ เนื้อหนังและโลหิตกระจัดกระจายไปทั่ว...เขาตายอย่างไม่ต้องสงสัย
พรึ่บ--
เงาร่างสีม่วงพุ่งไปข้างหน้า...หลงเสี่ยวยี่ก็ทำมิต่างกัน!
พวกเขาทั้งคู่อยู่ข้างซากศพของราชันย์เพชรฆาตและค้นหาโอสถวิญญาณ!
พลั่ก--
ซือหยูเตะศพของราชันย์เพื่อพลิกดูด้านหลัง ซือหยูยื่นมือไปหาขวดหยก
แต่ซือหยูก็หยุดมือที่ยื่นออกไปและหน้าซีด
ฟึ่บ--
ซือหยูบินไปทางเซี่ยจิงหยูโดยไม่ลังเล เขาคว้าตัวนางและบินออกไปจากวัง
หลงเสี่ยวยี่ที่ลังเลมองไปทางขวดหยก นางหน้าถอดสีทันที
หัวใจนางเต้นรุนแรงอย่างบ้าคลั่งและตามซือหยูออกไป
“ฉินหมิงยี่ หยานจื่อ หนีเร็ว!”
เสียงของหลงเสียวยี่มิหลงเหลือความสุขุมและมั่นใจที่นางเคยมี เสียงของนางสั่นด้วยความตกใจ
สองคนนั้นหันไปหาราชันย์เพชรฆาต มันเป็นเพียงร่างไร้วิญญาณ...โลหิตและเนื้อกระจัดกระจาย มีขวดโอสถที่แผ่นหลัง มันหาใช่สิ่งใจนอกจากคนตาย ทำไมคนอื่นถึงหนีล่ะ?
เซี่ยจิงหยูที่กลัวจนตัวสั่นเกาะแขนซือหยูอย่างแน่นหนา ซือหยูมิได้อธิบายอะไรกับนางเลย
“พี่หยู เกิดอะไรขึ้น? ร่างกายของเขาก็อันตรายด้วยงั้นรึ?”
ใบหน้าซือหยูซีดเผือด หัวใจเต้นรุนแรง
“หาใช่ศพที่อันตราย แต่...นั่นมันไม่ใช่ราชันย์เพชรฆาต!”
“ราชันย์เพชรฆาตตัวจริงยังไม่ตาย!”
เซี่ยจิงหยูตัวสั่น นางหน้าซีดทันที!
พวกเขาใช้มุกวิญญาณเพลิงไปแล้ว...หากราชันย์เพชรฆาตตัวจริงยังอยู่...พวกเขาจะเอาชนะได้ยังไง?
หยานจื่อและฉินหมิงยี่หน้าซีดเมื่อได้ยินซือหยู
“พี่หลง นั่นมิใช่ราชันย์เพชรฆาตงั้นรึ?”
หยานจื่อและฉินหมิงยี่ริมฝีปากสั่น
หลงเสี่ยวยี่ที่กำลังกลัวตอบอย่างเย็นชา
“อืม...นั่นมิใช่เขา! ที่หลังราชันย์เพชรฆาตต้องมีโอสถวิญญาณระดับเทพสองขวด แต่นั่นมีแค่ขวดเดียว และเป็นแค่โอสถระดับสวรรค์!”
“หากข้าเดาถูก...นั่นน่าจะเป็นองครักษ์ระดับแปดขั้นสูง แต่เขาสำเร็จระดับเก้าแล้ว! เราถึงเข้าใจผิดว่ามันเป็นราชันย์เพชรฆาต!”
แต่...เขาสำเร็จระดับเก้าได้ยังไง?
เมื่อเข้ามายังส่วนแกนป่า พวกเขาพบเพชรฆาตน้อยกว่าที่คิดไว้มาก ไม่มีใครรู้ว่าเพชรฆาตคนอื่นหนีหายไปไหน
ในตอนนี้คำตอบชัดเจนแล้ว! พวกเขาถูกสังหารโดยราชันย์เพชรฆาตและองครักษ์ทั้งสี่ของเขา และโอสถวิญญาณทั้งหมดก็ถูกนำมาใช้เพิ่มพลังขององครักษ์!
ราชันย์เพชรฆาตตัวจริงอยู่ใกล้ๆนี้!
หยานจื่อและฉินหมิงยี่หน้าซีด ราชันย์เพชรฆาตยังไม่ตาย!
ทั้งกลุ่มอยู่ในความตกใจ! เลือดเนื้อในกายสูบฉีดอย่างบ้าคลั่ง
ฟึ่บ--
เส้นแสงและเงารางๆพุ่งออกไปทันที พวกเขาหนีเข้าไปยังป่ามืดครึ้ม พวกเขาวิ่งหนีไม่หยุดตลอดสามวันสามคืนราวกับเท้าของพวกเขาติดไฟ พวกเขาหยุดพักเพียงครั้งเดียวในตอนที่ใช้พลังไปจนหมด การหนีครั้งนี้ทดสอบจิตวิญญาณการเอาตัวรอดของพวกเขาและทำให้พวกเขาต้องใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อเร่งความเร็ว...เซี่ยจิงหยูที่ซือหยูแบกมามีแรงเหลือเพียงคนเดียว คนอื่นนั้นซ่อมซ่อราวกับขอทาน เสื้อผ้าของพวกเขาฉีกขาดและมีถุงใต้ตาหย่อนคล้อยลงมา
แม้แต่ชุดหนังของหลงเสี่ยวยี่ยังขาดหลายจุด ขับกล่อมผิวขาวราวหิมะออกมา
สิ่งที่ดีมีเพียงเรื่องนี้เท่านั้น แม้จะเหนื่อยจากการหลบหนีมาตลอดสามวัน มันก็คุ้มค่า
หยานจื่อและฉินหมิงยี่ที่เหนื่อยหอบหยุดพักหายใจ
“ศิษย์พี่หลง เราอยู่ไกลจากป่าส่วนในมากแล้ว ไม่นานเราจะถึงป่าส่วนนอก ราชันย์เพชรฆาตคงไม่ตามเรามาไกลขนาดนี้”
หลงเสี่่ยวยี่คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพนักหน้า นางมองซือหยูและเซี่ยจิงหยู
“พวกเจ้าสองคนคิดอ่านอย่างไร? พวกเราควรพักกันสักหน่อยดีหรือไม่?”
ตลอดสามวันที่หลบหนีทำให้นางเหนื่อยอ่อนอย่างมาก
ซือหยูส่ายหัวเบาๆ เขาไม่มีความคิดจะช้าลงเลย
“วันที่เจ้าคลายใจนั่นคือวันที่เจ้าตาย หากข้ายังอยู่ในป่าอสูร...ข้าจะไม่หยุดพัก!”
ฟึ่บ--
ซือหยูหายไปจากระยะสายตาทันที...เสียงของเขายังคงอยู่ในใจของพวกหลงเสี่ยวยี่
หลงเสี่ยวยี่เห็นด้วยกับซือหยู หากพวกนางยังอยู่ในป่าอสูรก็ไม่มีที่ว่างสำหรับการผ่อนคลาย
หยานจื่อก่นด่า
“ศิษย์พี่หลงจะไปสนใจกับคนเช่นนั้นเพื่อสิ่งใด? ถ้าพูดดีๆมันก็ระวังตัว ถ้าพูดตรงๆก็คือเป็นมันที่ขี้ขลาดไม่ต่างกันหนู!”
ฉินหมิงยี่ไม่ชอบซือหยูเลย ซือหยูเอาโอสถไปจากเขาหลายขวด
“เราไกลเกินไปจากราชันย์เพชรฆาตแล้ว แน่นอนว่าซือหยูไม่ได้มีพลังจะประเมินสถานการณ์ได้ดี ทิ้งเขาไปซะเถอะ แล้วพวกเราจะได้พักกัน”
หลงเสี่ยวยี่เห็นว่าพวกเขายืนกรานที่จะพัก และนางมิอาจทำสิ่งใดได้ แม้นางจะเข้าใจดีว่าซือหยูคือบุรุษที่ปราดเปรื่องที่สุด นางก็มิอาจทิ้งสองคนนี้ไว้ข้างหลัง นางจึงต้องจำใจพัก
พวกเขาทั้งสามพักอย่างสบายบนต้นไม้เก่าแก่ขนาดใหญ่
ทันใดนั้นหลงเสี่ยวยี่ก็รู้สึกถึงเงาท่ามกลางต้นไม้ นางเงยหน้ามองไปทางนั้นทันที
นางกลัวสุดขีดจนถึงกระดูก!
มีชายวัยกลางคนยืนอยู่เหนือกิ่งไม้
เขาสวมผ้าคลุมสีเทา เขาเป็นบุรุษรูปลักษณ์ดีและดวงตาเป็นประกาย เขาแผ่รังสีราวกับราชา
เขายืนมือไพล่หลังอย่างผ่อนคลายราวกับว่ามองแมวที่ไล่จับหนูอยู่ข้างบน
บุรุษผู้นี้เงียบขรึมราวกับเป็นส่วนหนึ่งกับธรรมชาติ หากหลงเสี่ยวยี่ไม่มองขึ้นไปนางคงจะไม่มีวันรู้สึกถึงเขาได้!
ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่าลำคอถูกปิดกั้นโดยบางสิ่งบางอย่าง นางเค้นคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก
“ราชันย์…..เพชรฆาต!...ระดับเก้า...ขั้น...กลาง!”
ยากที่ระดับเก้าขั้นต้นจะตามพวกนางทัน แต่ราชันย์เพชรฆาตมีพลังระดับเก้าขั้นกลางซึ่งตามพวกนางได้อย่างง่ายดาย
หยานจื่อและฉินมิงยี่เงยหน้าขึ้นและหวาดกลัวทันที
มิเพียงแต่ราชันย์เพชรฆาตไล่ตามพวกเขามาตลอด แต่เขานั้นอยู่เหนือศีรษะพวกเขามาตลอดทาง!
ราชันย์เพชรฆาตไล่ตามพวกเขามาตลอดเวลาและเร้นกายกับเงามืด!
หยานจื่อสั่นไปทั้งร่าง...เขากลัวจนขยับไม่ได้!
ฟึ่บ--
ฉินหมิงยี่ข่มบังคับความกลัวและหนีออกไปทางทีตามสัญชาตญาณ!
“อย่าไปนะ!”
หลงเสี่ยวยี่กรีดร้องอย่างตกตะลึง...แต่ก็สายไปแล้วที่จะหยุดเขา
“จบเกมไล่จับหนูนี่เสียทีนะ!”
ราชันย์เพชรฆาตพูดพลางขบขัน
เขายื่นดัชนีไปทางฉินหมิงยี่
ร่างฉินหมิงยี่ที่ห่างออกไปหลายร้อยศอกระเบิดเป็นฝนโลหิต!
หลงเสี่ยวยี่ตัวสั่นด้วยความโศกเศร้า!
หากนางรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้นางคนหนีตามไปกับซือหยู นางอาจจะยังมีโอกาสรอดอยู่หากนางหนีไป
ราชันย์เพชรฆาตดึงดัชนีกลับมาและมองอย่างเยาะเย้ย
“ในบรรดาพวกเจ้าห้าคน มีเพียงเด็กชุดม่วงนั่นที่รู้สึกถึงข้า...พวกเจ้าจงตามข้ามาซะ”
ฟึ่บ--
ราชันย์บินไปทางที่ซือหยูหนีไป
หลงเสี่ยวยี่ขบริมฝีปากแต่ก็มิกล้าจะขัดคำสั่งของราชันย์เพชรฆาต นางตามหลังราชันย์ไป
ราชันย์เพชรฆาตสนใจนางเพียงเล็กน้อยเท่านั้น...หากนางพยายามหนี...เขาจะสังหารนางทันที!
