SOJ บทที่ 1 โลกใบใหม่ /ตอนที่ 5 สังเวียนแห่งการเกิดใหม่ (5)

คัง มินโฮ เขามีลักษณะทางกายภาพที่ยอดเยี่ยม เมื่อเทียบกับคนอื่นๆในโรงเรียน เขามีกระดูกที่หนาและกล้ามที่แข็งแรงจากการออกกำลังกายเป็นประจำ ส่วนสูง 181 เซนติเมตรของเขา ทำให้ ชอ ฮโย ดูตัวเล็กไปเลย

 

ถึงอย่างนั้น คัง มินโฮ ก็ยังสู้ ชอ จุนซัง ที่สูงเพียง 175 และไม่ได้ออกกำลังกายสม่ำเสมอไม่ได้

 

จริงๆแล้ว คัง มินโฮ ไม่มีความกล้าจะสู้กับ ชอ จุนซัง ตั้งแต่แรกแล้ว

 

ถูกแล้ว คัง มินโฮ มีร่างกายที่แข็งแรง แต่กลับกลายเป็นคนปอดแหกในสถานการณ์คับขัน

 

เขาอยากจะมีความกล้าหาญสมชายขึ้นมาบ้าง จริงๆแล้วเขาเป็นคนที่เมื่อต้องพบกับอันตราย เขาจะวิเคราะห์สถานการณ์อยู่ห่างๆก่อน

 

เขาเรียน ชอ ฮโย ออกมาเพราะต้องการทั้งความปลอดภัยและชื่อเสียงที่ดี

 

'ถ้าต้องทำร้ายคนอ่อนจนตายคงน่าอับอายแย่ ดังนั้นสู้กับ ชอ ฮโย ที่ตัวใหญ่แต่อ่อนแอจะดีที่สุด'

 

ไม่ว่า ชอ ฮโย จะเป็นไอ้ขี้แพ้แค่ไหน มันก็ยังตัวสูงใหญ่และแข็งแรง

 

แต่เขาก็คิดอีกว่า

 

'ไม่รู้ว่า ชอ ฮโย จะแข็งแรงขึ้นขนาดไหน เมื่อได้รับกรรมเข้าไปในร่างกาย'

 

ไม่นานหลังจากที่เขาขึ้นไปบนสังเวียน เขาได้เห็นบางอย่างที่เหมือนกล่องข้อความในเกมออนไลน์ และกรรมก็ถูกส่งเข้าสู่ร่างกายเขา เขาได้สัมผัสร่างกายที่แข็งแกร่งขึ้นของตนเอง

 

ดวงตาของ คัง มินโฮ กลายมาเป็นเย็นชา เขาตัดสินใจได้แล้ว

 

'ฉันจะโจมตี ชอ ฮโย ทันทีที่มันขึ้นมาบนสังเวียน และอัดมันจนตาย'

 

เขาวางแผนจะอัด ชอ ฮโย ให้ตายก่อนที่ ชอ ฮโย จะได้รับกรรมเข้าสู่ร่างกาย และปรับตัวให้เข้ากับพละกำลังที่แข็งแกร่งขึ้นของตนเองได้ทัน แบบนั้นจะปลอดภัยกว่า

 

นั่นทำให้เมื่อ ชอ ฮโย ที่กำลังตัวสั่นขึ้นมาบนสังเวียน

 

จังหวะ ที่ ชอ ฮโย หัวเราะออกมาและพูดว่า "ฮ่าฮ่า โอเค"

 

ปึง!

 

คัง มินโฮ พุ่งออกไป เขาพุ่งออกมาราวกับกระสุนปืนใหญ่

 

นักเรียนที่กำลังเฝ้าดูการต่อสู้ไม่สามารถประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้ทัน มันเป็นการพุ่งชนที่เร็วพอๆกับนักกีฬาโอลิมปิก ก่อนที่ ชอ ฮโย จะพูดจบ มือของ คัง มินโฮ ก็รัดเอวเขาไว้แล้ว

 

คัง มินโฮ มั่นใจมากว่าตนจะชนะ

 

แคร่ก

 

"นี่มันเสียงอะไรกัน?

ในช่วงที่สำคัญที่สุด มินโฮ รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่แปลกประหลาด ต้นตอของเสียงอะไรบางอย่างหักฟังดูเหมือนจะอยู่ใกล้เขาเอามากๆ

 

'เสียงมาจากไหน?'

 

ด้วยใบหน้าที่โดนกระแทก คัง มินโฮ กลายเป็นเถ้าถ่าน

 

ร่างกายของ ชอ ฮโย ตอบสนองทันทีที่ คัง มินโฮ ย่อตัวและพุ่งออกมา เขาวางเท้าซ้ายไว้กับพื้นอย่างมั่นคง และใช้แรงเหวี่ยงจากการตบเท้ามาหมุนเอว ร่างกายส่วนบนของเขาพุ่งออกไปข้างหน้า เขายิงเข่าขวาตัวเองออกมาด้วยแรงมหาศาลไม่ต่างจากการระเบิด มันกระแทกหน้า คัง มินโฮ เต็มๆ

 

ปัง!

 

ชอ ฮโย ใช้ทั้งร่างกายในการควบคุมให้เข่าของเขายกขึ้นไป ไม่สิ ยิงออกไป เข่าของ ชอ ฮโย กระแทกใบหน้าของ คัง มินโฮ แม้ร่างกายของมินโฮจะถูกเสริมพละกำลังด้วยกรรม หน้าของเขาก็เละไม่ต่างจากเต้าหู้อยู่ดี

 

เละด้วยการโจมตีสวนกลับของ ชอ ฮโย ที่ไม่เคยเรียนศิลปะการต่อสู้ใดๆ

 

การต่อสู้จบลงอย่างนั้น

 

ระหว่างการดูดซับเถ้าถ่านของ คัง มินโฮ ชอ ฮโย ก็ถอนหายใจออกมา

 

"ฉันชนะ..."

 

มันเริ่มขึ้นและจบลงอย่างรวดเร็ว เขายังไม่ทันได้ทำอะไรเลย

 

อดรีนาลีนที่สูบฉีดอยู่ในกระแสเลือดของเขากลับต้องเสียเปล่า

 

มันจบเร็วจนเขาไม่รู้จะทำอย่างไร

 

ความรู้สึกผิดที่ตนเองฆ่าคนปะทะกับความคิดที่ว่า คนที่พยายามฆ่าคนอื่น ไม่มีสิทธิ์บ่นอะไร เมื่อตนเองถูกฆ่าแทน ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังรู้สึกว่าบางอย่างขาดหายไป มันไม่เหมือนเรื่องจริงแม้แต่นิดเดียว มันทำให้เขาผิดหวัง

 

ชอ ฮโย อ่านข้อความที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า เป็นข้อความที่เห็นได้ตามเกมออนไลน์

 

{เป็นความสำเร็จที่ยอดเยี่ยม! คุณได้ฆ่าคนที่มีกรรมในร่างกาย ก่อนที่กรรมจะถูกส่งเข้าร่างกายของคุณ คุณได้รับแต้มกรรม 10 แต้ม คุณสามารถนำแต้มนี้ไปเติมในค่าสถานะไหนที่คุณต้องการก็ได้ คุณได้รับค่าผลกรรมเพิ่ม 3 แต้ม

{คุณได้เข้าสู่สังเวียนแห่งการเกิดใหม่ กรรมได้เข้าสู่ร่างกายของคุณ}

{คุณฆ่าคนได้สำเร็จ! คุณได้ดูดซับกรรมจากร่างกายฝ่ายตรงข้าม คุณได้รับค่าผลกรรมเพิ่ม 1 แต้ม}

 

———————-

{ชอ ฮโย}

*เผ่ามนุษย์

*ค่ากรรม

พละกำลัง: 5 + 1

ความเร็ว: 7 + 1

การควบคุม: 22 + 1

ความอดทน: 7 + 1

กำลังกาย: 9 + 2

การฟื้นฟู: 10 + 1

 

*แต้มกรรมคงเหลือ: 10

*ค่าผลกรรม: 4

———————-

 

(โน้ตจากผู้แปล: ค่าสถานะแต่ละอย่างส่งผลดังนี้

พละกำลัง(Power): ความรุนแรงในการโจมตี รวมถึงพละกำลังทั้งหมดของร่างกาย

ความเร็ว(Speed): ความเร็วในการเคลื่อนไหว

การควบคุม(Control): ความสามารถในการควบคุมกรรมและร่างกายของตนเอง

ความอดทน(Endurance): ความถึก

กำลังกาย(Stamina): ความอึดของกำลังกาย ยิ่งเยอะจะยิ่งต่อสู้ได้นาน)

 

โดยเฉลี่ยแล้วเขามีค่ากรรมของแต่ละสถานะของตัวเอง 10 แต้ม เขามีค่าการควบคุมที่สูงจนน่าแปลกใจ

 

ค่ากรรมที่ดูดซับเพิ่มมาจาก คัง มินโฮ ถูกแสดงออกมาด้วยเลขและเครื่องหมายบวก ทางขวาของสถานะเดิม การที่ค่ากำลังกายเป็น +2 แทนที่จะเป็น +1 แบบค่าอื่น น่าจะเป็นเพราะว่า คัง มินโฮ มีค่า กำลังกายที่สูง

 

ค่าที่ดูดซับได้จะแตกต่างไปตามแต่ละบุคคล

 

ชอ ฮโย รู้้สึกได้ถึงกรรมที่แทรกแซงเข้ามาในร่างกายเขา มันให้ความรู้สึกเหนอะหนะเหมือนกับน้ำผึ้ง มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดแต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกแย่ พลังของ 'กรรม' ไหลเวียนในร่างกายของเขา มันเชื่อมต่อส่วนต่างๆของร่างกายเขาเข้าด้วยกันอย่างแน่นหนา มันมีประสิทธืภาพยิ่งกว่ากล้ามเนื้อจริงๆของเขาเสียอีก กรรมทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้น

 

ร่างกายที่เปลี่ยนแปลงไป อดรีนาลีนที่สูบฉีด ชอ ฮโย ต้องการจะทดสอบความสามารถของร่างกายตนเองตอนนี้ แต่ว่า...

 

พอเถอะ จะฆ่าคนเพิ่มอีกงั้นเหรอ?

 

จิตใต้สำนึกที่เขาสร้างมาตลอดหลายปีได้หยุดสัญชาติญาณดิบของเขาเอาไว้

 

ชอ ฮโย มองไปที่ผู้คนนอกสังเวียน ในเมื่อเขาได้ฆ่าคนไปคนหนึ่งแล้ว เขาจะออกไปจากห้องในทันทีเหมือนกับ จง มินจีเลยก็ได้ เขาแค่ต้องก้าวลงไป

 

'แต่ว่า...'

 

หัวใจเขาเต้นอย่างหนักหน่วง เขาอยากจะสู้อีก เขาอยากจะพิสูจน์ตนเอง บน {สังเวียนแห่งการเกิดใหม่} ชอ ฮโย ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเดินลงไปดีหรือไม่

 

ในตอนนั้นเขาเหลือบไปเห็น แบ ฮยุนซุง ที่กำลังพยายามหลบสายตาเขาอยู่ พวกขี้แกล้งคนสุดท้ายที่เหลืออยู่

 

โชคร้ายเหลือเกินนะ สัญชาติญาณของเขากำลังชั่งน้ำหนักความผิดชอบชั่วดี

 

'เดี่ยวมันก็จะฆ่าคนอื่นและรอดออกมาได้ แบบนั้นจะดีเหรอ?'

 

นึกได้อย่างนั้นเขาก็เริ่มไม่พอใจ ไอ้โง่ที่รังควานเขากับ ยัง กิลโซ มาตลอดจะรอดออกไปจากห้องนี้งั้นเหรอ? รอดออกไปโดนการฆ่านักเรียนคนอื่น?

 

 

กรอด

 

"ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย"

 

ชอ ฮโย รู้ตัวดี เขาไม่ใช่คนดีอะไรหรอก เขาแค่อยากต่อสู้ให้มากกว่านี้ เขารู้ตัวเองดี แต่กว่าเขาจะควบคุมตัวเองได้เขาก็เรียกชื่อนั้นออกไปแล้ว

 

"แบ ฮยุนซุง! ขึ้นมานี่"

 

"ห้ะ หืม? ฮโย เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไม่ใช่เหรอ?"

 

แบ ฮยุนซุง คุกเข่าลง และอ้อนวอนทันทีที่เขาขึ้นมาบนสังเวียน ชอ ฮโย ได้แต่ทำหน้าบึ้ง

 

'นั่นอะไรน่ะ?'

 

เขามองเห็นแสงสีดำและแดงฉายออกมาจากตัวของ แบ ฮยุนซุง แสงไฟนั้นดูน่ารังเกียจ

 

"ขอโทษด้วยจริงๆ ฉันผิดเอง ทุกอย่างเลย" แบ ฮยุนซุง พูด

 

ชอ ฮโย อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว พอต้องมาเห็นแสงไปที่น่ารำคาญตรงหน้า และ แบ ฮยุนซุงที่ก้มตัวลงคุกเข่าคำนับ เขายิ่งหัวเสีย เขาไม่ได้เรียกมันขึ้นมาให้อ้อนวอน

 

"ลุกขึ้นมาสู้ ยังไงแกก็ต้องฆ่าใครสักคนอยู่แล้ว"

 

"ฉันไม่ทำ! ฉันจะไม่ฆ่าใครทั้งนั้น ฉันจะอยู่เฉยๆอย่างนี้"

 

ถึงมันจะเป็นคำโกหก แต่เมื่อ แบ ฮยุนซุง ทำตัวแบบนี้ ชอ ฮโย ก็ไม่รู้จะตอบสนองอย่างไรดี ก็การต้องฆ่าคนเป็นหนึ่งในความกลัวของเขานี่ ตั้งแต่เหตุการณ์ในอดีตนั้น เขาก็หลีกเลี่ยงความรุนแรงมาตลอด เขาสนุกกับการต่อสู้ ไม่ใช่การฆ่า ดังนั้นเมื่อ แบ ฮยุนซุง อ้อนวอนขอชีวิต เขาจึงฆ่ามันไม่ลง

 

"เฮ้อ..."

 

ชอ ฮโย ไม่รู้จะทำอย่างไร เขาจึงเงยหน้ามองเพดานและถอนหายใจ

 

'จะปล่อยมันไว้แบบนี้ แล้วลงจากสังเวียนไปเลยดีมั้ยนะ แต่ทำไมหมอนั่นถึงทำแบบนั้นล่ะ? เขาไม่ได้คิดจะฆ่าใครสักคนเพื่อออกจากห้องไปงั้นเหรอ

 

ชอ ฮโย ไม่ชอบสถานการณ์นี้เลย เขาอยากสู้กับ แบ ฮยุนซุงมากที่สุด เพราะมันกลั่นแกล้งเขามาตลอด แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้เขาคงทำอะไรไม่ได้ ในขณะที่ ชอ ฮโย กำลังครุ่นคิด แสงสีแดงก็ฉายวาบขึ้นตรงหน้าเขา

 

แสงนั้นระเบิดออกมาจากตัว แบ ฮยุนซุง ทันใดนั้น แบ ฮยุนซุง หยิบมีดแกะสลักที่เขาซ่อนไว้ในกระเป๋าออกมา และฟันไปที่คอของ ชอ ฮโย

 

แบ ฮยุนซุง ถ่วงเวลามาตลอด เขาไม่ได้ต้องการให้ ชอ ฮโย ไว้ชีวิตเขาตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าเขาเป็น ชอ ฮโย เขาก็คงไม่ไว้ชีวิตตัวเองเหมือนกัน เขาแค่รอให้ฝ่ายตรงข้ามเผลอเท่านั้นเอง

 

"ตายซะ! ไอ้สถุล!"

 

แบ ฮยุนซุง ฟันออกมาด้วยมีดในมือเขา แต่ว่า

 

 

แคร่ก!

 

เขาฟันไม่โดน ชอ ฮโย และโดนต่อยสวนเข้าที่คอ

 

ชอ ฮโย ได้ถอยหลังเพื่อหลบมีด และก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวเพื่อต่อยสวน

 

ท่าทางเขามั่นคงพร้อมรับแรงกระแทกที่มาจากการต่อยของตนเอง

 

น่าจะเป็นเพราะค่าการควบคุมที่สูงถึง 23 เขาต่อยไปยังเป้าหมายโดยไม่สูญเสียพลังงานเกินกว่าที่ควรแม้แต่นิดเดียว

 

ปึง

 

แบ ฮยุนซุง ลงไปกองที่พื้น

 

“…นี่มันบ้าอะไรกัน?

 

แสงสีแดง

 

ชอ ฮโย คงโต้ตอบไม่ทันถ้าไม่ใช่เพราะแสงสีแดงนั้น

 

'มันคือแสงอะไรกัน?'

 

เขาเป็นคนๆเดียวที่มองเห็นแสง

 

ชอ ฮโย มองไปที่ แบ ฮยุนซุง ที่นอนกองอยู่ที่พื้น มันยังไม่ตาย เขาลังเลใจอีกครั้ง นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่เขาเผลอฆ่าคนในการต่อสู้ แต่เป็นการที่เขาต้องฆ่าคนหมดทางสู้ตรงหน้าให้ตายอย่างตั้งใจ เขามองไปรอบๆ นักเรียนทุกคนต่างตัวสั่นด้วยความกลัว ครูคณิตศาสตร์ถึงกับตัวสั่น

 

การเคลื่อนไหวของ ชอ ฮโย นั้นไร้ที่ติ

 

ระยะเวลา 5 ปีไม่ได้ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย

 

เขายังเป็นปีศาจ ยังเป็นฆาตกร

 

‘…สายไปแล้วสินะ...’

 

ชอ ฮโย ยิ้มขมขื่น เขาบีบคอ แบ ฮยุนซุง

 

เกมที่ทุกคนต้องกลายเป็นฆาตกรเพื่อเอาชีวิตรอด ถ้าไม่ใช่เขา เดี่ยวก็ต้องมีใครสักคนที่ฆ่า แบ ฮยุนซุง ไม่อย่างนั้น แบ ฮยุนซุง ก็ต้องฆ่าใครสักคนอยู่ดี

 

ถ้าเขาลงเวทีไปตอนนี้ เขาคงไม่ต่างอะไรจากคนขี้ขลาด ชอ ฮโย บีบคอ แบ ฮยุนซุง ที่ไร้ทางสู้จนตาย มันทำให้เขาหัวเสียมาก เขาอยากจะสู้งอย่างที่ใจต้องการ แต่กลับต้องมาทำอะไรที่ทำให้ไม่สบายใจแทน

 

'พวกแกเป็นคนเริ่มมันเองนะ...'

 

ชอ ฮโย หาข้อแกตัวให้ตนเองเพื่อลดความไม่สบายใจนั้นลง ในที่สุด แบ ฮยุนซุง ก็กลายเป็นเถ้าถ่าน และถูกดูดซึมเข้าไปสู่ร่างกายของ ชอ ฮโย

 

 

{คุณฆ่าคนได้สำเร็จ! คุณได้ดูดซับกรรมจากร่างกายฝ่ายตรงข้าม คุณได้รับค่าผลกรรมเพิ่ม 1 แต้ม}

 

{สกิลติดตัว 'ดวงตาแห่งการแยกแยะ'}

 

ข้อความที่แสดงขึ้นมา ราวกับว่าสิ่งที่เขาทำนั้นประเสริฐนักหนา ทำให้เขายิ่งจิตตก

 

'หวังว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้ายนะ?'

 

หลังจากมองดูข้อความ เขาไม่คิดว่าเกมเอาตัวรอดนี้จะจบในเวลาแค่วันสองวัน

 

'ถ้ามันจะน่าหงุดหงิดขนาดนี้ ฉันคงสู้อย่างมีความสุขไม่ได้...'

 

จากนั้นความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว ตัวของเขาแข็งทื่อ

 

'เราเป็นแค่คนกลุ่มเดียวที่อยู่ในเกมนี้จริงๆเหรอ?'

 

มีบางอย่างผิดปกติ ขอบเขตของเกมนี้มันกว้างใหญ่แค่ไหนกัน แค่ในโรงเรียนนี้? หรือทั้งกรุงโซล? ไม่นะ...

 

‘…แม่จะเป็นยังไงบ้าง?

 

ทำไมเขาไม่ฉุกคิดเรื่องนี้ให้เร็วกว่านี้? ทำไมกัน? ตอนนี้แม่น่าจะอยู่ในที่ทำงาน ถ้ามีสังเวียนเกิดขึ้นที่นั่นเหมือนกันล่ะ?

 

ขนเขาลุกชันไปทั้งตัว ชอ ฮโย ลงจากสังเวียนด้วยความเร่งรีบ เขาวิ่งออกจากห้องเรียนไป ความรู้สึกแย่ๆหายไปจากร่างกายเขา ในขณะที่อดรีนาลีนเขาสูบฉีดหนักขึ้นกว่าเดิม