SOJ บทที่ 1 โลกใบใหม่ /ตอนที่ 6 เกมพิเศษ (1)
หลังจาก จง มินจี และ ชอ ฮโย ออกจากห้องเรียนไป เหตุการณ์ในห้องก็เริ่มกลายเป็นการเอาตัวรอดที่น่าหดหู่ ไม่ว่าจะเพศชายหรือเพศหญิง ในเมื่อสามารถนำอาวุธขึ้นไปบนสังเวียนได้ การต่อสู้นองเลือดก็เกิดขึ้นบนสังเวียน
ท้ายที่สุดทั้งห้องก็เหลือเพียง ครูคณิตศาสตร์ นักเรียนชาย มิน บยุนแจ ที่เป็นคนขี้อายแต่มีเพื่อนฝูงมากมาย และ ยูน กิริม ที่เกือบถูก ลี มิงจี ฆ่า
คนจำนวนสามคน
"บยุนแจ...”
ครูคณิตศาสตร์เรียกบยุนแจขึ้นไปบนสังเวียน
"ในเมื่อเธอเป็นผู้ชาย..."
“…!!!!”
ครูคณิตศาสตร์ร่างกายแข็งแรง ขึ้นไปบนสังเวียน และเรียก บยุนแจ ขึ้นไป
"ครูขอโทษจริงๆนะ..."
การต่อสู้จบลงอย่างง่ายดาย บยุนแจ กลายเป็นฝุ่นผง หลังจากที่ถูกกดลงกับพื้นและบีบคอจนตาย
ยูน กิริม ที่เห็นทุกอย่างได้แต่นั่งตัวสั่นด้วยความกลัวอยู่ที่มุมห้อง ครูคณิตศาสตร์มองไปที่เธอด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไป
"ช่วยด้วย...ใครก็ได้...นี่มันเป็นแค่ความฝัน ใช่ไหม? ใช่ มันเป็นความฝัน ใครก็ได้ ได้โปรดเถอะ..."
เธอนั่งอยู่อย่างโดดเดี่ยว ในห้องเรียนที่โต๊ะเก้าอี้ล้มกระจัดกระจายไปทั่ว เครื่องมือต่างๆ ด้ามไม้กวาดหักๆ ถูกทิ้งไว้ตรงนั้นตรงนี้ ยูน กิริม ตัวสั่นและร้องไห้ไม่หยุด
แม่ของ ชอ ฮโย เป็นคนที่ไม่กล้าฆ่าแม้แต่แมลงสาบ ตอนเขายังเด็ก เมื่อไหร่ก็ตามที่มีแมลงโผล่มาในบ้าน ชอ ฮโย ต้องเป็นคนคอยจัดการให้ตลอด สำหรับ ชอ ฮโย เขาถือว่ามันเป็นภารกิจที่เขาภาคภูมิใจ
เพราะอย่างนั้นตอนนี้เขาเลยเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
"บ้าจริง... โว้ย..."
ที่เดียวที่เขาสามารถไปได้หลังออกมาจากห้องเรียนคือโรงยิม
ทางอื่นๆถูกปิดไว้ด้วยกำแพงสีขุ่น ไม่ว่าเขาจะพยายามผลักมันเท่าไหร่ ไม่ว่าเขาจะเตะหน้าต่างไปกี่ครั้ง มันก็ไม่มีผล นอกหน้าต่างไม่มีคนอยู่แม้แต่คนเดียวด้วยซ้ำ
ทั้งโรงเรียนติดอยู่ในเกมบ้านี่ บางทีคนอื่นๆข้างนอกก็อาจติดอยู่ในเกมนี้เหมือนกันก็ได้
ชอ ฮโย นึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นได้
'ถ้ามีสังเวียนแบบเดียวกันเกิดขึ้นในที่ทำงานของแม่ เธอก็จะตายไปแล้ว ไม่สิเธอจะต้องถูกฆ่า'
ในสถานการณ์ที่บีบรัดแบบนี้ มนุษย์สามารถฆ่ากันได้อย่างเลือดเย็น ชอ ฮโย รู้เพราะเขาถูกกลั่นแกล้งมาเป็นเวลานาน มนุษย์ไม่ได้มีคุณธรรมมาตั้งแต่เกิด ผู้คนสามารถทำเรื่องเลวร้ายได้ไม่มีจบสิ้น ถ้ารู้ว่าจะไม่มีโทษตามมา
คนชั่วแบบนั้นก็คงอยู่ในบริษัทของแม่เขาเหมือนกัน แต่แม่เขาไม่ใช่คนแบบนั้น ถ้าแม่เขาเป็นคนแบบนั้นก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงเลย แต่ ชอ ฮโย รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น แม่เขาจะเป็นคนแรกๆที่ถูกฆ่า
หัวใจของ ชอ ฮโย ถูกแผดเผาด้วยเพลิงของความโกรธและความเป็นห่วง
เขาไม่มีพ่อ มุมมองที่เขามีต่อแม่จึงแตกต่างจากคนอื่น เขาโตขึ้นมาด้วยการมองดูแม่ของตนเองร้องไห้ทุกค่ำคืน แม่ของเขาสอนให้เขารู้จักความเจ็บปวดและการเห็นอกเห็นใจ และยังเป็นคนที่ช่วยให้เขาผ่านความจริงอันโหดร้ายของชีวิตไปได้ เขาปฏิญาณนับครั้งไม่ถ้วน ว่าเขาจะไม่ยอมให้แม่เขาร้องไห้อีก และโตมาพร้อมกับคำปฏิญาณนั้น
"โว้ยยยย!"
เขาเตะหน้าต่างซ้ำๆเหมือนคนบ้า มันยังคงไม่กระทบกระเทือน
มีข้อความปรากฏขึ้นนหน้าต่าง
ดีมาก โกรธเข้าไว้
โกรธให้มากขึ้นอีก
ฆ่า
ฆ่าเท่านั้นจึงจะได้ฆ่า
"เฮ้อ..."
เขามองไปที่ข้อความบนกระจกด้วยสายตาว่างเปล่า ราวกับน้ำเย็นถูกราดลงบนหัวเขา
ข้อความนี่ ทันทีที่เขาเห็นข้อความบนกระจก เขาก็รู้ ว่าแม่เขาต้องตายไปแล้ว
เกมฆาตกรรมนี่ไม่มีทางจบง่ายๆ
ไม่มีใครมีอิสรภาพในเกมนี้
ไอ้บ้าตัวไหนกัน? ไอ้บ้าตัวไหนที่สร้างเกมนี้ขึ้นมา?
…ไม่ว่ามันจะเป็นใคร ชอ ฮโย ปิดตาลงแน่น เขาตั้งสติและหาทางออก
"โอเค เข้าใจแล้ว"
ถ้าพวกแกอยากให้ฉันกลายเป็นเครื่องจักรสังหาร ฉันก็จะเป็น
ถ้าแกจะให้ฉันนอนหมอบไปกับพื้นแล้วเลียเท้าแก ฉันก็จะทำ
ฉันจะฆ่า และหมอบกราบ ครั้งแล้วครั้งเล่า และมีชีวิตรอดไปจนถึงตอนจบ
จากนั้น
ถ้าฉันมีโอกาสได้เจอหน้าแกแม้เพียงครั้งเดียว
ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมดทุกคน
ชอ ฮโย ปฏิญาณ
เมื่อเขาเปิดตาขึ้นมา สีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา
ในโรงยิม เหล่าฆาตกรต่างก็ระวังตัว และทิ้งระยะห่างไม่เข้าใกล้กัน
จง มินจี เห็น ชอ ฮโย และแปลกใจนิดหน่อยที่เขารอดมาได้ แต่ก็ไม่พูดอะไร
ที่ใจกลางโรงยิม มีข้อความปรากฏขึ้นมาบนอากาศราวกับภาพโฮโลแกรม
{เกมพิเศษ - อยู่ระหว่างเตรียมการ}
กำลังรอให้เกมที่แล้วจบ ตอนนี้เป็นเวลาพัก จงเตรียมพร้อมรับมือกับอนาคต
ถึงข้อความดูเหมือนจะบอกให้พัก แต่ ชอ ฮโย ไม่คิดอย่างนั้น เขาจำได้ ข้อความที่ถูกส่งมาให้เขา 'โกรธให้มากกว่าเดิม' มันหมายความว่าคนที่สร้างเกมนี้อยากให้ผู้เล่นเกิดความเครียดและหมดหวัง
'จงเตรียมพร้อม'
ชอ ฮโย สะกิดใจกับคำพูดนี้ มันเป็นข้อมูลเพียงอย่างเดียวที่มีประโยขน์
เขามองไปรอบๆโรงยิม มีนักเรียนทั้งหมด 30 คน ในจำนวนนั้น เขาเห็น 4 คนที่กำลังสำรวจโรงยิมอยู่ หนึ่งในนั้นมี จง มินจีด้วย พวกเขาคงคิดแบบเดียวกับ ชอ ฮโย แต่พวกเขาก็ทำได้เพียงเคลื่อนไหวไปรอบๆอย่างช้าๆ
'เดี่ยวจะมีนักเรียนเข้ามาเพิ่มมากขึ้น แทนที่จะมัวแต่ระวังคนอื่น สู้เคลื่อนไหวให้เร็วขึ้นดีกว่า
ชอ ฮโย ไม่รีรอ แทนที่จะมัวแต่กลัวคนอื่น เขาพุ่งไปที่ ที่นั่งคนดู
ปึง!
กรรมที่ไหลเวียนในร่างกายทำให้เขาสามารถกระโดดขึ้นไปบนที่นั่งคนดูที่อยู่สูงขึ้นไปได้ในการโดดครั้งเดียว ชอ ฮโย ค้นดูทุกที่ ทั้งห้องพักนักกีฬาและหลังผ้าม่าน เขาหาราวกับกำลังแหวกว่ายอยู่ในกองไอเทม เจอแล้ว!
"ฮ่า...นี่จะให้ฆ่าคนอย่างง่ายดายกว่าเดิมอีกเหรอ?"
เขาเจอดาบญี่ปุ่นอยู่หลังผ้าม่าน มันมีสายรัดยาว ทำให้เขาสามารถรัดมันไว้กับเอวได้
"นั่นมันดาบนี่!"
ทันทีที่ ชอ ฮโย สร้างเรื่องวุ่นวายอยู่ที่ที่นั่งคนดูและหยิบดาบขึ้นมา นักเรียนคนอื่นๆ ที่เห็นต่างก็ตกใจกลัว พวกเขาเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันของตัวเองแล้ว เกิดการจลาจลขึ้น ทุกคนต่างก็เริ่มสำรวจชั้นหนึ่ง
ชอ ฮโย ไม่สนใจชั้นหนึ่งเสียด้วยซ้ำ เขาโดดขึ้นไปชั้นสอง
ฟุ่บ!
ฟุ่บ!
เขาวิ่งไปตามแนวราวกั้นของขั้นสอง และปัดผ้าม่านแต่ละอันให้เปิดออก
ฟุ่บ!
ภายใต้ผ้าม่านอันหนึ่ง มีข้อความเขียนอยู่ทีกระจกหน้าต่าง
{เกมชิงบัลลัง กฏลับข้อที่ 9}
ถ้าผู้เล่นฆ่าคนมากกว่า 5 คน และมีสกิลติดตัว แต่ไม่ได้อยู่ภายใต้ราชาคนใด ผู้เล่นจะได้รับสิทธิ์ในการเป็น 'ราชาไร้บริวาร' และได้รับ แต้มกรรม 30 แต้ม สามารถนำแต้มรรมไปเพิ่มที่ไหนก็ได้ตามต้องการ
ทันทีที่เขาเห็นข้อความ มันก็ลอยออกมาจากกระจก และถูกดูดซับเขาสู่หน้าผากของ ชอ ฮโย
หน้าต่างกลายเป็นหน้าต่างที่ใสสะอาดอีกครั้ง
เขาลองเตะหน้าต่างดูอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ แต่มันก็ไม่ขยับ เมื่อมองไปมี่นอกหน้าต่างแล้วไม่เห็นผู้คนอยู่บนถนน มันทำให้เขารู้สึกถึงความสงบแปลกๆ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ยิ่งนักเรียนเข้ามาเพิ่มเยอะ การสำรวจก็ยิ่งวุ่นวายขึ้น
ในตอนนั้น ชอ ฮโย สำรวจชั้นสองเสร็จแล้ว เขาเจอดาบอัศวิน ดาบปลายแหลมสำหรับแทง และ กฏลับอีกสามข้อ ตอนนี้ทั้งโรงยิมวุ่นวายไปหมด มีนักเรียนวิ่งไปมาทุกที่ เพื่อหา อาวุธ เครื่องป้องกัน และกฏลับ
ไม่เพียงนักเรียน เหล่าครู ก็วิ่งวุ่นอยู่เหมือนกัน ทุกอย่างสะเปะสะปะปนกันมั่วไปหมด มีการทะเลาะกันเกิดขึ้นเป็นระยะๆ นักเรียนที่เพิ่งมาถึงวิ่งไปรอบๆโรงยิมโดยไม่รู้เหตุผลว่าทำไมต้องวิ่ง แต่ก็ยังวิ่งอยู่
ชอ ฮโย ไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องล่างแม้แต่น้อย ตอนนี้เขาเพ่งความสนใจไปที่เพดาน
มันมีโครงเหล็กอยู่บนเพดานโรงยิม เขาสามารถปีนป่ายมันได้ เขาคิดว่าเขาจะสำรวจต่ออีกสักหน่อย
'ถ้ามีไอเทมลับซ่อนอยู่ข้างบนนั้น มันต้องพิเศษมากแน่ๆ'
มาก่อนได้ก่อน เขาตรงไปที่เสาโรงยิมต้นที่ใกล้เขาที่สุด
เขาใช้พละกำลังที่เพิ่มขึ้นในการไต่เสาถึง 10 นาที มือที่แข็งแกร่งขึ้นด้วยกรรมของเขา เกาะที่เสาอย่างแน่นหนา เขาไต่เสาขึ้นไปและห้อยตัวเองอยู่บนคานเหล็กของยิม
"โอ้โห... ไอ้นั่นมันโคตรบ้าเลย"
ผู้นำเด็กเกเรของโรงเรียน ชอ จุนซุง มองที่ ชอ ฮโย ด้วยความปลาบปลื้ม ไม่ว่าร่างกายจะแข็งแกร่งขึ้นด้วยกรรมขนาดไหน มันก็ไม่ง่ายที่จะทำอะไรอย่างนี้
"จะยอมแพ้มันไม่ได้"
เขาทำตาม ชอ ฮโย และเริ่มไต่ขึ้นไปบนเพดาน
