SOJ บทที่ 1 โลกใบใหม่ /ตอนที่ 4 สังเวียนแห่งการเกิดใหม่ (4)

ปึง

 

ยูน กิริม ถูกผลักไปยังสังเวียนด้วยแรงปริศนา

 

"ไม่นะ! ไม่เอา มินจี มินจีช่วยด้วย! อย่าทำอย่างนี้! ได้โปรดเถอะ"

 

ถึงอย่างนั้น ลี มิงจี ก็ยังไม่แสดงความสงสารใดๆออกมา เด็กสาวถูกลากไปยังสังเวียนด้วยแรงปริศนา

 

ทุกคนต่างก็เงียบกริบ

 

'ทำไงดี? ฉันจะทำอะไรได้?' ทุกคนคิดอย่างนี้

 

พวกเขาจ้องมอง ยูน กิริม ถูกดึงขึ้นไปบนเวที ราวกับอยู่ในฝันร้าย

 

เหมือนกับครั้งก่อน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เคลื่อนไหว หัวหน้าชั้น จง มินจี คว้าไหล่ของ ยูน กิริม ไว้

 

นั่นทำให้ทุกคนสังสัยขึ้นมา

 

'เธอพยายามจะดึงเอาไว้อีกแล้ว? รอบที่แล้วมันไม่ได้ผลนะ'

 

แต่รอบนี้เธอไม่ได้ตั้งใจจะยื้อใครไว้

 

จง มินจี ผลัก ยูน กิริม และใช้แรงนั้นพุ่งไปข้างหน้า

 

"ฉันจะสู้แทนเอง"

 

เธอตะโกนออกมาก่อนจะชนเข้ากับกำแพงสังเวียน

 

ฟุ่บ!

 

กำแพงยอมให้เธอเข้าไปแทน ยูน กิริม

 

ตอนนั้นทุกคนถึงนึกได้ถึงกฏข้อหนึ่งของเกมนี้

 

คนแรกที่ก้าวขึ้นมาบนสังเวียน มิสิทธ์เลือกคู่ต่อสู้ของตนเอง ถ้าไม่มีใครเสนอตัวแทนผู้ที่ถูกเลือก ผู้ที่ถูกเลือกจะต้องขึ้นมาบนสังเวียน

 

จง มินจี ขึ้นไปเพื่อเป็น 'ตัวแทน'

 

"อุ่ก"

 

ยูน กิริม ที่เมื่อกี้ถูกลากไปยังสังเวียน ล้มคะมำลงไปบนพื้น

 

จง มินจี กระโดดขึ้นไปบนสังเวียน ทันทีที่เธอโดดขึ้นไป เธอก็เช็คสภาพร่างกายตนเอง โดยการลองกำหมัด เหวี่ยงแขน รวมถึงวิ่งไปมา

 

"โฮ่ มินจี จะสู้กับฉันงั้นเหรอ?”

 

จง มินจี ไม่ตอบ

 

ลี มิงจี ยิ้มอย่างมีเลศนัย มินจี มักจะเป็นอย่างนี้เสมอ เธอเมินมิงจีมาตลอด เขาไม่สามารถทนการถูกปฏิบัติเหมือนเป็นแมลงสาบได้แม้แต่น้อย

 

ลี มิงจี มองไปที่สะโพกที่กระชับได้สัดส่วนของเธอ เขาไม่สนใจผู้คนนอกสังเวียนอีกแล้ว ธรรมชาติของมนุษย์จะถูกเผยออกมา เมื่อคนๆหนึ่งมีอำนาจอยู่ในมือ ลี มิงจี พูดออกมาด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว

 

"ขึ้นมาก็ดีแล้ว รีบมาสู้ให้มันจบๆไป ผู้ชมเขาอยากดูหนังสดกันจะแย่อยู่แล้ว"

 

จง มินจี ที่กำลังทดสอบพละกำลังของตนเองเมื่อกรรมเข้ามาในร่างกายอยู่ ก็เริ่มทำท่าเตรียมพร้อม

 

เธอยิ้มออกมา

 

เธอยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสาและน่าดึงดูด เธอพูดออกมาว่า

 

"หุบปาก"

 

การต่อสู้ระหว่าง จง มินจี  และ ลี มิงจี นั้นธรรมดามาก

 

หลังจากที่เขาฆ่า ยัง กิลโซ ไปแล้ว ความสามารถทุกด้านของ ลี มิงจี ก็เหนือกว่า จง มินจี จง มินจี อยู่ในท่าตั้งรับ จนกระทั่งคอเสื้อของเธอถูกคว้าไว้โดย ลี มิงจี

 

ลี มิงจี เริ่มจะผ่อนคลายขึ้น เมื่อรู้ว่า จง มินจี สู้เขาไม่ได้ เขากำคอเสื้อเธอไว้และ พยายามจะฉีกเสื้อของเธอออก

 

"มินจีจ๋า ถอดเสื้อออกก่อนนะ"

 

นั่นเป็นประโยคสุดท้ายของเขา

 

ฉึก!

 

จง มินจี แทงเข้าไปที่หัวใจของเขา ในมือขวาของเธอ มีมีดสำหรับเจาะรูที่เธอหยิบออกมาจากกล่องเครื่องมือ

 

ครืด

 

จง มินจีวางมือซ้ายบนไหล่ของ ลี มิงจี และมีดออกมาจากหน้าอกของเขา มันแทงเข้าไปลึกมาก จนเขารู้สึกได้ถึงแรงเสียดสีระหว่างมีดกับอวัยวะภายในของเขาตอนที่เธอดึงมันออกมา

 

"หา?"

 

ลี มิงจี ก้มหน้าลงดู ก่อนจะหมดลมหายใจเฮือกสุดท้าย เลือดสดไหลออกมาจากอกเขาก่อนที่เขาจะสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน การต่อสู้จบลงอย่างนั้น

 

"ฮู่ว..."

 

จง มินจี ถอนหายใจออกมา ตัวเธอสั่นไหวเมื่อเถ้าถ่านของ ลี มิงจี ปกคลุมร่างกายของเธอ

สังเวียนยังคงสะอาดเหมือนใหม่ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

 

นักเรียนทุกคนต่างก็ตกตะลึงอีกครั้ง สว่านที่พวกเขาเห็นเป็นประจำ ถูกนำมาเป็นอาวุธ ทุกคนต่างก็รู้ความอันตรายของมัน แต่ก็ยังอดอึ้งไม่ได้เมื่อได้เห็นกับตาตัวเอง

 

 

จง มินจี เดินลงจากสังเวียนด้วยท่าทีเฉยเมย

 

"ขะ... ขอบคุณนะ มินจี!"

 

ยูน กิริม ที่ยังคงนั่งอยู่บนพื้นพูดออกมา

 

แต่ จง มินจี กลับหัวเราะออกมา

 

"ขอบคุณไปเพื่ออะไร? มีอะไรให้ดีใจงั้นเหรอ? ถ้ายังทำตัวแบบนั้นต่อไปยังไงเดี่ยวเธอก็ต้องตายอยู่ดี"

 

ยูน กิริม ตัวแข็งทื่อ จง มินจี เดินผ่านเธอไป

 

ครึ่ก

 

ประตูห้องเรียนเปิดออก มินจี พูดทิ้งท้ายโดยไม่หันกลับมามองว่า

 

"คิดว่าฉันเข้าไปเพื่อช่วยงั้นเหรอ? ยังไม่เข้าใจสถานการณ์อีกหรือไง? ถ้ามีโอกาสก็รีบฆ่าซะ ในห้องนี้น่ะ คนที่ตายต่างหากที่ผิด"

 

จากนั้นก็เดินออกไปที่โถงทางเดิน

 

ปึง!

 

นักเรียนที่พยายามตามเธอออกนอกประตูไปกระเด็นกลับมา

 

"อะไรกัน! มันมีบางอย่างกั้นไว้อยู่! เปิดสิ!"

 

"โว้ย ขยับสิ!"

 

เสียงเอะอะเริ่มเกิดขึ้น เมื่อกลุ่มนักเรียนพบว่ามีกำแพงใสกั้นทางออกจากห้องเรียนไว้อีกชั้น พวกเขาออกไปไม่ได้

 

"ไอ้โง่... ส่งเสียงเอะอะทำไมกัน"

 

คัง มินโฮ ใช้โอกาสนี้เดินขึ้นไปบนสังเวียน เขาสูง 190 เซนติเมตร เขาเป็นนักสู้ที่เก่งที่สุดรองจาก ชอ จุนซัง

 

"คิดว่างั้นมั้ย ชอ ฮโย?

 

เขาเลือก ชอ ฮโย ที่ทุกคนรู้กันดีว่าเป็นไอ้ขี้แพ้

 

"ขึ้นมานี่"

 

ชอ ฮโย หันไปหาเวที

 

เขายิ้มออกมาอย่างแปลกประหลาด

 

มีความคิดเดียวอยู่ในหัวเขาตอนนี้

 

'ลี มิงจี กับ จง มินจี ฆ่าคนได้เหมือนเป็นเรื่องปกติ'

 

ถ้าเป็นอย่างนั้น

 

เขาที่ 5 ปีก่อนเผลอฆ่าเด็กมัธยมไป

 

ลี มิงจี ที่ฆ่า ยัง กิลโซ

 

จง มินจี ที่ฆ่า ลี มิงจี

 

ล้วนเป็นฆาตกรกันหมด

 

"หึ..."

 

เขาหัวเราะออกมา

 

‘… ไอ้โง่’

 

 

หมาป่าเกิดขึ้นมาในหมู่แกะ

 

เมื่อใดก็ตามที่หมาป่าแตะต้องตัวแกะ แกะจะแหละสลายไปอย่างง่ายดาย

 

คนที่เปราะบางคือฝั่งตรงข้ามต่างหาก แม่ของเขาเคยพูดเอาไว้

 

ว่าไม่ใช่คนอ่อนแอที่ผิด แต่เป็นตัวเขาเอง

 

นั่นทำให้หมาป่าถอนเขี้ยวเล็บของตนเองออก มัดมือมัดเท้าตนเอง และยอมอาศัยอยู่ท่ามกลางฝูงแกะ

 

ยอมให้แกะที่ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงมาเหยียบย่ำตัวเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

ตอนนี้แกะโง่ได้เรียกเขาออกไป มันคิดว่าเขาอ่อนแอและคิดจะฆ่าเขา

 

'แก? จะฆ่าฉันงั้นเหรอ?'

 

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

 

ชอ ฮโย หัวเราะออกมา เขารู้สึกสดชื่น เหมือนกับโซ่ตรวนที่มัดเขาไว้ได้หลุดออกมา มันพยายามจะฆ่าเขา มันคิดจะฆ่าเขาที่ดูเหมือนจะอ่อนแอ

 

'แกเก่งกว่าฉันจริงๆเหรอ?'

 

ชอ ฮโย ไม่คิดว่าเขาจะแพ้

 

ถึงมันจะไม่สามารถยืนยันได้จริงๆก็เถอะ ครั้งสุดท้ายที่เขาต่อสู้คือตอนเขาอยู่ปอหก เป็นอดีตที่แสนไกล ทั้งหมดนี่อาจเป็นเพียงภาพลวงตาก็ได้ แต่ว่า

 

'ต้องลองพิสูจน์ดู'

 

และ

 

'คนที่อ่อนแอจะต้องตาย'

 

เขาไม่ลังเลอีกต่อไปแล้ว

 

ชอ ฮโย เดินขึ้นไปสังเวียน ด้วยสองขาของตนเอง

 

เมื่ออยู่บนสังเวียน แขนขาของเขาสั่นเล็กน้อย เมื่อ คัง มินโฮ เห็นอย่างนั้นก็คิดว่า

 

"เลิกกลัวจนตัวสั่นได้แล้ว แกเป็นคนเดียวที่น้ำหนักพอๆกับฉันนะโว้ย"

 

"ฮ่าฮ่า โอเค"

 

ชอ ฮโย หัวเราะแบบพิลึกออกมา แขนขาของเขาสั่นเพราะความตื่นเต้นอย่างสูงที่สุด

 

มันไม่ใช่เพราะความกลัวหรือวิตกกังวลแต่อย่างใด

 

ร่างกายเขากำลังสั่นไหวด้วยความสุข