ตอนที่ 81 ความคิดของเย้าเย้า
เจียงเฉินกลับมาสู่โลกสมัยใหม่และโทรหาผู้จัดจำหน่ายอาหารคนเดิมก่อนที่จะขับรถไปยังพื้นที่จัดเก็บของในชนบท
เมื่อเขามาถึงจุดหมายปลายทางแล้วเจียงเฉินสังเกตเห็นว่าหัวหน้ากำลังรอเขาอยู่ เขาไม่ต้องเสียเวลาขณะที่เขาเริ่มสั่งให้ผู้คนขนของลงไปในที่จัดเก็บ เจียงเฉินสั่งสองครั้งขณะที่ครั้งนี้เป็นครั้งล่าสุด
ข้าว 31 ตัน ,แป้ง 10 ตัน, กระป๋องเนื้อ 700 กล่อง, กระป๋องผลไม้ 500 กล่อง เช่นเดียวกับน้ำมัน น้ำส้มสายชู เกลือและรสอื่นๆ นอกจากนี้เขายังสั่งผ่าน 2-3 ตัน ที่ง่ายต่อการเก็บเช่นผัก กะหล่ำปลี แครอทและมันฝรั่ง
เช่นเดียวกับสิ่งที่พวกเขาตกลงกันว่าในครั้งต่อไป พวกเขาจะไม่พิมพ์ฉลากติด
เขาจ่ายเงินเต็มจำนวนสามร้อยยี่สิบโดยไม่ได้กระพริบตาสักตาเดียวและไล่หัวหน้าที่พยายามจะคุยกับเขาเป็นระยะๆ
ตอนนี้เขาระมัดระวังมากขึ้นในขณะที่เขาไม่ได้เริ่มต้นกระบวนการเคลื่อนย้ายได้ทันที แทนที่เขาปล่อยโดรนที่เย้าเย้าได้ดัดแปลงและสแกนหาข้อมูลความร้อนรอบๆ หลังจากได้รับการตรวจสอบอย่างรอบคอบแล้วเขาก็ตระหนักว่าเขาหายใจไม่ออกจากความกังวล เขาเริ่มวางใจขึ้นแล้วเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเดินเข้าไปในโกดังแล้วปิดประตูหลังเขา
เขารู้สึกว่าเขากลายเป็นคนที่น่าสงสัยมากเมื่อเร็วๆนี้
เนื่องจากพื้นที่จำกัดในพื้นที่เก็บมิติ เจียงเฉินต้องเดินทางไปมาสิบสี่ครั้งก่อนที่เขาจะสามารถขนย้ายทุกอย่างได้
ค่าใช้จ่ายรวม 400 คริสตัลสำหรับผู้รอดชีวิตสามัญจะเป็นจำนวนมาก แต่สำหรับเขามันเป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงกระเป๋า เนื่องจากค่าต่างระหว่างการค้ากับจ้าวคอเปเรชั่นแล้วสิ่งเดียวที่เขาเป็นห่วงคือวิธีที่จะใช้คริสตัลที่เต็มไปทั่วห้องในห้องใต้ดินของเขา
บนกระดาษ คริสตัลทั้งหมดถูกนำกลับไปที่ “สำนักงานใหญ่” ปลอม
ซันเจียวสั่งให้คนเข้าไปในคฤหาสน์และย้ายถุงอาหารเข้าไปในคลังสินค้า สิ่งที่ดีคือพวกเขายังสร้างอีกสองคลังสินค้าอาหารบนพื้นดินเปิด ไม่เช่นนั้นแล้วมันก็คงจะหาสถานที่เก็บอาหารได้ยาก
ผู้รอดชีวิตที่ว่างๆเริ่มกลับมายุ่งอีกครั้ง เนื่องจากการมาถึงของเจียงเฉินแล้วพวกเขาจึงไม่แปลกใจกับกองอาหารที่เหมือนภูเขา
ระบบผลิตทำความเย็นเริ่มปฏิบัติการอีกครั้งขณะที่การใช้ไฟฟ้าของฐานเพิ่มสูงขึ้น แต่ซันเจียวเตรียมความพร้อมสำหรับสถานการณ์นี้เนื่องจากไม่เพียงแต่วางแผงโซลาร์เซลล์ลงบนหลังคาทั้งหมดภายในกำแพงแล้วก็ขยายไปยังอาคารที่อยู่นอกกำแพง
ซอมบี้และพวกกลายพันธุ์ไม่ได้มีความสนใจในแผงวงจรบนหลังคา ด้านผู้รอดชีวิตอื่นๆก็ไม่ได้มีความน่ารังเกียจมากพอที่พวกเขาจะมาทำลายทรัพย์สินเนื่องจากปืนกลในหอสังเกตการณ์มีความสามารถในการยับยั้ง
เขาได้ยินซันเจียวบอกว่าเธอซื้อระบบเก็บพลังงานความร้อนบนพื้นดินแบบเก่า แต่ในปัจจุบันแล้วฐานขาดบุคลากรที่มีความรู้ในพื้นที่นั้น เธอได้จัดเตรียมผู้รอดชีวิตที่ดูฉลาดสองสามคนในการเรียนรู้ความรู้ที่เกี่ยวข้อง มีหนังสือที่สำคัญในเมืองห้องสมุดแล้วข้อมูลจะต้องถูกดาวน์โหลดลงในห้องฝึกอบรมความเป็นจริงเสมือนเท่านั้น
แต่เพื่อดูผลลัพธ์แล้วมันจะใช้เวลาอย่างน้อยสองสามเดือน
เมื่อเห็นว่าซันเจียวไม่ว่าง เจียงเฉินจึงมุ่งหน้าไปยังแผนกเทคโนโลยีที่ศูนย์ชุมชนและพบว่าตูยองคองทำงานหนัก เขาให้ตูยองคองพัฒนากลยุทธ์สำหรับฟิวเจอร์ 1.0 ในขณะที่เจียงเฉินสั่งให้เขาทำการอัพเกรดตามนั้น เซียชียูมอบมันให้เขาก่อนที่เขาจะออกเดินทางในตอนเช้า โดยที่ไม่มีฝ่ายเทคโนโลยีแม้ว่าพวกเขาจะจ้างพนักงานบำรุงรักษาเซิร์ฟเวอร์แต่การปรับปรุงโปรแกรมจะต้องทำผ่านคนกลางเจียงเฉิน
เขาเตือนตูยองคองเกี่ยวกับขั้นตอนการเข้ารหัส เจียงเฉินตบไปที่ไหล่ของตูยองคองแล้วเขาก็จากไปโดยที่ทิ้งให้ตูยองคองประหลาดใจพร้อมกับมีรูปลักษณ์ภาคภูมิใจ
เจียงเฉินกลับไปที่คฤหาสน์อีกครั้ง
เขาไมได้เห็นเย้าเย้ามานานแล้วและเขาก็คิดถึงเธอ
อแฮ่ม อย่าเข้าใจผิด เจียงเฉินไม่ได้สนใจในโลลิ
[อาจจะ?]
－
เย้าเย้าสนุกกับการอ่าน แม้แต่หนังสือคอมพิวเตอร์ที่แห้งและน่าเบื่อ เธอก็สามารถโฟกัสและอ่านหนังสือได้เป็นเวลานาน
แม้ว่าระบบการฝึกอบรมความเป็นจริงเสมือนจะเร่งกระบวนการศึกษาแต่เย้าเย้าได้รับการอยู่ในโหมดไฮเบอร์เนตในฐานผู้รอดชีวิตแล้วทำให้ระดับความลึกของความรู้สามารถวิเคราะห์แยกแยะจากหนังสือมันเองได้ หนังสือเหล่านี้เป็นของขวัญที่ซันเจียวนำกลับมาจากห้องสมุด
แม้ว่ารุ่นอิเล็กทรอนิกส์มันจะโอเคแต่ความรู้สึกของกระดาษก็ทำให้เธอรู้สึกสงบ
เย้าเย้าถอนหายใจขณะที่เธอปิดหนังสือ เธอเหยียดแขนที่อ่อนแอของเธอและหาว
[ถ้าเพียงพี่เจียงเฉินสามารถสังเกตฉันเพิ่ม...]
เธอใจลอยขณะที่เธอยังคงคิดอยู่และใช้มือทั้งสองยันคางไว้
ถ้าก่อนหน้านี้เธอจะอายเพราะความคิด "ไม่เหมาะสม" ของเธอ แต่ตอนนี้เธอสามารถเผชิญกับหัวใจของตัวเองได้
เธอตกหลุมรักคนอ่อนโยน ใจดี แข็งแรง...ไม่ เธอจะไม่หยุดถ้าเธอยังคงดำเนินต่อ
เย้าเย้าตบหน้าของตัวเองอย่างหดหู่ขณะที่เธอเอาหัวมุดเข้าไปในหนังสือขณะที่หัวของเธอเกือบจะไหม้
[ฉันต้องการที่จะตาย...]
“คุณจะทำร้ายดวงตาของคุณถ้าคุณอ่านอย่างใกล้ชิด” เจียงเฉินมองแปลกๆไปที่การเคลื่อนไหวของเย้าเย้าด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
“อ๊าาา!” หนังสือบินออกไปจากมือของเย้าเย้าขณะที่เธอกระโดดขึ้นเหมือนกระต่ายตกใจ จากนั้นเธอก็ล้มลงกับเก้าอี้แล้วไปที่พื้น
เจียงเฉินส่ายหน้าขณะที่เขามองไปที่การกระทำที่ประมาทของเย้าเย้า เขาเพิ่งจะช่วยเธอ...
แต่แล้วเขาก็จำคำพูดของซันเจียวได้
“เย้าเย้าจริงๆแล้วใส่ใจเกี่ยวกับคุณ...”
เธอถูก้นของเธอด้วยความเจ็บปวดขณะที่เธอบุ้ยปากของเธออย่างเศร้าใจ “ขอโ...ขอโทษ ฉันไม่ได้เห็นพี่อยู่ที่นี่”
“คุณต้องดูแลตัวเอง ถ้าคุณได้รับบาดเจ็บจะทำอย่างไร?” เจียงเฉินช่วยเย้าเย้าลุกขึ้นและลูบผมนุ่มของเธอในขณะที่เขาดูเหมือนจะ “ตำหนิ” เธอ
เย้าเย้าจู่ๆก็ฝังหัวของเธอไว้ในอกของเจียงเฉินและมือของเธอก็จับแน่นอยู่บนเสื้อของเขา น้ำตาเริ่มถูกเติมเต็มบนดวงตาที่น่ารักของเธอ
“พี่ไม่ชอบฉันแล้วเหรอตอนนี้?”
เจียงเฉินรู้สึกสับสน “นั่นจะเป็นไปได้อย่างไร?”
“แล้วทำไมคุณถึงได้หลีกเลี่ยงฉัน” เย้าเย้าฝังศีรษะของเธอและพูดพึมพำ
หลีกเลี่ยง?
เจียงเฉินสูญเสีย
เอาจริงๆแล้วเนื่องจากครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นเธอเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆแล้วเขาก็ไมได้ไปเยี่ยมเธอมาเป็นช่วงเวลาหนึ่ง
เขางงงวยแล้วมองไปที่หญิงสาวที่สั่นเล็กน้อยแล้วเขาก็รู้สึกผิด
เล็กน้อย
เจียงเฉินจริงๆได้เอาใจใส่เย้าเย้า ไม่เพียงเพราะเธอเป็นเพื่อนคนที่สองที่เขาพบในโลกนี้หรือเพราะเธอช่วยชีวิตเขาและซันเจียวหรือเธอช่วยเขาในเรื่องอื่นๆ...
วิธีที่ดีที่สุดในการอธิบายมันคือ ความรู้สึกที่พิเศษ
การปรากฏตัวของเย้าเย้าดูเหมือนจะบรรลุความว่างเปล่าในใจของเขา มันทำให้เขาสามารถแสดงความปรารถนาในการปกป้องได้
แต่เมื่อซันเจียวบอกเขาว่าเย้าเย้าชอบเขาและมันเป็นแบบเดียวกันระหว่างชายและหญิงแล้วทำให้เขาต้องถอยห่าง
ใช่ เจียงเฉินรู้ว่าเขาไม่มีพื้นฐานบรรทัดด้านล่าง
แต่เย้าเย้า...
แม้ว่าอายุจริงของเย้าเย้าคือ 36 ปี แต่เธอใช้เวลา 20 ในห้องไฮเบอร์เนต ร่างกายของเธอแทบหยุดการเจริญเติบโตทั้งหมด เนื่องจากผลข้างเคียงจากการไฮเบอร์เนตทำให้ร่างกายของเธอไม่เติบโตแม้หลังจากออกจากห้องเป็นเวลา 2 ปี
สรุปได้ว่าเธอสามารถอธิบายได้ด้วยตัวเลขสามตัวคือ 36 16 14
ร่างกายที่แบนราบไม่แม้แต่จะมีนิสัยเสียทำเช่นนี้ได้
แต่อายุจิตของเย้าเย้าถึงวัยแรกรุ่นดังนั้นมันเป็นที่เข้าใจได้ว่าเธอเริ่มที่จะรู้สึกถึงอารมณ์สำหรับคนที่รักษาเธอด้วยความอ่อนโยน
การทำความเข้าใจคือสิ่งหนึ่ง แต่ความสามารถในการทำมันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
เขากลัวว่าเขาจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และจบลงด้วยการกินเย้าเย้า
โดยนัยเขาตั้งใจจะหลีกเลี่ยงการตอบสนองต่ออารมณ์ความรู้สึกนี้
เขาหวังว่าความรู้สึกนี้จะคล้ายกับคนที่เธอพึ่งพาแต่เขารู้ดีว่านั่นไม่ใช่กรณี
เขามีความรู้สึกพิเศษกับเย้าเย้า
“ฉัน...” เจียงเฉินเปิดปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่นิ้วที่ละเอียดอ่อนก็หยุดเขา
“ไม่ พี่ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้เย้าเย้าฟัง เย้าเย้าเข้าใจอย่างมาก” เย้าเย้าผิดหวังโดยการฝักหัวแน่น เธอบ่นขณะที่เสียงจางๆออกมาจากริมฝีปากของเธอ
“ถ้าพี่ไม่ชอบเย้าเย้าแล้วเย้าเย้าจะไม่บังคับพี่ตอบสนอง เมื่อเทียบกับแอปเปิ้ลขนาดเล็กแล้วแอปเปิ้ลใหญ่แน่นอนรสชาติดีกว่า เช่นขนาดของพี่สาวซันเจียว เย้าเย้าเข้าใจ”
ดวงตาของเธอสั่นเล็กน้อยแต่เธอกัดริมฝีปากของเธอและยกหัวเธอขึ้นอย่างแน่วแน่
“เย้าเย้ามีความสุขที่ได้ใช้ชีวิตที่สนุกสนานเช่นนี้ แต่มันก็ยังสำคัญที่จะมอบการปฏิบัติให้สัตว์น่ารักๆ ดังนั้นฉันจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยพี่ ฉันยังคงอัปเดตเกม เย้าเย้ากำลังศึกษาอยู่อย่างหนักบนคอมพิวเตอร์ ถ้าเย้าเย้าสามารรถรับรางวัลเล็กๆได้แล้วเย้าเย้าจะยินดีและจะทำงานให้หนักขึ้น มันไม่ได้โลภเกินไปในการร้องขอ! แม้ว่ามันจริงๆจะไม่ได้อะไรแล้วมันก็ไม่เป็นไร...แต่เพียงเล็กน้อย! เพียงแบ่งให้ฉันสักเล็กน้อย..ไม่จำเป็นต้องจูบ เพียงแค่ลูบหัวของฉัน อื้มมม!”
ควงามลังเลง่วงเหงาหาวนอนจู่ๆก็ถูกปิดกั้น
รูปลักษณ์ที่เปราะบางของเธอเผยให้เห็นว่าเธอตกใจแค่ไหนแต่แล้วมันก็กลายเป็นความตื่นเต้นเร้าใจและความอ่อนโยน...
เย้าเย้าปิดตาของเธอขณะที่เพลิดเพลินไปกับความฉับพลันของความรักจางริมฝีปากของเธอ
เจียงเฉินจูบเธอ
เพราะความรู้สึกผิด? โทษตัวเอง? แรงกระตุ้นหรือไม่? หรือบางทีมันอาจจะเป็นการชดเชยความรู้สึกที่บริสุทธิ์แต่อารมรณ์ไม่ชัดเจน
เขายอมรับว่าเขาเป็นคนเห็นแก่ตัวไม่มีขอบเขตแต่เขาไม่ใช่คนที่เย็นชา เมื่อเขาพบว่าเย้าเย้ารักเขาอย่างสุดซึ้งและยินดีที่จะทำอย่างนั้นให้กับเขาโดยไม่ต้องการอะไรตอบกลับ
ขอโทษ
มันเป็นครั้งแรกของเขาโดยปราศจากตัณหาและความปรารถนา
กลิ่นหอมเป็นชั้นบางๆเหมือนดอกลาเวนเดอร์ด้วยอารมณ์บริสุทธิ์ของเธอกระจายจากริมฝีปากของเขาเข้าไปในหัวของเขา
เหมือนกระต่ายตื่นกลัว ความนุ่มนวลค่อยๆสำรวจสิ่งที่ไม่รู้จัก แต่เพียงการเคลื่อนไหวที่เรียบง่ายเกือบจะเอาความแข็งแรงของร่างกายทั้งหมดของเธอ
แต่ “มือ” อุ่นๆยอมรับมันและลูบหัวเธอเบาๆ
เจียงเฉินรู้สึกรู้สึกแสบร้อนบนใบหน้าของเขาขณะที่เจียงเฉินค่อยๆจับหน้าเธอเบาๆ
แยกออกจากกัน
สายใยแสงระยิบระยับแกะสลักคำใบ้ของความไม่บริสุทธิ์ภายในอารมณ์บริสุทธิ์
เจียงเฉินมองไปที่เย้าเย้าขณะที่เธอพยายามจะจับลมหายใจของเธอและเขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาหมอกของเธอ ในที่สุดเขาก็ขัดขืนความปรารถนาในใจของเขาและดึงศีรษะออกจากเย้าเย้า
เย้าเย้าผู้เพิ่งเริ่มตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้นได้ทำการก้มหัว
ศีรษะของเธอว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์ขณะที่เชอร์รี่เหมือนยิ้มปาก ปิด ยก...
“ขอโทษ แม้ว่าขอโทษอาจไม่ได้มีความหมายมากนัก” เจียงเฉินกอดร่างที่บอบบางแน่นขณะพูดอย่างจริงใจ “ฉันสังเกตเห็นอารมณ์ของคุณ แต่ฉัน…”
“ไม่ มันไม่เป็นไร!” เสียงของเย้าเย้าสูงขึ้นเพราะความตื่นเต้นของเธอ แต่ก็เงียบลงอย่างรวดเร็ว เธอพึมพำ “พี่สามารถช่วยฉันได้ไหม? ขณะที่รางวัล...”
“ไม่”
ดวงตาที่น่ารักฉีกขาดขึ้น
“ไม่ใช่รางวัลของคุณ เพราะมันเป็นรางวัลของฉัน” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาเข้าใกล้หูของเธอ “เป็นของฉันได้ไหม?”
น้ำตาไหลออกจากดวงตาของเธอ แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความสุข
“อืมม!”
“เอ๊ะ? อย่าร้องไห้สิ”
“อืมม! ฮึๆๆ”
เจียงเฉินตัดสินใจในใจของเขา
เขาไม่ได้มีขอบเขตใดๆที่เหลือดังนั้นก็ดีเหมือนกันแล้วไปให้ลึกไปเลย!
เขาไม่ใช่คนสุภาพและไม่ต้องการใช้เหตุผลอันน่าเบื่อที่จะโกหกตัวเอง เขามีความประทับใจกับเย้าเย้า เช่นเดียวกับมันไม่ใช่ประเภทอารมณ์ความรู้สึก “น้องสาวและพี่ชาย”
[กรณีที่แย่ที่สุดแล้วฉันจะกินในภายหลัง...] (?????)
เขาตัดสินใจในขณะที่เขาเลือกที่จะตอบสนองต่อความสัมพันธ์อันบริสุทธิ์นี้
[มีอะไรผิดปกติกับความชอบโลลิ! ไม่ใช่โลลิ เธออายุ 36 ปีแล้วในบัตรประชาชนของเธอ!]
เจียงเฉินกอดเย้าเย้าแน่นขณะที่เขารู้สึกถึงความอบอุ่นและฟังเสียงพึมพำของเธอ
“ฉันรู้สึกโชคดีมาก”
“พี่สาวซันเจียวจะตีฉันหรือไม่ อืมม ฉันจะปล่อยให้เธอไป ดังนั้นเธอคงจะไม่โกรธ แล้ว แล้ว...ฉันรู้สึกมีความสุขมาก”
ทันใดนั้นเย้าเย้าตื่นขึ้นมาจากคำพูดที่พึมพำของเธอ
[สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสิ่งที่พี่คิด ถ้าเขาไม่คิดว่าฉันอร่อยดีแล้ว…ไม่ ไม่ ฉันไม่ต้องการขายตัวเอง ฉันสามารถทำมันได้แน่นอน]
เธอกำหมัดไว้แน่นขณะที่เธอหายใจเข้าลึกๆและสร้างความเชื่อมั่น
[สงบลงแล้วหรอ?] เจียงเฉินได้ยินเสียงพึมพำหยุดนิ่ง
“อืมม”
“หืมม?”
“ฉัน ฉันรสชาติอร้อยอย่างมาก แม้ว่าฉันไม่มั่นใจ ฉันจะเชื่อฟังอย่างมาก! ท่าที่พี่สาวซันเจียวไม่ต้องการลองแต่เย้าเย้าสามารถลองได้! ฉันไม่เลือกกิน ฉันจะต้านทานความเจ็บปวดได้แม้มันจะเจ็บ” ขนตายาวของเย้าเย้าสั่นขณะที่เธอปิดตาแน่นแล้วปล่อยให้ความอายทั้งหมดของเธอ
เลือดออกมาจากจมูกของเจียงเฉิน
－
“ไอ้บ้ารักโลลิ” ซันเจียวสบถในใจขณะที่ยืนอยู่นอกประตู
ผ่านรอยแตกเธอเกือบจะเห็นโครงเรื่องทั้งหมด
แม้มันจะไม่ใช่ว่าเธอไม่เข้าใจอารมณ์ของเย้าเย้าแต่เธอก็อยากลากเธอลงไปในน้ำ...
แต่มันก็ยังรู้สึกท้อแท้!
มิสซันเจียวหงุดหงิดอย่างมากจนอยากจะกระทืบเท้า แต่เธอกัดริมฝีปากของเธอขณะที่เธอตัดสินใจที่จะไม่ทำ
เป็นเพราะเธอไม่ต้องการขัดจังหวะพวกเขาในขณะนี้
เธอถอนหายใจขณะที่เธอเดินจากไปอย่างไม่พอใจ
[ฉันจะแกล้งทำเป็นว่าเป็นค่าชดเชยสำหรับผู้ชายคนนี้ที่จะอยู่ที่นี่]
ซันเจียวพยายามปลอบโยนตัวเอง
[นอกจากนี้ เย้าเย้ายังง่ายต่อการ “ข่มเหง”]
หรืออาจจะยิ้มแย้มแจ่มใส
