ตอนที่ 82 เศรษฐกิจดินแดนรกร้าง?
โลลิมีประโยชน์สามอย่างได้แก่ เบา นุ่มและกินง่าย
เจียงเฉินไม่ได้จบลงด้วยการกินเย้าเย้าแม้ว่าเธอจะ “สุกแล้ว”
เขารู้สึกว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดีที่สุดที่จะกินเธอตอนนี้
[ปล่อยให้เธอโตขึ้นอีกสักหน่อย อย่างน้อยก็จนกว่าเธอจะเริ่มพัฒนา หรืออย่างน้อยก็รอให้เธอเตรียมใจ]
เขาเช็ดเลือดออกจากจมูกของเขาและปลอบโยนเย้าเย้าที่สับสนตอนนี้แล้วเขาก็รีบจากไป
มันเป็นครั้งแรกที่เขาควบคุมตัวเองและไม่ได้ทำตัวเหมือนสัตว์
－
เมื่อค่ำคืนมาถึง เจียงเฉินเข้าห้องประชุมที่ศูนย์ชุมชนและเริ่มการประชุมทางวิดีโอแบบไร้สายกับจ้าวเฉินหวู
อนุภาคสีน้ำเงินอ่อนและเส้นได้สร้างงภาพลักษณ์เต็มรูปแบบของจ้าวเฉินหวู ชายที่เหี้ยมโหดยิ้มและยื่นมือออกไปต้อนรับเขาเมื่อเขาเห็นเจียงเฉิน
เจียงเฉินยิ้มและยกมือขึ้นผ่านภาพโฮโลแกรม
แน่นอนว่ามือไม่ได้สัมผัสกันขณะที่มันเป็นการทักทายผ่านยุคการประชุมโฮโลแกรม ก่อนเริ่มการประชุม ซันเจียวได้สอนเจียงเฉินไว้แล้ว
ตราบเท่าที่พวกเขานั่งข้างโต๊ะ โฮโลแกรมจะถูกส่งผ่านไปยังตำแหน่งที่ตรงกันในการประชุมอื่นๆ จากการพิจารณาถึงความสำคัญของการติดต่อสื่อสารแบบเรียลไทม์แล้วจ้าวเฉินหวูได้ขายชุดอุปกรณ์นี้ให้ในราคา 50% วิสัยทัศน์ด้านยุทธศาสตร์ของเขาน่าจะเป็นที่น่ายกย่องอย่างมากเพราะมันแน่นอนว่าเป็นการเคลื่อนไหวที่สามารถชำระหนี้ในระยะยาว
วิธีที่ดีในการแก้ปัญหาคือการเจอหน้ากัน
เจียงเฉินไม่เคยคิดเลยว่าอาจจะมีอุปกรณ์น่าอัศจรรย์ในโลกใบนี้ เขาเคยเห็นมันมาก่อนในภาพยนตร์ไซไฟบางเรื่องเท่านั้น
“ไม่ได้เจอกันนานมิสเตอร์เจียง เพื่อประหยัดเวลาแล้วมาลองดูหัวข้อกันเถอะ” เมื่อเทียบกับการเจรจาโลกสมัยใหม่แล้วการเจรจาในโลกหายนะมีความสั้นและกระชับ ไม่มีใครคิดคำสอพลอมูลค่า แม้กระทั่งพันธมิตรที่ใกล้ชิดก็เพียงสนใจเกี่ยวกับความสนใจของผลประโยชน์ตัวเองตามที่มันเกี่ยวข้องโดยตรงกับความอยู่รอดของพวกเขา
นอกจากนี้ยังมีค่าใช้จ่าย 1 คริสตัลต่อนาทีเพื่อให้อุปกรณ์นี้ทำงาน คริสตัลไม่ได้เป็นปัญหาแต่การพูดคุยกับน้อยๆจะดีกว่า
“โปรดตรงไปหัวข้อ” เจียงเฉินส่งสัญญานด้วยท่าทาง
“ผมต้องการที่จะเพิ่มปริมาณการค้าโดยเฉพาะอย่างยิ่งกระป๋องผลไม้ ผมมีการขาดดุล 1000 กระป๋องหรือมากกว่านี้”
จ้าวเฉินหวูชูนิ้วมือของเขาขณะที่บอร์ดข้อมูลขึ้นไปกลางโต๊ะการเจรจาต่อรองซึ่งแสดงให้เห็นถึงความต้องการดังกล่าว
เนื้อกระป๋องต้องเพิ่มขึ้นเป็นหนึ่งหมื่น กระป๋องผลไม้เพิ่มขึ้นเป็นแปดพัน ขนมปังกรอบเพิ่มขึ้นเป็นตัวเลขดาราศาสตร์หนึ่งแสนชิ้นและบะหมี่สำเร็จรูปต้องเพิ่มเป็นสองหมื่น ขึ้นอยู่กับราคาที่เจรจาต่อรองราคาแล้วการค้ารวมเพิ่มขึ้นถึงครึ่งล้านคริสตัล!
เจียงเฉินโหยหาอากาศ
ครึ่งล้าน ค่าใช้จ่ายของเกราะพลังงานหนึ่งชุดมีค่าเพียงหนึ่งหมื่นคริสตัล
“อย่าคิดว่าผมก้าวก่ายเลยนะ คุณมีคริสตัลเพียงพอที่จะทำสำหรับข้อตกลงนี้หรอ? หรือ คุณมีความสามารถในการดูดซับปริมาณของวัสดุนี้?”
แม้ว่าถนนหกมีประชากรเป็นจำนวนมากแต่ก็มีเพียงไม่มากที่สามารถจ่ายด้วยความ “ฟุ่มเฟือย” ได้
จ้าวเฉินหวูยิ้ม เขาไม่ได้ซ่อนอะไรขณะที่เขาโบกมือและเอกสารเลื่อนไปข้างหน้าเจียงเฉิน
“ไม่มีอะไรจะต้องซ่อน เพื่อตอบสนองต่อปฏิกิริยาซอมบี้ที่ผิดปกติเมื่อเร็วๆนี้ กลุ่มสิบสภาได้ลงมติในข้อเสนอของสงครามครูเสดเพื่อกำจัดแหล่งที่มาของแบคทีเรียที่ไม่รู้จักออกไป สองแผนจะถูกแยกออกเป็นเส้นทาง A และ B กลุ่มสิบสภาพทั้งหมดได้ตัดสินใจเพื่อ”ลงทุน“ในการเริ่มต้นข้อเสนอนี้ ผมจะลงทุน 31 เกราะพลังงานละหนึ่งรถถังแมงมุมเพื่อเข้าร่วมเส้นทางและจะได้รับ 21% ของกำไร”
“มีกำไรจากการล้างแหล่งแบคทีเรียด้วยหรือ?” เจียงเฉินหัวเราะ
เขาจำได้ว่าซอมบี้ไม่ใช่ทุกตัวที่มีคริสตัลอยู่ในด้านหลังของหัวของพวกมัน แม้โรชานมีเพียง 40-50 คริสตัล
“ใช่ และมีเยอะมาก” จ้าวเฉินหวูยิ้มอย่างลึกลับและเรียกชุดข้อมูลออกมา “ผลกำไรโดยประมาณของเส้นทาง A คือ 1.7 ล้านคริสตัล ค่าใช้จ่ายของกระสุนอยู่ที่ประมาณ 110,000 เมื่อเทียบกับกำไรแล้วมันแทบไม่สำคัญ”
1.7 ล้านคริสตัล?
จำนวนทำให้เจียงเฉินกระโดดแต่เอกสารจ้าวเฉินหวูโยนออกมาเร็วๆนี้ทำให้เขาเข้าใจสถานการณ์
พวกกลายพันธุ์ปกติไม่สามารถต้านทานต่อการโจมตีขนาดใหญ่ของผู้รอดชีวิต คริสตัลในร่างกายของพวกมันทั้งหมดจะถูกเก็บรวบรวม นอกจากนี้เนื่องจากเชื้อแบคทีเรียแล้วซอมบี้เลยเต็มไปด้วยพลังงาน ดังนั้นเกือบทั้งหมดของพวกมันได้สร้างคริสตัลซึ่งเป็นเหตุผลที่พวกมันกลายเป็นดุร้ายมากขึ้น
อย่างไรก็ตามภายใต้การปราบปรามของอาวุธปืน แม้ซอมบี้จะมีพลังมากแค่ไหนพวกมันก็ยังเป็นซอมบี้ ถนนหกสามารถได้รับกำไรใหญ่โตจากการดำเนินการนี้! แม้แต่ละซอมบี้จะมีคริสตัลอันเดียว การฆ่ามันนับแสนก็จัได้คริสตัลนับแสน! โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามันอยู่ใกล้กับแหล่งแบคทีเรียแล้วพลังงานของมันจะสูงขึ้นสำหรับการก่อตัวของคริสตัล ตามเอกสารแล้วซอมบี้หนึ่งตัวอาจมีคริสตัลสูงถึง 20!
รวมถึงพวกลายพันธุ์ตามเส้นทาง แม้ว่าพวกเขาจะพบโรชานแต่มันก็เหมือนกับกระดาษเมื่ออยู่ต่อหน้ารถถัง ยกเว้นในตัวเมือง อาวุธของถนนหกจะไม่พบอันตรายใดๆ
นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เมื่อกองกำลังใหญ่มุ่งหน้าออกมาจากที่ซ่อนของถนนหกแล้วพวกที่ติดตามไปด้วยไม่ว่าจะเป็นกลุ่มผู้รอดชีวิตหรือบุคคล พวกเขาจะไม่กล้าฆ่าเพื่อโขมยแต่ภายใต้การคุ้มครองของกองกำลังแล้วมันจะไม่เป็นไรที่จะหยิบเศษบางอย่าง เนื่องจากพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังแล้วมันคงจะดีกว่าสำหรับจำนวนที่ไม่สิ้นสุดของพวกกลายพันธุ์ที่จะตายมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
หากพวกเขาพบกับสิ่งที่พวกเขาไม่สามารถเอาชนะได้เช่นเดียวกับกรงเล็บแห่งความตาย พวกเขาเพียงต้องซ่อนตัวอยู่ในกองกำลัง กรงเล็บแห่งความตายจะน่ากลัวอย่างมากในการโจมตีคนจำนวนมากแต่แม้ว่ามันจะทำ กระสุนปืนใหญ่ลูกเดียวก็แก้ปัญหาได้
เมื่อความมั่งคั่งโดยเฉลี่ยเพิ่มขึ้นก็จะหนุนการใช้จ่าย เจียงเฉินรู้แม้ว่าเขาจะไม่ได้ศึกษาด้านเศรษฐกิจก็ตาม
“นอกจากนี้เครื่องอุปโภคบริโภคที่ใช้ในสงครามครูเสดครั้งนี้จะถูกแปลงเป็นคริสตัลและพวกเขาก็จะแสวงหาการลงทุนจากประชากรของถนนหก ผลตอบแทนคาดว่าจะอยู่ที่ประมาณ 15% ซึ่งใน 1341”ชนชั้นกลาง“จะมีการเกิด ความมั่งคั่งเฉลี่ยที่สูงขึ้นจะช่วยเพิ่มการใช้จ่ายและกระตุ้นถนนหกเพื่อเพิ่มการผลิต การผลิตที่เพิ่มขึ้นนี้จะทำให้คุณค่าของคริสตัลมีฐานะเป็นแหล่งพลังงาน! ซึ่งจะช่วยให้ผู้รอดชีวิตสามารถเข้ามาใกล้เราหรือแม้แต่ตั้งถิ่นฐานอยู่ที่นี่ได้”
มันเป็นพิมพ์เขียวที่ยอดเยี่ยม แม้ว่าจะเป็นเรื่องตลกที่จะพูดถึงเรื่องเศรษฐกิจที่ดินแดนรกร้าง
เจียงเฉินกำลังสูญเสียคำพูดก่อนที่เขาจะเปิดปากของเขาขึ้นอย่างฉับพลัน
“ถ้าพวกคุณมีอำนาจมากแล้วทำไมพวกคุณไม่โจมตีตัวเมือง?”
“อแฮ่ม ไม่มีอะไรที่จะได้รับจากที่นั่น นอกจากนี้มีสถานการณ์ที่ค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์ในตัวเมือง แต่ฉันรับประกันคุณ เราจะมีเพียงกำไรจากสงครามครูเสดนี้!”
เขามองอย่างไม่เต็มใจที่ความรุ่มร้อนจ้าวเฉินหวูขณะที่รอยยิ้มที่มีปัญหาปรากฏบนใบหน้าของเขา
[นี่เป็นประโยชน์ของการใช้พลังงานเป็นสกุลเงินหรือไม่?]
วัตถุดิบของอุตสาหกรรมสามารถนำมารีไซเคิลได้จากของเสียแต่คริสตัลเป็นปัจจัยจำกัดสำหรับค่ายผู้รอดชีวิตทั้งหมด
กระบวนการอุตสาหกรรมก่อนสงครามใช้ ไฮโดรเจน-3 เป็นเครื่องปฏิกรณ์เพื่อผลิตพลังงาน ไม่ต้องพูดถึงสถานที่โรงงาน ไฮโดรเจน-3 บนดวงจันทร์ได้ถูกทำลายไปแล้วเป็นชิ้นๆแล้วแต่ก็ยังไม่มีเครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์สักเครื่องที่นี่ สิ่งเหล่านี้เป็นเป้าหมายหลักในช่วงสงคราม
ดังนั้นคริสตัลที่เบา มีประสิทธิภาพและ “หาใหม่ได้” จึงกลายเป็นแหล่งพลังงานและสกุลเงินหลัก ตราบเท่าที่อุตสาหกรรมยังคงดำเนินการแล้วไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอัตราเงินเฟ้อ การล่าคริสตัล ซื้อสินค้าที่ดี เพิ่มการผลิต การแข็งค่าของคริสตัล ซึ่งเป็นการกระตุ้นการใช้จ่ายวนลูปกลับไปสู่การล่าและการสำรวจพื้นที่ที่เป็นอันตราย
มันเป็นวัฏจักรที่สมบูรณ์แบบ
ไม่มีใครอยากเสียกระสุนกับซอมบี้เพราะพวกมันไม่ค่อยมีคริสตัล ไม่ค่อยมีคนอยากเสี่ยงชีวิตของพวกเขาเพื่อการล่าพวกกลายพันธุ์ที่น่ารำคาญเว้นเสียแต่ว่าพวกเขาเกือบจะหิวโหยตาย อย่างไรก็ตามซอมบี้รุ่นนี้ภายใต้อิทธิพลของแบคทีเรียที่ไม่รู้จักมีการก่อตัวคริสตัล การติดตามกองกำลังใหญ่ไปรอบเมืองแล้วกลับไปพร้อมกับถุงที่เต็มไปด้วยคริสตัลเพื่อที่จะซื้ออุปกรณ์ที่เชื่อถือได้มากขึ้นแล้วจะลดความเสี่ยงของการล่าพวกกลายพันธุ์อื่นๆ
ดังนั้นแม้ซอมบี้เหล่านี้จะถูกกำจัดให้สิ้นซากแต่ผู้รอดชีวิตที่เพิ่งติดตั้งอุปกรณ์ใหม่จะสามารถล่าพวกกลายพันธุ์สำหรับคริสตัลได้
มันเป็นเหมือนกับการจุดประกายไฟที่ไฟที่แดบจะดับไหม้
หลังจากสงครามครูเสดครั้งนี้ ถนนหกจะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก
[เหี้ย อิจฉาชิบหายแต่เขาก็ต้องระมัดระวังในเวลาเดียวกันด้วย]
แม้จะมีระยะทางที่นี่กับถนนหกจะห่างกันแต่ถ้าขอบเขตของอิทธิพลเพิ่มขึ้นก็จะเป็นปัญหาได้ เนื่องจากพื้นที่ดังกล่าวเป็นพื้นที่เปิดโล่งแล้วผู้รอดชีวิตทั้งหมดจะมุ่งหน้าไปยังการแลกเปลี่ยนสินค้า
การอัพเกรดอุปกรณ์ของผู้รอดชีวิตในบริเวณใกล้เคียงไม่ได้เป็นข่าวดีสำหรับฐานฟิชโบนที่เพิ่งเกิด
พวกโจรที่เคยติดตั้งปืนไรเฟิลตอนนี้ถูกอัพเกรดเป็นปืนบาซูก้าหรือแม้กระทั่งปืนเลเซอร์ที่มีราคาแพงมากกว่า มันจะเป็นอันตรายต่อการป้องกันของฐาน ปัจจุบันการป้องกันฐานมีเพียงปืนกลเบาไม่กี่กระบอกเช่นเดียวกับอาวุธต่อต้านรถถังและเครื่องยิงระเบิด
แม้เจียงเฉินจะมีเงินและต้องการซื้อรถถังแต่ก็ไม่มีใครจะขายมันได้ อาวุธปืนหนักเหล่านี้ถูกนำกลับมาใช้ใหม่จากสนามรบ ปริมาณเลยไม่เพียงพอ
มันเป็นไปได้ที่จะสร้างเกราะพลังงานจากเศษขยะแต่รถถังล่ะ? แม้ว่าจะมีเทคโนโลยี แต่ก็ไม่มีเงื่อนไขที่เหมาะสม
ดวงตาของเขาสว่างขึ้นขณะที่เจียงเฉินไตร่ตรองคิดถึงหนทางที่จะยกระดับอาวุธของฐาน
หากไม่สามารถซื้อได้จากถนนหกแล้วเมืองหลิวติงอาจจะคุ้มค่าในการต่อรองไหม?
แต่ในสายตาของจ้าวเฉินหวูแล้วเขาแปลความหมายของเจียงเฉินเป็นความสนใจในผลกำไรที่อาจเกิดขึ้นจากสงครามครูเสด รอยยิ้มโผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของเขา ในสายตาของเขาเจียงเฉินก็พร้อมที่จะเก็บเกี่ยวผลประโยชน์
“คุณคิดยังไง? มิสเตอร์เจียง ผมเชื่อว่าคุณเข้าใจแล้ว ถ้าเราใช้ยุคทองเพื่อขยายตลาดอาหาร ผมเชื่อว่าไม่มีใครสนใจในของเหี้ยๆเหมือนสารอาหารอีกต่อไป”
