ตอนที่ 33 - มาโซคิสม์

ตอนที่ 33 - มาโซคิสม์

 

ถ้าเป็นเช่นนี้ เมื่อคืนนี้เขาก็ไม่ได้เห็นคนผิด

แต่สือเหล่ยเพิ่งจะคุยกับจางเหม่ยเหม่ยไปเมื่อวานก่อนและเธอก็ได้รับคำแนะนำของสือได้ ดังนั้นในวันนี้มันน่าจะเป็นวันที่พวกเขาได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน แล้วทำไมจางเหลียงเหลียงจึงอยู่ที่บาร์?

แม้ว่าจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับสือเหล่ยเพราะเขาเป็นแค่ครูสอนพิเศษของเธอเท่านั้น แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะไปดูเธอ

"นายรู้ใช่ไหมว่าพวกเธออยู่ในห้องไหน?" สือเหล่ยถาม

ไฟสีแดงนำสือเหล่ยไปที่ชั้นบนโดยไม่พูดอะไรออกมา เขาชี้ไปที่ประตูและบอกกับสือเหล่ยว่าจางเหลียงเหลียงอยู่ข้างใน

สือเหล่ยขอบใจไฟสีแดงซึ่งเขาดูค่อนข้างกระวนกระวายใจขณะที่เฝ้าดูสือเหล่ยผลักประตูเข้าไป

สือเหล่ยอดที่จะสังเกตไม่ได้ว่าภายในห้องนั้นมีเสียงดังมาก ก่อนที่เขาจะเปิดประตู พื้นได้สั่นสะเทือนจากเสียงดนตรีที่หนักหน่วง แต่ทันทีที่ประตูเปิดออกมา เสียงโหยหวนภายในห้องก็ได้ดังกลบเสียงดนตรีจากทางชั้นล่างในทันที ราวกับว่าคลื่นเสียงนี้ได้ขัดขวางสือเหล่ยไม่ให้เดินก้าวเข้ามาในห้อง

"ทำอะไรหน่ะ?" สาวน้อยคนหนึ่งที่แต่งตัวสไตล์พังค์เงยหน้าขึ้นมองสือเหล่ยและถามด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว

สือเหล่ยไม่สนใจเธอและเหลือบผ่านหัวของเธอไปยังจางเหลียงเหลียงที่หันหลังในกับเขาซึ่งกำลังแหกปากไปพร้อมๆกับเพลงที่สือเหล่ยไม่รู้จักอยู่

"เฮ้ ฉันถามนายอยู่นะ!" เมื่อเห็นว่าสือเหล่ยไม่สนใจเธอ แต่กลับเดินเข้ามาภายในห้อง ชายหนุ่มอายุประมาณ 20 ปีที่โปะเจลไว้บนหัวเป็นจำนวนมากก็ได้ขวางทางของสือเหล่ยไว้และเหยียดมือของเขาออกมาหมายที่จะผลักสือเหล่ย

สือเหล่ยขมวดคิ้วและชี้ไปที่จางเหลียงเหลียง "ฉันกำลังมองหาเธออยู่"

"ใครๆก็อยากเจอเอ้อเจี่ย นายเป็นใครฮะ? วันนี้พวกเราไม่ให้สมาชิกใหม่คนไหนเข้ามา รีบ...... " สือเหล่ยผลักเขาออกไปข้างนอกโดยไม่รอให้เขาพูดจบและเดินเข้าไปหาจางเหลียงเหลียงซึ่งหันกลับมามองเมื่อเธอสังเกตเห็นความวุ่นวาย

"เฮ้ นายกล้าผลักฉันงั้นเหรอ!" ชายหนุ่มหัวเสียขึ้นมาและคว้าไปที่ไหล่ของสือเหล่ย

แต่เวลาเดียวกัน จางเหลียงเหลียงก็ได้เห็นว่าเขาเป็นใคร เธอแข็งค้างและเอ่ยขึ้นมาโดยไม่รู้สึกตัว "ครูสือ"

ขณะที่ไมโครโฟนยังอยู่ข้างๆปากของเธอ เสียงนั้นจึงดังออกมา และทุกๆคนในห้องก็ได้ยินเสียงของเธออย่างชัดเจน

สือเหล่ยหันกลับไปและมองไปที่ชายหนุ่มที่คว้าไหล่ของเขา ชายหนุ่มชักมือกลับด้วยความตะขิดตะขวงเมื่อสือเหล่ยเหลือบมองมาที่มือของเขาและพึมพัมออกมา "อะไรวะเนี้ย ทำไมครูถึงมาที่นี่?" เขาคิดว่าจางเหลียงเหลียงจะไม่ได้ให้ความสนใจกับสือเหล่ย เพราะงั้นเขาจึงไม่กล้ารุกรานสือเหล่ยเนื่องจากจางเหลียงเหลียงเป็นคนที่จ่ายเงินให้กับพวกเขาทั้งหมดในวันนี้

"ฉันจำได้ว่าเธอตกลงกับบางสิ่งที่ฉันบอก" สือเหล่ยเดินไปข้างๆจางเหลียงเหลียงและคว้าไมค์จากเธอ จากนั้นเขาก็ลากจางเหลียงเหลียงออกมาจากห้องต่อหน้าต่อตาทุกๆคน

เนื่องจากจางเหลียงเหลียงเป็นที่รู้จักในชื่อของเอ้อเจี่ยซึ่งการดำรงอยู่ของเธอนั้นเหมือนกับเป็นปีศาจตัวน้อย แต่จุดที่สำคัญก็คือเธอเป็นคนรวยและสถานที่แบบนี้แน่นอนว่าจะไม่รบกวนลูกค้าที่ร่ำรวยแบบนี้

ดังนั้นคนที่เฝ้าสถานที่นี้อย่างพวกไฟจราจรจึงสุภาพกับจางเหลียงเหลียงเป็นอย่างยิ่ง อีกทั้งจากสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตที่ผ่านมา จางเหลียงเหลียงที่เตะคนอื่นกลับไม่เป็นอะไร แต่คนที่โดนเธอเตะเข้าที่ไข่ดันถูกคุมขัง ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าจะรบกวนเธอ

แต่ในวันนี้ ทุกๆคนในห้องได้พบกับโลกใบใหม่ ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาโดยไม่มีเหตุผลใดๆและเขาดูไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แต่เขาได้คว้าคอของจางเหลียงเหลียงและลากเธอออกไปจากห้อง สิ่งที่แปลกประหลาดคือจางเหลียงเหลียงไม่กล้าที่จะต่อต้านและมันทำให้ทุกคนรู้สึกมึนงง

ไฟสีแดงตกอยู่ในความประหลาดใจเมื่อสือเหล่ยลากเอ้อเจี่ยออกมาจากห้อง เขาลอบยกนิ้วโป้งให้สือเหล่ยแบบลับๆและคิดขอบคุณพระเจ้ากับตัวเองที่ไม่ได้ไปขัดใจเขา เขาจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเองและแม้กระทั่งสามารถเอาชนะปีศาจอย่างเอ้อเจี่ยได้ เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้ชนะที่สามารถใช้ได้ทั้งด้านสีขาวและสีดำ

จางเหลียงเหลียงรู้สึกละอายใจ เธอโอดครวญออกมาด้วยเสียงเบาๆ "ปล่อยฉันเถอะ ฉันเดินเองได้!"

สือเหล่ยหยุดเดินและมองไปที่จางเหลียงเหลียงอย่างเย็นชา "ตอนนี้เธอรู้แล้วเหรอว่ามันน่าอาย? เธอเป็นผู้หญิงที่ดี แต่กลับทำตัวเองให้เป็นแบบนี้ เธอไม่อายงั้นเหรอ?"

อารมณ์ของจางเหลียงเหลียงพุ่งขึ้นมา เธอไม่สนใจเรื่องความประทับใจที่เธอมีต่อสือเหล่ยและแผดเสียงออกมาราวกับแมวป่า "ทำไมคุณต้องสนใจ? คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน? คุณไม่ใช่แค่ครูสอนพิเศษที่บ้านงั้นเหรอ? ทำไมคุณถึงพยายามดูแลฉัน! ฉันจะทำอะไรที่ฉันอยากทำก็ได้ทั้งนั้น!"

เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย คนอื่นๆต่างออกมาจากห้อง พวกเขาได้ยินคำพูดของจางเหลียงเหลียงและก็ตระหนักได้ทันทีว่าเขาไม่ใช่ครูแต่เป็นครูสอนพิเศษที่บ้าน เขาดูคล้ายกับนักศึกษามหาวิทยาลัย และเด็กวัยรุ่นกลุ่มนี้ที่ไม่ได้สนใจเรื่องการศึกษาก็เริ่มอวดดีออกมา

“นี่มันอะไรกัน? ฉันคิดว่านายเป็นครูจริงๆซะอีก นายเป็นแค่ครูสอนพิเศษเท่านั้น เอ้อเจี่ยของพวกเราได้เฉดหัวครูสอนพิเศษไปมากกว่าสิบคนแล้วในปีนี้ นายก็น่าจะโดนไล่ออกไปเหมือนกันหลังจากผ่านไปสักสองอาทิตย์ โอ้เวร ฉันไม่เคยเห็นครูสอนพิเศษที่อวดแบบนี้มาก่อนเลย!”

“นาย........”

เมื่อคนหนึ่งพูดจบ อีกคนหนึ่งที่พูดออกมาได้เพียงหนึ่งคำก็ถูกไฟสีแดงที่อยู่ใกล้ๆกับสือเหล่ยผลักออกไป

"มีกฏข้อไหนบอกให้พวกนายพูดกันที่นี่? หุบปากและออกไปซะ! ถ้าพวกนายพูดอะไรออกมาอีก โดนฉันฆ่าแน่!"

วัยรุ่นกลุ่มนี้นี้ที่ออกมาแฮงค์เอ้าท์กันที่นี่บ่อยๆและเห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้ว่าไฟสีแดงเป็นหนึ่งในคนคุมที่นี่ เมื่อเห็นไฟสีแดงพูดขึ้นมาเพื่อปกป้องสือเหล่ย พวกเขาก็รู้สึกว่ากำลังถูกคุกคาม

พวกเขาเป็นเพียงเด็กเกเรที่เกลียดการเรียนและชอบออกมาเล่นเท่านั้น แม้ว่าพวกเขาจะเคยชกต่อยมาบ้าง แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีความกล้าที่จะรบกวนอันธพาลจริงๆ

สือเหล่ยมองไปที่ไฟสีแดงและพูดเบาๆว่า "นี่ไม่ใช่เรื่องของนาย ฉันจัดการเอง"

ไฟสีแดงถอยไปด้านข้างโดยไม่ลังเล แต่ยังชี้มาที่คนเหล่านั้นเพื่อบอกให้พวกเขารู้ว่าต้องระวังตัวเองให้มากยิ่งขึ้น ซึ่งมันได้ส่งผลให้ฐานะของสือเหล่ยดูยิ่งใหญ่มากยิ่งขึ้น

กลุ่มเด็กวัยรุ่นคิดว่ามันไม่มีทางที่สือเหล่ยจะเป็นหัวหน้าแก็งค์มาเฟียหรอกใช่ไหม? เขาอายุยังน้อย นอกจากนี้แล้วหัวหน้ามาเฟียจะมาเป็นครูสอนพิเศษที่บ้านได้ยังไง! นี่ไม่ใช่การล้อเล่นใช่ไหม?

ในขณะที่จางเหลียงเหลียงเห็นภาพนี้ แน่นอนว่าเธอรู้ว่าไฟสีแดงคือใคร และเธอก็เลี่ยงไม่ได้เหมือนกันที่จะมีความเข้าใจผิดแบบนั้นและคิดว่าเขาเป็นพี่ใหญ่ในกลุ่มมาเฟีย

โดยปกติเมื่อผู้หญิงเข้าใจผิดแบบนี้ แม้ว่าพวกเธอจะไม่คิดว่าพวกเธอควรอยู่ห่างจากเขา แต่แน่นอนว่าพวกเธอก็ไม่คิดจะเป็นฝ่ายเริ่มต้นและใกล้ชิดกับเขามากยิ่งขึ้น

แต่จางเหลียงเหลียงนั้นต่างออกไป เธอเข้าใจผิดเป็นอย่างมาก มากจนกระทั่งดวงตาของเธอส่องประกายด้วยความตื่นเต้น

และบังเอิญกับที่สือเหล่ยได้พูดกับเธอ "เธออยากให้ฉันกดเธอลงกับก๊อกน้ำและล้างสีบ้าๆนี้ออก หรือเธอจะไปทำมันเอง?"

ดวงตาของจางเหลียงเหลียงสว่างขึ้นและดาวดวงเล็กๆได้ปรากฏอยู่ในดวงตาของเธอ ไม่เพียงแต่เธอไม่โกรธในน้ำเสียงของสือเหล่ แต่เธอยังรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก "ฉันจะล้างมันเอง...... โอ้ ไม่ คุณสามารถกดฉันลงกับก๊อกน้ำและล้างมันออกได้!"

สือเหล่ยประหลาดใจ รวมถึงทุกๆคนที่ประหลาดใจไม่แพ้กัน นี่มัน...... นี่มันมาโซคิสม์งั้นเหรอ? พวกเราสามารถปล่อยผ่านมันได้ถ้าเธอเพียงแค่ฟังเขาพูดและล้างมันออก แต่ทำไมเธอถึงยืนกรานให้เขากดเธอลงกับก๊อกน้ำ?

"เร็วเข้า เร็วเข้า รีบพาฉันไปล้างมันออก! ฉันรู้ว่าคุณชอบเด็กผู้หญิงที่มีความสดใสและบริสุทธิ์ใช่ไหม?!" จางเหลียงเหลียงคว้าแขนสือเหล่ยด้วยความตื่นเต้นและดึงเขาไปที่ห้องน้ำ

สือเหล่ยเองก็งง เอ้อเจี่ยคนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่คนปกติ มันมีอะไรอยู่ภายในจิตใจของเธอกัน?

มีเพียงแค่ไฟสีแดงเท่านั้นที่มองไปที่สือเหล่ยอย่างเลื่อมใส และคิดว่าเป็นไปตามคาดของพี่ชายคนนี้ นี่อาจเป็น 'การสอน' ที่เขาได้ยินมาใช่ไหม? ไฟสีแดงไม่ทราบว่าสือเหล่ยจะยอมรับเขาเป็นลูกมือหรือไม่ แต่ถ้าหากสือเหล่ยยอมรับ ไฟสีแดงก็ปรารถนาที่จะสมัครจริงๆ

ขณะที่จางเหลียงเหลียงเห็นสือเหล่ยยืนอยู่กับที่และนิ่งค้างอยู่ เธอก็คิดว่าเขาอาจจะรู้สึกอาบที่มีคนเป็นจำนวนมากกำลังมองมาที่พวกเขาอยู่ ฉับพลัน เธอแผดเสียงออกมาด้วยความโกรธทันที "พวกนายกำลังมองหาอะไรฮะ? กลับไปร้องเพลง! ฉันมีมากกว่า 100 เพลงอยู่ในคิว ห้ามใครออกมาถ้ายังร้องเพลงไม่เสร็จ! "