บทที่ 5 ขึ้นไวยังกับจรวด
ในเวลากลางคืน
ในบ้านหลังคามุงกระเบื้องเล็กๆ เต็มไปด้วยกลุ่มคน
สงครามการต่อสู้ของหลินฟ่านในวันนี้ทำให้ เหล่ากระสอบทรายมนุษย์ถึงกับอึ้ง พวกมันไม่รู้จะกล่าวอะไรออกมาให้สมกับความยิ่งใหญ่ของหลินฟ่าน พวกมันเลยได้แต่ชูนิ้วโป้งให้
"พี่ใหญ่วิชาที่ท่านใช้วันนี้คือ" ลิงขโมยลูกท้อ "ใช่หรือไม่?" เซี่ยวหลิวซื่อ อาศัยอยู่ในนิกายปีศาจศักดิ์สิทธิ์มาเป็นเวลานาน เพราะฉะนั้นมันจึงเข้าใจได้ไม่ยาก
แม้ว่า "ลิงขโมยลูกท้อ" จักเป็นวิชาประจำตระกูลของมัน แต่มันย่อมรู้ดีว่าหากเทียบกับวิชาของเหล่าศิษย์ในนิกายปีศาจศักดิ์สิทธิ์แล้วย่อมอ่อนด้อยกว่ามาก
"ถูก" หลินฟ่านพยักหน้าตอบรับ
“เยี่ยม! ข้ามิเคยรู้มาก่อนว่าวิชาประจำตระกูลของข้าจักแข็งแกร่งเยี่ยงนี้ คงมีพี่ใหญ่เพียงผู้เดียวที่สามารถใช้มันออกอย่างมีอานุภาพเช่นนี้”เซี่ยวหลิวซื่อ กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น
หลินฟ่านรู้สึกเขินนิดหน่อย แต่มันก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
"พี่ใหญ่ อีกสองวันจักได้เวลาสอบคัดเลือกศิษย์สายนอกแล้ว ท่านตั้งใจเข้าร่วมหรือไม่? "เซี่ยวหลิวซื่อกล่าวถามออกมา ด้วยแววตาเป็นประกาย
"หลิวซื่อ ที่เจ้าถามมา เจ้ามิได้ใช้สมองคิดบ้างหรือไร? คนเช่นพี่ใหญ่รึ จักมิเข้าร่วม? จักให้คนยิ่งใหญ่แบบพี่ใหญ่อยู่อย่างอนาถาใช้ชีวิตเยี่ยงพวกเราแบบนี้ไปตลอดได้เช่นไร? "
"ถูกแล้วๆ" เซี่ยวหลิวซื่อพยักหน้าตอบ เป็นเชิงเห็นด้วยกับลิ่วล้อคนหนึ่ง
หลินฟ่านอาศัยอยู่ในโลกแห่งนี้มาปีเศษแล้ว ถึงเขาจะมีระบบเทพวิชา แต่ความอันตรายบนโลกนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะประมาทได้ง่ายๆ
สำหรับตัวเขาที่เป็นกระสอบทรายมนุษย์การลงมือกับศิษย์ฝึกหัดและศิษย์สายนอกคงไม่มีปัญหาอะไร เพราะของแบบนี้มันอยู่ที่พรสวรรค์
ถ้ามีความแข็งแกร่งก็สามารถยืนหยัดได้ แต่ต้องไม่ลืมว่า ทุกๆการกระทำย่อมมีผลตามมาเสมอ
หากทำตัวเด่นเกินไปในนิกาย จนคนอื่นเขาอิจฉา มันอาจจะถูกฆ่าตายได้ง่ายๆ สำหรับศิษย์ในนิกายระดับสูงๆ เรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาอย่างมาก
ตอนนี้หลินฟ่านมีความคิด 2 อย่าง หนึ่งคือค่อยๆฝึกฝนและยกความสามารถของเขาอย่างจริงจัง สองคือพยายามดึงดูดความสนใจจากคนระดับสูงๆ
.
แต่หลินฟ่านลืมไปอยู่อย่างนึง ลานฝึกซ้อมมันเป็นสถานที่ ที่แม้แต่นกยังไม่อยากจะมาขี้* คนระดับสูงๆที่ไหนจะมาเดินเล่นให้เขาดึงดูดกัน? (*สถานที่ห่วยๆ ไม่มีใครอยากจะมา)
ดังนั้นตอนนี้เขาได้แต่พึ่งตัวเองเท่านั้น เขามีระบบเทพวิชาที่โคตรจะโกงแล้ว ถ้ายังไม่สามารถผงาดขึ้นมาได้ก็ให้มันรู้ไปสิ
วันถัดมา
หลินฟ่านรีบลุกขึ้นมาจัดการธุระส่วนตัว หาอะไรรองท้องอย่างรวดเร็วก่อนที่จะรีบวิ่งไปลานฝึกซ้อม
ตอนนี้ตัวเขาอยู่ที่ Lv9 และ Lv ของวิชา "ลิงขโมยลูกท้อ"อยู่ที่ 10 ตอนนี้ถึงค่าประสบการณ์เขาจะได้ไม่เยอะแล้ว แต่เขาก็จะพยายามอย่างเต็มที่ให้พร้อมที่สุด ก่อนที่จะถึงวันทดสอบคัดเลือก
......
ฟิ้ว..... สายลมเย็นสบายแผ่วพลิ้วไปทั่วลานฝึกซ้อม
ฝุ่นดินและเศษใบไม้หยอกเย้าท่ามกลางสายวาโย ก่อนที่พวกมันจะค่อยๆตกลงสู่พื้น
ทั้งลานว่างเปล่า ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต ....
"แม่งหายหัวไปไหนกันหมดวะ?" เห็นสภาพโล่งไร้ผู้คนตรงหน้าหลินฟ่านได้แต่สบถออกมา แล้วคนมันหายไปไหนกันหมดเพราะอะไรล่ะ?
ปกติลานฝึกซ้อมจะเต็มไปด้วยผู้คน แล้วทำไมตอนนี้มันเงียบยังกับป่าช้า? ไม่มีแม้แต่หมาสักตัว
แม่ง.......ป๊อด
หลินฟ่านนั่งเท้าคางอยู่ด้านข้างสนาม สายตาเขามองไปลานว่างอย่างเหม่อลอย ในใจได้แต่คิดว่า ‘พวกศิษย์นิกายนี้แม่งก็ป๊อดเกิน’
พวกมันจะกลัวอะไรนักหนา เขามีแค่วิชาลิงขโมยลูกท้อวิชาเดียว?
‘เฮ่อ ... เวรเอ๊ย 2-3 วันนี้ไม่มีลิ่วล้อมาให้ฟาร์มค่าประสบการณ์ยังงี้ ก็ได้แต่ฝึกด้วยตัวเองดิวะ’
‘ถ้าเอาชนะคนแล้วได้ค่าประสบการณ์แบบนี้ งั้นเราไปจัดการพวกมอนสเตอร์ข้างนอก มันก็น่าจะได้ค่าประสบการณ์เหมือนกันป่ะวะ แต่เวรเอ๊ยซวยชิบ มีตั้งหลายอย่างให้เกิดไม่เกิด เจือกเกิดมาเป็นกระสอบทรายมนุษย์ที่ไม่มีสิทธิ์ออกไปไหนอีก’
“ถ้าออกได้นะแม่ง จะไปฟาร์มเวลให้โหดเลย”
ในขณะที่หลินฟ่านกำลังบ่นอยู่นั้นเอง เขาก็เห็นคนสองคนกำลังเดินเข้ามา
หลินฟ่านใจชื้นขึ้นมาหน่อย ในที่สุดก็มีคนมา! แต่ต่อมาหน้าเขาก็ซีดลงในทันใด เพราะเขาเห็นข้อมูลที่แสดงอยู่เหนือหัวชายหนึ่งในสองคนนั้น...
[ระดับ มนุษย์ขั้น 8]
ชิบหาย……
ข้างๆไอ่คนเสื้อเขียวระดับมนุษย์ขั้น 8 เขาก็เห็นไอ่หน้าสวยที่ปลุกเร้าเพื่อนๆเมื่อวาน ก่อนที่จะโดนเขาขยำไข่อย่างไร้ปราณี
หลินฟ่านตกใจเล็กน้อย ไอคนที่แพ้เขาเมื่อวานมันไปพาพวกมาล้างแค้นเขา
‘ระดับมนุษย์ขั้น 8 อีกแค่ 2 ระดับก็ถึงขั้นก่อเกิดแล้ว ทำไมคนแบบนี้ถึงมาอยู่ที่ห่วยๆแบบนี้ได้วะ? ไอคนประเภทนี้มันไม่น่าจะมีเวลามากพอ มาล้างแค้นไร้สาระให้ศิษย์ฝึกหัดสิวะ แม่งเอ๊ย’ หลินฟ่านได้แต่นึกในใจอย่างร้อนรน
"เขาคือคนที่เจ้าพูดถึงใช่หรือไม่?" ชายสวมชุดเขียวกล่าวถามออกมา
"มิผิด! คนที่ข้ากล่าวถึง คือมันนี่ล่ะศิษย์พี่อาวุโส "หนุ่มหน้าสวย ที่ถูกขยำไข่ไปเมื่อวาน กล่าวพูดกับชายชุดเขียวอย่างสุภาพ
แม้หลินฟ่านศัตรูที่ทำร้ายไข่เขาอย่างเจ็บปวดจะอยู่ตรงหน้า แต่เขาก็ไม่กล้าจะแสดงอาการดีใจที่มันจะถูกเหยียบย่ำออกมา
‘ไอนี่มันไม่น่าจะใช่คนธรรมดา’ หลินฟ่านคิดอยู่ในใจ อย่างร้อนรน
‘ชายคนนี้ไม่น่าจะใช่ผู้ช่วยของไอหน้าสวย ถ้าเป็นแค่ผู้ช่วยของไอหน้าสวย ท่าทางของมันต้องไม่แสดงออกอย่างเคารพแบบนี้ น่าจะต้องมีอะไรบางอย่างที่ไม่ธรรมดา’ ในขณะที่หลินฟ่านกำลังคิดถึงความเป็นไปได้ต่างๆนาๆ
ชายเสื้อเขียวก็หันมายิ้มให้กับหลินฟ่าน มันส่ายหัวเล็กน้อย
ทันใดนั้นหลินฟ่านก็รู้สึกว่าเขาถูกแรงกดดันอะไรบางอย่างจู่โจมมาที่ตัวเขา
“ปังงงง ......”
หลินฟ่านไม่ทันรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เขารู้สึกเจ็บปวดไปอย่างมากที่หน้าท้อง พลังปราณและเลือดในร่างของเขาปั่นป่วนเหมือนมันพุ่งทะยานออกมา ดอกไม้สีเลือดบานอยู่บนพื้น
‘โคตรเจ็บเลยเว้ยย’ หลินฟ่านคิดอยู่ในใจขณะที่กำลังกระเด็น
หลังจากกระเด็นถอยไปสิบก้าวหลินฟ่านก็เอามือไปจับที่อกอย่างเจ็บปวด ก่อนที่จะทรุดไปคุกเข่าอยู่บนพื้น เขาแหงนหน้าขึ้นมาจ้องคนชุดเขียวด้านหน้าเขา
“ติ๊ง! EXP +30,000”
“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดี”กายปีศาจอมตะ" เลื่อนระดับขึ้น "
“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดี”กายปีศาจอมตะ" เลื่อนระดับขึ้น "
......
หลินฟ่านตกตะลึงอย่างมาก แค่จุกหนักๆจากการโจมตีเพียงครั้งเดียว "กายปีศาจอมตะ" เลื่อนขึ้นไป 2 Lv
"มิเลวเลย ถูกการจู่โจมระดับ มนุษย์ขั้น2 ของข้า แต่กลับกระอักเลือดออกมาน้อยนิดเพียงนั้น ดูเหมือนว่า "กายปีศาจอมตะ" ของเจ้าจักฝึกฝนจนถึงขั้นสูง กว่าที่ข้าคาดคิดเอาไว้" ชายเสื้อเขียวพยักหน้าของเขา ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยราวกับ เจอเรื่องประหลาดที่กระสอบทรายมนุษย์กลับฝึก "กายปีศาจอมตะ" ให้อยู่ในระดับสูงได้
"ลุกกสิวะ ...... " หลินฟ่านพยายามลุกขึ้น ตอนนี้ลมปราณของเขาปั่นป่วนอย่างมาก เขาลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเลก่อนที่จะมองไปยังชายชุดเขียว
ทุกอย่างอยู่ที่ความแข็งแกร่ง หากใครอ่อนแอก็เป็นได้แค่ปลาบนเขียงของผู้แข็งแกร่งเท่านั้น พวกมันจะได้แต่อ้อนวอนขอความเมตตาไม่ให้ถูกสับตายคาเขียง แต่สำหรับหลินฟ่าน นี่คือโอกาสทองที่ยิ่งใหญ่ เขาจะยอมพลาดได้ยังไง?
ไม่ว่าจะโลกนี้หรือโลกก่อนหลินฟ่านก็เป็นคนหัวดื้อ เขาเป็นคนดื้อที่หัวรั้นอย่างมาก หากไม่ได้อะไรที่ต้องการเขาไม่เคยถอยแม้แต่ก้าวเดียว
ก่อนหน้านี้ "กายปีศาจอมตะ" ยังอยู่ที่ Lv 5 แต่เขายังพอทนการจู่โจมของระดับมนุษย์ขั้น 2 ได้ เพียงแค่กระอักเลือดกับจุกนิดหน่อยเท่านั้น ตอนนี้ "กายปีศาจอมตะ" มี Lv7 ใครจะรู้ว่าผลจะเป็นยังไง
หลินฟ่านพอรับรู้ได้ว่าชายตรงหน้า นั้นมีระดับมนุษย์ขั้น 8 แต่กลับไม่ลงมือสุดกำลังสังหารเขาทันที แสดงว่ามันต้องมีเรื่องอยากตรวจสอบ มันถึงยังไม่ฆ่าเขาในทันที
แต่แน่นอนเขาคงไม่พูดโง่ๆอย่าง ‘โอ้วได้โปรดนายท่าน ได้โปรดทุบตีข้าผู้นี้ทีเถิด ข้าผู้นี้ชื่นชอบความเจ็บปวดอย่างยิ่ง’ ให้เสียเรื่อง
"แกแพ้แล้วไม่ยอมรับเหรอวะ ทำไม! ความอัปยศที่พ่ายแพ้มันมากนักหรือไง ถึงกับต้องวิ่งหางจุกตูดไปพาคนอื่นมาช่วย คิดว่าบิดาจะกลัวรึไง? จะบอกไรให้นะไอหน้าตุ๊ด บิดาไม่กลัวการล้างแค้นหรอกเว้ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เมื่อหลินฟ่านพูดจบเขาก็รีบลุกขึ้น ก่อนจะชูนิ้วกลางส่งออกไป
‘ไอนี่ก็จะรออะไรวะ รีบมาทุบสักทีสิว้อยยย’
......
ชายชุดเขียวมองไปที่หลินฟ่านอย่างสนใจ ก่อนที่จะกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม "น่าสนใจ ...... "
“ปังงง”
ไม่ทันได้เห็นว่าชายชุดเขียวทำอะไร อยู่ๆหลินฟ่านก็รู้สึกเหมือนวิ่งชนกำแพง เขากระเด็นออกไปอีกครั้ง
หลินฟ่านไม่อาจห้ามเลือดในปากไม่ให้กระอักออกมาได้
“ติ๊ง! EXP +2,000”
หลินฟ่านตื่นเต้นจนแทบหัวใจจะวาย เมื่อเขาปล่อยให้ศิษย์นิกายคนนั้นทุบตีเขา เขารู้สึกเจ็บปวดเพียงนิดเดียวเท่านั้น แต่ไม่คาดคิดเลยว่าการทุบตีครั้งนี้ ให้ค่าประสบการณ์ ถึง 2,000 หลอดค่าประสบการณ์ของเขาพุ่งขึ้นไวมาก
เขารู้สึกสุขใจอย่างหาที่ใดเปรียบ
แต่แค่นี้มันไม่พอ เขาต้องการค่าประสบการณ์มากกว่านี้
“โอ๊ย! อ่อนว่ะ นี่เหรอวะผู้ช่วยที่แกพามา? ไม่เท่าไรนี่หว่า จิ๊บๆ สิวๆ”หลินฟ่านกล่าวออกมาในขณะที่ลุกขึ้นยืน
"เจ้า! เจ้ากล้าทำตัวเช่นนี้ต่อหน้าศิษย์พี่อาวุโสของข้าเช่นนี้หรอ? " ไอหน้าสวย เริ่มทนไม่ไหวจนขึ้นเสียงออกมา
"แต่เรื่องนี้ช่างน่าสนใจยิ่ง "กายปีศาจอมตะ" มีเพียงแค่ 3 ระดับเท่านั้น แม้จักสามารถฝึกฝนจนถึงขั้นที่ 3 มันก็สามารถทนรับได้เพียงการจู่โจมเต็มกำลังของ ระดับมนุษย์ขั้นที่ 1 เท่านั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะมิใช่เช่นนั้นเสียแล้ว เจ้านี่มิธรรมดาจริงๆ วันนี้ข้าจักทดสอบถึงขีดจำกัดของเจ้าว่าจักสามารถทนได้ถึงระดับใด "ชายชุดเขียวหัวเราะ ก่อนที่จะกล่าวออกมา
