บทที่ 4 : ระเบิดไข่ทุกใบในสายตา
ราวกับโลกทั้งใบได้แตกสลายพังทลายลง ท้องนภาที่แลสวยงามเปลี่ยนเป็นความมืดอนธการ น้ำทะเลแห้งเหือดสลายกลายเป็นไอ เหล่าศิษย์ฝึกหัดทั้งหลายต่างกระโดดตัวขึ้นลงราวกับคลื่นในท้องทะเล ...
"ลิงขโมยลูกท้อ"
“+2”
"ลิงขโมยลูกท้อ"
“+2”
......
“อ๊าคคค ไข่ของข้าาาาาาา”
“โอ๊ยยย แม่จ๋าาาาาา สกุลเราจบสิ้นแล้วว”
“ม่ายยยย แตกแล้ว แตกแล้ววววว”
คลื่นเสียงกรีดร้องแผ่ไปซ่านไปทุกอณูของลานฝึกซ้อม
เสียงกรีดร้องนี้ช่างแตกต่างกับเสียงกรีดร้องของสตรี น้ำเสียงมันหนักแน่นบ่งบอกว่าเป็นของบุรุษ เสียงโหยหวนที่ลอยมาตามลม ทำให้คนที่ได้ฟังไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า ความทุกข์ระทมแบบใดกัน ที่พวกมันต้องเผชิญ
ตอนนี้หลินฟ่านราวกับหุ่นกลที่เคลื่อนไหวซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่มีวันเหน็ดเหนื่อย มันก้มตัวเล็กน้อย ส่งมือขวาพุ่งไปยังกล่องดวงใจ ก่อนที่จะขย้ำพร้อมกับบิดและกระชาก
....ซ้ำไปซ้ำมาราวกับว่าตอนนี้ต่อให้โลกจักถึงกาลอวสานก็มิอาจหยุดยั้งการระเบิดไข่ของมันได้
ตอนนี้ในแววตาของศิษย์สายนอกที่กำลังเหม่อมองเหตุการณ์อยู่ด้านข้างเต็มไปด้วยความกลัว พวกมันได้แต่เอามือยืนกุมเป้าโดยอัตโนมัติ ความหนาวลึกลับแผ่ซ่านมาจากที่ใดมิทราบทำให้พวกมันขนลุกไปทั่วสรรพางค์กาย
มันช่างน่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง
"ติ๊ง ทักษะระดับต่ำ "ลิงขโมยลูกท้อ" เพิ่มเป็น LV3"
"ติ๊ง เอาชนะตัวประกอบระดับกลาง EXP + 5"
"ติ๊ง เอาชนะลิ่วล้อนอกสายตา EXP + 3"
......
ราวกับเสียงสวรรค์หลินฟ่านได้ฟังเสียงรายงานเหล่านี้ซ้ำไปซ้ำมา ตอนนี้ค่าประสบการณ์ของมันพุ่งกระฉูด Lv ตัวละครที่มันสงสัยว่าทำยังไงจึงจะเพิ่ม กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ราวกับ ตีมอนสเตอร์เก็บค่าประสบการณ์ในเกม
‘ขึ้นดีเว้ย ใช้ได้ๆ’
ในตอนแรกนั้นสายตาของเหล่าศิษย์ฝึกหัดและศิษย์สายนอกเต็มไปด้วยท่าทางเหยียดหยามดูแคลน แต่ตอนนี้ในแววตาของพวกมันมีแต่ความหวาดกลัว หาประกายแสงแห่งความกล้าไม่เจอแม้แต่น้อย การเปลี่ยนแปลงโดยฉับพลันเช่นนี้ เป็นเรื่องน่าตื่นตาตื่นใจนัก
ภาพความเหี้ยมโหดอำมหิตตรงหน้าทำให้คนที่กำลังมองอยู่สั่นสะท้าน
ตอนนี้กลุ่มศิษย์สายนอกกำลังล้อมหลินฟ่านอยู่รอบๆ แม้ว่ามันจะเป็นการกระทำที่โง่เขลาแต่พวกมันก็มิอาจปล่อยให้กระสอบทรายมนุษย์ใช้วิชาสกปรกเช่นนี้เอาชนะพวกมันได้ พวกมันกำลังพยายามเข้าไปสั่งสอนหลินฟ่าน โดยการหนีบขาและกุมเป้าเอาไว้ การเคลื่อนไหวของพวกมันช่างลำบากสุดจะพรรณา
แต่แม้มันจะลำบากเพียงไหนวันนี้เขาต้องทุบตีกระสอบทรายมนุษย์ตัวนี้ให้จงได้
หลินฟ่านเหม่อมองมือขวาของตัวเอง ก่อนที่จะยกมืออีกข้างขึ้นมามองเช่นกัน
มันกำลังคิดว่าจะสามารถใช้ลิงขโมยลูกท้อด้วยทั้งสองมือได้หรือไม่ ถึงมือมันจะสกปรกเพราะต้องจับไข่ของคนนับร้อยมันก็ไม่คิดที่จะเสียใจ เพื่อประสบการณ์ มันทนได้
"ไอพวกไร้ประโยชน์เตรียมตัวให้ดี" สิ้นคำพูดหลินฟ่าน เหล่าศิษย์ฝึกหัดและสายนอกนับร้อยต่างสะดุ้ง พวกมันมองท่าทีของหลินฟ่านที่เปลี่ยนไปราวกับสัตว์ร้ายกระหายเลือด พวกมันกุมเป้าด้วยความระมัดระวังอย่างถึงที่สุดและเตรียมตัวปะทะกับหลินฟ่าน
หลินฟ่านหันหน้ามองเหล่าศิษย์รอบตัวทั้งหมดด้วยประกายตาลี้ลับ
"ไอพวกลูกเจี๊ยบทั้งหลาย สองมือของข้าจะบรรเลงไข่พวกเจ้าอย่างเมาส์มัน แต่ไม่ต้องกังวลนะ ข้าไม่ทำรุนแรงมากนักหรอก "หลินฟ่านกล่าวออกมา ขณะที่ทอดสายตามองไปรอบๆ
"มนุษย์กระสอบทรายอุบาทว์ พล่ามไร้สาระอะไรของเจ้า"
"คิดว่าเจ้าคนเดียวมีปัญญารับมือพวกข้าอีกนับร้อยเช่นนั้นรึ?"
"คุกเข่าและก้มไปเลียเท้าข้า ข้าจะยอมอภัยให้เจ้า"
"สารเลว อย่าคิดนะว่าจะรอดไปได้ ... "
......
"ลิงขโมยลูกท้อ !"
“+5”
“+5”
"ติ๊ง เอาชนะตัวประกอบระดับกลาง EXP + 5"
"ติ๊ง เอาชนะลิ่วล้อกระจอกๆ EXP + 2"
"ติ๊ง ยินดีด้วย Level คุณได้เพิ่มขึ้น"
......
ในขณะนี้หลินฟ่านเหมือนก้าวเข้าสู่ด้านมืดของพลัง มือทั้งคู่ของเขาใช้ออกด้วยท่า"ลิงขโมยลูกท้อ" อย่างสมบูรณ์แบบ ราวกับว่าเขาได้อยู่เหนือห้วงเอกะและแก่นแท้ของทักษะลิงขโมยลูกท้อนี้แล้ว
ไม่ว่าคุณจะปิดไข่และกุมมันไว้อย่างหนาแน่นเพียงใด หรือต่อให้หนีบขาเอาไว้อย่างแข็งขันขนาดไหน ก็ไม่สามารถสกัดกั้น สองฝ่ามือเทพเจ้าหนึ่งกระบวน ของหลินฟ่านได้
"ไอเด็กบัดซบ ถึงพวกเราจักเป็นคนของนิกายอธรรม แต่มิเคยมีผู้ใดสกปรกโฉดชั่วต่ำทรามเช่นเจ้า วิชาฝ่ามืออุบาทว์สิ้นดี ข้าละอายยิ่งนักที่อยู่นิกายเดียวกับเจ้า พวกเรา!! รวมพลังสู้กับมัน"
ในขณะที่เหล่าศิษย์ที่รุมล้อมหลินฟ่านถอยห่างออกไป กลับมีศิษย์คนหนึ่งที่ดูแตกต่างจากผู้อื่นออกมาประกาศกร้าวด่าหลินฟ่านอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนที่มันจะยกมือที่กุมไข่ออกมาข้างหนึ่งชูไปบนฟ้าเพื่อเรียกร้องให้ทุกคนกลับมาต่อสู้และเอาชนะเด็กสารเลวตรงหน้าให้ได้
หลินผ่านหันไปสบตากับบุคคลตรงหน้า มันดูแตกต่างจากผู้อื่นเล็กน้อย
ศิษย์คนนั้นเมื่อถูกสายตาของหลินฟ่านจ้องมอง มันก็รู้สึกสังหรณ์อันตรายขึ้นมาในชั่วพริบตา มือที่ชูขึ้นเพื่อเรียกสมัครพรรคพวกกลับลดลงมากำไข่เอาไว้อย่างแน่นหนา
ถ้าหลินฟ่านไม่จู่โจมจุดยุทธศาสตร์อย่างกล่องดวงใจ มันจักไม่เกรงกลัวหลินฟ่านแม้แต่น้อย แม้มันอาจไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่มันต้องไม่ตกอยู่ในสภาพหวาดกลัวแบบนี้เป็นอันขาด
ตอนนี้มันหวาดกลัวหลินฟ่านมาก
มันเห็นเหล่าศิษย์พี่น้องถูกจู่โจมทำร้าย ร่วงลงไปกองทีละคนสร้างความหวาดกลัวให้แก่มันมาก แม้มันจักมิเคยสัมผัสประสบการณ์ถูกกระชากไข่โดยตรงแต่มันรู้ว่าต้องเจ็บปวดอย่างมิอาจบรรยายได้ แค่มีผู้อื่นเดินสวนกันแล้วเผลอสะบัดมือมาถูกตรงจุดสองห้อย มันก็เจ็บปวดรวดร้าวอย่างมากแล้ว
เมื่ออยู่ๆก็เห็นหลินฟ่านพุ่งเข้ามา มันหวาดกลัวอย่างหนัก สองขาหุบลง สองมือกำเป้าไว้อย่างทะนุถนอม มันจักมิยินยอมให้ไข่น้อยสองใบของมันต้องประสบชะตากรรมโหดร้ายในกำมือของตัวอุบาทว์ตรงหน้าเป็นแน่
“ม่ายยยยยยยยยยย อย่าาาาาาาา ...”
"ลิงขโมยลูกท้อ" สิ้นเสียงประกาศชื่อทักษะ ฝ่ามือที่รวดเร็วว่องไวปายสายฟ้าแลบพุ่งไปทำลายการปิดกั้นเป้าหมายในพริบตา ก่อนที่จะคว้าจับไข่น้อยๆสองใบไว้ในอุ้งมือ แล้วทำการ ขย้ำ บิด กระชาก ....
"อ๊าคคคคคคคค ... ของรักของข้า ... " ดวงตาของศิษย์คนนั้นเริ่มพร่ามัว สองขาไร้เรี่ยวแรง ร่างกายของมันทรุดลงไปนอนกองตัวสั่นน้ำลายฟูมปากกับพื้นในทันที
ฉากนี้มันโหดร้ายเกินกว่าจะจ้องมองได้
......
เมื่อบรรดาศิษย์ฝึกหัดและศิษย์สายนอกล้มลงกับพื้นหมด ลิงก็ไม่มีลูกท้อเหลือให้ขโมยอีก
ชื่อ: หลินฟ่าน
เลเวล: 9 (รอการปลดล๊อค ระดับขั้น มนุษย์)
EXP: (0/1000)
ทักษะ: "กายปีศาจอมตะ" LV5 (3000 / 10,000)
"ลิงขโมยลูกท้อ" LV10 (1000 / 10,000)
หลินฟ่านพอใจอย่างมากเมื่อเขาทำการตรวจสอบหน้าต่างตัวละครเสร็จ
ตอนนี้ระดับตัวละครของเขาได้เพิ่มขึ้นเป็น LV9 นับว่าเป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่ไร้เทียมทาน สำหรับเหล่าศิษย์สายนอกและศิษย์ฝึกหัดในลานฝึกซ้อมแห่งนี้
ค่า Lv ที่ลอยอยู่เหนือหน้าผากเหล่าศิษย์ในลานฝึกซ้อมนี้ไม่มีใครมากไปกว่ามัน
ส่วนมาก Lv5 บางคน Lv6 ดีหน่อยและน้อยที่สุด ก็ Lv8
ศิษย์สายนอกพวกนี้ไม่ได้มีการบ่มเพาะอยู่ในระดับขั้นมนุษย์
หลินฟ่านไม่เคยเห็นศิษย์สายนอกและศิษย์ฝึกหัดคนไหนที่ตัดผ่านไปยังระดับขั้นมนุษย์ได้สักคน ดังนั้นตัวตนของมันในสถานที่แห่งนี้นับได้ว่าไร้ผู้ต่อต้านอย่างแท้จริง
อีกสามวันจะมีการทดสอบเพื่อรับศิษย์สายนอก แม้เขาจะไม่ได้มีทักษะเลิศเลออะไรไปแข่งขันกับผู้อื่น แต่เขาก็ยังต้องการเป็นศิษย์สายนอก ลานฝึกซ้อมแห่งนี้มันเล็กเกินไปสำหรับหลินฟ่านเสียแล้ว หากเขาอยากแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น เขาต้องการเวทีที่ยิ่งใหญ่กว่านี้
หลินฟ่านมองไปรอบๆก่อนที่จะหันหลังเดินกลับไป ขณะที่มันเดินไปไม่กี่ก้าวมันก็หยุดลงแล้วกล่าวออกมา
“พรุ่งนี้ บิดาจะมาอีก”
......
ตอนแรกเหล่าศิษย์ที่นอนเจ็บปวดอยู่เห็นหลินฟ่านกำลังเดินออกไป พวกเขาก็พยายามยืนขึ้นทันที แต่เมื่อได้ยินคำกล่าวของมัน สองขาพวกมันพลันไร้เรี่ยวแรงล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมกับสองมือรีบไปโอบอุ้มไข่น้อยๆสองใบที่ได้รับบาดเจ็บ ในทันที
เมื่อประสบชะตากรรมปวดร้าวแบบวันนี้ พวกมันไม่มีใครคิดจะต่อกรกับหลินฟ่านอีก
พวกมันคาดไม่ถึงเลยว่า คน อุบาทว์ ต่ำช้า สกปรก ไร้ยางอาย แบบนี้มีชีวิตอยู่บนโลกได้ยังไง
หลินฟ่านที่เดินออกไปก็ถอนหายใจ เขารู้ว่าทำไมพวกนั้นถึงหวาดกลัวเขา แต่ทำไงได้ล่ะ มันก็ไม่ใช่ความผิดของเขาสักหน่อย ใครใช้ให้เขามีทักษะ ‘ลิงขโมยลูกท้อ’ แค่ทักษะเดียวล่ะ
เคยมีผู้ยิ่งใหญ่คนนึงได้กล่าวเอาไว้ว่า
"ยามบรรลุวิชาใดจนแตกฉาน เพียงวิชาหนึ่ง จักสามารถครอบครองโลกได้ทั้งใบ"
ตอนนี้เขายังรู้แค่ทักษะเดียวเพราะฉะนั้นเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากไปให้ป่วยการ
และหลินฟ่านยังได้รู้อีกว่าเทคนิคบ่มเพาะร่างกายแตกต่างจากทักษะต่อสู้
หลังจากที่ "กายปีศาจอมตะ" ก้าวเข้าสู่ Lv1 แล้วจะต้องได้รับความช่วยเหลือจากการจู่โจมของฝ่ายตรงข้ามที่รุนแรงถึงระดับหนึ่ง ค่าประสบการณ์ถึงจะขึ้น
แต่การต่อสู้กับศัตรูไม่ว่าจะอ่อนแอหรือเข้มแข็ง ทุกๆการลงมือสามารถเพิ่มค่าประสบการณ์ของทักษะได้ ต่อให้ฝ่ายตรงข้ามจะอ่อนแอขนาดไหนยามเขาลงมืออย่างน้อยก็ยังได้ประสบการณ์กลับมา
