ตอนที่ 21 เล่นงาน!
ตอนที่ 21 เล่นงาน!
สิบวันหลังงานประลองครั้งใหญ่ของเมืองวายุไกล ฟ้ามืดครึ้ม เมฆดำแผ่ปกคลุมไปทั่วแผ่นดิน
กุบกับ ๆ!
เสียงกีบม้าก้องไปทั้งเมือง พื้นดินสั่นสะเทือน ผู้คนจำนวนมากปิดประตูบ้าน แม้แต่ในบรรยากาศยังอบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งการเข่นฆ่าฟัน
ไม่รู้ว่าเสียงกีบม้าดังอยู่นานเท่าใด ในที่สุดพวกมันก็หยุดอยู่ที่เดียวกัน หน้าจวนสกุลไป๋นั่นเอง
ชาวเมืองมองไปทางจวนสกุลไป๋ เห็นเพียงความมืดมิดราวกับเหล่ามัจจุราชทหารม้าล้อมจวนสกุลไป๋เอาไว้ แม้แต่นกสักตัวก็บินออกจากจวนสกุลไป๋ไม่ได้
"จวนสกุลไป๋จบสิ้นแล้ว!"
นี่เป็นความคิดของแทบทุกคน แม้ตระกูลไป๋จะรุ่งเรืองในช่วงหลายวันที่ผ่านมา เซียวเฉินก็กำลังจะเข้าร่วมสำนักสวรรค์ไร้ขอบเขต แต่ทว่าภายใต้การปิดล้อมของกองกำลังอันน่าสะพรึงกลัวนี้ พวกเขายังคงไม่อาจหลีกเลี่ยงหายนะได้
"ชุดเกราะสีคราม นี่เหล่าทหารม้ามาจากเมืองเกราะครามอย่างนั้นหรือ" บางคนตกตะลึงอย่างมาก เมืองเกราะครามเป็นเมืองใหญ่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของแคว้นไพศาล หากพูดถึงความรุ่งเรืองทางด้านการฝึกยุทธ์แล้ว นับว่าเหนือกว่าเมืองวายุไกลมากทีเดียว
สัญลักษณ์ของเมืองเกราะครามก็คือกองทัพเกราะสีคราม ทหารหนุ่มในเมืองเกราะครามทุกคนต่างภาคภูมิใจที่ได้เข้าร่วมกองทัพเกราะสีคราม
มันคือกองทัพที่แข็งแกร่งและน่าเกรงขาม แม้จะมีเพียงส่วนหนึ่งที่บุกมายังเมืองวายุไกล แต่ก็ยังชวนให้ผู้คนขนลุกขนพองได้
ผู้คนเห็นแม่ทัพขี่ม้าตัวสูงใหญ่อยู่หน้าประตูจวนสกุลไป๋ มองตระกูลไป๋ด้วยสายตาเย็นชา
หลิงหยวนถูและผู้นำตระกูลเหล่งอยู่บนหลังม้าข้างเขา ใบหน้าฉายแววถมึงทึง
ผู้แข็งแกร่งจากจวนเจ้าเมือง ผู้อาวุโสจากตระกูลเหล่งและตระกูลโจว ต่างอยู่เบื้องหลังพวกเขา
สงครามแสนดุเดือดกำลังปะทุขึ้น
"ขอบคุณพี่ซินที่นำกองทัพเกราะสีครามถ่อเดินทางมาไกล ตระกูลหลิงรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างยิ่ง" ยามนี้หลิงหยวนถูเอ่ยกับแม่ทัพข้าง ๆ
"ท่านเจ้าเมืองหลิง พูดเช่นนี้ก็เกรงใจเกินไป ก่อนข้าจะออกเดินทาง เจ้าเมืองได้กำชับไว้ว่าเขากับท่านเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว เขาเสียใจกับการเสียชีวิตของเจ้าเมืองน้อยหลิงมาก จึงให้ข้ามาช่วยท่านปราบกบฏในเมืองวายุไกล!" แม่ทัพกล่าวเสียงดัง
"ดวงวิญญาณของบุตรชายข้าบนสรวงสวรรค์ย่อมซาบซึ้งในความช่วยเหลือของเมืองเกราะคราม" หลิงหยวนถูคำนับเล็กน้อย แม้เขาจะเป็นเจ้าเมือง แต่เมืองวายุไกลกับเมืองเกราะครามก็ไม่อาจเปรียบเทียบกันได้ กองทัพเกราะสีครามเพียงไม่ถึงหนึ่งในสิบนี้ ก็เพียงพอจะกวาดล้างเมืองวายุไกลของเขาได้แล้ว
แม้แต่ซินตู้ผู้อยู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้าเมืองเกราะครามก็ยังมีพลังบำเพ็ญถึงขอบเขตสะพานแห่งชีวา เขาจึงไม่กล้าโอหัง
"ปิดล้อมตระกูลไป๋ทั้งหมดแล้วหรือไม่" ซินตู้ถาม
"รายงานท่านแม่ทัพ ผู้ใดในตระกูลไป๋ก็หนีไปไหนไม่ได้!" ทหารคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ขณะขานรับเสียงดัง
"ดีมาก" ซินตู้พยักหน้าเล็กน้อยก่อนหันไปหาหลิงหยวนถู "เชิญท่านเจ้าเมืองจัดการ"
ม้าของหลิงหยวนถูเดินไปข้างหน้าสองก้าว เสียงของเขาเสมือนระฆังดังก้องไปทั่วจวนสกุลไป๋
"เซียวเฉินโหดเหี้ยมกระหายเลือด แม้แต่พ่อบุญธรรมที่เลี้ยงดูมาก็ยังกล้าฆ่า นับเป็นสิ่งที่ไม่สามารถยอมรับได้ ตระกูลหลิงในฐานะเจ้าเมืองวายุไกล ย่อมต้องปกป้องความเป็นธรรม ทวงความยุติธรรมคืนให้ตระกูลโจว ขอเพียงตระกูลไป๋ยอมส่งตัวเซียวเฉิน กองทัพเกราะสีครามจะถอนทัพทันที แต่หากตระกูลไป๋ยังคงหลงผิด ต้องการอยู่ร่วมกับสัตว์ร้ายตนนี้ ก็อย่าโทษที่ข้าไม่คำนึงถึงความสัมพันธ์อันยาวนาน และสังหารล้างบาง!"
แม้ชาวเมืองวายุไกลจะรู้ดีว่าหลิงหยวนถูใส่ร้ายป้ายสี แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรนัก เขาถึงกับสามารถเชิญกองทัพเกราะสีครามมาเพื่อกำราบเซียวเฉิน จะมีผู้ใดกล้ากล่าวปกป้องเซียวเฉินแม้สักคำอีก
"หากต้องการใส่ร้ายป้ายสี เหตุใดต้องหาข้ออ้าง ท่านเจ้าเมืองหลิงต้องการปกป้องความเป็นธรรม หรือต้องการแก้แค้นแทนบุตรชายของท่านเอง ข้าคิดว่าทุกคนคงตัดสินได้เอง!"
ชายหนุ่มผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นต่อสายตาผู้คน เขาก้าวออกมาด้วยฝีเท้ามั่นคง ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มไม่ยี่หระ ราวกับไม่เห็นกองทัพทหารม้ามากมายนอกประตู
ไป๋ชิงเฟิง ไป๋เนี่ยนปิง และคนอื่น ๆ เดินตามหลังเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
แม้ตระกูลไป๋ของพวกเขาจะฝึกฝนอย่างหนักในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ทว่าระยะเวลานั้นสั้นเกินไป ความก้าวหน้าของพวกเขามีจำกัด
ในทางกลับกัน กองทัพเกราะสีครามนอกประตูคือทหารที่มีพลังบำเพ็ญต่ำสุดอยู่ในขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นเจ็ด และยังผ่านการต่อสู้มาโชกโชน พลังยุทธ์ย่อมไม่ต่ำต้อย
"ไม่คิดเลยว่าหลิงหยวนถูจะทำการใหญ่เพียงนี้" ไป๋ชิงเฟิงรู้ว่าหลิงหยวนถูจะไม่ยอมแพ้ แต่นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะถึงขั้นเชิญทหารจากกองทัพเกราะสีครามมา
เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าเซียวเฉินจะกล้าเดินออกไปเผชิญหน้ากับกองทัพนับหมื่นนับแสนเพียงลำพัง
"กองทัพเกราะสีครามปกป้องพื้นที่แถบตะวันออกเฉียงใต้ สมควรจะต่อสู้กับศัตรูในสนามรบ บัดนี้กลับล้อมบ้านเรือนของผู้คน ลืมภารกิจของตนเองไปเสียสิ้น น่าอดสูนัก!"
เซียวเฉินยืนอยู่ต่อหน้าซินตู้ เสียงของเขาดังแผ่ออกไปราวกับกำลังตำหนิกองทัพเกราะสีคราม
"คิดว่าหากพูดเช่นนี้แล้วพวกเราจะไม่กล้าแตะต้องเจ้าหรือ" หลิงหยวนถูเยาะเย้ย "ไม่ว่าจะพูดอะไรวันนี้ เจ้าก็ต้องตาย!"
"ข้าไม่ได้พูดให้พวกท่านฟัง แต่พูดให้ชาวโลกฟังต่างหาก ข้าต้องการให้พวกเขารู้ว่า วันนี้กองทัพเกราะสีครามละทิ้งหน้าที่ของตนเอง ต่อให้ข้าต้องลงมือก็ด้วยความจำเป็น อย่าคิดจะกล่าวโทษข้า!"
เซียวเฉินแผดร้องคำราม หมักจักรพรรดิสงครามพุ่งตรงไปข้างหน้า ร่างของเขาเปล่งแสงแห่งการต่อสู้ราวกับเป็นชุดเกราะเทพเจ้าสงครามไร้เทียมทาน ทะยานเข้าใส่ผู้แข็งแกร่งจากจวนเจ้าเมือง!
ชิงโจมตีก่อน!
ผู้คนต่างตกตะลึง ไม่มีใครคาดคิดว่าเมื่อเผชิญหน้ากับการปิดล้อมอย่างแน่นหนา การตัดสินใจของเซียวเฉินกลับเป็น...เล่นงาน!
เขาพูดเช่นนั้นก็เพื่อไม่ให้ถูกใส่ร้ายว่าเป็น ‘กบฏ’ เลี่ยงไม่ให้เขาและตระกูลไป๋กลายเป็นเป้าการไล่ล่าของคนทั้งแคว้นไพศาล!
ตู้ม!
พลังกำปั้นของเซียวเฉินแข็งแกร่งกว่าเมื่อสิบวันก่อนมาก เพียงหมัดเดียวผู้แข็งแกร่งขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นเก้าจากจวนเจ้าเมืองก็ถูกบดขยี้ ร่างกายระเบิดไม่เหลือชิ้นดี!
"ช่างเป็นหมัดที่แข็งแกร่งนัก!" แววตาซินตู้วูบไหว เขาไม่เคยเห็นผู้ที่อยู่ในขอบเขตทะเลทุกข์มีพลังโจมตีน่าหวั่นเกรงเพียงนี้มาก่อน!
"ปั่ก"
ผู้แข็งแกร่งอีกคนจากจวนเจ้าเมืองพุ่งเข้าไปพร้อมกับเปลวไฟลุกโชน ทว่ากำปั้นของเซียวเฉินกลับไม่สะทกสะท้านต่อเพลิงแผดเผา พุ่งทะลุหน้าอกอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง ทิ้งรูกลวงอาบเลือดขนาดเท่าแขนไว้
"สารเลว!" หลิงหยวนถูโกรธจัดจนสบถออกมา เซียวเฉินบุกเข้ามาจัดการกับผู้แข็งแกร่งระดับสูงสุดของจวนเจ้าเมืองอย่างต่อเนื่อง เช่นนี้ไม่ถึงห้ายกผู้แข็งแกร่งขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นเก้าของจวนเจ้าเมืองก็จะตายหมดสิ้น!
"พวกเจ้ายังยืนดูอยู่ข้าง ๆ อีกหรือ" หลิงหยวนถูตะโกนถามคนจากตระกูลโจวและตระกูลเหล่ง
ทว่าคนจากตระกูลโจวและตระกูลเหล่งต่างสั่นกลัว ไม่กล้าพุ่งไปข้างหน้า
ผู้แข็งแกร่งขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นเก้ายังไม่มีปัญญาต้านทานเซียวเฉินได้ หากพวกเขาออกโรงคงถูกเซียวเฉินจัดการไม่ต่างกับผักปลา
"ยามนี้สถานการณ์เป็นเช่นไรไปแล้ว" ชาวเมืองวายุไกลงุนงง ไม่ใช่ว่ากองทัพจะมาปิดล้อมเซียวเฉินหรือ เหตุใดถึงถูกเซียวเฉินเข่นฆ่าจนไม่กล้าลงมือเล่า
ผู้แข็งแกร่งขอบเขตทะเลทุกข์ขั้นเก้าของจวนเจ้าเมืองล้วนตายตกภายในไม่ถึงสิบอึดใจ!
ใบหน้าหลิงหยวนถูเขียวคล้ำ ผู้แข็งแกร่งจากตระกูลโจวและตระกูลเหล่งพากันลนลานถอยกลับ ไม่เว้นแม้แต่ผู้นำตระกูลเหล่ง
"พวกขี้ขลาด!" ซินตู้คล้ายดูแคลนคนในตระกูลต่าง ๆ ในเมืองวายุไกลเหล่านี้ เขาสะบัดธงในมือ ทันใดนั้นกองทัพเกราะสีครามใต้บัญชาของเขาก็ชูหอกทองคำกรูเดินหน้า เจตจำนงค์การต่อสู้อันไร้ขอบเขตแผ่ซ่านไปทั่ว ก่อให้เกิดเสียงคำรามสั่นสะเทือนความเงียบ
"ฆ่า!"
