บทที่ 515 การแสดงยังไม่จบ!
บทที่ 515 การแสดงยังไม่จบ!
หลี่จื่อซิ่งเข้าใจความหมายของซุนม่อในไม่ช้า เขาโกรธมากจนเส้นเลือดสีเขียวบนหน้าผากของเขาสั่นอย่างรุนแรงและเขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าที่จะบีบคอซุนม่อ ให้ตายในตอนนี้
เขาเป็นเจ้าชายจากอาณาจักรต้าถัง แม้แต่มหาคุรุระดับ 5 ดาวก็ยังไม่กล้ายั่วยุเขาเช่นนี้
ซุนม่อผู้นี้หยิ่งยโสและดูถูกเหยียดหยามอย่างแท้จริง
“องค์ชายหลี่ เราจะมีเดิมพันกันดีไหม ถ้าข้าสอบผ่านมหาคุรุระดับ 2 ดาวในอีกสามเดือนต่อมา ทำไมท่านไม่เอาต้นไม้วิเศษนั่นออกจากบ้านท่านเพื่อเปิดโลกทัศน์ของเราให้กว้างขึ้น”
ซุนม่อแกล้ง
สายตาของทุกคนหันไปที่หลี่จื่อซิ่ง เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น (เจ้ายังมีสมบัติเช่นนี้อยู่อีกหรือ?)
“พืชวิเศษอะไร?”
หลี่จื่อซิ่งมีใบหน้าที่มึนงง บ้านเขามีอะไรแบบนี้หรือเปล่า ทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องนี้?
“เฮ้อ ถ้าองค์ชายหลี่ไม่เต็มใจ งั้นก็ลืมมันไปเถอะ ทำไมท่านต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ด้วย?”
ซุนม่อเย้ยหยัน
“แต่ถ้าเป็นข้า ข้าก็ไม่ยอมให้คนอื่นเห็นง่ายๆเช่นกัน ท้ายที่สุด นั่นเป็นสมบัติแห่งความมืดที่หายากที่แม้แต่ประตูเซียนก็ยังไม่มี!”
ในเวลานี้ แม้แต่หลี่ซือหลินและหลี่ฟงก็ยังจ้องมองไปที่พ่อของพวกเขาด้วยความเศร้าโศกระคนขุ่นเคืองใจของพวกเขา (เรายังเป็นลูกชายของท่านหรือไม่ มีสมบัติที่ดีเช่นนี้ แต่ท่านไม่เคยแสดงให้เราเห็นมาก่อน)
"ซุนม่อ อย่าพูดไร้สาระ ข้าไม่มีสมบัติแห่งความมืดที่หายากแบบนี้!"
หลี่จื่อซิ่งโต้เถียง เขาโกรธมากจนเคราและผมของเขาตั้งชันจนเกือบจะกลายเป็นขนแปรง
ซุนม่อกำลังขุดหลุมให้เขา เมื่อประตูเซียนได้ยินว่าเขามีสมบัติแห่งความมืดที่หายากและมีค่า พวกเขาจะมาหาเขาอย่างแน่นอน ถ้าเขาไม่สามารถมีอะไรให้ดูได้ มีโอกาส 80 ถึง 90% ที่ ความสัมพันธ์ของเขากับประตูเซียนจะตึงเครียด
"ฮ่า ฮ่า!"
ซุนม่อหัวเราะอย่างเย็นชา
เดิมทีหลี่จื่อซิ่งต้องการอธิบาย แต่เมื่อเห็นสีหน้าของแขกเหรื่อที่อยู่รอบๆ เขารู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ไม่ว่าจะพูดอะไร เป็นเพราะซุนม่อได้พิสูจน์ความสามารถของเขาในฐานะนักพฤกษศาสตร์แล้ว
เขาสามารถระบุพืชที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนได้จากกลิ่นที่อบอวลของมันและสามารถอนุมานถึงประเภทของพืชที่ฉีมู่เอินและเจ้าเมืองฟางได้ผ่านการดู มันไม่น่าประทับใจเกินไปเหรอ?
ถ้าพวกเขาไม่เห็นสิ่งนี้ด้วยตัวเอง พวกเขาก็คงไม่เชื่อเช่นกัน ดังนั้นเมื่อซุนม่อกล่าวว่าหลี่จื่อซิ่งมีสมบัติแห่งความมืดที่หายากอยู่ที่บ้าน จึงมีโอกาส 80 ถึง 90% ที่มันจะเป็นความจริง
(โดยพื้นฐานแล้วเป็นข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูล!) หลี่จื่อซิ่ง เดือดดาลอย่างเงียบๆ
หลี่จื่อซิ่งต้องการจะบอกว่าซุนม่อโกหก แต่โดยพื้นฐานแล้วเขาไม่มีหลักฐาน ตรงกันข้าม มีแต่จะทำให้เรื่องแย่ลงสำหรับตัวเขาเอง
"เชอะ ถ้าซุนม่อไม่สามารถ 'ฆ่า' หลี่จื่อซิ่งด้วยสิ่งนี้ได้ เขาคงรังเกียจเขาจนตายอย่างแน่นอน!"
ฉีมู่เอินถอนหายใจ ซุนม่อผู้นี้เจ้าเล่ห์มากจริงๆ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงหางกวาง จะแพร่กระจายออกไปอย่างแน่นอน เมื่อ ประตูเซียนมองหาหลี่จื่อซิ่ง และเขาไม่สามารถนำสมบัติแห่งความมืดที่หายากออกมาได้นั่นหมายความว่าเขาปฏิเสธที่จะมอบให้กับพวกเขา ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองฝ่าย อาจยังคงเป็นมิตร แต่ไม่มีมหาคุรุคนใดที่นี่รู้สึกว่าจะเป็นเช่นนั้น
อำนาจของประตูเซียนนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด?
มหาคุรุทุกคนในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่อยู่ภายใต้เขตอำนาจของพวกเขา
ในอนาคตเมื่อหลี่จื่อซิ่ง ต้องการจ้างมหาคุรุมาสอนลูกๆ ของเขา มหาคุรุคนนั้นจะพิจารณาความสัมพันธ์ระหว่างหลี่จื่อซิ่งและประตูเซียน
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าประตูเซียนตัดสินใจเอาเรื่องกับมหาคุรุคนนั้นโดยบอกเป็นนัยว่าเป็นเพราะพวกเขาไม่พอใจที่หลี่จื่อซิ่งปฏิเสธ มหาคุรุผู้นั้นจะทำอะไรได้บ้าง?
เราต้องรู้ว่าโดยธรรมชาติแล้วมนุษย์จะพยายามหลีกเลี่ยงภัยพิบัติและแสวงหาโชคลาภ แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าประตูเซียนไม่น่าจะหาเรื่องยุ่งยากให้หลี่จื่อซิ่ง แต่จะมีสักกี่คนที่กล้าเสี่ยง พวกเขามักจะปฏิเสธคำขอของหลี่จื่อซิ่ง
ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่านับจากนี้ไป หลี่จื่อซิ่งจะไม่สามารถจ้างมหาคุรุได้ง่ายๆ
เจิ้งชิงฟางยังสามารถวิเคราะห์สิ่งต่างๆ และเข้าใจประเด็นนี้ เพื่อหยุดหลี่จื่อซิ่งจากการหาทางออก เขาเปลี่ยนหัวข้อ
“มีประเพณีทุกปีในงานเลี้ยงหางกวาง เราจะให้โอกาสแก่มหาคุรุที่เพิ่งขึ้นสู่ตำแหน่งแสดงฝีมือ ปีนี้มียอดฝีมือรุ่นเยาว์มารวมตัวกันที่นี่พวกเราที่เหลือควรจะได้เพลิดเพลินกับการแสดงที่ดี!”
จิตวิญญาณของหลิ่วมู่ไป๋ปั่นป่วน ในที่สุดเขาก็มีโอกาสได้แสดง อย่างไรก็ตาม จู่ๆ เขาก็รู้สึกประหม่าเมื่อจ้องมองไปที่ซุนม่อ
การแสดงของซุนม่อนั้นน่าทึ่งเกินไป
โชคดีที่พวกเขาไม่ได้แข่งขันกันโดยใช้ยันต์วิญญาณหรือพฤกษศาสตร์!
จู่ๆ หลิ่วมู่ไป๋ก็ดีใจเล็กน้อยราวกับว่าเขาสามารถหลบหนีจากภัยพิบัติได้
ห้องโถงหลินเจียงที่มีเสียงดัง แต่เดิมก็เงียบลง แขกจ้องมองไปรอบๆ ที่มหาคุรุและลืมเรื่องก่อนหน้านี้อย่างรวดเร็ว
คนส่วนใหญ่ชอบละคร ทุกๆ ปีการแข่งขันระหว่างมหาคุรุที่เพิ่งขึ้นสู่ตำแหน่งใหม่ในงานเลี้ยงหางกวาง ถือได้ว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจและสำคัญ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากซุนม่อชนะการประลองวาดภาพโดยตรงและยังดุมหาคุรุระดับ 3 ดาว ทุกคนเกือบลืมไปแล้วเกี่ยวกับการแข่งขันระหว่างมหาคุรุคนใหม่ยังมีอยู่
“แต่เดิมข้าคิดว่าหนึ่งในวงแหวนคู่แห่งจินหลิงจะเป็นดาวเด่นของรายการ ข้าไม่ได้คาดหวังว่าซุนม่อ จะปรากฏตัวขึ้นและคว้าตำแหน่งสูงสุดไปครอง”
เจ้าเมืองฟางส่ายหัว หลังจากนั้นเขาลุกขึ้นยืนและเริ่มแนะนำมหาคุรุระดับ 1 ดาวที่เพิ่งได้รับการเลื่อนชั้นจากการสอบในปีนี้
“ฟางอู๋จี๋และหลิ่วมู่ไป๋ สองคนนี้น่าจะคุ้นชื่อกันดี พวกเขาเลือกสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาวในปีนี้เพียงเพราะต้องการท้าทายตัวเองเพื่อให้ได้ 3 ดาวในปีเดียว”
เจ้าเมืองฟางยกย่อง
ในฐานะวงแหวนคู่ของจินหลิง แม้ว่าเจ้าเมืองฟางจะไม่ได้แนะนำทั้งสองคน แต่ทุกคนก็เคยเห็นลูกศิษย์ส่วนตัวของพวกเขาต้วนเฉียว และหานจื่อเซิงมาก่อน
หลิ่วมู่ไป๋ในวันนี้ดูสง่างามเช่นเคย แต่ฟางอู๋จี๋ต่างออกไป ประการแรกเขามีคางที่กว้างและดูอัปลักษณ์ นอกจากนี้ ก่อนหน้านี้เขาเมามากและดูเหมือนจะลืมมารยาทของเขา
“อู๋จี๋ ทักทายทุกคน!”
เฉาเสียนกระตุ้น น่าเสียดายที่หลังจากที่ฟางอู๋จี๋ตกหลุมรัก เขาก็หมดกำลังใจ เขาฟุบลงกับโต๊ะและไม่ขยับเขยื้อน
"เฮ้อ ข้าไม่ได้คาดหวังว่าอารมณ์ของอู๋จี๋จะลึกซึ้งขนาดนี้"
เฉาเสียนไม่มีวิธีแก้ปัญหาให้ฟางอู๋จี๋ บางจุดจากอารมณ์ ฟางอู๋จี๋หลงใหลลึกซึ้งเกินไป
“นี่คือมหาคุรุกู้, กู้ซิ่วสวินจากสถาบันจงโจว จางเหยียนจงเป็นลูกศิษย์ส่วนตัวของนางอยู่ข้างๆนาง และเป็นหัวหน้านักเรียนของกลุ่มมือใหม่ในการแข่งขันโรงเรียนรวมชั้นสี่เมื่อปีที่แล้ว เขามีการแสดงที่น่าทึ่งมาก”
ฟางหลุนแนะนำ
หลังจากได้ยินคำนี้ ริมฝีปากของเฉาเสียนกระตุก เห็นได้ชัดว่ากู้ซิ่วสวินเป็นต้นกล้าที่ดีที่โรงเรียนของพวกเขาเลี้ยงไว้ แต่ท้ายที่สุดอันซินฮุ่ยก็ได้รับประโยชน์
แขกคุยกัน ผู้ชายบางคนถือโอกาสชื่นชมใบหน้าและรูปร่างของนางอย่างเพลิดเพลิน
“อาจารย์กู้และศิษย์ของนางกำลังโดดเด่นทั้งคู่ และอีกสองเดือนข้างหน้านางก็จะเข้าร่วมการสอบมหาคุรุระดับ 2 ดาว ข้ารู้สึกว่านางน่าจะผ่านและได้รับการจัดอันดับหญิงงามล่มเมือง”
ฟางหลุนยกย่อง
“ท่านเจ้าเมืองฟางยกย่องข้ามากเกินไป!”
กู้ซิ่วสวินตอบอย่างนอบน้อม
มหาคุรุที่เพิ่งขึ้นใหม่ที่เหลือเป็นเหมือนปลาเค็มไม่มีใครให้ความสนใจกับพวกเขา
“ทำไมไม่แนะนำอาจารย์”
ลู่จื่อรั่วไม่มีความสุข
“ได้โปรด อาจารย์ของเราเป็นคนสุดท้าย!”
หลี่จื่อฉีหัวเราะ
“เจ้าไม่รู้หรือว่าคนที่น่าประทับใจที่สุดมักจะปรากฏตัวเป็นคนสุดท้าย”
“และคนสุดท้ายไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้รั้งอันดับต้นๆ ของเราในการสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาว ไม่นานมานี้ทุกคนต้องเคยได้ยินชื่อของเขา แม้จะเป็นครูใหม่ แต่เขาก็ยังนำกลุ่มมือใหม่ของสถาบันจงโจวจนได้รับที่หนึ่งในการประลองโรงเรียนรวม หลังจากนั้น เขาก็บดขยี้ผู้สอบของแม้แต่เก้าสถาบันยิ่งใหญ่ในระหว่างการสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาวเพื่อให้ได้ที่หนึ่ง แท้จริงแล้ว รัศมีของเขาหาที่เปรียบไม่ได้”
สายตาของแขกทุกคนจับจ้องไปที่ซุนม่อ อดไม่ได้ที่จะพูดว่ารูปลักษณ์ภายนอกของเขาดีมาก เขามีหลังตรงและจ้องมองลึก หล่อเหลามากและมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนเหมือนดวงอาทิตย์ เขาทำให้ ผู้คนจะรู้สึกประทับใจในตัวเขา
“พวกท่านไม่ต้องการชายหนุ่มที่โดดเด่นเช่นนี้เป็นลูกเขยของท่านด้วยหรือ น่าเสียดาย มันสายเกินไป เขาได้หมั้นหมายแต่งงานกับอาจารย์ใหญ่อันแล้ว”
ผู้ว่าการฟางมีสีหน้าเสียใจ
เมื่อเจิ้งชิงฟางเห็นภาพนี้ เขาก็เข้าใจว่าฟางหลุนกำลังพูดแบบนี้เพื่อให้ซุนม่อดูดี ซึ่งแสดงให้เห็นว่าพรสวรรค์ของซุนม่อทำให้เขาเชื่อมั่นแล้ว
“โดยธรรมชาติแล้ว ความสำเร็จอันรุ่งโรจน์ของซุนม่อไม่ได้มีแค่นี้ เมื่อเขาเข้าร่วมโรงเรียนครั้งแรก เขาได้ก่อตั้งวิชาใหม่ชื่อยุทธเวชกรรม ชั้นเรียนของเขามีนักเรียนเต็มเสมอ และนักเรียนจะไม่พบที่นั่งเลยเว้นแต่พวกเขาจะไปต่อแถวจองล่วงหน้าสองชั่วโมง!”
เจ้าเมืองฟางได้ตรวจสอบข้อมูลของซุนม่อแล้ว
เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของพวกเขาแสดงอาการตกใจ ต้องรู้ว่าจำนวนนักเรียนที่เข้าเรียนในชั้นเรียนของครูเป็นมาตรฐานที่ดีที่สุดในการวัดความสามารถของครูที่ยอดเยี่ยม
“ฮ่าฮ่า ในสถาบันจงโจวอาจารย์ซุนยังมีฉายาที่โด่งดังว่า 'หัตถ์เทวะ' หากทุกคนได้สัมผัส พวกเจ้าทุกคนจะต้องยอมรับว่ามันน่าตกใจอย่างแน่นอน”
เจิ้งชิงฟางแนะนำตัว
“หัตถ์เทวะ จำเป็นต้องโอ้อวดขนาดนั้นเลยหรือ?”
ทุกคนตกใจมาก ต้องรู้ว่าตำแหน่งนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะได้มาเพียงเพราะต้องการ
“ตามธรรมเนียม มหาคุรุที่เพิ่งขึ้นมาใหม่จะมีโอกาสแสดงทักษะของพวกเขา อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเป็น ซุนม่อ, หลิ่วมู่ไป๋ หรือ ฟางอู๋จี๋ พวกเขาไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ตัวเองอยู่แล้ว!”
เจ้าเมืองฟางหัวเราะ
“ดังนั้น ทำไมเราไม่ให้โอกาสนี้กับนักเรียนของพวกเขาล่ะ?”
เจ้าเมืองฟางเป็นนักพูดที่ดี พูดตามตรง ครูผู้เก่งกาจคือการแสดงประเภทหนึ่ง แต่ในระดับของซุนม่อและคนอื่นๆ ไม่มีความจำเป็นสำหรับพวกเขาที่จะทำเช่นนั้น 'ไม่มีชื่อเสียง ไม่มีแขกคนใดสนใจที่จะดูพวกเขาเช่นกัน
จางเหยียนจงและนักเรียนส่วนตัวคนอื่นๆ รู้สึกถึงจิตวิญญาณของพวกเขาในทันที แม้แต่ต้วนเฉียวและหานจื่อเซิงก็ไม่มีข้อยกเว้น จะไม่มีใครรู้สึกว่าพวกเขามีโอกาสมากเกินไปที่จะมีชื่อเสียง
“ถ้าอย่างนั้นใครอยากแสดงฝีมือเป็นคนแรก”
เจ้าเมืองฟางถามด้วยเสียงอารมณ์ดี
เมื่อเสียงของเขาเบาลง หยิงไป่อู่ก็ก้าวออกไป นางจ้องมองที่หลี่ซือหลิน
“นักเรียนคนนี้ โปรดชี้แนะข้า!”
โอว
ความโกลาหลปรากฏขึ้น นักเรียนของซุนม่อนั้นดุร้ายมาก
“เจ้าสงสัยอาจารย์ของข้าหลายครั้ง ในฐานะนักเรียนของเขา ข้าไม่มีความสามารถพอที่จะแบ่งปันความกังวลของอาจารย์ ดังนั้น ข้าทำได้แค่สู้เท่านั้น!”
หยิงไป่อู่มองไปที่หลี่ซือหลิน
“โปรดชี้แนะข้า!”
“เจ้าคิดดีแล้วหรือ? ข้าอยู่ที่ขอบเขตขัดเกลาวิญญาณ!”
หลี่ซือหลินจ้องไปที่หยิงไป่อู่ ด้วยใบหน้าที่เย้ยหยัน
"ดีมาก ถ้าเจ้าอยู่ในขอบเขตปรับสภาพกายมันก็เสียเวลาเปล่า!"
หยิงไป่อู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
การแสดงออกของนางทำให้หลี่ซือหลินโกรธอย่างมาก (เจ้าหมายความว่าอย่างไร? เจ้าหมายความว่าถ้าข้าอยู่ในขอบเขตการปรับสภาพกาย
(ในเมื่อเจ้ากำลังเหาเรื่องตาย ข้าจะให้ความปรารถนาของสำเร็จ!)
เมื่อจำได้ว่าเขาถูกบังคับให้คุกเข่าภายใต้ผลกระทบของรัศมีคำลึกซึ้งของซุนม่อ อย่างไรหลี่ซือหลินจึงตัดสินใจฆ่าหยิงไป่อู่ที่นี่ ดังนั้นเขาจึงแสดงท่าทางอึดอัดใจ
“ดาบและกระบี่ไร้ดวงตา หากเจ้าบาดเจ็บ…”
“เอาเป็นว่าสู้แบบเอาเป็นเอาตายก็แล้วกัน คนแพ้ ไม่ควรมีความแค้น!”
หยิงไป่อู่ไม่รอให้หลี่ซือหลินพูดจบและตอบโดยตรง
“ไป่อู่ อย่าพูดไร้สาระ!”
ซุนม่อขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าหลี่ซือหลินพยายามยั่วยุหยิงไป่อู่ทำให้นางริเริ่มเสนอการต่อสู้แบบเอาเป็นเอาตาย!
“อาจารย์ ข้าไม่แพ้!”
หยิงไป่อู่หันศีรษะของนางและพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด
“ถ้าข้าแพ้ ก็หมายความว่าข้าไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกศิษย์ส่วนตัวของท่าน!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ แขกต่างก็ตกตะลึง สำหรับมหาคุรุ พวกเขาแสดงท่าทางอิจฉา เด็กสาวคนนี้บูชาซุนม่อมาก เพื่อปกป้องเกียรติของเขา แท้จริงแล้วนางต้องการการต่อสู้แบบเอาเป็นเอาตาย
(ข้าต้องการนักเรียนคนนี้ด้วย!)
“อาจารย์ซุน ความกตัญญูของลูกศิษย์เจ้าทำให้ข้าชื่นชมเจ้าจริงๆ”
หลี่จื่อซิ่งพูด
"ซือหลินในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็เอาเลย ให้คำแนะนำนางเล็กน้อย จำไว้ว่า อย่าทำร้ายนาง!"
“ขอรับ ท่านพ่อ!”
หลี่ซือหลินถือด้ามกระบี่ด้วยมือเดียว เขาก้าวออกไป และเผชิญหน้ากับ หยิงไป่อู่โดยตรง
“ทหาร! ไปเอาอาวุธของนักเรียนหญิงคนนี้มา!”
เจ้าเมืองฟางสั่ง
จากจุดนี้เพียงอย่างเดียว ใครๆ ก็สามารถเห็นช่องว่างระหว่างสถานะของพวกเขา เมื่อซุนม่อและคนอื่นๆ เข้าไปในหอหลินเจียงอาวุธของพวกเขาจะต้องถูกทิ้งไว้ข้างนอก อย่างไรก็ตาม ไม่มีความจำเป็นที่หลี่ซือหลินจะทำเช่นนั้น
เพราะเขาเป็นเจ้าชายน้อย
นี่คือความแตกต่างในการปฏิบัติ
“เสี่ยวม่อม่อ นางสามารถเอาชนะได้จริงหรือ?”
อันซินฮุ่ยขมวดคิ้วและถามด้วยเสียงเบา ด้วยการมองเพียงครั้งเดียว ทุกคนสามารถบอกได้ว่าหยิงไป่อู่ อายุน้อยกว่าหลี่ซือหลินไม่กี่ปี หากพวกเขาต่อสู้กัน นางจะต้องเสียเปรียบอย่างแน่นอน
หลี่ซือหลินเองก็มีเล่ห์เหลี่ยมมากเช่นกัน เขาเข้าใจจุดนี้และกังวลว่าคนอื่นอาจหยุดการต่อสู้ ดังนั้นเขาจึงรีบพูดออกมา
“หลี่ซือหลิน ขอบเขตขัดเกลาวิญญาณ โปรดชี้แนะ!”
