บทที่ 514 เจ้าคิดว่าตำแหน่งครูของข้าในฐานะปรมาจารย์พฤกษศาสตร์เป็นของปลอมหรือไม่?
บทที่ 514 เจ้าคิดว่าตำแหน่งครูของข้าในฐานะปรมาจารย์พฤกษศาสตร์เป็นของปลอมหรือไม่?
“มีกลิ่นตัวข้าเหรอ?”
เฉาเสียนมีสีหน้าตกตะลึง เขาดมกลิ่นโดยไม่รู้ตัวแต่ไม่ได้กลิ่นอะไร อย่างไรก็ตาม มันเป็นความจริงที่มีกลิ่นเหม็นเปรี้ยวเล็กน้อยจากเสื้อผ้าของเขา เขายุ่งอยู่กับการฝึกเล่นแร่แปรธาตุในช่วงสองสามวันมานี้และไม่มีเวลา เพื่อซักและเปลี่ยน
"ได้กลิ่นมั้ย"
เฉาเสียนมองไปที่เยี่ยหรงป๋อที่อยู่ข้างๆเขา
เยี่ยหรงป๋อส่ายหัว มีกลิ่นเหม็นเปรี้ยวเล็กน้อย แต่เป็นเรื่องปกติที่นักเล่นแร่แปรธาตุจะอยู่ในสภาพนี้ นับประสาอะไรกับอาบน้ำ ถ้าพวกเขาใช้เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ นั่นอาจทำให้เกิดความล้มเหลวในกระบวนการผสม
“นี่เป็นของจริงหรือของปลอม ซุนม่อได้กลิ่นหอมของดอกไม้จากอาจารย์ใหญ่เฉา นี่มันไม่เกินจริงไปหน่อยเหรอ?”
“ข้ารู้สึกว่าคำพูดขององค์ชายหลี่มีเหตุผล”
"ถ้าเป็นเรื่องจริง ซุนม่อคงจะประทับใจมาก!"
ทุกคนพูดคุยกัน งานเลี้ยงหางกวางในปีนี้มีการแสดงที่ดีมากมาย!
“องค์ชายหลี่ การสงสัยบุคลิกของผู้อื่นอย่างไม่ตั้งใจมีแต่จะทำให้ภาพลักษณ์ของท่านเสียหาย!”
ซุนม่อเยาะเย้ย
"ฮึ่ม!"
หลี่จื่อซิ่งมองไปที่เฉาเสียนรอให้เขาเป็นพยาน
เฉาเสียนมีสีหน้าเคอะเขิน แม้ว่าหลี่จื่อซิ่งจะเป็นผู้สนับสนุนทางการเงินของเขาก็ตาม
“อาจารย์ใหญ่เฉาดอกไม้บันทึกภาพของท่านเริ่มร่วงโรยแล้วหรือมีสัญญาณของการเหี่ยวเฉาไหม?”
ซุนม่อถาม
“ซุนม่อ เจ้ายังยืนกรานว่าไม่ได้ส่งคนไปสอดแนมอาจารย์ใหญ่เฉา?”
หลี่จื่อซิ่งตำหนิ
“ท่านเสร็จสิ้นจากการขัดจังหวะของท่านหรือยัง หรือท่านต้องการที่จะลิ้มรสความรู้สึกของคำลึกซึ้งหรือไม่”
ซุนม่อขมวดคิ้วและคำราม
"เอ๊ะ!"
หลี่จื่อซิ่งตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว ไม่มีทางเลยที่เขาอยากจะคุกเข่าลงกับพื้น
ซุนม่อเมินเฉยต่อองค์ชายงี่เง่าและพูดต่อว่า
“ดอกไม้นั่นเหี่ยวเฉาเมื่อสามเดือนก่อนใช่ไหม?”
เฉาเสียนประสานมือและพูดอย่างจริงใจ
“อาจารย์ซุน โปรดชี้แนะข้าด้วย!”
“มันอาบแดดนานเกินไป”
ซุนม่อยักไหล่
“หา? ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”
แขกรู้สึกว่าคำตอบนี้ง่ายเกินไป!
อย่างไรก็ตาม เฉาเสียนไม่กล้าที่จะประมาทเพราะคำตอบที่ง่ายกว่าก็คือความรู้เบื้องหลังก็จะยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นเท่านั้น ปล่อยให้ดอกไม้ได้รับแสงแดด?
ใครบ้างจะไม่ทำแต่จะรับแสงแดดได้แค่ไหนนั่นก็เป็นอีกคำถามหนึ่ง
“อาจารย์ซุน เจ้าช่วยอธิบายโดยละเอียดได้ไหม?”
“ดอกไม้ชนิดนี้มีค่ามาก ดังนั้นมีโอกาส 80 ถึง 90% ที่ท่านจะวางไว้ในห้องลับ จริงไหม?”
ซุนม่ออนุมาน
เฉาเสียนพยักหน้า เขายังกังวลว่าดอกไม้บันทึกภาพของเขาอาจถูกขโมย
“อย่างไรก็ตามการเลี้ยงดูดอกไม้ก็หมายความว่าท่านต้องปล่อยให้มันได้รับแสงแดด ดังนั้น ท่านต้องนำมันออกมาตามเวลาปกติ ปัญหาอยู่ตรงนี้
“การที่ดอกไม้บันทึกภาพจะเติบโตได้ดีนั้นต้องการปริมาณแสงแดดทุกๆ วัน หากระยะเวลานานหรือสั้นเกินไปก็จะไม่ได้ผล”
"นั่นคือเหตุผล!"
เฉาเสียนรู้แจ้งทันที
“อาจารย์ใหญ่เฉา อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของเขา!”
ในที่สุดหนีจิ้งถิงก็สงบลง เมื่อเขาเห็นซุนม่อควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดและเริ่มแสดงความสามารถของเขา เขาไม่สามารถนั่งนิ่งๆ ได้
ถ้าวันนี้ซุนม่อพูดจนมีชื่อเสียง เขาจะกลายเป็นหินหยั่งเท้าของซุนม่อ ดังนั้นเขาจึงต้องตอบโต้
“อาจารย์หนี ทำไมท่านพูดเช่นนั้น?”
หลี่จื่อซิ่งรีบช่วยเขาพูด
“เหตุผลแบบนี้ ข้าจะคิดดูด้วย ไม่ว่าใครจะได้รับดอกไม้ที่มีค่าเช่นนี้ จะต้องวางไว้ในห้องลับ ซุนม่อถามเกี่ยวกับใบไม้ที่ร่วงหล่นและเหี่ยวเฉา และหลังจากได้รับคำตอบยืนยันจากอาจารย์ใหญ่เฉา เขาเริ่มตอบ ถ้าท่านคิดให้ดี เรื่องอย่างเช่นการอาบแดดจะไม่ให้ผลในทันทีงั้นเหรอ ดังนั้น ต่อให้เขาพูดผิดก็ไม่มีใครรู้!”
หนีจิ้งถิงวิเคราะห์
แขกขมวดคิ้วและเริ่มครุ่นคิดถึงคำพูดของเขา (ฟังดูมีเหตุผลทีเดียวหลังจากพูดเรื่องนี้)
“ดังนั้น ข้าว่าซุนม่อเจ้าเล่ห์มาก ถ้าอาจารย์ใหญ่เฉาตอบว่าดอกไม้บันทึกภาพของเขาไม่แสดงอาการเหี่ยวเฉา เขาก็สามารถหาเหตุผลอื่นเพื่อเชื่อมโยงกลับไปยังจุดก่อนหน้านี้ที่เขาอาบแดดได้”
หนีจิ้งถิงกล่าวต่อ
อันซินฮุ่ยและกู้ซิ่วสวินสบสายตากัน หนีจิ้งถิงเป็นไปตามที่คาดไว้สำหรับมหาคุรุระดับ 3 ดาว ความคิดของเขานั้นพิถีพิถัน เป็นการยากที่จะจัดการกับเขา!
“ท่านกำลังรบกวนอาจารย์ของข้าโดยพื้นฐานแล้ว!”
หยิงไป่อู่โกรธมาก
"ไป่อู่ อย่าโกรธเลย ให้ข้าใช้ความรู้เพื่อเอาชนะเขาเถอะ!"
ซุนม่อมองไปที่หนีจิ้งถิง
“พวกเจ้าไม่สามารถดมกลิ่นได้และพวกเจ้าก็มองไม่เห็นผลกระทบของแสงแดด ในกรณีนี้ ให้ข้าพูดอะไรบางอย่างที่พวกเจ้าจะได้เห็นตามได้!”
ทุกคนตกตะลึงไม่คาดคิดว่าซุนม่อจะตอบกลับมาจริงๆ พวกเขาเริ่มฟังอย่างตั้งใจ
“อาจารย์ใหญ่เฉา ตั้งแต่ท่านได้รับดอกไม้บันทึกภาพมา ท่านรู้สึกไหมว่าจำนวนแมลงที่กัดท่านเพิ่มขึ้นหลายเท่าในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา ในช่วงฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วงของทุกปี
ซุนม่อสำรวจเฉาเสียน
“ทุกคน ดูสิ อาจารย์ใหญ่เฉามียุงอยู่รอบตัวเขาตอนนี้!”
แขกทุกคนหันไปมองที่เฉาเสียน แท้จริงแล้ว มียุงอยู่รอบตัวเขาและดูเหมือนว่าพวกมันจะกัดเขา
สำหรับคนธรรมดาพวกเขาเพียงแค่โบกมือและตบเบาๆ ยุงก็จะบินหนีไป อย่างไรก็ตาม การเคลื่อนไหวนี้ไร้ประโยชน์สำหรับเฉาเสียน
“ซุนม่อ การดึงดูดแมลงเกิดจากสภาพร่างกายโดยกำเนิดของคนๆ หนึ่ง!”
หนีจิ้งถิงโต้เถียงอีกครั้ง
ครั้งนี้ซุนม่อไม่ต้องพูดอะไรเพราะเฉาเสียนพูดออกมา
“อาจารย์หนีพอได้แล้ว ไม่ต้องเถียงกันอีกต่อไป ข้ารับรองได้ว่าคำพูดของอาจารย์ซุนถูกต้องทุกคำ ท่านบรรลุถึงวิชาพฤกษศาสตร์สูงส่งมาก!”
ไม่ว่ายังไง เฉาเสียนก็เป็นมหาคุรุระดับ 5 ดาว เขาเป็นคนที่ต้องการหน้าตา
หนีจิ้งถิงตัวแข็ง รู้สึกโกรธและอับอาย แม้แต่นิ้วของเขาก็เริ่มสั่น
“อาจารย์ซุน ข้าจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไร?”
เฉาเสียนโค้งคำนับเล็กน้อยแสดงความจริงใจของเขา เขากังวลใจกับปัญหานี้อย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แม้กระทั่งเกือบจะป่วยทางจิตเล็กน้อย
ด้วยสถานะของเขา เขามักจะไปหาเภสัชกรที่มีชื่อเสียงเหล่านั้นและได้รับยาขับไล่แมลง อย่างไรก็ตาม มันไม่มีประโยชน์ แมลงเหล่านั้นติดตามเขาตลอดเวลา และทุกฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วงเป็นช่วงที่เฉาเสียนต้องทรมาน
"เหตุเกิดที่ไหนก็ควรจะจบตรงนั้น เอาเหง้าส่วนหนึ่งของดอกหลิวอิ๋งมาแช่ในน้ำเย็นแล้วนำมาถูให้ทั่วร่างกายวันละ 3 ครั้ง ทำอย่างนี้ทั้งเดือน สถานการณ์จะดีขึ้น แต่ถ้าท่านต้องการได้รับการปฏิบัติอย่างเต็มที่ท่านทำได้เพียงเลือกอยู่ห่างจากดอกไม้นั้น”
ซุนม่อให้ทางออก
คราวนี้ไม่มีใครสงสัยในฝีมือพฤกษศาสตร์ของซุนม่ออีกแล้ว เพราะไม่ว่าวิธีนี้จะแก้ปัญหาได้หรือไม่ เฉาเสียนก็จะรู้ทันทีที่เขาได้ลอง
ไม่ว่าซุนม่อจะกล้าหาญเพียงใด ก็ไม่มีทางที่เขาจะกล้าหลอกลวงมหาคุรุระดับ 5 ดาว
“ขอบคุณมาก อาจารย์ซุน!”
เฉาเสียนขอบคุณซุนม่อ
ปะ!ปะ!ปะ!
ขณะที่เยี่ยหรงป๋อปรบมือ แขกที่ยังคงงุนงงในที่สุดก็รู้สึกตัวและเริ่มปรบมือ พร้อมกันนั้น พวกเขาสนใจซุนม่อด้วยความอยากรู้อยากเห็น
อย่างที่คาดไว้สำหรับมือวางอันดับสูงสุดที่ประสบความสำเร็จในระดับทำลายสถิติในการสอบ จริงๆ แล้วเขามีความสำเร็จสูงในด้านพฤกษศาสตร์
ติง!
“ขอแสดงความยินดี เจ้าได้รับ 1,520 คะแนนประทับใจ”
หลังจากได้ยินการแจ้งเตือนของระบบ ซุนม่อมองไปที่หลี่จื่อซิ่ง จากนั้นเขาก็หันไปหาหนีจิ้งถิง ริมฝีปากของเขาโค้งงอ (อยากจะสู้กับข้าไหม พ่อคนนี้จะบดขยี้เจ้าสองคนในวันนี้จนเจ้าเริ่มสงสัยในชีวิต!)
หนีจิ้งถิงรู้สึกได้ถึงความมุ่งร้ายในสายตาของซุนม่อ ก่อนที่เขาจะคิดวิธีแก้ปัญหา ซุนม่อก็พูดขึ้น
“ท่านเจ้าเมืองฟาง ดอกสงบเป็นของดี แต่จะไม่มีประโยชน์ต่อร่างกายของท่าน ถ้าท่านตั้งไว้ในห้องนอนของท่านมากเกินไป!”
ซุนม่อกล่าว
“หา? เจ้ารู้เรื่องนี้ได้ยังไง?”
ผู้ว่าการฟางก้มหัวลงและสูดกลิ่นรักแร้
“เจ้าได้กลิ่นเหรอ?”
“ไม่ ข้าเห็น!”
ซุนม่อหัวเราะ
“ลูกตาของท่านขาวเกินไป ไม่มีร่องรอยของเลือดเลย สำหรับเจ้าหน้าที่ระดับสูงเช่นท่านที่ยุ่งกับงาน มันช่างเหลือเชื่อเกินไป นอกจากนี้ นิ้วของท่านแทบไม่ได้เคลื่อนไหว และร่างกายของท่านก็ดูแข็งทื่อ ผิวของท่านยังซีดเล็กน้อย จากลักษณะนี้ ข้าอนุมานได้ว่าท่านต้องสัมผัสกับดอกแห่งความสงบจำนวนมากมาเป็นระยะเวลานาน!”
ทุกคนกระซิบบอกกัน
“รุนแรงมากไหม?”
เจ้าเมืองฟางกระวนกระวายใจ
“หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป บุคลิกของท่านจะกลายเป็นคนไร้แรงบันดาลใจ นิ่งเฉย ไม่สนใจสิ่งใด พูดตรงๆ ท่านไม่มีทางตื่นเต้นได้เลย!”
ซุนม่อค้นพบว่าหากเป็นโรคจากสมุนไพร เขาสามารถมองทะลุผ่านได้โดยตรง ตอนนี้เขาถือว่าเป็นหมอครึ่งหนึ่งได้ไหม?
ฟางหลุนตกใจ ในอดีตทุกๆ สองถึงสามเดือนเขาจะรู้สึกว่าจำเป็นต้องนอนกับนางบำเรอ แต่เมื่อเร็วๆ นี้เขาไม่สนใจเลย
แม้แต่ตอนที่เผชิญหน้ากับราชินีดอกไม้ระดับสูงของจินหลิง เขาก็ไม่รู้สึกอะไรเลย ด้วยเหตุนี้ เขาจึงฝืนตัวเองให้กินยาปลุกกำหนัดมากมาย
“แต่อาจารย์ซุน…ถ้าข้าไม่ใช้ดอกไม้สงบ ข้าจะนอนไม่หลับทุกคืน!”
ฟางหลุนมีสีหน้าขมขื่น สำหรับคนที่อยู่ในตำแหน่งของเขา มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาจำเป็นต้องกังวล
“ข้าไม่มีทางออก ท่านควรขอความช่วยเหลือจากหมอชื่อดังเหล่านั้น!”
ซุนม่อยักไหล่
แม้ว่าซุนม่อจะไม่มีทางออก แต่ทุกคนก็ยังตกตะลึง
“ขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำ ข้าจะไปเยี่ยมเจ้าในภายหลังและเตรียมของขวัญราคาแพงให้เจ้า!”
ฟางหลุนรู้สึกว่าความจริงใจก่อนหน้านี้ไม่เพียงพอ นอกจากนี้ไม่ค่อยเหมาะนักที่เขาจะปรึกษาปัญหาส่วนตัวบางอย่างในที่สาธารณะ
ติง!
คะแนนความประทับใจจากฟางหลุน +200 ความเป็นมิตร (700/1,000)
“อาจารย์หนี, องค์ชายหลี่! พวกท่านต้องการถามคำถามต่อหรือไม่?”
ซุนม่อถาม
หนีจิ้งถิงมีลักษณะอายบนใบหน้าของเขา
ดอกกระดูกศิลาเหมือนค้อนในความเป็นจริง กระแทกเข้าที่หน้าอกของเขา ซุนม่อ พิสูจน์แล้วว่าคำตอบของเขาถูกต้อง ฉากนี้ทำให้อันซินฮุ่ยตกใจมาก (เขาเป็นนักพฤกษศาสตร์ระดับปรมาจารย์จริงๆ เหรอ?)
"น่าสะพรึงกลัว!"
คำพูดของกู้ซิ่วสวินกระชับและครอบคลุม
“ในเมื่อเป็นกรณีนี้ ท่านสองคนควรขอโทษข้าไม่ใช่หรือ?”
ซุนม่อถามด้วยรอยยิ้ม
สีหน้าของแขกเปลี่ยนไปอย่างแปลกประหลาดไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าสถานการณ์จะพลิกผันในตอนนี้
“เอ๋ มหาคุรุระดับ 3 ดาวกับองค์ชายที่มีสถานะสูงส่งช่างมีใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เหลือเกิน หากพวกท่านไม่สามารถจะพ่ายแพ้ได้ ก็หยุดคุยโม้ต่อหน้าคนอื่นได้แล้ว!”
ซุนม่อตำหนิ
ริมฝีปากของหนีจิ้งถิงสั่น เขากัดฟันและไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการฆ่าซุนม่อ ด้วยหมัดเดียว วันนี้เขาสูญเสียใบหน้าไปอย่างสิ้นเชิง
หลี่จื่อซิ่งรู้สึกไม่ดีเช่นกัน ตั้งแต่เด็ก เขาไม่เคยถูกใครสั่งสอนขนาดนี้มาก่อน
“ฮึ่ม เจ้าคิดว่าตำแหน่งครูของข้าในฐานะปรมาจารย์นักพฤกษศาสตร์เป็นของปลอมหรือเปล่า?”
ลู่จื่อรั่วมีความสุขมาก อาจารย์ของนางชนะอีกรอบแล้ว
“ทัศนคติของอาจารย์หนีมีค่าแก่การเรียนรู้ เขาไม่กลัวอับอายและไม่กลัวที่จะถามคนอื่นเพื่อที่เขาจะได้เรียนรู้เพิ่มเติม เรื่องนี้เข้าใจได้!”
มหาคุรุอีกคนที่อยู่ข้างหลี่จื่อซิ่ง ต้องการเป็นผู้สร้างสันติ
“มหาคุรุคนนี้ ข้าใช้ชีวิตตามคำเหล่านี้เสมอ ถ้าเจ้าผิดก็จงยอมรับซะ แล้วลุกขึ้นยืนตรงภายใต้การเฆี่ยนตี เราทุกคนล้วนเป็นมหาคุรุ ควรเป็นแบบอย่าง ถ้าไม่อย่างนั้น เราจะมีคุณสมบัติอย่างไรที่จะเป็นครู แบบอย่างสำหรับนักเรียนของเรา?”
ซุนม่อพูดอย่างจริงจัง หลังจากนั้นแสงรัศมีสีทองก็ปะทุออกมา
เปิดใช้งานคำแนะนำล้ำค่า!
"..."
กู้ซิ่วสวินนวดหน้าผากของนาง (คุณชายประโยคทอง หยุดเสียทีได้ไหม?)
เนื่องจากรัศมีมหาคุรุนี้พบเห็นได้ทั่วไป ทุกคนจึงสงบ
“อาจารย์ซุน ข้าขอโทษ!”
แม้ว่าหนีจิ้งถิงจะเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาวและค่อนข้างมีภูมิคุ้มกันต่อผลของ คำแนะนำล้ำค่า แต่เขาก็ยังได้รับผลกระทบ นอกจากนี้ ความอับอายที่เขารู้สึกทำให้เขาขอโทษ
"อืม ก็ได้!"
ซุนม่อจงใจทำตัวเหมือนคนที่มีคุณธรรมสูงซึ่งไม่ใส่ใจความผิดที่กระทำโดยคนที่มีจรรยาบรรณต่ำ สิ่งนี้ทำให้หนีจิ้งถิงโกรธมากจนอยากจะตาย สำหรับหลี่จื่อซิ่ง เขาทำอะไรไม่ได้ชั่วคราว เพื่อหาทางเริ่มโต้กลับ
การแสดงของซุนม่อน่าตกใจเกินไป
สำหรับคำขอโทษ อย่าคิดเลย เขาจะไม่ขอโทษซุนโมตลอดชีวิตของเขา!
“องค์ชายหลี่!”
ซุนม่อร้องเรียก
หลี่จื่อซิ่งมองไปที่ซุนม่อรอส่วนหลังของประโยคของเขา ในท้ายที่สุด ซุนม่อ ก็ไม่ได้พูดอะไร ทำให้หลี่จื่อซิ่งรู้สึกงงงวย
ฮะฮะ!
เยี่ยหรงป๋ออดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ เพราะความหมายของ ซุนม่อนั้นชัดเจน (เจ้ามีอะไรอีกที่จะทำให้ข้าลำบากใจ?
ซุนม่อคนนี้หัวแข็งแน่นอน!
