ตอนที่ 25 พืชดัดแปลงพันธุกรรม

ดนัยเดินขึ้นไปในบ้านที่ฟาร์มของตนเองก่อนจะเปิดห้องนอนที่เป็นห้องใหญ่สุดของที่นี่เข้าไป ในนั้นมีโน้ตบุ๊คตั้งอยู่เครื่องหนึ่งบนเตียง

มันมีลักษณะเป็นสีดำแดงไม่มีโลโก้ของบริษัทใดๆทั้งสิ้น รูปร่างของมันคล้ายคลึงกับซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ในอนาคตอยู่หลายส่วน

“เจ้านี่งั้นเหรอ…มันคือซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ในศตวรรษที่ 23 หนิ”

[ไม่ใช่ค่ะ สิ่งนี้เป็นรุ่นของปี 2150 ค่ะ]

“แสดงว่าของรุ่นที่ฉันจากมาต้องอัพเกรดเป็นระดับ 4 หรือ 5 เลยน่ะสิ….ต้องทำอะไรบ้างงั้นหรอถึงจะเลื่อนระดับได้”

[ระบบไม่สามารถตอบได้ค่ะ]

“ก็คิดอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะนะ”

ดนัยกดเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ขึ้นมาก่อนจะเปิดเข้าหน้าจอของระบบปฏิบัติการที่ตรงกับยุคปัจจุบัน

สาเหตุที่ว่าทำไมถึงยังมีการใช้คอมพิวเตอร์เป็นแบบโลหะและจับต้องได้อยู่ก็เพราะว่าเจ้าตัวนี้คือคอมพิวเตอร์ควอนตัม

หลายคนอาจจะยังไม่รู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าคอมพิวเตอร์ควอนตัมนั้นมีขนาดที่ใหญ่มาก แต่ในอนาคตมันกลับเล็กลงจนเท่าชิปในปัจจุบันแล้ว

“คอมพิวเตอร์มันต้องเร็วแรงอย่างนี้สิ!! ถ้าแยกส่วนมันออกมาแล้วนำชิปไปประกอบเป็นเครื่องเซิร์ฟเวอร์น่าจะสามารถสร้างโลกเสมือนได้เลย”

ดนัยทดสอบประสิทธิภาพต่างๆของมันสักพักจนสุดท้ายก็กลับมานั่งเศร้าคอตกอยู่ที่เตียง

“เฮ้อออ…ถึงจะมีคอมที่โครตจะแรงแต่ในยุคนี้สิ่งที่มันทำได้ก็คงทำงานง่อยๆหรือเป็นที่สิงสถิตของ AI ทั้งสองตัวนั้น”

หลังจากนั้นดนัยก็หลับไปเพราะไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้มากนัก

…………….

10.30 น. วันศุกร์

“เครื่องดัดแปลงพันธุกรรมจะถูกส่งมาวันนี้ค่ะ”ซินหรานเอ่ยรายงานแก่ดนัยที่กำลังสร้างพายุเล่นอยู่บนฝ่ามือ

“จะมาถึงกี่โมงล่ะ?”

“น่าจะประมาณ 14.00 น. ค่ะเพราะถูกส่งมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

“บอกให้คนของเรายกไปที่ห้องทำงานของฉันเลยนะ”

“ได้ค่ะ”

จากนั้นซินหรานก็บอกผลประกอบการและสิ่งที่จะต้องทำในวันนี้ก่อนจะเดินออกไป

หลังจากที่เห็นซินหรานกลับออกไปแล้วดนัยก็ยกยิ้มขึ้นพร้อมถูฝ่ามือทั้งสองข้างก่อนจะท่องคาถาอะไรสักอย่างออกมา

“ฉันทำไปหลายอย่างเพื่อเสริมแต้มบุญของตัวเองเลยนะ ขอความสามารถดีๆล่ะ….ระบบสุ่มพรสวรรค์ได้”

[รับทราบค่ะ]

กงล้อแบบเดิมปรากฏขึ้น 3 อัน แต่ครั้งนี้แปลกไปจากเดิมเล็กน้อยเพราะมันมีสีม่วงต่างจากครั้งแรกที่เป็นสีฟ้า

“ดูท่าจะมีการแบ่งระดับกงล้อด้วยสินะ…จัดมาเลยขอแจ่มๆหน่อย”

ติ๊ง!!

[ท่านได้รับความสามารถในการใช้อนุภาคมานาระดับต่ำ]

ติ๊ง!!

[ท่านได้รับความรู้ด้านการเอาตัวรอดระดับสูง]

ติ๊ง!!

[ท่านได้รับความสามารถในการดูใจคนระดับสูง]

“ถือว่าใช้ได้!!! ได้พรสวรรค์ระดับ 2 มาหนึ่งอย่าง แม้จะเป็นระดับต่ำแต่ก็ดี….ส่วนอีกสองแย่างที่เหลือก็น่าจะพอใช้ได้แหละมั้ง..”

ความสามารถพวกนี้ดนัยเคยเห็นผ่านๆตามาบ้างแต่ก็ไม่ได้สนใจมันเพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่จะได้จากพวกนี้

“ความสามารถในการดูใจคงไม่ใช่พวกทำนายอะไรแบบนั้นหรอกนะ”

[ความสามารถในการดูใจระดับสูงได้ถูกผสานเข้ากับระบบ ปัจจุบันมาสเตอร์สามารถดูค่าความภักดีจากคนรอบตัวได้ค่ะ]

“ของโครตดี! ไม่นึกมาก่อนเลยว่ามันจะมีแบบนี้ด้วย…..หรือว่ามันจะมีอีกกัน?”ดนัยครุ่นคิดและกวาดตามองแผงสีฟ้าด้านหน้าที่มีคำว่า[ร้านค้าพรสวรรค์]ติดอยู่สักครู่ก่อนจะเอ่ยปากต่อ

“ระบบซื้อความสามารถในกาาพิชิตใจคนระดับสูง”

[ทำการหักแต้มจำนวน 100,000 คะแนนออกเพื่อซื้อความสามารถในการพิชิตใจคนระดับสูง]

[ท่านได้รับความสามารถในการพิชิตใจคนระดับสูง]

“……….”แต่ภาพที่ดนัยควรจะดีใจกลับไม่ปรากฏขึ้น

เพราะสิ่งที่ตนเพิ่งเสีย 100,000 คะแนนไปหรือกำไร 1 ล้านนั้นกลับเป็นเพียงเทคนิคการจีบสาวขั้นสูงและยังรวมไปถึงการจีบเพศเดียวกันด้วย

“ฉันไม่น่าโลภมากเกินไปเลย!”ดนัยคร่ำครวญออกมาเบาๆก่อนจะเลิกคิดถึงเลือกนี้และไปสนใจความสามารถในการควบคุมมานาระดับต่ำแทน

“โอ้! มีประโยชน์สุดๆไปเลยตอนนี้ฉันสามารถควบคุมอนุภาคมานาได้ดีขึ้นแล้ว”

พรึ่บ!

ดนับสามารถจุดไฟได้เร็วขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยและใช้ความคิดน้อยลงถือว่าเป็นสิ่งที่คุ้มค่ากับระดับต่ำ

ดนัยทดลองใช้เวทมนต์ใหม่ที่ได้มาจากความสามารถในการควบคุมมานาระดับต่ำดูเป็นเวลานาน เมื่อก่อนนั้นเขาสามารถใช้ได้เพียงปล่อย ดิน น้ำ ลม และ ไฟ เท่านั้น

แต่ตอนนี้สามารถทำอะไรแปลกๆได้อย่างเรียกน้ำแข็งหรือสายฟ้า

ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาขณะที่ดนัยกำลังปล่อยไฟฟ้าออกจากมือโดยที่มันไม่สามารถทำอะไรได้เลยแม้แต่น้อยเป็นเพียงสิ่งประดับเท่านั้น

“เข้ามาได้”

“ขออนุญาตค่ะ”เป็นซินหรานที่เข้ามา

“มีอะไรเหรอ”

“เครื่องดัดแปลงพันธุกรรม รหัส M-03 มาถึงแล้วค่ะ”

“ดีมากยกไปห้องของฉันรึยัง”

“ยกไปแล้วค่ะ แต่มันเป็นเพียงกล่องที่ใส่แท่งเหล็กจำนวนมากเอาไว้เท่านั้น”

“ถูกแล้วล่ะ ฉันสั่งให้แยกชิ้นส่วนมาเอง ไม่งั้นกว่าจะเอามาได้คงใช้เวลาอีกนาน”

ดนัยเดินออกจากห้องไปพร้อมกับซินหรานก่อนจะเปิดประตูเข้าไปยังห้องแห่งหนึ่งที่มีพื้นที่กว้างขวางและตรงกลางมีกล่องกระดาษวางอยู่จำนวน 4-5 กล่อง

“ฉันจะเริ่มประกอบมันแล้ว ช่วยนำของที่อยู่ในรายการดัดแปลงมาเตรียมไว้ให้ด้วยล่ะ”

“ได้ค่ะ”ซินหรานกล่าวก่อนจะเดินออกจากห้องไป

เมื่อได้อยู่คนเดียวดนัยก็เดินเข้าไปยังแท่งเหล็กรูปทรงต่างๆและเริ่มประกอบมันขึ้นมาโดยใช้เวลาทั้งหมด 3 ชั่วโมง

มันเป็นรูปร่างสี่เหลี่ยมและมีแท่นวงกลมขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 5 เมตร สูง 4 เมตรโดยข้างบนก็มีแท่นวงกลมวางอยู่ด้วย

ดนัยเดินออกไปจากห้องหลังจากประกอบเสร็จเพื่อไปเรียกซินหราน และให้เธอนำของที่เตรียมเอาไว้มาให้เขา

“เอาเมล็ดองุ่นมาวางไว้บนแท่นทีนะ”

“ได้ค่ะ”

เมล็ดองุ่นจำนวนหลายร้อยเม็ดถูกวางกองลงไปบนแท่งวงกลม

ความจริงแล้วการตัดต่อพันธุกรรมจะทำโดยนำนิวคลีโอไทด์ที่ต่อกันได้มารวมเข้าด้วยกันโดยใช้วิธีการอนุภาค

แต่วิธีของดนัยนั้นพิเศษและดีกว่า เพราะวิธีเดิมนั้นจะได้แค่ประโยชน์บางอย่างจากพันธุกรรมที่สามารถต่อกันได้เท่านั้น

ทว่าเครื่องที่ดนัยใช้มันคือการนำอนุภาคมานามาสร้างรหัสพันธุกรรมแบบใหม่ที่มีควาาสามารถได้ดั่งใจนึกแต่ก็ต้องไม่เกินความสามารถของพืช

วิ้งงง!!

อนุภาคมานาจำนวนมากได้มารวมกันได้เครื่องจนส่องแสงสีรุ้งออกมาเบาบางก่อนที่จะหายไป

ดนัยเดินเข้าไปหยิบเมล็ดองุุ่นขึ้นมาสำรวจเล็กน้อยก่อนจะนำไปเข้าอีกเครื่องหนึ่งเพื่อตรวจดูความสมบูรณ์ของ DNA

“สมบูรณ์แบบ มีระยะการออกผลแบบเต็มที่อยู่ที่ 2 ครั้งต่อปี โครโมโซมสำหรับสืบพันธุ์ก็ไม่มีไร้เมล็ดแน่นอน ลูกใหญ่รสหวานสีสวย แถมป้องกันแมลงได้อีก สมบูรณ์แบบมาก”

ดนัยเอ่ยออกมาทีละอย่างหลังจากส่องดูโดยใช้เครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ที่แบกมาในการช่วยประมวลผลและคาดการผลผลิต

“ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ เรามาเริ่มของจริงกันเถอะ”

“ได้ค่ะ”

ดนัยได้ให้ซินหรานใส่เมล็ดของแอปเปิล ส้ม สตรอว์เบอร์รี่ ผักสลัด แครอท ซึ่งอยู่ในแผนการปลูกลงไปทั้งหมดและเริ่มทำการตัดต่อพันธุกรรม

“โอ้! สมบูรณ์แบบทุกอย่าง ผลผลิตก็สามารถออกได้ไวกว่าปกติจนถึงขีดสุดของพืชพอดี”ดนัยมองดูพวกเมล็ดและต้นพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ในมือด้วยความรัก

ก่อนจะส่งมันออกไปข้างนอกโดยกำชับทุกคนเอาไว้ว่าให้ดูแลมันดีๆ อย่าให้มีตำหนิเด็ดขาดและก่อนจะลงดินต้องทำให้แน่ใจด้วยว่ามันสมบูรณ์ดีแล้ว

หลังจากเสร็จเรื่องของพืชไปแล้วดนัยก็มาต่อกับเรื่องของสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่าวัว แต่ครั้งนี้เขาต้องใช้วิธีการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อแบบใหม่เท่านั้นในการจะได้วัวที่มีลักษณะตรงตามต้องการของ

“ท่านควรนอนพักได้แล้วนะคะ ตอนนี้เป็นเวลา 03.27 น.แล้ว”

“ก็ได้…เธอก็นอนพักด้วยล่ะ”

“แน่นอนว่านั่นก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่ฉันต้องทำเช่นกัน”

“ไว้เจอกันตอนเช้านะ”

“ค่ะ”

จากนั้นทั้งสองก็แยกย้ายกันไปนอนโดยไม่ลืมที่จะเช็คอุปกรณ์ต่างๆในห้องให้เรียบร้อยด้วย เพราะดนัยไม่อยากตื่นขึ้นมาแล้วเจอตัวอะไรก็ไม่รู้อยู่ในห้องนี้