ตอนที่ 20 โชคชะตานำพา
ตอนที่ 20 โชคชะตานำพา
ประตูบ้านไผ่เขียวค่อย ๆ เปิดออก ฉับพลันเฉินชิงหยวนถูกดึงเข้าสู่ภายในด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล
“ลุงน้อย!”
หลินผิงเหยียนตะโกนสุดเสียงด้วยความกังวล
แต่หลังจากบ้านไผ่เขียวปิดประตูลงอีกครั้ง ค่ายกลลับแน่นหนาโดยรอบก็ถูกเปิดใช้งาน เช่นนี้หลินผิงเหยียนจึงไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ต่อให้ทุ่มเทกำลังทั้งหมดแล้วก็ตาม
“อย่าได้คิดส่งเสียงดังเด็ดขาด หากกล้ากล่าวอีกครึ่งคำ อย่าได้โทษว่าข้าหยาบคาย!”
เสียงตำหนิดังขึ้นในหูของพวกเขา
ทันใด ลมกระโชกกระแทกกับร่างของหลินผิงเหยียนจนกระเด็นไปไกลกว่าร้อยลี้
หลินผิงเหยียนหุบปากลงทันที เขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงด้วยซ้ำ
“เป็นหมอเถื่อน…” ด้วยพลังอำนาจรุนแรงนี้ทำให้หลินผิงเหยียนไม่คิดสงสัยอะไรอีก
อีกด้านหนึ่ง เป็นหานซานที่ยืนตัวแข็งทื่อด้วยสีหน้าว่างเปล่า เขาไม่คิดมาก่อนว่าตนจะได้พบเจอกับมหาอำนาจเช่นนี้… แม้ภายนอกจะเคร่งขรึม ทว่าภายในกลับร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ‘พี่เฉิน! นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าเตรียมไว้! ทั้งหมดเป็นของจริง!’
ประการแรกคือการถ่วงเวลา และล้มเหลวสักสองถึงสามครั้งเพื่อไม่ให้สิ่งที่เตรียมไว้ถูกสงสัยโดยง่าย
หานซานขอให้อาจารย์ของเขาแสร้งเป็นหมอเถื่อนในทางทิศตะวันตกของเมือง และหานซานต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อให้อาจารย์ของเขาร่วมมือด้วย
แต่ว่า… ก่อนอาจารย์ของเขาจะทันได้ปรากฏตัว เขากลับได้เผชิญหน้ากับมหาอำนาจที่แท้จริงเสียก่อน
จากการคาดเดาของหานซานก่อนหน้านี้ ผู้ที่อยู่ภายในบ้านไผ่เขียวตรงหน้าคือหมอเถื่อนที่ทุกกองกำลังพลิกแผ่นดินตามหา
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีผู้คนมากมายเข้าสู่เมือง ผู้คนหลายสิบที่หานซานพบก่อนหน้าล้วนแต่เป็นการเลือกแบบสุ่ม รวมถึงการเดินทางมาที่บ้านไผ่เขียวในคราวนี้ด้วยเช่นกัน หานซานไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะได้พบกับหมอเถื่อนโดยไม่ตั้งใจ
“ห้ามเปิดเผยเรื่องราวของข้าเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่?”
เสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้ง
“ผู้เยาว์ทราบแล้วขอรับ”
หลินผิงเหยียนเชื่อมั่นว่าผู้ที่อยู่ในบ้านไผ่เขียวเป็นหมอเถื่อน จึงโค้งคำนับแล้วกล่าวคำ “ท่านอาวุโส ได้โปรดรักษาลุงน้อยของข้าด้วย หากมีสิ่งใดต้องการเพิ่มเติมโปรดบอกกล่าวแก่ข้าโดยตรง”
“ออกไป!”
ทั้งหมดที่อยู่หน้าบ้านไผ่เขียวถูกขับไล่โดยตรง
เวลานี้หลินผิงเหยียนและหานซานออกไปจากที่นี่ด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน
หานซานยังคงไม่เชื่อว่าเขาจะบังเอิญได้พบเจอหมอเถื่อนภายในสถานที่เช่นนี้
“พี่หาน ท่านคงต้องใช้ความพยายามอย่างหนักแล้วในคราวนี้ หากในภายภาคหน้าท่านต้องการความช่วยเหลือจากสำนักเต๋าล้ำขจีในแดนธารดวงดาวขอเพียงให้บอกกล่าวกับพวกเราโดยตรง”
ในความเห็นของหลินผิงเหยียน หานซานคงจะต้องทุ่มเททรัพยากรจำนวนมากในคราวนี้ และเขายิ่งรู้สึกขอบคุณในความพยายามของเขา
“ไม่… ไม่เป็นไรแล้ว เจ้าไม่ต้องสุภาพต่อข้าเช่นนั้น”
หานซานเอ่ยปากด้วยความว่างเปล่า
“อย่างไรข้าก็ต้องแจ้งเรื่องนี้ให้อาวุโสของสำนักทราบเรื่องนี้ ดังนั้นข้าจึงไม่ควรพูดสิ่งใดต่อไป หากในอนาคตมีโอกาสขอให้เราได้ร่วมนั่งดื่มด้วยกัน”
หลังพูดจบ หลินผิงเหยียนทะยานไปในอากาศ เขาจากไปทันทีอย่างไม่รีรอ
ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป การกลับไปที่นั่นเพื่อรายงานสถานการณ์จะดีที่สุด หากมีอาวุโสเข้าช่วยเหลือเพื่อปกป้องจะดีที่สุด เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหมอเถื่อน และความแข็งแกร่งของหลินผิงเหยียนไม่ใช่สิ่งที่จะจัดการได้
หลังจากหลินผิงเหยียนจากไปแล้ว หานซานหันมองกลับไปทางบ้านไม้ไผ่ด้วยสีหน้าซับซ้อน ปากบ่นพึมพำว่า “พี่เฉิน… อย่าได้ทำให้ผู้ใดขุ่นเคืองจากการพูดพล่ามไร้สาระเลย รักษาตัวด้วยขอรับ!”
ว่ากันว่าหมอผีมีบุคลิกที่แปลกประหลาด เป็นคนเจ้าอารมณ์ เกรี้ยวกราด และไม่มีสัมพันธ์กับผู้ใด หานซานไม่รู้ว่าเฉินชิงหยวนต้องเผชิญหน้ากับสิ่งใดบ้าง ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงภาวนาในใจอย่างลับ ๆ สุดท้ายแล้วเขาก็ยังคาดหวังให้เฉินชิงหยวนปลอดภัย!
ขณะเดียวกัน ภายในบ้านไผ่เขียวลึกลับ
เฉินชิงหยวนถูกพาเข้าสู่ส่วนลึกของลานด้วยเรี่ยวแรงไร้ลักษณ์ มีสระน้ำใส ป่าไผ่ล้อมรอบ หญ้าสีเขียวขจีปรากฏในทุกหนแห่ง
ฉึบ… ฉึบ… ฉึบ…
เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากส่วนลึกของป่าไผ่ เฉินชิงหยวนหันสายตามองไปตามทิศทางของเสียง
“สหายหาน… ผู้อาวุโสลึกลับนี้คิดทำสิ่งใดกันแน่?”
เฉินชิงหยวนคิดว่าทั้งหมดคือการจัดฉากของหานซาน เขาจึงเหลือบมองโดยรอบและเห็นเก้าอี้ตัวหนึ่ง จากนั้นก็นั่งลงอย่างเสียมารยาททันที
ไม่นานหลังจากนั้น สตรีสูงประมาณหนึ่งปรากฏตัวขึ้น
สตรีในชุดสีเทาอ่อน สวมผ้าคลุมหน้าสีเข้ม เส้นผมดำสนิทราวกับหมึก นางกำลังเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า ท่วงท่าสง่างามมากด้วยออร่าแห่งผู้สูงศักดิ์
เป็นเพราะนางสวมใส่ผ้าคลุมหน้า เช่นนี้จึงทำให้เฉินชิงหยวนรู้สึกว่าลึกลับมากขึ้น
“ความสัมพันธ์ระหว่างสตรีนางนี้กับหานซานคืออะไร?”
นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินชิงหยวนมองเห็นสตรีในชุดสีดำ และคิดว่านางคือผู้ที่หานซานส่งมา แต่เมื่อนางได้ยินเขาพึมพำอย่างนั้นจึงกล่าวถามกลับไปว่า
“หานซาน? ข้าไม่รู้จักเขา!”
สตรีในชุดดำไม่ได้ใช้ทักษะลึกลับเพื่อปกปิดอีกต่อไป นางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แท้จริง เสียงสดใสกังวาลราวกับเสียงร้องของนกขมิ้นชวนรับฟัง
“สาวน้อย… ที่นี่ไม่มีผู้ใดแล้ว เราจึงไม่ต้องปกปิดสิ่งใด โปรดหาโอกาสปล่อยข้าออกไปเถิด ละครเรื่องนี้จบลงแล้ว”
เฉินชิงหยวนยืนขึ้นพร้อมประสานหมัดกล่าวคำ
“เจ้ามาหาข้า แต่กลับคิดจะออกไปงั้นหรือ? ต้องการสิ่งใดแน่?”
สตรีในชุดดำหรี่ตาลงเล็กน้อยราวกับต้องการมองทะลุความคิดของเฉินชิงหยวน
แต่เพราะเฉินชิงหยวนมีสร้อยข้อมือหยก สตรีในชุดดำจึงไม่อาจมองเห็นระดับยุทธ์และความจริงของร่างกายนั้นได้ นางเพียงคิดว่าเฉินชิงหยวนเป็นคนไร้ประโยชน์คนหนึ่งเท่านั้น
“อา?” เฉินชิงหยวนสะดุ้งและสัมผัสได้ว่าน้ำเสียงของสตรีชุดดำตรงหน้านี้จริงจังเกินไป ดูเหมือนว่านี่จะไม่ใช่การแสร้งทำ
หรือเป็นความเข้าใจผิด?
ไม่ควรเป็นเช่นนั้น!
เฉินชิงหยวนเริ่มคิดไตร่ตรอง และขมวดคิ้ว
ในเวลานี้ มีกฏลึกลับปรากฏออกจากร่างกายของสตรีในชุดดำ
พึ่บ~
ป่าไผ่และทุ่งหญ้าทั้งหมดแปรเปลี่ยนในพริบตา
หญ้าธรรมดากลายเป็นบุษบาเก้าดอก
ป่าไผ่ทั้งหมดกลายเป็นต้นไผ่ม่วง ใบไผ่ปะทุปราณวิญญาณหนาแน่นออกมา
สระน้ำใสกลายเป็นน้ำอมฤต และสมบัติลัทธิเต๋าที่ปรากฏขึ้นในทุกหนแห่งทำให้เฉินชิงหยวนตกตะลึง
สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่ทุ่งหญ้าธรรมดา แต่เป็นสวนสมุนไพรอันน่าประทับใจ เพียงแค่สมุนไพรหนึ่งต้นก็สามารถทำให้ผู้ฝึกยุทธ์ภายในโลกใบนี้บ้าคลั่งอย่างไร้เหตุผล พวกเขายอมสละชีวิตเพื่อที่จะฉกฉวยมันมาเป็นของตน
“เรื่องนี้…” สติของเฉินชิงหยวนหนักอึ้ง เขาค่อย ๆ หันศีรษะมองสตรีในชุดดำที่อยู่ไม่ไกล แววตาวูบไหวก่อนจะเปลี่ยนเป็นเคารพเลื่อมใส
หลังจากพิจารณาจากสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว เฉินชิงหยวนจึงตระหนักได้ว่าเขาไม่รู้จักสตรีผู้นี้
หมอเถื่อน!
ไอ้บ้านั่นไม่ได้ทำตามแผนงั้นเหรอ? เขาไม่ได้หาใครสักคนมาหลอกลวงหลินผิงเหยียนหรือไง?
เวลานี้เฉินชิงหยวนอยากจะพูดคุยกับหานซานให้รู้เรื่อง
การได้พบกับหมอเถื่อนจะทำให้เกิดปัญหามากมายตามมาภายหลัง เดิมทีเฉินชิงหยวนเพียงต้องการหลอกลวงหลินผิงเหยียนเท่านั้น เพื่อที่จะแอบอ้างกับโลกภายนอกว่าเขาได้รับการรักษาแล้ว และหลังจากนั้นเขาก็ยังสามารถกลับไปที่บ่อสวรรค์ลึกล้ำเพื่อทำตามเงื่อนไขที่สองให้เสร็จสิ้นได้
“ผู้เยาว์เฉินชิงหยวน สมาชิกของสำนักเต๋าล้ำขจีได้พบกับหมอเถื่อนอาวุโสแล้ว”
หลังจากตกตะลึงอยู่นาน เฉินชิงหยวนได้สติคืนมาก่อนจะโค้งคำนับให้กับสตรีในชุดสีดำตรงหน้า
ก่อนหน้าเขาคิดว่าหมอเถื่อนในตำนานจะเป็นตาเฒ่านิสัยเลวร้าย แต่ใครจะทราบว่าสุดท้ายอีกฝ่ายเป็นสตรีร่างบาง แม้สตรีในชุดดำจะสวมใส่ผ้าคลุมหน้า แต่รูปร่างของนางถือว่าสง่างามยิ่ง เช่นนี้ใบหน้าของนางย่อมไม่เลวร้ายแน่นอน
“ดูจากท่าทีของเจ้าแล้ว ดูเหมือนว่าเจ้าไม่ได้ต้องการจะพบเจอกับข้า”
เห็นสีหน้าของเฉินชิงหยวน หมอเถื่อนมองเห็นบางสิ่งบางอย่างในใจของเขา ก่อนจะเอ่ยปากเสียงเย็นชา
“ก็… ผู้เยาว์ได้รับบาดเจ็บสาหัส และอาวุโสของสำนักพยายามทุกวิถีทางเพื่อจะค้นหาเบาะแสของหมอเถื่อนอาวุโส และต้องการให้ผู้เยาว์ออกเดินทางเพื่อเสี่ยงโชค แต่ไม่คาดคิดว่าวันนี้ผู้เยาว์จะได้พบเจอกับอาวุโสจริง ๆ เช่นนี้จึงตื่นตระหนกเล็กน้อย”
แน่นอนว่าเฉินชิงหยวนไม่สามารถบอกกล่าวความจริงออกไปได้
“อา? งั้นหรือ?”
หมอเถื่อนจับตามองเฉินชิงหยวน และสัมผัสได้ว่าร่างกายของเขามีกลิ่นที่ค่อนข้างพิเศษ
“เป็นเช่นนั้น ข้าย่อมไม่กล้าหาญหลอกลวงอาวุโสแล้ว”
เฉินชิงหยวนพยักหน้ารับอย่างหนัก
“เช่นนั้นให้ข้าตรวจร่างกายของเจ้าสักหน่อย จะได้ทราบว่าข้าสามารถรักษาเจ้าได้หรือไม่”
เป็นเพราะกลิ่นพิเศษที่โชยแตะจมูก หมอเถื่อนจึงมีความคิดที่จะสำรวจร่างกายของเขา
