บทที่ 34 คู่หูที่เพอร์เฟ็กต์

บทที่ 34 คู่หูที่เพอร์เฟ็กต์

เย่เส้าหวงมีสีหน้าที่มืดมน “ฉู่เฉิน สิ่งที่นายพูดคือเรื่องจริงงั้นเหรอ?”

“ตอนเช้าวันนี้ ตอนที่ซ่งชิ่งเผิงถูกงูดำตัวเล็กๆ กัด ฉันบังเอิญเห็นพอดี ถ่ายวิดีโอเอาไว้ด้วย” ฉู่เฉินกล่าว “ฉันส่งให้นายดูก็ได้ นายให้ซ่งชิ่งเผิงมาพบนาย ใช่หรือไม่ใช่ คุณชายเย่แยกแยะเองได้ไม่ได้เหรอ?”

ฉู่เฉินวางสาย จากนั้นเดินกลับเข้าไปในห้อง VIP

บนโต๊ะกลมมีขนมวางอยู่เต็ม ซ่งเหยียนกำลังพูด ฉู่เฉินเดินไปนั่งลงข้างๆ ซ่งเหยียน มองไปที่ซ่งเหยียน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม

ก่อนมา ซ่งเหยียนกังวลใจมาโดยตลอด แต่หลังจากที่ได้พบกับตัวแทนของตระกูลเซี่ย และเริ่มคุยเรื่องโปรเจ็กต์ความร่วมมือ ซ่งเหยียนก็ดูมีชีวิตชีวา เตรียมตัวมาอย่างเต็มที่

แม้แต่เซี่ยเหยียนฮวนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ดวงตาของเขาก็ยังคงมีความประหลาดใจ

คุณหนูสามตระกูลซ่งคนนี้ มีพรสวรรค์ด้านธุรกิจจริงๆ

ตอนที่ทั้งสองคนพูดคุยกัน ฉู่เฉินก็ได้แต่นั่งอยู่ข้างๆ ดื่มชากินขนม

เขาบอกแล้วว่า ความร่วมมือครั้งนี้ให้ซ่งเหยียนเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด

ตอนนี้ดูเหมือนว่า ซ่งเหยียนจะทำหน้าที่นี้ได้ดีอย่างที่คิด

“สมกับเป็นภรรยาของฉัน” ฉู่เฉินพึมพำ

ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออก

ร่างหนึ่งเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ฉู่เฉินเงยหน้าขึ้น ยิ้มออกมาเบาๆ “พี่เป่ย ดื่มชา”

เซี่ยเป่ยมีสีหน้าที่มืดมน นั่งลงข้างๆ ฉู่เฉิน เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองเซี่ยเหยียนฮวน “อาสี่ พวกคุณคุยกันไปถึงไหนแล้ว?”

เซี่ยเหยียนฮวนดันกรอบแว่นสีทองเบาๆ ยิ้มออกมาจางๆ “คุณหนูสามซ่งเตรียมตัวมาเต็มที่กว่าที่ฉันคิด ฉันยิ่งมีความมั่นใจกับการที่ตระกูลเซี่ยจะเข้าสู่ตลาดของเมืองฉานมากขึ้น”

“ก็ดี” เซี่ยเป่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ แววตาของเขาเผยความมุ่งมั่นที่ไม่ค่อยมี “ครั้งนี้ ผมต้องให้พวกเขาดูความสามารถของผม… เซี่ยเป่ย”

ฉู่เฉินเกือบสำลักน้ำชา อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เซี่ยเป่ย “พี่เป่ย เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่รู้ว่าไอ้สารเลวที่ไหนปล่อยข่าวลือ” เซี่ยเป่ยกัดฟันแน่น “เช้านี้ตื่นขึ้นมา ฉันได้รับโทรศัพท์จากคนรุ่นเดียวกันหลายตระกูล ถูกเยาะเย้ย เมื่อกี้ คุณปู่ที่บ้านยังโทรมาด่าฉันอีก”

สีหน้าของซ่งเหยียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ปฏิกิริยาของตระกูลเซี่ยต่อข่าวลือนี้ เป็นสิ่งที่เธอกังวลมากที่สุด

“พี่เป่ย ถูกคนวัยเดียวกันเยาะเย้ย พี่อาจจะทำอะไรไม่ได้ แต่การรับมือกับคุณปู่ที่บ้าน พี่คงจะมีประสบการณ์ไม่น้อยใช่ไหม?” ฉู่เฉินถาม

“หึ ฉันบอกคุณปู่ไปเลยว่า ภายในหนึ่งเดือน บริษัทยาเป่ยเฉินจะต้องก่อตั้งขึ้น ภายในสามเดือน เป่ยเฉินจะต้องเข้าสู่ตลาดของเมืองฉาน” เซี่ยเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ฉันยังคุยโม้ เกี่ยวกับนายต่อหน้าคุณปู่อีก บอกว่านายเป็นคนมีความสามารถ ใช้งานได้ เสี่ยวเฉิน นายอย่าทำให้ฉันเสียหน้าต่อหน้าคุณปู่นะ”

ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของซ่งเหยียนก็เปลี่ยนไปอีก

เข้าสู่ตลาดของเมืองฉานภายในสามเดือน

“นี่เป็นความท้าทายจริงๆ” แววตาของเซี่ยเหยียนฮวนเผยความตื่นเต้นออกมา เขาชอบความรู้สึกที่อยู่ในวงการธุรกิจ “คุณหนูสามซ่ง คุณคิดว่ายังไง?”

ซ่งเหยียนมองไปที่แผนการในมือ แววตาของเธอก็มีความมุ่งมั่น พยักหน้าอย่างแรง

“ดี!” ฉู่เฉินยิ้ม “พี่เป่ย พี่มีอาสี่ที่ชาญฉลาด ส่วนฉันก็มีภรรยาที่เก่งกาจ พวกเราสองคนร่วมมือกัน จะต้องทำให้บริษัทยาเป่ยเฉิน โด่งดังได้แน่ๆ”

เซี่ยเป่ยหัวเราะออกมา จับมือฉู่เฉิน “ฉันบอกแล้วว่า คุณชายสามของตระกูลเซี่ยกับลูกเขยคนที่สามของตระกูลซ่ง เป็นคู่หูที่เพอร์เฟ็กต์”

เซี่ยเหยียนฮวน “...”

ซ่งเหยียน “...”

นี่คือ แบบอย่างของคู่หูที่หน้าด้านชัดๆ

ภายในห้อง VIP เซี่ยเหยียนฮวนกับซ่งเหยียนคุยเรื่องความร่วมมือครั้งนี้อย่างละเอียด ตั้งแต่การเลือกสถานที่ตั้งสำนักงาน ไปจนถึงผลิตภัณฑ์ตัวแรกที่จะวางขาย ล้วนแล้วแต่มีการวางแผนอย่างละเอียด

ฉู่เฉินกับเซี่ยเป่ย ทำได้แต่นั่งดื่มชากินขนม

…

โรงพยาบาลประชาชน

ซ่งชิ่งเผิงอารมณ์ดี ใบหน้ามีรอยยิ้ม มือถือช่อดอกไม้

คุณชายเย่โทรหาเขาด้วยตัวเอง อยากจะพบ คุยเรื่องความร่วมมือ

เรื่องนี้ทำให้ซ่งชิ่งเผิงรู้สึกเหมือนฝัน

เขารีบมาที่นี่ทันที

ผลักประตูห้องพักฟื้นเปิดออก ซ่งชิ่งเผิงรีบเดินเข้าไป “คุณชายเย่ รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยังครับ?”

เย่เส้าหวงมองไปที่ซ่งชิ่งเผิง แววตาของเขาเผยความเย็นชาออกมาทันใด “นายหวังว่าฉันจะดีขึ้น หรือแย่ลง?”

ซ่งชิ่งเผิงรู้สึกเหมือนถูกสาดน้ำเย็นใส่ตัว สะดุ้ง รีบยิ้ม “แน่นอนว่าผมหวังว่าคุณชายเย่จะหายเร็วๆ”

“ไม่แน่” แม่ของเย่เส้าหวงที่อยู่ข้างๆ จ้องไปที่ซ่งชิ่งเผิงด้วยสายตาที่เย็นชา “ฉันได้ยินมาว่า เช้านี้เธอถูกงูดำตัวเล็กๆ กัด เจ็บจนกลิ้งตัวอยู่บนพื้น ตอนนี้กลับไม่เป็นอะไร พิษงูแค่นั้น สำหรับตระกูลซ่งพวกนายแล้ว ไม่เห็นจะสำคัญตรงไหน”

สีหน้าของซ่งชิ่งเผิงเปลี่ยนไปทันที รูม่านตาของเขาเบิกกว้างถึงขีดสุด ตัวสั่น ถอยหลังไปสองก้าว “คุณชายเย่ คุณอย่าไปเชื่อคำพูดของไอ้ฉู่ปัญญาอ่อนคนนั้น เช้านี้ผมเห็นงูดำตัวนั้น แต่...มันแค่กัดเสื้อผ้าของผม...ต้องเป็นฉู่เฉินที่เห็นว่าคุณชายเย่กำลังจะร่วมมือกับพวกเรา ถึงได้จงใจยุแยง”

หลังของซ่งชิ่งเผิงเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

เขาไม่คิดเลยว่า วันนี้เย่เส้าหวงจะรู้เรื่องที่เขาถูกงูกัด

ต้องเป็นฉู่เฉินแน่ๆ!

ซ่งชิ่งเผิงกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ แต่ตอนนี้ เขากลัวมากกว่า

แม่ของเย่เส้าหวงหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดวิดีโอ หันไปหาซ่งชิ่งเผิง พูดทีละคำ “หรือว่า เธอถูกทำให้ตกใจ ถึงได้กลิ้งตัวอยู่บนพื้น?”

ใบหน้าของซ่งชิ่งเผิงซีดเผือด

ขาของเขาสั่นเทา

“พวกแกช่างกล้า!” เสียงของแม่ของเย่เส้าหวงดังขึ้นทันใด

ปัง!

ประตูห้องพักฟื้นก็ถูกผลักเปิดออก

บอดี้การ์ดหลายคนของตระกูลเย่เดินเข้ามา ท่าทางก้าวร้าว จ้องไปที่ซ่งชิ่งเผิง

ขาของซ่งชิ่งเผิงอ่อนยวบลง ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น

“หวงเอ๋อร์ลูกชายของฉันไปตระกูลซ่ง เพื่อที่จะร่วมมือกับพวกแก ถูกงูกัดที่ตระกูลซ่ง พวกเรายังไม่ทันได้เอาผิดพวกแกเลย” แววตาของแม่ของเย่เส้าหวงเต็มไปด้วยความเย็นชา เดินเข้าไปหาซ่งชิ่งเผิง “ฉันเข้าใจแล้ว ที่แท้ก็เป็นงูพิษที่พวกแกเลี้ยง จงใจทำร้ายหวงเอ๋อร์ลูกชายของฉัน!”

หัวของซ่งชิ่งเผิงดังหึ่ง ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ตกใจจนถึงขีดสุด ริมฝีปากของเขาสั่นเทา “ไม่ใช่ ไม่ใช่ครับ”

“งั้นแกจะอธิบายยังไงว่า แกถูกงูกัด แล้วไม่เป็นอะไร?” แม่ของเย่เส้าหวงถาม

ซ่งชิ่งเผิงพยายามอย่างหนักที่จะสงบสติอารมณ์

ครอบครัวของพวกเขา ไม่มีทางรับผิดชอบเรื่องการทำร้ายเย่เส้าหวงได้

ซ่งชิ่งเผิงสั่นไปทั้งตัว นานมาก ถึงจะค่อยๆ ตั้งสติกลับมา “พี่ชายคนที่สองของผมถูกผู้เชี่ยวชาญคนหนึ่งรับเป็นศิษย์เมื่อหลายปีก่อน เรียนรู้อะไรมาหลายอย่าง งูดำตัวประหลาดตัวนั้นอยู่ในตระกูลซ่ง พี่ชายคนที่สองของผมพยายามหาวิธีปรุงยาถอนพิษงู หลังจากที่คุณชายเย่ถูกกัด...ผมยอมรับว่า พวกเราขี้ขลาด ไม่กล้าเอายาถอนพิษมาให้คุณชายเย่ เพราะกลัวว่าคุณชายเย่จะเข้าใจผิด คิดว่างูพิษเป็นของพวกเรา”

สายตาของเย่เส้าหวงยิ่งเย็นชา “ในเมื่อมียาถอนพิษ ทำไมถึงได้ปล่อยให้ฉันรอความตาย?”

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ” ซ่งชิ่งเผิงร้องอุทาน “พิษงูของงูดำตัวนี้ สามวันก็จะหายเองครับ”

“ความทรมานแบบนี้ หวงเอ๋อร์ลูกชายของฉันทนต่อไปอีกสักวินาทีก็ไม่ได้” สายตาของแม่ของเย่เส้าหวงดูเย็นชา “ให้คนตระกูลซ่ง รีบมาแก้พิษงูให้หวงเอ๋อร์ลูกชายของฉันเดี๋ยวนี้”