ตอนที่ 11 Gemini Cafe

ในตอนนี้ดนัยได้ยกครัวออกมาตั้งที่กลางร้านแล้วแสดงการทำอาหารให้ลูกค้าดู

“โหยย ทั้งหล่อทั้งเก่งดีไปหมดเลยอะ”

“ดูลีลาการทำอาหารนั้นสิ เหมือนเชฟร้านหรูๆเลย”สาวๆที่มารุมล้อมคุยกันอย่างสนุกปาก

ดนัยผัดข้าวผัดเหมือนกับตอนทำครั้งแรก แต่ครั้งนี้ฝีมือของเขาได้ก้าวกระโดดไปอีกขั้นจากการซื้อความสามารถระดับสูง

เมื่อผัดเสร็จก็เทใส่จานทั้งหมด 6 จานก่อนจะนำไปวางไว้หน้าโต๊ะเพื่อให้ลูกค้าได้กิน

วัยรุ่นสาวที่สั่งเป็นคนแรกก็ได้รับจานไปท่ามกลางสายตาอิจฉาของคนอื่นๆ เธอนั่งลงตรงนั้นทันทีเพื่อจะกินโชว์สาวๆคนอื่นแสดงความเหนือกว่า

ทว่าเมื่อเธอกินเข้าไปคำแรกก็หยุดนิ่งไปก่อนที่จะตักเข้าปากเรื่อยๆจนคนอื่นได้แต่สงสัย อีก 5 คนที่ได้รับข้าวผัดจานที่เหลือก็แสดงอาการออกมาเหมือนกัน

ความสงสัยเกิดขึ้นในใจของเหล่าสาวๆที่มายืนดูจนเมื่อถึงคิวของตัวเองก็แสดงอาการออกไปแบบเดียวกัน

“อร๊างงง~ อร่อยมากเลยอ่ะไม่ได้มีดีแค่หน้าตาเท่านั้นด้วย”

“ฉันเห็นด้วยเลย อร่อยกว่าร้านหรูๆที่เคยไปกินเสียอีก”

เหล่าสาวๆพูดคุยกันอย่างมีความสุขขณะกำลังตักข้าวผัดเข้าปาก แต่กินไปได้เพียงไม่นานมันก็หมดซะแล้วหลายคนจึงสั่งเพิ่มอีก

…………..

09.00 น. วันเสาร์ถัดมา ณ ตึกที่ดนัยซื้อมาใหม่

“นายซื้อมันมาแล้วปล่อยมันทิ้งไว้เป็นเดือนจนจะแห้งตายแล้วนะยังไม่คิดที่จะทำอะไรหน่อยหรอ”วินเดินตามหลังดนัยแล้วบ่นออกมา

“ก็ฉันกำลังจะทำอยู่นี่ไงรอสักแป็บสิ”

“ไหน? ทำอะไร สิ่งที่ฉันเห็นคือนายกำลังยืนนิ่งๆอยู่ตรงหน้าตึกสุดสวยที่นายเพิ่งใช้เงินกว่า 2 แสนบาทในการรีโนเวทมัน”

“เอาน่าเดี๋ยวคนของลุงมาโนชก็จะมาพร้อมของแล้ว”

ที่ดนัยปล่อยว่างไว้ก็เพราะอยากให้สีมันแห้งสนิทและไม่มีเวลา ช่วงเวลา 3 เดือนที่ผ่านมาเขาต้องขอความช่วยเหลือจากลุงศักดิ์เรื่องเส้นสายในการส่งและจัดของให้คนของเขา

การจะดำเนินการสิ่งต่างๆให้เกิดขึ้นได้ต้องมีคนจัดการเรื่องนี้ให้ในทุกประเทศ และแน่นอนว่าดนัยไม่มี แต่ลุงศักดิ์มีและสิ่งที่เขาขอก็คือการถือครองผลิตภัณฑ์ที่ตนผลิตใหม่เป็นเจ้าแรก

ดนัยไม่ได้สัญญาในเรื่องนี้แต่บอกไปว่าจะให้เป็นเจ้าแรกๆแน่นอน ลุงศักดิ์นั้นได้เห็นความสามารถของดนัยมามากมายจึงเกิดความเชื่อใจต่อเขาอยากที่สุดก็ว่าได้

หลังจากยืนเป็นรูปปั้นหน้าตึกสวยของตนเองอยู่ 20 นาที รถสิบล้อจำนวนสามคันก็มาถึงพร้อมกับมีคนเดินลงมาจากรถนับสิบ

“ผมเอาของมาให้แล้วครับคุณดนัย”

“งั้นเอาของลงเลยครับ”

“ได้ครับ”

ลูกจ้างที่มาทำงานนี้ทุกคนกระตือรือร้นกันมาก เพราะหลังจากที่สร้างร้านอาหารและรีโนเวทตึกนี้เสร็จคนงานทุกคนได้รับโบนัสจากเขาคนละ 1 พันบาทเลยทีเดียว

เป็นเหตุให้พวกเขาเหล่านี้ตั้งใจทำงานอย่างที่สุด แน่นอนว่าก่อนจะมาอยู่ตรงนี้ได้ก็ตีกับลูกจ้างคนอื่นๆมาแล้ว

สิ่งที่ขนลงมามีทั้งเครื่องชงกาแฟ ชั้นวางหนังสือ โต๊ะไม้ เก้าอี้ไม้ โซฟา ตู้เก็บขนม ตู้อบ เครื่องครัวต่างๆ และมีของที่ตนประดิษฐ์เองขึ้นมาอีกด้วย

นั่นคือเครื่องคิดเงินแบบใช้คอม และ หน้าจอเลือกเมนูที่จะติดอยูหน้าเคาน์เตอร์ ในอนาคตสิ่งนี้จะเข้าไปอยู่ในร้านอาหารของแม่ตนแน่นอน แต่ปัจจุบันมีงบแค่นี้ให้ใช้ไปก่อน

หากมองจากข้างนอกจะเห็นเป็นร้านที่ทำจากไม้สามชั้น ซึ่งเขาไม่ทำลายธรรมชาติอย่างนั้นหรอกมันเป็นแค่สีที่เหมือนไม้เท่านั้น การออกแบบสไตล์โมเดิร์นที่ฮิตกันในอนาคตดูแปลกตาและน่าดึงดูด

ข้างในมีบาร์ที่สวยงามสีเทาพาสเทลสวยงาม มีบันไดขึ้นไปสู่ชั้นสองโดยจะเว้นตรงกลางเอาไว้เพื่อความสวยงาม

ชั้นสองจะมีชั้นหนังสือวางอยู่แต่ไม่มีหนังสือสักเล่มเพราะยังไม่ได้ซื้อ มีเบาะทรงกลมสั่งทำสีต่างๆแนวพาสเทล มันเป็นสิ่งที่คนในอนาคตชอบใช้กันดนัยจึงสั่งทำมันขึ้นมาเพราะในตอนนี้ยังไม่มี

หลังจากที่จัดร้านเสร็จมันก็ดูดีขึ้นมาในทันตา จากตึกโทรมๆที่เต็มไปด้วยขี้นกในตอนนั้น ตอนนี้กลับกลายเป็นคาเฟ่สวยงามน่าดึงดูดให้ลูกค้ามาเข้าใช้

“สุดยอด!!! ฉันไม่เคยเห็นคาเฟ่แบบนี้ที่ไหนมาก่อนเลย”วินวิ่งไปสำรวจพื้นที่รอบๆโดยไม่สนใจดนัยที่กำลังแจกเงินโบนัสแก่ลูกจ้างอยู่

“ร้านนี้ตั้งอยู่ระหว่างโรงเรียนคงมีคนมาใช้บริการเยอะแน่นอน”วินจ้อไม่หยุดระหว่างสำรวจพื้นที่ในร้าน

“มันยังเปิดไม่ได้หรอกเพราะเรายังไม่มีบาริสต้ามาชงกาแฟ และยังต้องหาคนทำขนมด้วยเพราะเราจะขายทั้งสองอย่าง”

“เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจัดการเอง!”วินกล่าวอย่างมั่นใจ

“นายคงจะให้ลุงศักดิ์ช่วยสิไม่ว่า”

“เรียกว่าฉันมีทุนที่ดีจะดีกว่านะ”

“เออๆ เดี๋ยวฉันขอตัวไปถ่ายรูปโปรโมทร้านก่อน”

“จ้า~ พ่อคนดัง”

“ระบบซื้อความสามารด้านการถ่ายรูประดับสูง”

[ท่านได้รับความสามารถด้านการถ่ายรูประดับสูง แต้มคงเหลือ 309,200 คะแนน]

เมื่อซื้อความสามารถเสร็จดนัยหยิบกล้องรุ่นล่าสุดของยุคนี้ขึ้นมาแล้วกดถ่ายรูปหน้าร้าน ในร้านอย่างมืออาชีพ ไม่ว่าจะถ่ายมุมไหนก็สวยและดูดีไปหมด

“ดีล่ะ ที่เหลือก็แค่กลับไปบ้านแล้วเชื่อมต่อเมมรูปเข้ากับคอมจากนั้นก็โพสขึ้นเฟสง่ายๆเพียงไม่กี่ขั้นตอน”

ดนัยเดินไปบอกลาวินก่อนจะขึ้นขี่บิ๊กไบค์ขับกลับไปยังร้านอาหารใหม่ ร้านเก่าสามแม่ลูกยังคงเก็บเอาไว้อยู่เพราะที่นั่นมีความทรงจำมากมาย

ฟ้าและแก้วตาแม่ของเขาก็ย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านใหม่ใกล้โรงเรียนของฟ้าแล้วด้วย แต่ส่วนใหญ่แก้วจะมาอยู่ที่นี่ร้านใหม่ของพวกเขา

…………

วันต่อมา ณ ตึกคาเฟ่ของดนัย

“เป็นไงล่ะ พวกเขาทั้งสองใช้ได้เลยใช่ไหม”

“ก็ผ่านเกณฑ์ของฉันได้เลยล่ะ”ดนัยเอ่ยหลังกวาดตาดูทั้งสอง

[ชื่อ : ฟิลิป

อายุ : 37 ปี

พรสวรรค์ : ชงกาแฟ 3 ดาว]

[ชื่อ : ณิชาภัทร(ปลาย)

อายุ : 32 ปี

พรสวรรค์ : ทำขนม 3 ดาว]

ทั้งสองมีพรสวรรค์ระดับ 3 ดาวซึ่งหาได้ยาก สมกับเป็นนายทุนรายใหญ่ของเมืองไทยสามารถหาคนมีความสามารถได้ง่ายจริงๆ

“สวัสดีครับผมดนัย ภัทรภพ เจ้าของคาเฟ่แห่งนี้ครับ”

“สวัสดีครับผมฟิลิปเป็นบาริสต้าครับ”

“ดิฉันชื่อปลายค่ะเป็นปาตีซีเย”

“ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสองนะครับ แต่ก่อนอื่นผมต้องการทดสอบความสามารถของพวกคุณก่อน”

“ได้แน่นอนครับ/ค่ะ”ทั้งสองเกรงใจดนัยอยู่เล็กน้อย เพราะศักดิ์ที่เป็นคนพาพวกเขามาบอกว่าดนัยเป็นอัจฉริยะที่มากความสามารถ

“ไม่เป็นไรครับตามสบายเลย”จากนั้นเขาก็สอนทั้งสองชงกาแฟและทำขนมสูตรใหม่ๆที่ตอนนี้ยังไม่มี

ผลงานที่ทั้งคู่ทำออกมาถือว่าอยู่ในระดับที่น่าพึงพอใจมาก วินที่มาลองชิมดูก็อยากจะได้อีกชิ้นในทันที นี่ก็การันตีความอร่อยได้แล้วและกำไรจากการเปิดคาเฟ่นี้จะต้องเยอะมากแน่

ร้าน Nebula Restaurant นั้นแม้จะเก็บเงินค่าอาหารน้อยแต่กำไรที่ได้ก็มากโขอยู่เพราะคนแน่นร้านเกือบตลอดดนัยจึงไม่ห่วงมันมากนัก

“ทั้งสองคนทำได้ดีเกินเกณฑ์ของผมแล้ว เพราะฉนั้นงานจะเริ่มในอีก 2 วันนะครับ ส่วนค่าจ้างก็เดือนละ 25,000 แต่จะสามารถเพิ่มได้ตามผลงานที่ทำและยังไม่รวมโบนัส”

“ขอบคุณมากครับบอส”

“ไม่เป็นไรไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก”

เงินเดือน 25,000 นี้ถือว่ามากมายสำหรับพนักงานในร้านเปิดใหม่ แต่สำหรับดนัยแล้วการได้ผู้มีพรสวรรค์ระดับ 3 ดาวมาอยู่ภายใต้การดูแลแค่นี้ไม่ถือว่าเป็นเรื่องเกินตัว

และทั้งสองที่มาทำงานร้านของดนัยก็ดูเหมือนจะรู้เรื่องที่ตนแจกโบนัสเยอะอยู่แล้วด้วยจึงไม่ได้โต้แย้งอะไรมาก

หลังจากนั้น 2 วันคาเฟ่แห่งนี้ก็เปิดทำการ ดนัยทำการโพสต์ประกาศก่อนหน้านี้ 1 วันและสถานการณ์เดียวกันกับร้าน Nebula Restaurant ก็เกิดขึ้น

โดยคาเฟ่นี้ดนัยตั้งชื่อตามกลุ่มดาวคนคู่จึงได้ออกมาเป็น Gemini Cafe