ตอนที่4 ไม่ตัดสินใจ

เฮนรี่มีสีหน้าที่หดหู่เล็กน้อยเมื่อรู้ว่าหญิงสาวนั้นมองไม่เห็นเขาส่ายหัวเบาๆให้คนเป็นนายส่งสัญญาณบอกกับนิโคไลเป็นการขอร้องให้ปล่อยเธอไป

“หึ่..”

นิโคไลไม่สนใจสายตาอ้อนวอนของเฮนรี่เขายืนล้วงกระเป๋ากางเกงรอหญิงสาวเดินมาให้ถึงตัวของเขาที่ยืนขวางอยู่หน้าประตูเขาไม่ได้รู้สึกสงสารหรือเห็นใจที่เธอมองไม่เห็นเลยสักนิดกลับรู้สึกว่าการแก้เผ็ดครั้งนี้จะสนุกกว่าเดิมด้วยซ้ำ

“พี่คะ..น้ำคิดถึงพี่นนที่สุดเลยรู้ไหมคะ..เอ่อ....ค..คุณเป็นใคร”

ธารธารีใช้มือแตะตัวคนที่คิดว่าเป็นพี่ชายได้ก็โผเข้ากอดเขาทันทีด้วยความคิดถึงแต่เธอก็ต้องผละออกมาและเดินถอยหลังเล็กน้อยเพราะกลิ่นน้ำหอมของคนที่เธอกอดมันไม่ใช่กลิ่นของพี่ชายเธอทั้งรูปร่างยังดูสูงใหญ่กว่าพี่ชายของเธออีก

ธารธารีตัวสั่นเล็กน้อยแววตาไหววูบเมื่อไม่ได้รับคำตอบอะไรเธอก็ยิ่งกลัวแล้วจู่ๆสติเธอก็ดับวูบไปเพราะนิโคไลเป็นคนโปะยาสลบและอุ้มร่างบางออกไปโดยที่มีเฮนรี่มองอยู่อย่างสลดใจ

“นายดูเครียดเกินไปนะเฮนรี่”

ตั้งแต่กลับมาที่เกาะเมื่อคืนนี้นิโคไลดูอาการเฮนรี่จะดูเครียดผิดปกติเขาจึงเดินเข้ามาตบบ่ามือขวาของเขาที่หน้าคฤหาสน์เบาๆ

“ผมแค่สงสารเธอ”

เฮนรี่เอ่ยด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีเท่าไรเขายอมรับว่าเขาสงสารเธอทั้งทอดสายตามองไปยังชายหาดอย่างเศร้าหมองอีกด้วย

“วิลจะมาช่วยฉันเรื่องนี้”

นิโคไลเอ่ยให้เฮนรี่ได้รู้ว่าเขาจะเรียกวิลเลียมมือซ้ายของเขาที่คุมคาสิโนอยู่มาที่นี่เพื่อตามหาเจด้าเพราะดูแล้วสภาพจิตใจของมือขวาเขานั้นไม่ค่อยปกติเท่าไรซึ่งเขาก็เดาไม่ออกเลยว่าเฮนรี่มีเรื่องอะไรในใจกันแน่

“อื้อ...ฮือๆๆๆ”

ในห้องนอนหรูตอนนี้บนเตียงมีหญิงสาวถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้และปากก็ยังถูกปิดด้วยผ้าที่มัดเอาไว้แน่นอีกด้วยตอนนี้เธอกลัวจนร้องให้ไม่หยุดไม่รู้ว่าคนที่ทำกับเธอแบบนี้นั้นต้องการอะไรกันแน่

“เงียบเถอะครับคุณไปอาบน้ำอาบท่าก่อนดีกว่า”

เจเดนบอดี้การ์ดหนุ่มชาวรัสเซียเขานั่งเฝ้าหน้าห้องหญิงสาวตั้งแต่เมื่อคืนตื่นเช้ามาก็ได้ยินเสียงสะอื้นของเธอไม่หยุดในในก็สงสารแต่ก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้อยู่ดีเมื่อเสื้อผ้าของหญิงสาวมาถึงเขาก็รีบไปแก้มัดเธอทั้งบอกให้เธอไปแบน้ำอาบท่าล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นเสียก่อน

“พวกคุณจับฉันมาทำไมปล่อยฉันไปเถอะ...ฉันขอร้องฉันไหว้ล่ะ”

เมื่อถูกแก้มัดได้ธารธารีก็นั่งฟุบยกมือไหว้คนที่คุยกับเธอตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์ทำอะไรทั้งนั้นเธออยากกลับบ้านเป็นที่สุด

“พวกผมไม่มีสิทตัดสินใจอะไรหรอกครับ”

เจเดนนั่งถอนหายใจมองหญิงสาวด้วยสายตาหดหู่เขาไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจอะไรอยู่แล้วคำสั่งของนิโคไลเขาต้องยึดเป็นที่ตั้ง

“แล้วฉันต้องทำยังไงคะถึงจะได้ออกไปจากที่นี่”

ธารธารีเห็นว่าชายหนุ่มคนนี้พอจะคุยกับเธอดีบ้างเธอจึงกล้าที่จะถามคำถามในใจกับเขาหวังว่าคงจะมีสักทางที่ทำให้เธอออกไปจากที่นี่แล้วกลับบ้านได้

“เอาเป็นว่าคุณรอคุณกับนายผมเองก็แล้วกันนะครับแต่ตอนนี้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนผมจะพาคุณเดินไปห้องน้ำนะครับ”

เจเดนเห็นว่าคำแนะนำของเขาคำนี้น่าจะดีที่สุดสำหรับเธอแล้วหากเธอขอร้องอ้อนวอนเจ้านายของเขาดีๆเธออาจจะได้กลับบ้านก็เป็นได้แต่เขาก็ไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นเพราะอารมณ์ของนิโคไลตอนนี้นั้นก็ขึ้นๆลงๆอยู่ตลอดเวลา

“เสื้อผ้ากับของใช้อยู่ตรงนี้นะครับคุณจำได้ใช่ไหม”

“ค่ะ”

เมื่อเจเดนเห็นว่าหญิงสาวเริ่มคุมสติได้พักใหญ่แล้วเขาจึงพาเธอเดินสำรวจภายในห้องเพื่อที่เธอจะได้จำตำแหน่งได้และพาเธอเข้าไปที่ห้องน้ำเขาวางเสื้อผ้าและของใช้ให้เธอและออกไปรอด้านนอกห้องเมื่อหญิงสาวพยักหน้ารับทราบเรียบร้อยแล้ว

“นายว่านายเราคิดอะไรอยู่”

เมื่อบินมาถึงที่เกาะด้วยเครื่องบินส่วนตัววิลเลียมก็ดิ่งตรงมารายงานตัวกับคนเป็นนายและรีบมาหารือเรื่องเจด้ากับเฮนรี่ทันทีเพราะเขาเดาไม่ออกเลยว่าหากเจอตัวเจด้าแล้วเจ้านายเขาจะทำอย่างไรกับหญิงสาวที่จับตัวมาจะยอมแลกตัวดีๆหรือจะจัดการสองพี่น้องนี้ให้สิ้นซากกัน

“ฉันไม่รู้”

เฮนรี่ส่ายหัวเบาๆเขาไม่มีความเห็นอะไรออกมาทั้งนั้นในตอนนี้

“ปกตินายวิเคราะห์เก่งนี่นาวันนี้เป็นอะไร”

วิลเลียมมองเฮนรี่ด้วยสีหน้าสงสัยรู้สึกว่าเฮนรี่ผิดปกติอย่างที่นิโคไลบอกเขาจริงๆด้วยปกติเฮนรี่จะเป็นคนที่มองขาดทุกอย่างแต่วันนี้กลับไม่มีความเห็นอะไรทั้งนั้น

“ขอตัวก่อนนะฉันเหมือนจะปวดหัวนิดหน่อย”

เฮนรี่เดินหนีวิลเลียมคู่หูของเขาที่พึ่งจะเจอหน้ากันไม่กี่นาทีกลับเข้าไปพักผ่อนในห้องเพราะรู้สึกปวดหัวเมื่อพูดถึงเรื่องปัญหาในตอนนี้

“พี่ชายเธออยู่ที่ไหน”

นิโคไลนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงของหญิงสาวที่มีเธอนั่งอยู่หลังจากที่ธารธารีจัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้วนิโคไลก็เข้ามานั่งคุยกับเธอเพราะต้องการรู้ว่าพี่ชายของหญิงสาวนั้นอยู่ที่ไหนเพราะเมื่อคืนเขาจับประโยคที่เธอพูดถึงพี่ชายเธอได้ว่าพี่ชายเธอนั้นจะกลับบ้านมาในวันนี้แต่ในทั้งวันที่เขาให้คนไปเฝ้าที่นั่นกลับไม่มีวี่แววใครมาที่บ้านของเธอเลยสักคน

“คุณเป็นใครจับฉันมาเพื่ออะไรกัน”

ธารธารีรู้ว่าคนที่กำลังคุยกับเธออยู่ในตอนนี้คงจะเป็นหัวหน้าคนที่จับเธอมาแน่นอนเธอจึงถือโอกาสนี้ถามเขาให้หายแคลงใจเสียที

“ฉันถามถึงพี่ชายเธอก็ตอบเรื่องพี่ชายเธอไม่ใช่ให้มาถามย้อนกลับ”

นิโคไลหลับตาข่มอารมณ์และเอ่ยเสียงแข็งกับหญิงสาวเขาไม่ชอบเวลาถามอะไรแล้วไม่ได้คำตอบมันทำให้เขาหงุดหงิด

“ฉันไม่รู้ค่ะ”

ธารธารีตอบไปตามความจริงเธอไม่รู้จริงๆว่าตอนนี้พี่ชายของเธออยู่ที่ไหนและแปลกใจพอสมควรที่คนที่กำลังคุยกับเธอรู้จักพี่ชายของเธอด้วย