C10

ไครอสเดาะลิ้นของเขา

"พวกนั้นมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาให้เราอีกแล้วเหรอ"

นิโคลกัดริมฝีปากล่าง

"แต่... เราควรช่วยพวกเขาใช่ไหม"

ไครอสลูบศีรษะของเขา

"ตอนนี้เราไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ เพราะฉันค่อนข้างแน่ใจว่าพวกเขากำลังพาเหล่าสัตว์ประหลาดมาหาพวกเรา"

เขาเริ่มเดินออกจากห้องพักพนักงานไปที่ล็อบบี้หลัก ขณะที่คนอื่นๆ เดินตาม แต่ก็ยังลังเล

ตามที่คาดไว้ ชายสองคนจากก่อนหน้านี้กำลังวิ่งไปที่ร้านตัดผม ประตูบานเลื่อนเปิดออกช้าๆ แต่พวกเขากระแทกตัวเองผ่านรอยแยกเล็กๆ ด้วยความเร่งด่วน ด้านหลังพวกเขา สัตว์ประหลาดสามตัวพุ่งเข้ามาตรงๆ ทะลุประตูบานเลื่อนเข้ามา

กระจกที่แตกกระจายปลิวไปในอากาศ และโลหะจากประตูก็งอก่อนที่จะเกาะอยู่กับที่

ไครอสถอนหายใจยาว

"พวกคุณมันน่าขยะแขยงจริงๆ นะรู้ตัวไหม"

ชายมีเคราวิ่งเข้ามาหาเขา ราวกับว่าไครอสเป็นความหวังสุดท้ายของชายคนนั้น

อาวุธของเขาหายไปไหนไม่รู้ ขณะที่ดวงตาของเขาดูเลื่อนลอย ชายหนุ่มจากก่อนหน้านี้ก็วิ่งมาด้วย แต่กำลังซับน้ำมูกที่ไหลลงมาที่ใบหน้าของเขา มันเป็นภาพลักษณ์ที่น่าสมเพช แต่ก็ยังค่อนข้างสมเหตุสมผลเมื่อพิจารณาว่าแขนข้างหนึ่งของเขาขาด

ชายมีเคราคว้าไหล่ของไครอส และเขย่าเขา

"คุณต้องช่วยฉัน คุณต้องช่วยฉัน!"

ไครอสขมวดคิ้ว

"ฉันเข้าใจแล้ว! ปล่อยฉันได้แล้วไอ้โง่!"

ชายมีเคราไม่ฟัง เขายังคงเขย่าไครอสต่อไปเหมือนกับแผ่นเสียงที่ตกร่อง พูดซ้ำๆ เช่นเดิม ขณะที่ไครอสสงสัยว่าชายคนนั้นเป็นอะไร เขาเหลือบไปเห็นบาดแผลที่น่าเกลียดบนหลังของเขา เป็นรอยฉีกขนาดใหญ่

ชายคนนั้นเกินกว่าจะช่วยได้แล้ว แต่ในอาการเพ้อของเขา เขายังยึดติดกับความหวังใดๆ แม้ว่าจะสายเกินไปแล้วก็ตาม

ไครอสใช้ไหล่ดันชายคนนั้น พยายามจะดึงเขาออก แต่แค่นั้นยังไม่พอ สัตว์ประหลาดตัวหนึ่งกำลังเข้าใกล้ไครอสมากจนทำให้เขาตื่นตระหนก

แต่แทนที่จะกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็หันหัวไปทางด้านข้างอย่างกะทันหัน

หลังจากนั้น เงาสีเทาก็วาบผ่านไป

เสียงดังกึกก้องน่ากลัวดังขึ้น

หัวของชายคนนั้นหลุดออกจากคอโดยตรงและระเบิดกลายเป็นก้อนเนื้อ ขณะนี้ ไครอสกำลังมองไปที่นิโคล ผู้เพิ่งเหวี่ยงไม้เบสบอลโลหะของเธอ

มีสีหน้าหมองคล้ำบนใบหน้าของเธอ แต่ดวงตาของเธอเบิกกว้าง มีเลือดกระเซ็นเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ แต่เธอก็ดูเหมือนจะไม่สนใจ นอกจากนี้ยังมีนาฬิกาสีแดงที่โอบรอบข้อมือของเธออยู่

ชายที่ไม่มีหัวในตอนนี้ทรุดตัวลงกับพื้นโดยไม่มีชีวิต แต่สัตว์ประหลาดที่อยู่ใกล้ๆ ยังคงมาด้วยพละกำลังเต็มที่ ไครอสสาปแช่งตัวเองอีกครั้งที่ไม่ได้ใส่แต้มเพิ่มในความว่องไว อย่างไรก็ตาม เขายังคงไม่กังวล

เสียงดังกึกก้องของโลหะดังก้อง

กะโหลกศีรษะของสัตว์ประหลาดบุบลง หัวของมันกระเด็นไปข้างหลังจากนั้นก็เสียหลักและล้มลงกับพื้น

นิโคลจัดการกับสัตว์ประหลาดตัวนั้นได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตาม ไม้เบสบอลของเธอตอนนี้คดงออย่างน่ากลัว มันจะสามารถใช้งานได้อีกไม่นาน เธอยังคงมีสีหน้าหมองคล้ำเหมือนเดิม และจะไม่หยุดในเร็วๆ นี้

ชายหนุ่มอีกคนจากก่อนหน้านี้วิ่งเข้าหาแฮโรลด์และซิดนีย์ ความสิ้นหวังในดวงตาของเขาค่อนข้างชัดเจน

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะเข้ามาใกล้...

เสียงดังปังก็ดังก้องไปทั่ว

นิโคลต่อยตัดคางชายคนนั้น ทำให้หัวของเขาหลุดออกจากไหล่ ก่อนจะตกลงที่ไหนสักแห่งในระยะไกล ร่างกายทรุดลง ในขณะเดียวกันเสียงโลหะกระทบกันก็ดังขึ้น

ส่วนบนของไม้เบสบอลของนิโคลหักออก ตกลงบนพื้นหลังจากที่มันถูกทำลายอย่างน่ากลัว

เมื่อพิจารณาว่ายังมีสัตว์ประหลาดอีกสองตัวที่นี่ นี่เป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างแย่

คิ้วของไครอสกระตุก เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจเล็กน้อย

"บ้าเอ๊ย... ไม่ใช่เธอเหรอที่บอกว่าเราควรช่วยพวกเขา"

นิโคลไม่ตอบกลับ แต่เธอกลับร้องเสียงอย่างบ้าคลั่งขณะที่พุ่งเข้าหาสัตว์ประหลาดที่อยู่ใกล้ๆ เธอแทงไม้เบสบอลที่หักออกไปเหมือนหอก

นิโคลเร็วเกินไป ดังนั้นสัตว์ประหลาดจึงไม่มีเวลาตอบโต้

พร้อมกับเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด หัวของสัตว์ประหลาดก็ถูกแทงทะลุ นิโคลคว้าไหล่ของมันขณะที่มันล้มลง ลงไปที่พื้นพร้อมกับไม้เบสบอลโลหะที่เสียบอยู่ที่กะโหลกศีรษะของมัน เธอส่งเสียงคำรามต่ำๆ

แต่แล้ว นิโคลก็มองไปทางซ้ายของเธอ ดวงตาของเธอเบิกกว้าง

เพราะสัตว์ประหลาดตัวสุดท้ายกำลังเอื้อมมือไปที่หัวของเธอ พยายามจะคว้ามัน

นิโคลแข็งค้างด้วยความกลัว หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อความตื่นตระหนกเข้าครอบงำ แทนที่จะพยายามหลบ เธอพยายามดึงไม้เบสบอลออก แต่มันก็ใช้เวลาสักครู่

แต่ก่อนที่มือนั้นจะถึงตัวเธอ...

เสียงดังกึกก้องก็ดังขึ้น

ไครอสก้าวขึ้นมาและเหวี่ยงโคมไฟด้วยพละกำลังทั้งหมดของเขา ทำให้กะโหลกศีรษะของสัตว์ประหลาดแตกละเอียด เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

โคนของโคมหลุดออกทั้งหมด และยังคงเสียบอยู่ที่กะโหลกศีรษะ ทิ้งให้เหลือเพียงเสาโลหะเท่านั้น

สัตว์ประหลาดตัวสุดท้ายทรุดตัวลง ล้มลงบนเก้าอี้หมุนตัวหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ และหมุนตัวอยู่บนนั้น

[ฆ่าสิ่งมีชีวิต (ท้าทายการฆ่า - เหนือกว่านักฆ่าหนึ่งอันดับ) - ได้รับ 0.3 คะแนน]

แม้ว่าการต่อสู้จะจบลงแล้ว แต่ลมหายใจของนิโคลก็ยังเร็ว เธอใช้กรงเล็บเกาที่ผิวหนังเหนือหัวใจของเธอ ราวกับว่าเธอพยายามจะดึงมันออกมา

ซิดนีย์รีบวิ่งเข้ามา

"โอ้ ที่รัก ลูกโอเคไหม"

แฮโรลด์ก็วิ่งเข้ามา

"เจ้าหญิงของพ่อ!"

รูม่านตาของนิโคลพุ่งไปในทิศทางสุ่มโดยไม่แน่นอน แต่แล้ว ไครอสก็วางมือบนไหล่ของเธอ

"เฮ้ เธอควรถอดนาฬิกานั่นออกตอนนี้"

ซิดนีย์และแฮโรลด์เข้ามาอยู่ข้างๆ พวกเขา แต่ดูเหมือนนิโคลจะยังคงมีอาการเสียใจ อย่างไรก็ตาม เธอเริ่มขยับ มือเปื้อนเลือดของเธอค่อยๆ เคลื่อนไปทางแขนอีกข้างหนึ่ง ซึ่งเป็นนาฬิกา

เธอค่อยๆ ปลดเข็มขัดก่อนจะถอดออกด้วยนิ้วที่สั่นเทา

เมื่อถอดออกแล้ว นิโคลก็สูดหายใจเข้าลึกๆ

"นี่มันอะไร..."

ไครอสพยักหน้า

"ดีมาก เธอสามารถรับมือกับมันได้ด้วยตัวเธอเอง"

ซิดนีย์ก้มลง

"นิโคล! ลูกโอเคไหม"

แฮโรลด์ก็มีสีหน้ากังวลเช่นกัน

สำหรับนิโคล เธอยังคงหายใจเข้าลึกๆ แต่ก็สงบลงอย่างเห็นได้ชัด

"อ-อืม หนูโอเค"

ไครอสถอนหายใจ

"ดูเหมือนว่านาฬิกาจะมีผลข้างเคียง เปลี่ยนแผน ใช้เฉพาะเมื่อมีเหตุฉุกเฉินเท่านั้น"

แฮโรลด์ขมวดคิ้ว

"จะดีกว่าไหมถ้าเราแค่กำจัดสิ่งที่น่ารังเกียจนี้ทิ้งไป"

ไครอสยักไหล่

"นิโคลสามารถถอดนาฬิกาออกเองได้ แม้ว่ามันจะทำให้เธอตัดสินใจผิด แต่ฉันคิดว่ามันโอเค"

เขามองเข้าไปในดวงตาที่ชุ่มน้ำของนิโคล

"เธอจำทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้ไหม"

เธอพยักหน้าช้าๆ

"อ-อืม ฉันใส่ตอนที่เราจะไปที่ห้องหลัก และไม่มีผลข้างเคียง แต่สักพัก... ช่วงที่ฉันเห็น..."

นิโคลหยุดพูด เธอไออย่างเก้ๆ กังๆ

"เอ่อ ช่วงที่ฉันรู้สึกโกรธเล็กน้อย มันก็ระเบิดออกมา ทำให้ฉันรู้สึกโกรธมาก"

แฮโรลด์ขมวดคิ้ว

"เราใช้สิ่งนั้นไม่ได้อีกแล้ว! มันอันตรายเกินไป-"

"ฉันคิดว่ามันสามารถช่วยชีวิตเราได้ ไม่ใช่เหรอ"

ซิดนีย์พูดขึ้น ทำให้แฮโรลด์มองเธอด้วยความสับสน

"อะไรนะ แต่..."

ซิดนีย์ถอนหายใจ

"ใช่ มันอันตราย แต่ถ้าใช้ให้ถูกวิธีไม่เพียงแต่จะช่วยชีวิตเราได้ แต่ยังช่วยชีวิตนิโคลได้ด้วย ใช่ไหม"

ไครอสพยักหน้า

"ใช่"

แฮโรลด์เม้มริมฝีปากอย่างขมขื่น ใช้เวลาสักครู่ในการตอบกลับ

"ตกลง"

ไครอสยิ้ม

"ตอนนี้ ลงจากศพนั้นซะ มันเหม็นจริงๆ"

นิโคลรู้สึกตัว

"อ๊ะ!"

แล้วก็ลงมา

ไครอสมองนาฬิกาในมือเธอ

"ถ้าไม่ได้ใช้ก็อย่าให้มองเห็นได้นะ ฉันคิดว่านี่ไม่ใช่เพียงชิ้นเดียวที่มีอยู่ และถ้าผู้คนรู้เรื่องนี้ พวกเขาจะโลภ ในขณะเดียวกัน เธอจะต้องเข้าถึงได้อย่างรวดเร็วในกรณีฉุกเฉิน ดังนั้นใส่ไว้ในกระเป๋าของเธอ"

นิโคลพยักหน้าและใส่ไว้ลึกๆ ในกระเป๋าของเธอ

"ตกลง"

เธอหลับตาลงและสูดหายใจเข้าลึกๆ หลายครั้ง

"ฉันเดาว่า... เราจัดการกับเรื่องนั้นได้แล้ว"

ในขณะนั้น ไครอสก็มองออกไปข้างนอก

"บอกหน่อยสิ เธอได้แต้มจากการฆ่าคนไหม"

คิ้วของแฮโรลด์กระตุก

"คุณกำลัง-"

"ใช่"

นิโคลกะพริบตาสองสามครั้ง

"คนละ 10 คะแนน"

ไครอสพยักหน้า

"เข้าใจแล้ว"

มีช่วงเวลาแห่งความเงียบในกลุ่ม ไครอสไอเพื่อพยายามกำจัดบรรยากาศที่น่าอึดอัด

"เอาล่ะ เราควรไปดื่มน้ำจากเครื่องจ่ายน้ำนั้นและไปเอาขวานดับเพลิงนั้นมาเพราะตอนนี้ไม่มีใครขวางทางเราแล้ว"

ซิดนีย์ถอนหายใจเบาๆ

"ตกลง"

พวกเขาทั้งหมดดื่มน้ำเล็กน้อยและล่าช้าไปเล็กน้อยเพราะแฮโรลด์ไปใช้ห้องน้ำในร้านตัดผม

นิโคลพยายามกู้คืนไม้เบสบอลโลหะของเธอ ซึ่งเธอสามารถทำได้ แต่น่าเสียดายที่มันกลายเป็นมีดที่ได้รับการยกย่องแทนด้วยความเสียหายที่มันได้รับ แต่เธอก็นำมันไปเผื่อไว้อยู่ดี

หลังจากนั้น พวกเขาก็ออกเดินทางและมุ่งหน้าไปที่ร้านขายของชำ

ไครอสเฝ้าดูบริเวณโดยรอบ แต่ดูเหมือนจะไม่มีสัตว์ประหลาดอยู่ใกล้ๆ

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงพบว่าไม่มีสิ่งกีดขวางในการเข้าไปในร้าน

ตอนนี้ สภาพภายนอกค่อนข้างแย่ อย่างไรก็ตาม ภายในร้านขายของชำนั้นแย่กว่านั้นมาก มีศพนับไม่ถ้วนกระจัดกระจายอยู่ บางศพก็กระจัดกระจายอยู่บนส้มและบางศพก็ฉีกขาดบนพื้น อาหารหกหล่นบนพื้นเช่นกัน

มีกระป๋องแตกจำนวนมากเกลื่อนพื้น บางกระป๋องยังมีอาหารอยู่ข้างใน แม้ว่าจะมีอาหารจำนวนมากในสถานที่แห่งนี้ แต่แทบไม่มีอาหารใดที่ถูกสุขอนามัยหรือสมบูรณ์

ทุกคนขมวดคิ้วพร้อมกัน

โดยเฉพาะซิดนีย์

"อาหารเสียเปล่าหมดเลย"

ไครอสยักไหล่

"มีคนเลวเต็มไปหมดเมื่อโลกสงบสุข วันสิ้นโลกยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่ลงไปอีก"

แฮโรลด์สแกนสถานที่

"ฉันคิดว่าช่องแช่แข็งควรจะอยู่ที่ไหนสักแห่งตรงนั้น ฉันนำทางได้"

ไครอสยกมือขึ้น

"อาจจะเป็นการดีที่สุดถ้าฉันเป็นผู้นำ"

แฮโรลด์กะพริบตาสองสามครั้ง งงเล็กน้อย

"คุณไม่ต้องแบกรับภาระอันตรายทั้งหมดด้วยตัวคุณเองก็ได้ ฉันเป็นผู้ชายและจัดการกับตัวเองได้เช่นกัน"

ไครอสส่ายหัว

"ฉันจริงจังเล็กน้อยตอนที่พูดถึง 'ความรู้สึก' ของฉันเมื่อก่อน ฉันมีความรู้สึกอันตรายที่ค่อนข้างดี"

แฮโรลด์เกาหลังศีรษะ

"เอาล่ะ ตกลง"

และด้วยเหตุนี้ ไครอสจึงเป็นผู้นำทาง เห็นได้ชัดว่าเมื่อเขาพูดถึงความรู้สึกอันตราย เขาก็หมายถึงการมองเห็นอนาคตที่เกิดจากความสามารถของเขา

พวกเขาเดินผ่านชั้นวางของอย่างช้าๆ เดินผ่านทางเดิน แฮโรลด์จะพูดขึ้นเป็นครั้งคราวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพื่อบอกว่าควรเลี้ยวไปทางไหน

ในที่สุด ไครอสก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาๆ ในระยะไกล เขาชะลอตัวลงจนหยุดและเอานิ้วแตะริมฝีปาก พยายามส่งสัญญาณให้เงียบ

คนอื่นๆ ก็ทำตาม

ไครอสหมอบลง กระตุ้นให้คนอื่นทำเช่นเดียวกัน เขาคลานไปที่ทางเดินและมองลงไปก็ไม่พบอะไรเลย จากนั้นเขาก็คลานไปข้างหน้าอีกครั้งและเห็นที่มาของเสียง

มันเป็นสัตว์ประหลาดที่อยู่ไกลออกไปกำลังกินซากศพที่เปื้อนเลือดของผู้โชคร้ายบางคน

ไครอสหันไปหาคนอื่นๆ และยกมือขึ้น พูดคำว่า 'รออยู่ที่นี่'

จากนั้น เขาก็เข้าหาสัตว์ประหลาดจากด้านหลัง

โคมไฟในมือของไครอสลดลงเหลือเพียงเสาโลหะ แต่เขาคิดว่ามันน่าจะเพียงพอสำหรับการโค่นสิ่งนี้ลง

ดังนั้นเขาจึงค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ดำเนินการแต่ละขั้นตอนอย่างเป็นระบบและเงียบ ๆ

ขณะที่ไครอสเดิน เขาเหลือบมองไปที่ไหล่ของเขา โดยไม่เห็นคนทั้งสามมองมาที่เขา

จากนั้น เขาก็เปิดแผงสถานะของเขา

[สถานะ]

[ID: 345315364923]

[ระดับ: F+]

[เป้าหมาย: สัมผัสแสงแดดสีแดง]

[คะแนนพิสูจน์ความสมบูรณ์แบบ: 5.6]

[สถิติ -

ความแข็งแกร่ง - 1.2

ความอดทน - 1.0

ความว่องไว - 0.7

พลังจิต - 1.5

ความจุของมานา - 0.0

ความสัมพันธ์ทางเวทมนตร์ - 0.0]

[ความสามารถพิเศษ: ไม่มี]

[ซ่อน]

การแสดงของนิโคลที่มีความว่องไวสูงสร้างความประทับใจให้กับเขาอย่างมาก ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจที่จะเพิ่มมัน ในขณะที่คนอื่นไม่ได้สังเกตเห็นเท่านั้น

[ความว่องไว: 0.7 -> 2.0 | คะแนน: 5.6 -> 4.3]

หลังจากใช้แต้มไปมากมาย ไครอสรู้สึกว่าร่างกายของเขาอบอุ่นมาก ก่อนหน้านี้ เขาคิดว่ามันสบาย แต่ตอนนี้มันน่ารำคาญจริงๆ อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาสูญเสียความสงบ

น่าเสียดายที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นยืนขึ้นเมื่อเขาเดินมาถึงครึ่งทางของทางเดิน

มันกินอาหารเย็นเสร็จแล้วและเริ่มหันหลังกลับ