บทที่ 9 ศิษย์น้องซะที่ไหน นี่มันจะฆ่ากันชัดๆ!
บทที่ 9 ศิษย์น้องซะที่ไหน นี่มันจะฆ่ากันชัดๆ!
“ฉันขอพร ... ให้ประสาทสัมผัสดีขึ้นร้อยเท่า!”
[ติ๊ง! คำขอของท่านได้รับการอนุมัติ]
ในพริบตา หลินเป่ยฝานรู้สึกเหมือนเข้าสู่อีกโลกหนึ่ง แค่สายลมเบาๆพัดปะทะตัว มันก็ทำให้เขารู้สึกเสียวซ่าน
ในห้องผู้ป่วย จ้าวซือหมิงหยิบเข็มเงินเล่มใหญ่ออกมาจากกล่อง ลนไฟเพื่อฆ่าเชื้อ
“ศิษย์น้อง ทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็ดีขึ้น!”
สีหน้าของเซียวเฉินเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียว “ศิษย์พี่! เข็มนั่นจะใหญ่ไปรึเปล่า? เอ่อ .. ช่วยเปลี่ยนไปใช้อันที่มันเล็กกว่านี้ได้ไหม?”
“ศิษย์น้อง ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก” จ้าวซือหมิงพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ผิวหนังของนายมันหนามาก เข็มเงินเล่มเล็กก่อนหน้านี้พังหมดแล้ว ฉะนั้นพวกเราไม่มีทางเลือกนอกจากลองเข็มเล่มนี้!”
ตัวเอกเซียวเฉินนิ่งคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วก็พบว่าก็มีเหตุผล
“ศิษย์พี่ เข็มเล่มนี้ก็ได้ แต่ช่วยเบามือหน่อย!”
“วางใจได้ ศิษย์พี่รู้น้ำหนักมือตัวเองดี”
เมื่อทั้งคู่พร้อมแล้ว จ้าวซือหมิงถือเข็มเงินที่ลนไฟฆ่าเชื้อเสร็จสิ้นเดินมาถึงด้านหน้าของเซียวเฉิน ใช้มือข้างหนึ่งกดหน้าอกอีกฝ่ายเบาๆ
หลังจากเล็งตำแหน่งแล้ว เขาสูดหายใจลึก จากนั้นใช้มืออีกข้างแทงเข็มเงินเล่มใหญ่ลงไปอย่างแรง
และครั้งนี้มันสามารถทะลุผ่านผิวหนังไปได้อย่างราบรื่น!
แทงเข้าง่ายๆจนน่าตกใจ!
เห็นเพียงเข็มเงินทิ่มทะลุอกของเซียวเฉินราวกับแทงทะลุเต้าหู้! ตรงลึกเข้าไปไป 7 - 8 เซนติเมตร! ผลุบหายลงไปกว่าครึ่งเล่ม!
ซึ่งในตอนนี้ ประสาทสัมผัสของเซียวเฉินดีขึ้นกว่าหลินเป่ยฝานถึงสองเท่า อาการเสียวซ่านอย่างรุนแรงแล่นเข้าสู่สมองเขา! เปล่งเสียงร้องดังลั่น
“อ๊ากกกกกก!!”
เสียงอันน่าสังเวชสะเทือนไปทั้งตัวอาคาร
จ้าวซือหมิงตื่นตระหนก “ศิษย์น้อง นายเป็นอะไรไป? อย่าทำให้ฉันกลัวสิ!”
อยู่ในวงการแพทย์มาหลายปี แต่จ้าวซือหมิงไม่เคยเห็นสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน!
แต่เมื่อกำลังจะดำเนินการต่อ ก็ได้ยินเสียงดังปัง!
หลินเป่ยฝานบุกเข้ามาพร้อมพยาบาลกับคุณหมอ
หมอที่ขึ้นเวรวันนี้ตวาดว่า “คุณเป็นใคร? แล้วนั่นคิดจะทำอะไร?”
จ้าวซือหมิงตื่นตระหนกยิ่งกว่าเดิม “ฉัน ... ฉันแค่กำลังฝังเข็ม ...”
“ฝังเข็ม?” หมอรีบวิ่งเข้ามา และพอเห็นภาพตรงหน้าก็ร้องโวยวายว่า “คุณใช้เข็มที่ทั้งหนาทั้งยาวขนาดนี้แทงลึกเข้าไปในอกคนไข้ แล้วบอกว่าแค่ฝังเข็มเนี่ยนะ? ได้ยินเสียงร้องของเขาไหม? ที่ทำอยู่นี่ไม่ใช่การฝังเข็มแน่ๆ มันคือการฆ่ากัน คิดว่าพวกเราโง่รึไง!”
จ้าวซือหมิงกลัวจนวิญญาณแทบหลุดจากร่าง “เข้าใจผิดแล้ว .. ฉันไม่ได้คิดฆ่าใคร ... เขาคือศิษย์น้องฉันเอง แล้วฉันจะฆ่าเขาไปทำไม? ฉันแค่จะฝังเข็ม แค่นั้นจริงๆ ..”
หมอเริ่มด่าทอ “ยังไม่ยอมรับอีก เลิกแก้ตัวได้แล้ว! คุณไปอธิบายให้ตำรวจฟังเองแล้วกัน! พยาบาลหลี่ ช่วยแจ้งตำรวจที! ระหว่างนี้ส่งใครก็ได้มาคุมตัวฆาตกรอย่าให้เขาหลบหนี!”
“ค่ะ หมอหลิว!” พยาบาลที่ถูกเรียกชื่อวิ่งออกไป
“ไม่! อย่าไป! ฉันไม่ได้จะฆ่าใครจริงๆ ...”
หลินเป่ยฝานก้าวออกมา ยืนอย่างกล้าหาญต่อหน้าผู้ต้องสงสัยอย่างจ้าวซือหมิง “หมอจ้าว ผมแนะนำว่าคุณอย่าขัดขืน ไม่อย่างนั้นผมอาจต้องป้องกันตัวตามกฏหมาย!”
เห็นคนมากมายล้อมรอบตัวเขา จ้าวซือหมิงได้แต่ยอมนั่งลงอย่างหมดหนทาง
เนื่องจากเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรม ตำรวจจึงมาถึงอย่างรวดเร็ว
หลังจากควบคุมตัวจ้าวซือหมิงได้แล้ว หลินเป่ยฝานซึ่งเป็นพยานในคดีก็เล่าเหตุการณ์ให้ตำรวจฟัง
“คุณหลินขอบคุณสำหรับข้อมูล วันหน้าถ้าพวกเราต้องการทราบอะไรอีก หวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือ”
หลินเป่ยฝานกล่าวอย่างชอบธรรม “เป็นหน้าที่ของพลเมืองดีอย่างผมอยู่แล้ว ถ้าคุณตำรวจมีเรื่องอะไรจะสอบถาม โทรมาได้เลย! ผมยินดีช่วยเหลือ!”
“ขอบคุณมากคุณหลิน ถ้ามีพลเมืองดีแบบคุณเยอะๆ คงช่วยพวกเราได้มาก!”
“ฮ่าฮ่า ตำรวจกับประชาชนเต็มใจร่วมมือกันอยู่แล้ว!”
หลังจากเสร็จสิ้นการสอบปากคำ หลินเป่ยฝานก็กลับมาที่หอผู้ป่วย เอ่ยถามอย่างกังวล “คุณหมอ เพื่อนผมเป็นยังไงบ้าง?”
คุณหมอพูดอย่างจริงจังว่า “ครั้งนี้เข็มเงินแทงเข้าไปในอก ลึกประมาณ 8 เซนติเมตร เกือบทะลุหัวใจ! แต่นับเป็นโชคดีของเขา ที่เข็มแทงเข้าไปบริเวณช่องว่างข้างหัวใจพอดี เลยเสียเลือดแค่เล็กน้อย อาการบาดเจ็บไม่สาหัส! แต่ยังต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อสังเกตอาการ!”
หลินเป่ยฝานลอบบ่นในใจ ‘น่าเสียดาย!’ จากนั้นเอ่ยอย่างจริงใจว่า “คุณหมอพูดถูก เขาจำเป็นต้องนอนต่อเพื่อสังเกตอาการจริงๆ ส่วนเรื่องเงินไม่ต้องกังวล ขอแค่คุณคอยจับตาดูเขา ช่วยรักษาเพื่อนของผมก็พอ!”
“ทั้งๆที่เป็นคนแปลกหน้า แต่คุณกลับเอาใจใส่ช่วยเหลือคนอื่นอย่างดี ส่วนอีกคนเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกัน กลับทำแบบนี้ ฉันนึกไม่ออกจริงๆว่าทำไม!” หมอถอนหายใจ
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่บอกได้แค่ว่าธรรมชาติของมนุษย์นั้นซับซ้อน!” หลินเป่ยฝานส่ายหัวด้วย
“ธรรมชาติของมนุษย์นั้นซับซ้อนและดำมืด ... ช่างเถอะ! ไม่อยากจะพูดแล้ว พูดไปก็เศร้า!”
หลังจากนั้น คุณหมอได้พูดคุยกับหลินเป่ยฝานอีกสองสามประโยคแล้วจากไป
หลินเป่ยฝานก้มศีรษะ มองตัวเอกเซียวเฉินที่จ้องเขาด้วยความโกรธ เอ่ยคำสัญญาทีละคำ “สหาย! นายวางใจได้ ฉันจะตามเรื่องนี้ให้ ไม่มีทางปล่อยให้ฆาตกรหนีไปเด็ดขาด!”
เซียวเฉินพยายามยกมือขึ้นอย่างยากลำบาก “ปล่อย ... ปล่อยศิษย์พี่ของฉัน!”
หลินเป่ยฝานขมวดคิ้ว “สหาย! เรื่องถึงขั้นนี้แล้ว นายยังห่วงศิษย์พี่ของตัวเองอีก? นายปฏิบัติต่อเขาเหมือนพี่น้องแท้ๆ แต่เขากลับต้องการฆ่านาย! ช่างเถอะ ไม่พูดแล้ว พักผ่อนเยอะๆ วันหลังฉันแวะมาใหม่”
เมื่อประตูห้องปิด เซียวเฉินหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง ....
