ไซด์สตอรี่ – ซายามะ รินะ 4
ไซด์สตอรี่ – ซายามะ รินะ 4
ถึงฉันจะสามารถปฏิเสธได้ก็ตาม แต่ก็กลายเป็นว่า ฉันไปเข้าร่วมบุกโดเมนอยู่ดี
หลังจากที่ไม่ได้ใส่ชุดเคนโด้มานาน ชวนให้นึกถึงตอนที่แม่บังคับให้ฉันใส่ครั้งแรก มาตอนนี้ฉันสวมมันเดินไปพร้อมกับสมาชิกชมรมเทนนิสในมือก็ถือชิไน (ดาบไม้ไผ่ซ้อมเคนโด้)
“อื้อหือ อย่างที่คิดไว้เลย ชุดเคนโด้น่ะเข้ากับเธอจริงๆนะ , ซายามะซัง ” (คาสุยะ)
“นั่นสิ !? นั่นสิ !? รินะนี่แบบเท่ เท่สุดๆไปเลย ~” (ซาโอริ)
คาสุยะคุง และ ซาโอริ ต่างชมฉันแบบโอเวอร์เกินจริงจนทำให้ฉันรู้สึกอายขึ้นมาเลย
เอาจริงๆนะ มันก็นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้ใส่ชุดเคนโด้ถือชิไน ฉันรู้สึกอึดอัดใจอยู่บ้าง แต่ร่างกายกลับเบาแทน …?
นับตั้งแต่วันที่ แอพ 『โปรเจคกอบกู้โลก』 ได้ติดตั้งเข้ามาอยู่ในสมาร์ทโฟนของฉัน ร่างกายของฉันก็เบาหวิวอย่างน่าเหลือเชื่อ
ทีแรกฉันคิดว่า คงคิดไปเอง แต่หลังจากที่ลองกวัดแกว่งชิไนในมือดูแล้ว
ความสามารถทางร่างกายของฉันเพิ่มขึ้นด้วยอย่างนั้นหรือเนี่ย …?
เอ้ะ นี่ใช้พรจากเทพธิดาหรือเปล่านะ ?
ฉันถึงกับตะลึงในความเปลี่ยนแปลง เสียงตัดลมพัดหวือที่ได้ยินขณะฝึกฟาดดาบของตัวเอง
คราวนี้ มีคนเข้าร่วมทั้งหมด 12 คน 8 คนมาจากชมรมเทนนิสั และ สมาชิกอีก 4 คนนั้นเป็นคนนอกชมรม แบบฉัน
พวกเราตัดสินใจกันแต่แรกแล้วว่า จะเดินทางไปยังโดเมนกันด้วยรถ
◆
“เฮ่อ การขับรถมาที่นี่มันน่ารำคาญชะมัด …”
ชายคนที่ขับรถของพวกเราบ่นขึ้นมา
ไม่ใช่ว่ารถต้องวิ่งผ่านทางด่วนที่อยู่ระหว่างการซ่อมเท่านั้นหากแต่ยังต้องผ่านทางเท้าที่เต็มไปด้วยโคลนระหว่างนาข้าวอีกด้วย
มันทำเอารถสั่นสะเทือน จนคนขับบ่นออกมาดังๆ
โครงสร้างพื้นฐานของเมืองอย่างเส้นทางคมนาคมโดนทำลายอย่างสิ้นเชิงด้วยการปรากฏขึ้นมาของโดเมน
โดเมนจำนวนนับไม่ถ้วน โผล่ขึ้นมาพร้อมกับตัดทำลายรางรถไฟ ทางด่วน ที่เชื่อมต่อแต่ละภูมิภาคเข้าด้วยกัน
ไม่ว่าจะรถเมล์ รถไฟ หรืออะไรที่ควรวิ่งได้ตามปรกติกลับถูกตัดขาด
แถมพื้นที่กักกันพวกนั้นกลับครอบคลุมไปถึงน่านฟ้าอย่างไม่น่าเชื่ออีกด้วย
ในทุกวันนี้แม้แต่เครื่องบินก็ยังบินผ่านไม่ได้เช่นกัน
มีเพียงรถ ที่วิ่งด้วยไฟฟ้าเท่านั้น ที่ยังสามารถเดินทางผ่านเส้นทางที่ไม่มีถนนพวกนั้นไปได้
นั่งรถเกือบหนึ่งชั่วโมงเลยล่ะ ทั้งที่ระยะทางที่เราควรไปถึงนั้นควรใช้เวลาเพียง 15 นาทีเท่านั้นหากไม่มีโดเมน
ในที่สุดพวกเราก็มาถึงโดเมนที่เราอยากบุกเข้าไปแล้ว
ผู้เข้าร่วมการบุกโดเมนลงจากรถมาทีละคน
พอทุกคนรวมตัวกันพร้อม รุ่นพี่อันโดก็เช็คคนและพูดขึ้น
“จากนี้ไปพวกเราจะบุกโดเมน ณ บัดนี้
จากงานวิจัยของฉัน มีแต่เพียงมอนสเตอร์แร๊งต่ำๆแบบหนูหรือสไลม์เท่านั้นที่อยู่ตรงทางเข้า
เพื่อให้จัดการมอนสเตอร์พวกนั้นได้ลุล่วง จากนี้เราทำงานกันเป็นทีม
และหากตรวสอบสถานการณ์ดีแล้วปลอดภัย เราจะไปต่อ แต่หากมีอันตรายพวกเราจะถอยกลับมา” (ฮิเดยะ)
รุ่นพี่อันโด ฮิเดยะ อธิบายอย่างใจเย็นราวกับเป็นการพูดกลางที่สาธารณะ
“ถ้าเช่นนั้นแล้ว , เราไปกันเถอะ !” (ฮิเดยะ)
“เย้ ~!!”
ก้อนหินขนาดมหึมา ใหญ่เสียจนชวนให้เข้าใจผิดคิดว่าเป็นภูเขาด้วยซ้ำ แผ่ขยายอยู่ตรงหน้าพวกเรา เนื่องจากมันเป็นอะไรที่ใหญ่โต มีรูโพรง มันก็เลยดูคล้ายๆกับถ้ำ
ฉันปกปิดความหวาดกลัวและความวิตก จนแทบจะเป็นลม ตลอดจนความคาดหวังเล็ก แล้วเข้าไปในโดเมน
◆
สองชั่วโมงต่อมา ผลลัพธํของการบุกเข้าโดเมนครั้งแรกนั้นเป็นหายนะ
รุ่นพี่สุสุกิ กับรุ่นพี่ทานากะ สมาชิกคนสำคัญล้ำค่าที่ใช้เวทย์มนตร์ได้ รวมถึง อิกุจิคุง ตาย
แต่ถึงอย่างนั้น รุ่นพี่อันโด กลับเรียกสิ่งที่เกิดขึ้นว่า เป็นความสำเร็จไม่ใช่หายนะ
โอกาสรอดก็คือ 75% ทั้ง 9คนต่างเลเวลอัพ และได้รับ ไอเทมแร๊ง D หากจะวัดจากจำนวนที่รอดและสิ่งที่ได้มาถือว่า เป็นความสำเร็จครั้งใหญ่
ความสำเร็จครั้งใหญ่อย่างนั้นหรือ …? ตรงไหนกันที่สำเร็จ ? คนที่เพิ่งคุยเล่นหัวเราะสนุกสนานกันเมื่อสองชั่วโมงก่อนตายเนี่ยนะ ?
คำพูดของรุ่นพี่อันโดเป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้าย
“ซายามะซังครับ , สะดวกคุยไหม ?” (ฮิเดยะ)
“อะไรหรือคะ ?” (รินะ)
“เกี่ยวกับดาบเหล็กดำน่ะครับ …” (ฮิเดยะ)
รุ่นพี่อันโดมองมาที่ดาบที่ส่องประกายสีดำ ― ดาบเหล็กดำที่อยู่ในมือของฉัน
อ่า … เข้าใจแล้ว ดาบเล่มนี้เนี่ยยกให้กับอิกุจิคุง นี่นะ ไม่ได้ให้ฉัน มันเป็นอาวุธที่พวกเราร่วมแรงร่วมใจถึงได้มันมา
“อ่า !? …ฉันขอโทษค่ะ” (รินะ)
ฉันพูดกันตัวเองอย่างเหม่อลอยขณะที่ยังถือดาบที่รุ่นพี่อันโดส่งให้
“ไม่ครับ , เจ้าของดาบเหล็กดำเล่มนั้น คือ … คุณต่างหากครับ ซายามะซัง” (ฮิเดยะ)
“เอ้ะ ?” (รินะ)
ฉันตกใจกับคำตอบที่ไม่คาดคิด
“คุณน่ะสามารถใช้ดาบนั่นได้ชำนาญกว่าใครทั้งนั้น อีกทั้งผมยัง … ค่อนข้างมั่นใจด้วยว่า อิกุจิคุงน่ะอยากจะให้
คุณเป็นผู้ใช้มันด้วย ” (ฮิเดยะ)
รุ่นพี่อันโดพูดปลายประโยคด้วยเสียงที่เหมือนเค้นออกมา
“แต่ว่า, จะเป็นอะไรไหมครับ หากพวกเราจะโพสภาพดาบเล่มนี้ลงใน SNS?” (ฮิเดยะ)
“เอ๋ ?” (รินะ)
“ซายามะซังครับ , คุณรู้เรื่อง 『ผู้ปลดปล่อย 』 ที่ได้รับการสนับสนุนจากภาครัฐ และองค์กรต่างๆไหมครับ ?” (ฮิเดยะ)
รุ่นพี่อันโดยังคงพูดอย่างใจเย็นกับฉันที่ยังสับสนอยู่
『ผู้ปลดปล่อย 』 ― คำๆนี้ที่อยู่ๆเป็นกระแสขึ้นมาเมื่อไม่นานมานี้ มันหมายถึง กลุ่มบุคคลที่ตั้งใจที่จะปลดปล่อยโดเมน
ทั้งภาครัฐและเอกชนทั้งหลายต่างให้การสนับสนุนบุคคลเหล่านี้ ที่สามารถอัพเลเวล , จัดหาผู้คน ,และได้รับแรร์ไอเทมจากโดเมน , นั่นเป็นข้อมูลที่ได้จากข่าวสารข้อมูลที่โพลงในเน็ต
“ถ้าอย่างนั้น พวกเราก็ควรถือดาบเหล็กดำนี่ไปยังออฟฟิศของเทศบาลกลาง…” (รินะ)
“มันเป็นไอเดียที่ไม่ฉลาดเท่าไหร่นักครับ พวกเรายังเด็ก หรือต่อให้เราเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว พวกเราก็ยังเป็นนักศึกษา มีโอกาสสูงมากที่พวกนั้นเขาจะเอาเปรียบเรา
ดังนั้น ผมจึงเชื่อว่า มันเป็นไอเดียที่ดีกว่า หากจะรอการติดต่อ เสนอการสนับสนุนเข้ามาเองแทนที่จะเป็นฝ่ายวิ่งเขาหาพวกเขา ” (ฮิเดยะ)
“เสนอการสนับสนุนหรือคะ ?” (รินะ)
“ใช่ครับ หากเรารอให้อีกฝ่ายเสนอมาให้ เราจะได้เงื่อนไขต่อรองที่ดียิ่งกว่าเดิม
ไม่ว่าจะเป็นการสนับสนุนจากภาครัฐหรือบริษัทเอกชนที่จะลงทุนให้กับกิจกรรมในอนาคตของพวกเรา ” (ฮิเดยะ)
“กิจกรรมในอนาคตหรือคะ ?” (รินะ)
“ใช่ครับ จริงอยู่ตอนนี้บริษัทพวกนั้นจะยื่นข้อเสนอสำหรับคน เลเวล 2 แต่ถ้าเป็นหนึ่งเดือนหลังจากนี้ล่ะ ?
แล้วถ้าเป็นสองเดือนหลังจากนี้ล่ะ ?
ระดับของเลเวลที่สูงขึ้นเท่าไหร่ ข้อเสนอก็ยิ่งสูงขึ้นตามเท่านั้น
และเพื่อให้พวกเรารอดไปได้ พวกเราต้องอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ดีกว่าครับ
นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมผมถึงอยากให้โพสลงในSNS แล้วรอการเสนอมา คุณคิดว่าอย่างไรบ้างครับ ?” (ฮิเดยะ)
ฉันแย่แล้วล่ะ ถ้าฉันตอบรับคำขอของเขาตอนนี้ ก็เป็นเหมือนกันยืนยันว่า ชะตาชีวิตฉันต่อจากนี้ จะต้องบุกเข้าโดเมนไปทุกวัน ไม่ว่าฉันจะอยากทำหรือไม่ก็ตาม
“โอ้ย แกเนี่ย , ฮิเดยะ, พูดอะไรเยิ่นเย้อวุ่นวายเกิ้น !
ตอนนี้อะนะ สิ่งที่ควรทำในวันนี้ก็ คือ ถ่ายรูปเป็นความทรงจำกันไว้แล้วมาฉลองกับความสำเร็จในการสำรวจโดเมนครั้งแรกไม่ใช่รึไงเนี่ย ?
พวกเธอน่ะเข้ามาๆ มาใกล้ๆนี่ มองนี่ไว้นะ? รินะจัง ,เธอด้วย , เอ้า ยิ้มหน่อย ยิ้มมมม ?” (ยูยะ)
“อะเอ๋ !? เดี๋ยวค่ะ !? ดะ -เดี๋ยวว ――” (รินะ)
ยูยะบังคับให้ฉันถ่ายรูปด้วยทั้งที่ฉันไม่เต็มใจ
“ต่อไปก็ …[ได้รับ! อาวุธ แร๊ง D แล้ว] โอเคไหม ,พร้อมนะ ถ่ายเลยนะ” (ยูยะ )
แล้วเขาก็ปล่อยภาพที่ถ่ายด้วยกันนั้นลงในเน็ตพร้อมกับคำพูดคุยเล่นขำๆ
ตอนนั้นเองที่ฉันยังไม่รู้เลยว่า การกระทำที่หุนหันของยูยะจะเป็นจุดรอยต่อของชะตาชีวิตที่มีผลกระทบครั้งใหญ่ต่ออนาคตของฉัน