แม้แต่ตอนนี้ สัมผัสคมเขี้ยวของ ท่านผู้สร้างที่แทงเข้ามาในคอ และรสชาติของ 【จอกเลือด 】 อันเป็นพลังชีวิตของท่านผู้สร้างยังคงกระตุ้นเร้าประสาทสัมผัสทั้งห้าของฉันอยู่

อ่า ฮ่าห์ …นายท่านคะ …ผู้สร้างผู้ยอดเยี่ยมของฉัน …ฮ่าห์ ฮ่าห์ … ตัวฉันนั้นขอมอบถวายแด่ท่านผู้ทรงภูมิปัญญาความรอบรู้ แล อำนาจอันไร้ที่สิ้นสุด…

“มันเกิดขึ้นอีกแหล่ว , อาการหลอนของโคลอีกำเริบ อีกแหล่วอะ ’ ~สุ.” (บลู )

“ก็เหมือนทุกทีนั่นแหละ อย่าสนใจนางเลย” (ซิลเวอร์ )

“ถ้าคุณโคลอีจะควบคุมตัวเองกมากกว่านี้สักหน่อยนะ แต่เอ่อ…เอาเถอะ คงช่วยอะไรไม่ได้แล้วแหละ” (Hope)

ก็อบลินที่บ่นคางอยู่นั้น เป็นผู้ร่วมสายเลือดของท่านชิออนเช่นเดียวกับฉัน เจ้านั่นคือ บลู ชิออน

เจ้าโง่นั่นไม่เข้าใจฐานะตัวเองด้วยซ้ำไป

มันยังขาดความภักดีที่มีต่อท่านชิออน และยังพูดจาลบหลู่ความศักดิ์สิทธิ์ของท่านชิออนหลายต่อหลายครั้ง

นี่ถ้าไม่ติดว่า เป็นข้อห้ามของท่านชิออนที่ห้ามไว้ ฉันคงจะฆ่ามันทิ้งตั้งแต่แรกแล้ว

เจ้าโง่นั่นไม่เข้าใจความแข็งแกร่งที่เหนือธรรมดาที่ได้รับจากไอเทมที่ประสิทธิ์ประสาทขึ้นโดยท่านชิออน

ส่วนโคโบ้ลที่ดูหยิ่งนั่นก็เป็นผู้สืบสายเลือดของท่านชิออนเช่น กัน , ซิลเวอร์ ชิออน

ผิดกับบลู ซิลเวอร์นั้นเป็นหนึ่งในผู้จงรักภักดีต่อท่านชิออน

เธอมีความชำนาญในการใช้โล่เป็นอย่างสูง

อันที่จริงการที่เธอได้ไอเทมจากท่านชิออนมากที่สุดเป็นเรื่องที่เกะกะลูกตาเหลือเกิน แต่ฉันก็ให้อภัยเธอได้เพราะเธอไม่ลืมที่จะซาบซึ้งขอบคุณท่านชิออน

เจ้าไลแคนโทรป คนที่มีนิสัยขี้ขลาดอยู่เสมอ ก็เป็นพวกผู้สืบสายเลือดของท่านชิออนเช่นกัน ,โฮป ชิออน

เจ้าหมอนี่น่ะมันลูกกระจ๊อก เขาได้รับมอบดาบมาจากท่านชิออน แต่ท่าจับดาบนั่นอ่อนยวบยาบ จนไม่อาจคาดหวังให้หมอนี่เป็นกำลังรบได้เลย

ถึงแม้จะพอคาดหวังได้หากเป็นการต่อสู้ในเวลากลางคืนด้านนอก แต่ … เงื่อนไขความแข็งแกร่งนั้นมันก็มีข้อจำกัดมากเกินไป

สิ่งที่ฉันไม่ชอบมากที่สุดก็คือ การที่ท่านชิออนสั่งให้พวกเราเฝ้าติดตามดูความเติบโตของเจ้าหมอนี่

หลังจากได้รับคำสั่งที่ไพเราะจากท่านชิออน ,พวกเราผู้สืบสายเลือดทั้งสี่พร้อมลูกน้อง ได้จัดกลุ่มกองกำลังเป็นนาย แล้วเดินทางออกจากโดเมนท่านชิออนไปด้วยกัน

◆

10 วัน หลังจากที่พวกเราออกไปด้านนอกโดเมน (70 วันหลังจาก ชิออน กลายเป็นจอมมาร )

ความคืบหน้าเมื่อเร็วๆนี้ คือ การได้พบกับกองกำลังอื่นนอกจากพวกมนุษย์บ่อยขึ้น พวกผู้สืบสายเลือดจอมมารตนอื่นที่ไม่ใช่ท่านชิออน

“มันมีกลิ่น …” (ซิลเวอร์)

ซิลเวอร์ ,ผู้ชำนาญการดมกลิ่น ได้กลิ่นของศัตรูเข้ามาใกล้

“ฉันยืนยันเรื่องนั้น ~สุ” (บลู )

บลู , นั้นมีความสามรถถึงนิสัยจะหยาบคายไปก็ตาม เขากำลังส่องดูศัตรูด้วยกล้องส่องทางไกล ไอเทมที่ได้รับมาจากท่านชิออน

“สถานการณ์เป็นอย่างไร ?” (โคลอี)

ฉันสั่งให้บลูบอกสถานการณ์ตอนนี้มา

มีคำสั่งหนึ่งที่ได้รับมอบหมายอย่างเข้มงวดมาจากท่านชิออน นั่นคือ ― อย่าตาย

ถ้อยคำนั้นเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน

ท่านให้ความสนใจไม่เพียงแต่ตัวตนที่อ่อนกว่าฉัน หากแต่ยังเผื่อแผ่ไปยังเจ้าก็อบลินนิสัยเลวด้วย …ท่านชิออนช่างเป็นผู้สร้างที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาเหลือเกิน

คำพูดของท่านชิออนเป็นดั่งกฏหมาย

ฉันพร้อมจะโยนชีวิตทิ้งได้ทุกเมื่อหากมันเป็นสิ่งที่ท่านชิออนต้องการ แต่เมื่อท่านชิออนสั่งมาว่า อย่าตาย พวกเราก็ไม่อนุญาตตัวเองตายได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

แม้จะต้องกระทำในสิ่งที่น่าอับอาบ เราก็ต้องมีชีวิตรอดต่อไปให้ได้

หรือก็คือ พวกเรากำลังสอดแนมศัตรู หากพบว่ามีอันตรายแม้เพียงน้อยนิด พวกเราก็จะถอย

“พวกนั้นเป็นเผ่าของฉันน่ะสุ ~สุ ทั้งหมดมี 10 ตัวน่ะ ~สุ ” (บลู)

เผ่าของบลู พูดง่าๆ ก็อบลินนั่นเอง แม้อีกฝ่ายจะเป็นแค่พวกกากๆแต่ก็ไม่ควรประมาท

“แล้วอุปกรณ์ของเจ้าพวกนั้นล่ะ ?” (โคลอี )

“ระดับต่ำกว่าพวกเราอีก~สุ ” (บลู )

บลูตอบกลับมา

“ดูแล้วพวกเราจะเอาชนะได้ไหม ?” (ซิลเวอร์ )

ซิลเวอร์ ก็เข้าร่วมบทสนทนาด้วย

“ง่ายๆหมูๆเลยล่ะ ~สุ ” (บลู )

พอได้คำบลูพูดอย่างนั้น พวกเราก็เตรียมพร้อมเข้าสู่

และพอเรากำลังจะเข้าสู่

――『ทุกคน , เข้าที่ซ่อน 』

เสียงอันเป็นดั่งการประทานพรจากท่านผู้สร้าง ได้ดังขึ้นในใจของพวกเรา

ท่านผู้สร้างนั้นได้ตรวจสอบสถานการณ์ของพวกเราอยู่ตลอดเวลา

ด้วยความปลื้มปริ่มปิติยินดีที่ก่อตัวในใจฉัน ทำให้ฉันทำตามถ้อยคำของท่าน

――『ก็อบลินพลธนูและดาร์คเอลฟ์ , เตรียมธนูให้พร้อม 』

ท่านผู้สร้างถ่ายทอดคำสั่งให้กับลูกน้องของฉันและลูกน้องของบลู

――『โคลอี , เธอเตรียมใช้เวทย์มนตร์โจมตี 』

ค่ะ นายท่าน ! ฉันค้อมหัวให้กับตัวตนของท่านผู้สร้างผู้ยิ่งใหญ่ที่ฉันมองไม่เห็น

――『หลังจากซุ่มโจมตีด้วยการโจมตีระยะไกแล้ว ,ซิลเวอร์ ,เจ้าจงโผล่ไปด้านหน้าศัตรูเพื่อดึงความสนใจพวกนั้น 』

เมื่อได้รับคำสั่ง ซิลเวอร์ก็มองขึ้นฟ้า จากนั้นวางมือไว้บนอกตัวเอง

――『พอศัตรูเริ่มการโจมตี ,บลู ,โคโบ้ลนักสู้ พวกเจ้าทั้งสองจงทำการกระหนาบข้าง โฮปและพวกไลแคนโทรป พวกนายเข้าร่วมสงคราม เมื่อได้รับการยืนยันแล้วว่า ปลอดภัย』

พวกเราต่างได้รับคำแนะนำอันล้ำค่า

บนหลังคาเก่าๆที่เป็นซาก ฉันเติมมานาเข้าไปในไม้เท้าที่ได้รับมา ― ไม้เท้าไฟ

ลูกน้องข้างๆฉัน ดาร์คเอลฟ์และลูกน้องของบลู ก็อบลินพลธนู ต่างเหนี่ยวสายเตรียมพร้อม

เจ้าก็อบลินโง่ทั้ง 10 ตัวเข้าสู่ระยะยิงแล้ว

――《ไฟร์บอล 》

กลุ่มก้อนไฟทั้งหลายปล่อยออกมาจากไม้เท้าไฟปะทะเข้ากับก็อบลิน 10 ตัว ระเบิดเป็นเปลวเพลิงกองโต

“คะ-ใครวะนั่น ~สุ …?”

“กี้? กี ! กี๊ !”

หนึ่งในก็อบลินพวกนั้นสวมเกราะอกเหล็กและถือขวานเหล็ก

จากการที่ฉันฟังคำพูดของมันรู้เรื่อง เจ้านั่นต้องเป็นผู้ร่วมสายเลือดแน่ๆ

พอพวกมันแตกตื่นกันแล้วรอบข้างก็มีแต่เสียงเอะอะโวยวาย

ลูกธนูตกลงสู่เหล่าก็อบลินะพวกนั้น ทั้งยังมีก็อบลินที่โดนไฟแผดเผา ทำให้สามตนล้มตายลง

“ชื่อของฉันคือ ซิลเวอร์ ชิออน ! ฟังซะนะ ,เจ้าพวกกระ ――” (ซิลเวอร์ )

――『ซิลเวอร์ ! อย่าเปิดเผยตัวตน!』

“อะวู้ววววว !” (ซิลเวอร์ )

ซิลเวอร์ที่ชอบแนะนำตัวเองตามใจชอบ โดนท่านชิออนดุจนครางเสียงหลงออกมา

ก็อบลินพวกที่เหลือมุ่งเข้าหาซิลเวอร์ที่ตอนนี้หูลู่หางตกแล้ว

“ตอนนี้แหละ ~สุ !” (บลู )

“โฮ่ง โฮ่ง !”

บลูและโคโบ้ลนักสู้กระโดดออกมาจากบ้านหลังที่ซ่อนตัวไว้แล้วลอบจู่โจมก็อบลินจากด้านหลัง

ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ฉันยิงเวทย์ไฟต่อเนื่อง

จำนวนก็อบลินลดลงไปทีละตัว

จนจำนวนทั้งหมดของพวกมันเหลือ สาม โฮปและผู้ติดตามได้เข้าร่วมการต่อสู้ด้วยเช่นกัน

ไม่เกินสามนาที ก็อบลินทั้ง 10 ตัวก็ตายหมด

พวกเราเรียนรู้การต่อสู้จากคำพูดที่สูงส่งของท่านผู้สร้างผ่านมาแบบนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า

ซิลเวอร์ , ที่ไม่ค่อยได้ฉลาดเท่าไหร่นัก เธอมักทำผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่พวกเราก็ค่อยๆเติบโตขึ้น

ในครั้งหน้าพวกเราจะแสดงความสามารถในการต่อสู้โดยที่ไม่ต้องมีคำสั่งของท่านผู้สร้าง

และสิ่งที่พวกเรามักทำหลังจากกำจัดศัตรูได้ก็คือ

―การปล้นของ

บลูนั้นขุดค้นจากร่างก็อบลินด้วยใบหน้าที่ดีใจ

“ฉันอยากให้เธอน่ะ ยั้งๆเวทย์ไฟไว้มั่งนะ ~สุ ดูสิ มันมีอะไรเอามาใช้งานได้เลย มันไหม้หมดแล้วนะ ~สุ” (บลู)

บลูมองศพก็อบลินไห้มเกรียมอย่างขมขื่น

“คำสั่งของนายท่านผู้ทรงเกียรตินั้นเป็นสิ่งสูงสุด ” (โคลอี)

ฉันใช้เวทย์มนตร์ตามคำสั่งของนายท่าน

ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่ต้องไปอธิบายชี้แจงกับก็อบลินต่ำต้อยนี่

“ช่าย , ช่าย , อยากพูดอะไรก็พูดเถ้อะ ~สุ …โอ้ะ ฉันเจออาหารด้วยนะ~สุ!

มาคิดดูแล้ว เจ้าก็อบลินที่เป็นเหมือนหมากใช้แล้วทิ้งยังมีอาหารติดตัวเลย …เทียบกับพวกเราแล้วนะ …” (บลู )

“บลู ! แกมันเนรคุณไม่รู้จักแสดงความเคารพท่าน !!” (โคลอี)

ฉันด่าบลู ที่ยังคงบ่นนู่นบ่นนี่ต่อ

พวกเราอาจถูกฆ่าตาย … หากไม่ได้คำแนะนำอันสูงส่งของท่านชิออน

“ไอเทมที่พวกเราได้รับมา มันมีค่ามากมายเกินกว่าจะเอามาเปรียบกับอาหารพวกนี้ไม่ใช่หรือไงกัน ?!” (Chloe)

อย่างขวานนือมของบลูตอนนี้ก็เช่นกัน มันเป็นไอเทมที่สร้างขึ้นมาจากท่านชิออน ที่ทำให้บลูรอดมาหลายต่อหลายครั้ง

“ฉันรู้เรื่องนั้นดีอยู่แล้วล่ะ ~สุ, แต่ …อาหารปกติสำหรับพวกเราน่ะ ――” (บลู)

“บลู, เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว ” (ซิลเวอร์)

ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวแล้ว แม้แต่ซิลเวอร์ก็ตำหนิ บลู ด้วย

พอเจ้านั่นรู้ว่าตัวเองกำลังเสียเปรียบก็หุบปากแล้วค้นศพต่อเงียบๆ

หลังจากเสร็จสิ้นแล้ว พวกเราก็ออกตามหาศัตรูต่อ ― ทั้งหมดก็เป็นกำลังแด่ท่านชิออน ผู้สร้างของพวกเรา แม้พวกเราจะมีน้อยนิดแค่ไหนก็ตาม

☆

วันที่18 หลังจากที่พวกเราออกไปปฏิบัติการณ์นอกโดเมน

(หนึ่งวันหลังจากที่คาน่อนยอมแพ้ ชิออน)

ถ้อยคำอันไพเราะก็ส่งลงมาจากท่านชิออน

――『ออกสำรวจชนิดของมอนสเตอร์ที่อยู่รอบๆโดเมน 』

การสำรวจรอบโดเมน

คำพูดของท่านนั้นหมายความว่า ――ฉันรู้สึกสั่นไหวอยู่ในอกและดำเนินการตรวจสอบในทันที

แด่ความรุ่งโรจน์ของท่านชิออน!

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด