บทที่ 33 ความแข็งแกร่งของปราณโลหิตแดง
ความเร็วบัณฑิตกระดาษรวดเร็วมาก
ตอนที่จินอันไล่เขาออกจากห้อง
เขามองเห็นเงาสีขาววูบวาบ
บัณฑิตชั่วร้ายก็ได้บินเข้าไปในบ้านหลังอื่นที่อยู่ติดกันแล้ว
จินอันถือดาบยาวโดยไม่ได้คิดอะไร เขาดีดตัวออกจากกำแพงลานบ้านด้วยเท้าของเขาและกระโดดเข้าไปในลานบ้านหลังถัดไป
ตอนที่จินอันกระโดดเข้าไปในสนามหญ้าข้างๆ เขาเห็นเงาสีขาววูบวาบเข้าไปทางหน้าต่างที่คนในบ้านไม่ได้ปิด หลังจากนอนหลับไปในตอนกลางคืน
จินอันไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนนี้
ตู้มมม!
แสงจากดาบทำให้ประตูพัง ประไม้ทึบที่ดูเหมือนกับถูกกระสุนปืนใหญ่ยิงเข้าทแล้วแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระจายในอากาศทันที
จินอันถือดาบยาวไว้ในมือแล้วรีบเข้าไปในบ้านด้วยท่าทีสง่างามราวกับเสือหรือหมาป่า แล้วก็มีแสงวูบวาบต่อหน้าเขา!
แคร่ง!
แคร่ง!
ดาบที่ปะทะกันคนเกิดแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงในอากาศ ปะทุขึ้นเป็นแสงสะเก็ดของโลหะที่เสียดสีกัน
ด้วยความแข็งแกร่งของจินอันที่มีน้ำหนัก 500 ถึง 600 ชั่ง ซึ่งตอนนี้เขาได้อยู่ในระดับที่หกของ "เคล็ดวิชาดาบโลหิต" ส่วนศัตรูของเขาก็เทียบชั้นได้อย่างคู่คี่สูสี
ทั้งสองฝ่ายถูกดาบผลักกระเด็นถอยหลังไปสองก้าว
กระบังมือปากเสือสั่นเล็กน้อย
ก่อนหน้านี้ จินอันพอมีเวลาสังเกตุได้อย่างชัดเจนว่านักดาบที่อยู่เบื้องหน้าเขาสวมเพียงชุดนอนเท่านั้น
แต่ในขณะนี้ ผิวของนักดาบเปล่งประกายด้วยสีเขียวอมขาวที่ผิดแปลกจากมนุษย์ ราวกับว่าปราณชั่วร้ายของคนตายปกคลุมทั่วร่างกายของเขา
เขาถูกครองงำโดยบัณฑิตกระดาษ!
มีกลิ่นเลือดอยู่ในบ้านและมีสตรีคนหนึ่งนอนจมกองเลือดบนเตียง เธอเป็นที่ร่างไร้วิญญาณ ซึ่งนักดาบหักคอของเธอในขณะที่เธอนอนหลับ
นักดาบที่ถูกบัณฑิตกระดาษครอบงำพุ่งเข้าจู่โจมอีกครั้ง!
แคร่ง!!
แคร่ง!!
พวกเขาทั้งสองต่อสู้ด้วยดาบ เสียงของอาวุธที่ปะทะกันก็สร้างความรำคาญในช่วงเวลาสั้น ๆ พวกเขาเข้าแลกกันมากกว่าสิบกระบวนท่าไปแล้ว ในเรื่องของความแข็งแกร่งพวกเขาเป็นคู่ที่เหมาะสมกัน
แต่จินอันก็ไม่แปลกใจอะไร
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาต่อสู้กับนิกายชั่วร้าย แต่ยิ่งเขาต่อสู้มากเท่าไร ปราณของเขาก็ยิ่งควบแน่นมากขึ้น และความตั้งใจของดาบของเขาก็รวบรวมปราณที่สง่างามและทรงพลังมากขึ้น
ยิ่งเขาต่อสู้มากเท่าไรก็ยิ่งง่ายมากขึ้นเท่านั้น
ความมั่นใจและศรัทธาในจิตใจของเขาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ
"เจ้า!"
“ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้วรึไง!”
แม้ว่าบัณฑิตกระดาษคนนี้จะครองงำนักดาบ แต่เขารู้เพียงการใช้กำลังอันดุร้ายเท่านั้น
การโจมตีของเขาพริ้วไหวและว่องไว แต่ตอนนี้เขาละทิ้งความพริ้วไหวและกำลังภายในแล้วเผยข้อบกพร่องของตนเองเมื่อเผชิญหน้ากับดาบซึ่งดีที่สุดในการต่อสู้ระยะประชิด เมื่อจินอันค่อยๆ เข้าใจ รูปแบบโจมตีของนักดาบ ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป
ปราณโลหิตแดง!
เลือดสีแดงในร่างกายที่ร้อนผ่าวเกาะติดดาบ ส่งเสียงหวีดแหลมของสายลม เขาฟาดฟันด้วยดาบยาวที่ถูกบีบอัดปราณอย่างรุนแรง
ทันทีที่ปราณโลหิตแดงขั้นที่หกปุทะขึ้น หลอดเลือดที่คอและแขนของเขาก็นูนปูดโปนออกมา และความเร็วของจินอันก็เพิ่มขึ้นอีกครั้งเป็นจำนวนมาก
ปราณโลหิตแดง มุ่งเน้นไปที่พลังปะทุ!
ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!
ดาบปะทะกันอย่างรุนแรงสะเก็ดไฟปะทุออกมา กรามของนักดาบแตกร้าวแต่ไม่มีเลือดไหลออกมาสักหยด เนื้อและเลือดมือข้างขวาที่ถือดาบค่อยๆ กลายเป็นสีดำไหม้เกรียม
มันเป็นปราณโลหิตแดงที่ทรงพลังและดุร้าย
เมื่อต่อสู้กับศัตรู ไม่มีใครสามารถหยุดการโจมตีของพลังงานอันดุร้ายและแผดเผานี้ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันสามารถสยบสิ่งที่น่ากลัวและสิ่งชั่วร้ายได้
นักดาบที่ถูกครอบงำโดยบัณฑิตกระดาษจึงไม่สามารถทนต่อปราณโลหิตแดงที่ดุร้ายนี้ได้ในที่สุด ตูมม!
จินอันจู่โจมด้วยความเรวมร็วที่เพิ่มขึ้นแล้วดาบยาวในมือของจินอันก็ฟาดฟันอย่างรุนแรง ตูมม!
ร่างของนักดาบปลิวไปเหมือนหินโม่ หลังชนเข้ากับกำแพงอย่างจัง ส่วนดาบเหล็กในมือก็ปลิวไปเช่นกัน ชายคนนั้นอาเจียนเลือดออกมาหลายครั้ง
แต่นักดาบที่ถูกครอบงำไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อย แม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัสก็ตาม เขายังลุกขึ้นยืนและหันหลังหนีออกไปจากบ้านจนได้
เขากลัว!
ในขณะเดียวกัน แสงไฟจากโรงเตี๊ยมก็สว่างไสวขึ้นมามีผู้คนจำนวนมากถือตะเกียง ทุกคนในโรงเตี๊ยมตื่นขึ้นด้วยเสียงการต่อสู้ที่นี่
ทันทีที่ประตูลานบ้านถูกเปิด ใบหน้าของทุกคนก็ซีดเซียวลงทันที พวกเขามองไปที่ภาพตรงหน้าด้วยความหนาวสั่นไปทั่วทั้งร่างกาย
นักดาบสวมชุดนอนเสื้อเปื้อนเลือดอยากจะหนีออกจากบ้านโดยที่ประตูพังเป็นชิ้นๆ
ทันใดนั้น ทันทีที่นักดาบกำลังก้าวพ้นออกจากธรณีประตู ดูเหมือนจะมีบางอย่างไล่ตามเขาแล้วเขาก็ถูกลากกลับเข้าไปในบ้านด้วยพละกำลังอันแข็งแกร่ง
นักดาบคว้าขอบประตูด้วยมือทั้งสองข้าง แต่เขาไม่สามารถต้านทานกำลังนั้นได้แม้แต่น้อยและถูกลากกลับเข้าไปในบ้านโดยตรง
ตู้ม! ตู้ม!
ตู้ม! ตู้ม!ตู้ม! ตู้ม!ตู้ม!
ภายในห้องอันมืดมิดที่มองไม่เห็น การต่อสู้ดำเนินต่อไปด้วยเสียงอึกทึกครึกโครม ตู้ม!
เงาสีขาว เลือดที่ฟุ้งกระจายในอากาศ ถูกพัดกระจัดกระจายด้วยกำลังมหาศาล
ไม่นานหลังจากนั้น จินอันที่ถือดาบยาวเวยท่าทีเย็นยะเยือกก็ออกมาจากห้อง
“ทุกคนอย่าเข้ามา!”
“นักดาบคนนี้ไม่ใช่คน!”
จินอันตะโกนเสียงดัง และก่อนที่นักดาบที่สูญเสียความรู้สึกเจ็บปวดจะลุกขึ้นยืนแล้วรีบเข้าไปในฝูงชน หมัดที่มีปราณโลหิตอันดุร้ายและแผดเผาติดอยู่ ทันใดนั้น "บึ๊ก" หมัดของเขาก็ชกไปที่หน้าอกของนักดาบโดยมีรอยบุบที่มองเห็นได้อย่างชัดเจน ทำให้ร่างของนักดาบสั่นสะท้านและทรุดลงพื้นอย่างนุ่มนวลไปในที่สุด
ในที่สุดบัณฑิตกระดาษที่ครอบงำนักดาบก็ไม่สามารถทนต่ออาการบาดเจ็บสาหัสที่เกิดจากปราณโลหิตแดงที่แผดเผาได้ เขาถูกหมัดนี้กระแทกออกจากร่างอย่างรุนแรงพร้อมกับปราณโลหิตแดงที่ติดอยู่กับเขา
อ๊าาาาาาา! ! !
บัณฑิตกระดาษกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงของเขาแหลมและแหบแห้งเหมือนผ้าขี้ริ้วถูกัน มันอยากจะหนี!
มันอยากหนีเข้าไปในฝูงชนและครอบงำคนที่มามุงดูอีกครั้ง!
แต่ จินอัน ได้คาดเดาเหตุการณ์นี้ไว้อยู่แล้ว บัณฑิตกระดาษถูกโจมตีอย่างรุนแรงในระยะใกล้ด้วยคมดาบสีขาวเหมือนหิมะที่มีปราณโลหิตแดงอยู่ และเขาก็ถูกผลักกระเด็นไปด้วยพลังระเบิดจากหมัดของจินอัน
หน้าอกถูกบาดฟาดฟันด้วยดาบยาวเหลือไว้เพียงบาดแผลไหม้ยาวเท่ากับแขนของเด็ก
ภายในแผล
ลำตัวกลวงและไม่มีอวัยวะภายในเหมือนมนุษย์
ชี่!
ชี่!
ชี่! ชี่! ชี่!
บัณฑิตกระดาษพยายามเข้าไปในฝูงชนอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งเขาก็ถูกดาบยาวที่น่ากลัวในมือของจินอันฟันกลับเข้าไปทุกครั้ง
มีบาดแผลไฟไหม้บนร่างกายมากขึ้นเรื่อยๆ
อาการบาดเจ็บเริ่มรุนแรงมากขึ้น
ในฝูงชนแผ่นหลังของทุกคนรู้สึกเย็นยะเยือก ใบหน้าของพวกเขาซีดเซียวและบิดเบียวด้วยความกลัว
สิ่งที่พวกเขาเห็นคือจินอันที่กำลังถือดาบหลังจากทำให้นักดาบได้รับบาดเจ็บสาหัสก็เริ่มฟาดฟันในอากาศ เห็นได้ชัดว่าที่ตรงนั้นมันว่างเปล่าและไม่มีอะไรเลย แต่จินอันก็กำลังต่อสู้กับอากาศที่ว่างเปล่าราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม
“คนบ้า!”
“คนบ้า!”
“ชายคนนี้คงบ้าไปแล้ว เขาฆ่าคน รีบไปแจ้งเจ้าหน้าที่เร็ว!”
ผู้คนหวาดกลัวมากจนกรีดร้องและวิ่งหนีไป
พวกเขากลัวว่าจะกลายเป็นวิญญาณต่อไปที่ถูกดาบสังหารและตายไปในทางที่ที่ไม่รู้จัก
ในบรรดาฝูงชน คนที่แสดงสีหน้าที่ซับซ้อนที่สุดก็คือจางหลิงหยุน
มันเป็นสีหน้าที่ได้สัมผัสกับความสุข
สุดขอบโลกอันกว้างใหญ่
เธอ
ในที่สุดก็พบคนแบบเธอ
จางหลิงหยุน ในขณะนี้
เธอไม่สามารถรักษาความสงบเยือกเย็นตามปกติได้อีกต่อไป
สายตาของเธอกลับเปร่งประกายมากขึ้นเรื่อยๆ
ในสายตาของ จางหลิงหยุน บัณฑิตกระดาษที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเริ่มเคลื่อนไหวช้าลงเรื่อยๆ และในที่สุด จินอัน ก็พบข้อบกพร่องและสับขาข้างหนึ่งของเขาด้วยดาบ
ร่างบัณฑิตกระดาษก็สูญเสียการทรงตัวทันทีและล้มลงกับพื้น
จากนั้นเขาก็ถูกตอกลงกับพื้นด้วยดาบยาวในมือจินอันและร่างกายของเขาซึ่งถูกตอกก็เริ่มลุกไหม้โดยไม่ต้องใช้ไฟ
อ๊าาาาาาาาาาาา!
พรุบ!
บัณฑิตกระดาษถูกเผาเป็นกลายฝงธุลี
ฝุ่นร่วงหล่นสู่พื้น
ตุบ!
จินอันถือดาบอยู่ในมือและคุกเข่าข้างหนึ่ง หายใจด้วยความลำบากหลังจากการต่อสู้ที่เดิมพันด้วยชีวิต เขารู้สึกกังวลมากจนร่างกายสั่นสะท้าน
แต่ช่วงเวลาต่อมา
ความรู้สึกของเส้นทางอันยิ่งใหญ่นั้นก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง
คุณธรรมหยินถูกเพิ่มเข้าไปในร่างกาย!
(จบบทนี้)
