Chapter 1271 เก้าราชันย์คืนกลับ
ความเร็วของเรือรบตงกู่นั้นมากมายนัก ความเร็ว ที่เหล่าเรือรบอื่น ๆ ไม่สามารถตามทัน ไม่เห็นแม้แต่ริ้วแสงการเคลื่อนที่ด้วยซ้ำ!
“เจ้าคนน่ารังเกียจ!”
แม่ทัพสองและแม่ทัพสี่ และคนอื่น ๆ แทบไม่สามารถระงับความโกรธเกรี้ยวเอาไว้ได้.
นักโทษร้ายแรงทั้งเก้าชั้นหนีออกไปหมด หากจู่ซ่างรู้ จะต้องโกรธอย่างแน่นอน และพวกเขาเองคงถูกตำหนิเช่นกัน.
“พรูด!”
ภายในตำหนักลาดตะเวน แม่ทัพหนึ่งที่ได้รับข่าวถึงกับกระอักโลหิต หลังจากใจเย็นลง เขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงโกรธ ”แจ้งไปยังแม่ทัพลาดตะเวนคนอื่น ๆ ให้พวกเขากลับมายังป้อมปราการทันที.
สืบสวน ต้องสืบสวนให้ชัดแจ้ง!
นักโทษร้ายแรงหนีออกไปได้อย่างไร!
“พี่ใหญ่.”
สายตาที่มืดครึ้มเย็นชาของแม่ทัพหกที่ราวกับอสรพิษเอ่ยออกมาว่า”ระบบค่ายกลของคุกนรกยังคงปกติ แม้แต่แม่ทัพสองและคนอื่น ๆ ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ.
แม่ทัพหนึ่งที่โกรธเกรี้ยวและตำหนิตัวเอง “โทษข้าเองที่ให้เจ้านั่นสามารถทะลวงค่ายกล ข้าประมาทเอง!”
แม้นว่าเขาจะไม่รู้ว่านักโทษร้ายแรงคนอื่น ๆ หนีออกจากคุกได้อย่างไร ทว่าก็พอจะคาดเดาได้ว่าจะต้องเกี่ยวข้องกับจุนซ่างเซียวแน่นอน แม้แต่พวกเขาช่วยกันแหกคุกในครั้งนี้ด้วย.
“ระบบป้องกันค่ายกลนั้นแข็งแกร่งมาก เจ้านั่นสามารถทะลวงผ่านได้อย่างง่ายดาย จะต้องมีความเข้าใจในวิถีค่ายกลที่ไม่ธรรมดา”แม่ทัพหกที่ขมวดคิ้ว“หากว่าพวกเราจับเขาได้อีก จะต้องระมัดระวังให้มากกว่านี้.”
“ไม่ผิด!”
แม่ทัพหนึ่งที่กล่าวเห็นด้วย.
สามารถทะลวงค่ายกลได้ แน่นอนว่าอีกฝ่ายต้องเข้าใจวิถีค่ายกลอย่างแน่นอน.
ความแข็งแกร่งที่ไม่เลว มีทักษะค่ายที่ชำนาญอีก กล่าวได้ว่าเป็นนักโทษที่น่าปวดหัวยิ่งนัก.
พวกเขาจะต้องวางแผนกันใหม่.
แน่นอนว่าจะต้องเพิ่มความแข็งแกร่งให้คุกยกระดับมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ก่อนจับตัวกลับมา.
......
“ฟิ้ว!”
บนอวกาศที่กว้างใหญ่ เรือรบตงกู่ที่พุ่งตัดผ่านห้วงมิติด้วยความเร็วสูง มุ่งหน้าสู่ทวีปชิงหยุน.
จุนซ่างเซียวที่นั่งอยู่ในห้องโดยสาร พลางครุ่นคิดถึงปัญหา.
การหนีออกจากคุกประสบผลแล้ว.
ทว่าป้อมปราการซิงกงไม่ยอมแพ้แน่ ๆ พวกเขาจะต้องมาหาเรื่องแน่.
“เฮ้อ.”
จุนซ่างเซียวส่ายหน้าไปมา “หนีได้ครั้งหนึ่ง ครั้งต่อไปก็คงยาก.”
“ดังนั้น.”
ระบบเอ่ย “เพราะโฮสน์ยังไม่ได้แข็งแกร่ง หากแข็งแกร่งกว่าพวกเขา มีอะไรต้องกังวลกันอีก.”
“......”
จุนซ่างเซียวพอได้ยิน ก็เข้าใจทันที ว่าเจ้านี่ต้องการกระตุ้นการจ่ายของเขาอย่างแน่นอน.
เพียงแค่มีโอกาสเท่านั้น เจ้านี่ก็ขายของทันที.
“แน่นอน.”
ระบบเอ่ย “โฮสน์ไม่ควรมองโลกในแง่ร้ายไป ต้องไม่ลืมว่าเก้าราชันย์ถูกช่วยกลับมาแล้ว เพียงแค่นิกายต่าง ๆ ทั้งทวีปชิงหยุนให้การยอมรับ โฮสน์ก็จะสามารถกลายเป็นราชันย์สองวิถีได้!”
“เจ้าพูดเยอะไปนะ.”
จุนซ่างเซียวที่เหลือกตามองบน เอ่ยออกมาว่า“ไม่เช่นนั้น ข้าจะพยายามไปเพื่ออะไร!”
เพราะภารกิจที่สิบสี่ ทำให้เขาไปป้อมปราการซิงกงไม่เพียงแค่หาสมุนไพรมากลั่นเม็ดยาครึ่งก้าวปราชย์เท่านั้น ยังต้องการทดสอบความแข็งแกร่งอีกฝ่าย แม้แต่นำราชันย์ยุทธ์ทวีปชิงหยุนอีกด้วย.
“ใช่แล้ว!”
เอ่ยถึงเก้าราชันย์ยุทธ์ จุนซ่างเซียวที่เผยท่าทางสงสัย“คนก็ถูกช่วยแล้ว ทำไมภารกิจที่สิบสี่ไม่สำเร็จ?”
ระบบเอ่ย “บางที่โฮสน์ต้องนำพวกเขาไปถึงทวีปชิงหยุนก่อน ถึงจะสำเร็จละมั้ง.”
“หวังไว้อย่างนั้น.”
เจตจำนงของจุนซ่างเซียวขยับ พร้อมกับนำเก้าราชันย์ออกมา.
พวกเขาที่ถูกขังในคุกมาหลายพันปี ตอนนี้กำลังอาบน้ำแต่งตัวใหม่ในหอคอยสะกดวิญญาณเทียนหยวน ท่าทางน่าอนาถก่อนหน้านี้ เวลานี้ดูมีสง่าราศีขึ้นแล้ว.
เวลานี้พวกเขาอยูบนเรือเหาะ พื้นที่รอบ ๆ เป็นจักรวาลที่กว้างใหญ่ เก้าราชันย์ก็ตระหนักได้ทันที ว่าพวกเขาถูกช่วยเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นจึงยกมือประสานเอ่ยออกมาว่า“ขอบคุณเจ้านิกายจุนที่ช่วยเหลือ!”
“คนของทวีปชิงหยุนเหมือนกัน ย่อมต้องช่วยกันเป็นธรรมดา.”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
ด้วยความแข็งแกร่งของเขาเวลานี้ แน่นอนว่าย่อมไม่ต้องใส่ใจเก้าราชันย์ ทว่าอย่างไรพวกเขาก็คืออาวุโส แน่นอนว่าต้องให้ความเคารพ.
.
ภารกิจที่สิบสามเกี่ยวข้องกับพวกเขา.
จุนซ่างเซียวและเก้าราชันย์ที่พูดคุยกัน ในเวลานั้นเขาที่ครุ่นคิดขณะเดินทาง เขาจากนิกายมาหลายเดือนแล้ว เขาคิดว่าศิษย์ของตัวเองเป็นอย่างไรบ้าง คิดถึงอาหารของหลิวหว่านซี.
นับตั้งแต่ข้ามมิติมา โกวเซิ่งก็รู้สึกแปลกแยกเป็นอย่างมาก แม้แต่อารมณ์แทบพังทลายไม่ต้องการอยู่ในเริ่มต้น ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ เติบโตขึ้น รู้สึกว่าตัวเองนั้นกลายเป็นคนของทวีปชิงหยุนไปจนสมบูรณ์แล้ว นิกายนิรันดรถือว่าเป็นครอบครัวของเขาไปเรียบร้อยแล้ว.
หากไม่เพราะว่ามีระเบิดเวลาติดอยู่ บางทีจุนซ่างเซียวคงยากจะตั้งใจจนประสบความสำเร็จเช่นวันนี้.
หาไม่แล้ว เขาคงใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย ใช้ชีวิตวัน ๆ จนกระทั่งหมดอายุไขก็เป็นได้.
“เด็ก ๆ.”
“เปิ่นจั้วกลับมาแล้ว คิดถึงพวกเจ้าจริง ๆ.”
บนจักรวาลที่กว้างใหญ่ ได้ยินเสียงของจุนซ่างเซียวตะโกนดังก้อง.
ใบหน้าของศิษย์ที่ปรากฏขึ้นในจิตสำนึกของเขา.
แน่นอน.
นอกจากศิษย์แล้วยังมีเหล่าคนระดับสูงของนิกายที่ห่วงใยเขา และยังมีสหายเช่นอ้ายซ่างหนี เซี่ยกวนคุน เจ้าเมืองหาน ตลอดจนเจ้าวังเมี่ยวฮัว ซีจิงเสวียน.
“ไม่ได้ลืมภรรยาเจ้านะ.”
“ไปให้พ้น!”
......
ทวีปชิงหยุน.
เหล่าชาวยุทธ์แต่ละจังหวัดแต่ล่ะมนทลที่บ่มเพาะกันอย่างเอาจริงเอาจัง ทั่วทั้งทวีปที่ยังคงเงียบสงบ.
“ฟู่ ฟู่!”
“ฟู่ ฟู่!”
ในเวลานั้นจู่ ๆ กลิ่นอายที่น่าเกรงขามก็กวาดม้วนไปทั่วท้องฟ้า ฟ้าดินถึงกับบิดเบี้ยวไปมา.
ทุกสิ่งมีชีวิตถึงกับหวาดผวาไปตาม ๆ กัน.
เหล่ายอดฝีมือนิกายต่าง ๆ ที่ออกมาจากห้อง จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่กำลังสั่นไหว.
“นี่มัน....”
นิกายไท่เสวียนเซิ่ง เจ้านิกายเหรินก้าวออกมาจากห้องโถง จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เปลี่ยนสี กล่าวเสียงสั่น“มาแล้ว...กลับมา ....พวกเขากลับมาแล้ว!”
ใคร?
กลับมา?
เหล่าศิษย์มากมายที่ใบหน้ากลายเป็นงงงวย.
“ฟิ้ว!”
ในเวลานั้นริ้วแสงสีแดงที่ฉีกท้องฟ้า ขณะมองเห็นลำแสงได้ชัดเจน ก็ปรากฏชายวัยกลางคนที่ยืนมือขัดหลังลอยอยู่กลางอากาศ รอบ ๆ ร่างกายแผ่อำนาจที่น่าเกรงขามออกมา.
“ฟู่ ฟู่ ซูมมมม!”
“ฟู่ ฟู่ ฟู่ ฟู่ ซูมมมม!”
“ราชันย์หลิง!”
อาวุโสนิกายไท่เสวียนเซิ่งที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.
ในเวลานั้น ทั่วทั้งนิกายที่กลายเป็นเงียบไปในทันที ศิษย์ทุกคนที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต แทบหยุดหายใจไปทันที!
สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองไปยังชายวัยกลางคน คาดไม่ถึงว่าคือหนึ่งในเก้าราชันย์ในตำนาน!
“ราชันย์หลิง!”
“เป็นราชันย์หลิง!”
ทั่วทั้งแผ่นดินที่ปั่นป่วนขึ้นมาทันที.
“ปู่ติง ท่านรู้จักคนผู้นี้ด้วยรึ?”ที่ด้านหน้าโรงอาหารนิกายนิรันดร หลิวหว่านซีที่ถือทัพพีพลางเอ่ยถาม.
ติงซิงหวังที่เอ่ยอย่างจริงจัง “เขาก็คือหนึ่งในเก้าราชันย์ยุทธ์ ราชันย์หลิง.”
“โอ้ว.”
หลิวหว่านซีแววตาชะงักงัน ก่อนหวีดร้องออกมา“เก้าราชันย์? โอ้วสวรรค์! ราชันย์หลิง! เขาคือราชันย์หลิง ทุกคนออกมาดูเร็วเข้า!”
หลังจากที่ศิษย์ทุกคนได้ยิน ก็จ้องมองไปยังยอดฝีมือที่น่าเกรงขาม แววตาที่เผยความชื่นชมนับถือ.
“หืม?”
ในเวลานั้นเย่ซิงเฉินที่กำลังจะไปหอคอยเก็บประสบการณ์ หยุดยืนชะงัก พบเห็นคนที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน“ข้าคิดว่าพวกเขาตายไปแล้วซะอีก.”
“ฟิ้ว! ฟิ้ว!”
ในเวลานั้น ราชันย์ลี่ ราชันย์ตงและคนอื่น ๆ ก็ปรากฏขึ้นในครรลองสายตาทีละคน ๆ.
พวกเขาที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า กลิ่นอายที่สูงศักดิ์แผ่ออกมา ดูยิ่งใหญ่เกรียงไกร.
ภายใต้กลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขา ทำให้คนทั่วไปต้องคุกเข่าลงกับพื้น.
ในพิภพแห่งนี้ มีสิบราชันย์ที่อยู่บนจุดสูงสุด แม้นว่าจะจากไปหนึ่งเหลือเก้า ทว่าก็ยังประทับอยู่ในใจของทุกคน.
วันนี้.
พวกเขากลับมาแล้ว!
เดี๋ยวนะ.
ขณะที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นยินดีอย่างที่สุด เวลาเดียวกันอีกหนึ่งริ้วแสงที่หยุดอยู่เหนือเก้าราชันย์.
หลังจากที่แสงสว่างจ้าหายไป ก็ปรากฏบุรุษที่หล่อเหล่า เอ่ยกล่าวออกมาเสียงดัง“เปิ่นจั้วนำเก้าราชันย์กลับมาอย่างปลอดภัย โทษดี ช่อดอกไม้อยู่ใหน? เสียงปรบมือล่ะอยู่ที่ใหนกัน?”
