Ch20 – แผนการของลู่เซี่ย

Ch20 – แผนการของลู่เซี่ย

“มันจะไม่เหมาะได้ยังไง? เป็นเรื่องธรรมดาที่จะยกงานให้กัน ไม่ใช่ว่าลูกขายงานสักหน่อย แล้วนี่ก็พี่สาวของลูกเอง” แม่ลู่พูด

พูดถึงจุดนี้แม่ลู่ก็มีสีหน้าดำคล้ำและพูดอย่างไม่พอใจว่า “หรือลูกไม่อยากยกงานให้พี่สาวของตัวเอง?”

“เปล่าค่ะ” ลู่เซี่ยส่ายหน้า “ก็แค่หนูได้ยินมาว่า โรงงานมีรองผู้อำนวยการคนใหม่เข้ามาทำงาน แล้วพวกเขาก็เข้มงวดเรื่องการคัดพนักงานใหม่มาก พนักงานทุกคนถูกคัดเลือกตามคะแนนที่สอบได้ แล้วหนูก็ได้รับเลือกเพราะเรื่องนี้”

เมื่อได้ยินแบบนี้ สมาชิกบ้านลู่ก็เข้าใจในที่สุด

พวกเขาเคยสงสัยว่า ทำไมงานดีดีแบบนี้ถึงไม่เก็บไว้ให้ลูกหลานของเหล่าหัวหน้าในโรงงาน แล้วปล่อยให้มันตกมาอยู่ในมือลู่เซี่ยของครอบครัวพวกเขาได้ยังไง? เพราะเหตุผลนี้นี่เอง

“ก็แล้วยังไง ทำไมจะทำไม่ได้? ประเทศนี้เค้าอนุญาตให้ส่งต่องานให้ญาติอยู่แล้ว!” แม่ลู่พูดออกไปตามตรง

ลู่เซี่ยพยักหน้าเมื่อได้ยินแบบนั้น “ใช่ค่ะ เค้าอนุญาต แต่หนูยังไม่ได้ไปรายงานตัวเลย แล้วหนูก็กลัวว่าถ้าพวกเขาเห็นว่าหนูยังไม่ไปเริ่มงาน พวกเขาก็อาจจะยกงานให้คนอื่นแทน แล้วถ้าเกิดพวกเขาไม่เอาหนูแล้วล่ะคะ? เพราะถึงยังไงพวกเขาก็คัดคนจากคะแนนสอบ พวกเขาอาจให้คนที่ได้คะแนนต่อจากหนูได้งานไปก็ได้”

คนบ้านลู่ตกใจเมื่อได้ยินคำอธิบายของเธอ มันเป็นเรื่องจริงและก็อาจจะเป็นไปได้ด้วย

ยังไม่ได้ไปรายงานตัวก็หมายความว่ายังดำเนินขั้นตอนไม่เสร็จสมบูรณ์ หากต้องการเปลี่ยนคนในช่วงนี้ก็เป็นเรื่องที่เสี่ยงมาก

คราวนี้คนบ้านลู่เริ่มตื่นตระหนก โดยเฉพาะลู่ชุน เพราะเธอถือว่ารอดพ้นจากการที่ต้องไปชนบทแล้วและได้งานดีดีทำ แล้วเธอจะยอมแพ้ได้ยังไง?

“แล้วเราจะทำยังไงกันดี? เราให้น้องรองไปรายงานตัวล่วงหน้าได้ไหม? เพราะถ้ารอให้ถึงวันที่เธอต้องไปรายตัวจริงๆ เธอก็ไปอยู่ที่ชนบทแล้ว!” ลู่ชุนกังวลขึ้นมาจริงๆ เธอกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น ถ้าหากเธอเสียงานนี้ไป เธอก็ต้องไปชนบทอยู่ดี

แม่ลู่ส่ายหน้าและพูดให้เธอสบายใจว่า “ไม่ต้องกังวล เรามาคิดหาทางกันดีกว่า ลูกสบายใจได้ว่างานนี้จะต้องเป็นของลูกแน่นอน และใครก็เอาไปไม่ได้ทั้งนั้น!”

เมื่อลู่ชุนได้ยินแม่ของเธอพูดแบบนี้ ความกังวลที่มีก็ค่อยๆลดลง

สำหรับลู่เซี่ยแล้ว เธอรู้สึกว่ามันน่าขัน ทั้งที่มาถึงจุดนี้แล้ว แม่ของเธอก็ยังคิดกดดันเธออยู่อีก ยังไม่พูดถึงว่าเธอไม่คิดจะอยู่ต่ออยู่แล้ว และถึงเธอจะอยู่ต่อได้ เธอก็จะคิดหาทางจากไปด้วยตัวเอง

ในยุคนี้ ความกตัญญูถือเป็นเรื่องใหญ่ เธอเป็นลูกของบ้านลู่และถ้าเธอไม่ไปชนบท เธอก็อาจหนีไม่พ้นการควบคุมของพวกเขา การไปชนบทจึงเป็นเรื่องที่ดีกว่าและได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

เธอจึงไม่ปล่อยให้พวกเขาสงสัยอีกต่อไปและพูดออกไปตามตรงว่า “หนูคิดเรื่องนี้ไว้แล้วค่ะ ให้พี่สาวไปรายงานตัวให้ชื่อของหนูแทน ถึงยังไงเราก็อายุไม่ห่างกันมาก พวกเขาอาจจะมองไม่เห็นความต่างก็ได้ พองานของพี่มั่นคงแล้ว พี่ก็ค่อยเปลี่ยนกลับไปใช้ชื่อเดิม”

เมื่อคนอื่นๆคิดตาม พวกเขาก็รู้ว่าวิธีนี้ใช้ได้ เพราะถึงตอนนั้นลู่เซี่ยก็ไปอยู่ที่ชนบทแล้ว และถึงเธอจะถูกจับได้ เธอก็สามารถบอกได้ว่า ลู่เซี่ยกำลังรีบจึงไม่ทันได้โอนงานให้พี่สาวก่อนที่เธอจะไปชนบท

เมื่อคิดถึงวิธีนี้ ในที่สุดแม่ลู่ก็ถอนหายใจโล่งอก “แม่ว่าแบบนี้น่าจะทำได้ เอาแบบนี้แหละ ต้าชุนกับเสี่ยวเซี่ยหน้าตาคล้ายกันอยู่แล้ว พวกเขามองไม่ออกหรอก”

ลู่เซี่ยมุมปากกระตุก เมื่อได้ยินแม่ลู่พูดแบบนั้น

แม่ลู่พูดโกหกทั้งที่ยังลืมตา ถึงเธอกับลู่ชุนจะเป็นพี่น้องกัน แต่พวกเขาไม่เหมือนกันเลย

ลู่ชุนเป็นคนโครงใหญ่และไม่ได้รับส่วนดีมาจากพ่อแม่เลย พูดตามตรง เธอหน้าตาธรรมดา แต่เธอชอบแต่งตัวและมีเสื้อผ้าอยู่หลายตัว จึงทำให้เธอดูดีขึ้นมาบ้าง

ในทางกลับกัน ลู่เซี่ยนั้นตรงกันข้ามกับอีกฝ่าย เธอได้รับแต่ส่วนดีของพ่อแม่ ถึงเธอจะผอมและอ่อนแอ แต่มันก็เป็นเรื่องง่ายที่จะมองเห็นว่าเธอหน้าตาดี นี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ลู่ชุนไม่ชอบเธอ เธอดูถูกลู่เซี่ยในทุกด้านและยังอิจฉาลู่เชี่ยด้วย

ส่วนลู่ชิว ถึงเธอจะยังเด็กแต่หน้าตาของเธอก็ไม่เลว คาดว่าโตไปเธอจะต้องกลายเป็นสาวสวยแน่นอน

ดังนั้น ในหมู่พี่สาวน้องสาวทั้งสามคนของบ้านลู่ ลู่ชุนหน้าตาด้อยที่สุด แม้แต่ลู่ตงที่เป็นเด็กผู้ชายก็ยังมีหน้าตาหล่อเหลา

อย่างที่คิดไว้ เมื่อแม่ลู่พูดขึ้นมาแบบนี้ ใบหน้าของลู่ชุนก็แข็งทื่อทันที แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดอะไร