Ch3 – แลกเปลี่ยน
Ch3 – แลกเปลี่ยน
เจ้าของร่างเดิมไม่คิดว่า แม่ของเธอจะโหดร้ายได้ขนาดนี้!
ที่ร้ายยิ่งกว่านั้นก็คือ เธอยังบอกสาเหตุที่ทำเรื่องนี้ลงไปด้วย!
นั่นก็เพื่อให้เธอยกงานของตัวเองให้กับพี่สาวของเธอ แถมยังพูดโดยไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย ในเมื่อเธอต้องไปทำงานที่ชนบทแล้ว ก็ยกผลประโยชน์นี้ให้กับคนในครอบครัวแทนซะ
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เจ้าของร่างเดิมไม่เพียงแต่รู้สึกเย็นยะเยือก แต่ยังสั่นเทาเพราะความโกรธ เธอพยายามหยุดตัวเองไม่ได้ทำร้ายใครสักคน เธอผลักแม่ของตัวเองออกและกลับไปที่ห้องของเธอ
แต่เธอก็ไม่สามารถสงบใจลงได้ เธอรับไม่ได้ที่คนในครอบครัวทำแบบนี้กับเธอ ยิ่งเธอคิดถึงเรื่องนี้ตลอดทั้งคืน เธอก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเท่านั้น และไม่สามารถข่มตาลงได้เลย
และเป็นช่วงเวลานี้เองที่ลู่เซี่ยในยุคปัจจุบันเข้ามาอยู่ในร่างนี้
ชื่อเดิมของเธอก็คือลู่เซี่ยเหมือนกัน เธอเป็นพนักงานออฟฟิสที่เพิ่งเรียนจบจากศตวรรษที่21
หลังกลับจากที่ทำงานถึงบ้านเมื่อคืน หัวหน้าก็สั่งให้เธอแก้งานผ่านทางกรุปแชต เธอจึงต้องแก้งานอยู่หลายรอบแต่ก็ยังไม่ผ่านอยู่ดี
สุดท้าย เธอก็ต้องทำงานจนถึงเที่ยงคืน แล้วอยู่ๆเธอก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก จากนั้นทุกอย่างก็มืดลง เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็มาอยู่ในยุค70 ในร่างของลู่เซี่ย
เธอซึมซับความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมและเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มันก็ราวกับฝันไป จากนั้นเธอก็รู้สึกเหนื่อยและหลับไป
คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่หลับไปแล้วเธอจะฝัน...
ในความฝันนั้น “เธอ” ในปี 2021ตื่นขึ้น ในตอนแรกเธอตื่นตกใจ จากนั้นเธอก็รู้สึกไม่คุ้นเคย เธอค่อยๆนึกทบทวนเรื่องราวต่างๆและปรับตัวกับชีวิตใหม่ของตัวเอง แล้วใช้ชีวิตอยู่ในที่ของเธอ...
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาและได้รู้ว่าตัวเองข้ามเวลามา เธอก็เข้าใจได้ทันทีว่า เจ้าของร่างเดิมอาจจะข้ามเวลาไปอยู่ในร่างของเธอแทน...
ลู่เซี่ยทั้งสองคนจากต่างยุคสมัยได้แลกเปลี่ยนตัวตนของกันและกัน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ลู่เซี่ยก็ได้แต่ถอนใจ บอกไม่ได้ว่าสถานการณ์ของพวกเธอทั้งสองคนนั้นดีหรือร้าย พวกเธอต่างก็มีปัญหาของตัวเอง
ในปี 2021 ลู่เซี่ยเป็นเด็กกำพร้าที่แทบไร้ญาติขาดมิตร เธอเพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัยและมีเงินเหลืออยู่น้อยนิด เธอต้องออมเงินเพื่อจ่ายเงินกู้เรียน ชีวิตของเธอจึงค่อนข้างอัตคัด
ส่วนลู่เซี่ยในยุค70 ถึงแม้ว่าเธอจะมีพ่อแม่ แต่ก็เหมือนไม่มี มันเป็นเรื่องที่เข้าใจว่า ที่ลู่เซี่ยในความฝันจะปรับตัวให้เข้ากับตัวตนใหม่ได้อย่างรวดเร็ว หัวใจของเธอคงแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดีแล้ว
แต่ตอนนี้ เธอได้กลายเป็นลู่เซี่ยในยุค70 แทน และเธอมีความรู้สึกว่า ตนเองคงไม่สามารถกลับไปในปี 2021 ได้อีกแล้ว ดังนั้น เธอจึงต้องคิดถึงสิ่งที่ต้องทำต่อจากนี้
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ลู่เซี่ยก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้และก้มลงมองข้อมือขวาของตัวเอง แล้วเธอก็เห็นปานรูปใบไม้
เจ้าของร่างเดิมไม่มีปานนี้อยู่ในความทรงจำ ดังนั้น มันจะต้องติดตัวเธอมาแน่
เธอใช้มือซ้ายแตะไปที่ปาน และค่อยๆสัมผัสถึงมัน แน่นอนแล้วว่ามีช่องว่างปรากฏขึ้นในห้วงจิตของเธอ
ลู่เซี่ยถอนหายใจโล่งอก ขอบคุณที่ช่องว่างตามเธอมาด้วย
ใช่แล้ว ลู่เซี่ยมีช่องว่าง เธอซื้อมันจากร้านข้างมหาวิทยาลัยในวันที่เรียนจบ
มันมีราคา 25 หยวน มันเป็นเงินจำนวนมากสำหรับคนที่ใช้จ่ายอย่างประหยัดแบบเธอ มันเท่ากับเงินค่าอาหารในหนึ่งวันของเธอ
ในเวลานั้น เธอไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ มันเป็นแค่จี้เล็กๆรูปใบไม้ที่ทำจากพลาสติก และถึงมันจะดูสวย แต่ก็ไม่คุ้มค่ากับราคาที่จ่ายไป แต่เธอก็ซื้อมันมาแล้ว
หลังกลับถึงบ้านในคืนนั้น เธอก็รู้สึกเสียดายขึ้นมา แต่มันก็สายไปแล้ว
เธอคิดที่จะทำเชือกร้อยเพื่อนำมาห้อยที่คอ แต่เธอก็หาเชือกที่ความยาวพอเหมาะไม่ได้ เธอเจอแค่ด้ายหลากสีที่เพื่อนร่วมหอมอบให้เธอในวันเทศกาลไหว้บ๊ะจ่าง ความยาวของมันไม่พอ เธอจึงนำมาผูกไว้ที่ข้อมือแทน
ใครจะไปคิดว่าเมื่อตื่นขึ้นมา จี้รูปใบไม้จะหายไปและมีปานรูปใบไม้ปรากฏขึ้นที่ข้อมือของเธอแทน
ลู่เซี่ยตกใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วเธอก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจึงเริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาบ้าง เธอเคยอ่านนิยายมาก่อนและเป็นธรรมดาที่เธอจะรู้ว่า ตัวเองอาจพบเจอกับเรื่องเหนือธรรมชาติเข้าให้แล้ว
