ตอนที่ 76 รับผิดชอบ
ตอนที่ 76 รับผิดชอบ
“ข้าจำได้” เธอหยุดช้า ๆ และพูดอย่างหนักแน่น “แต่ข้าต้องพาธยาน์กลับไปด้วย หลังจากนั้นเจ้าจะลงโทษข้าอย่างไรก็ได้ตามที่เจ้าต้องการ ข้าจะไม่มีข้อเรียกร้องใด ๆ ทั้งสิ้น”
ความผิดหวังเต็มไปด้วยดวงตาสีฟ้าของเชร์
เขาไม่พูดอะไรและหันจากไปอย่างเงียบ ๆ
ไอร่าเรียกเขาสองครั้ง แต่ไม่มีการตอบสนอง
เธอทำได้แค่มองไปทางอื่นและพันบาดแผลของธยาน์ต่อไป
ธยาน์สังเกตเห็นว่าดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง และคิดว่าเธอเสียใจกับการจากไปของเชร์ เขาพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ตอนนี้ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว เจ้ากลับไปกับเขาเถอะ อย่าได้กังวลเกี่ยวกับข้า”
“ไม่ใช่เพราะเจ้าหรอก เป็นข้าเองที่จัดการไม่ดีนัก” ไอร่าสูดลมหายใจและพยายามบีบรอยยิ้ม “ยังเดินได้หรือไม่”
“ได้”
“ดีแล้ว” เธอค่อย ๆ จับแขนของเขาไว้ “กลับไปกับข้า ข้าจะดูแลเจ้าอย่างดีจนกว่าบาดแผลของเจ้าจะหายดี ถือเป็นการชดเชยจากข้าให้กับเจ้า”
เสียงของธยาน์เบามาก “ข้าไม่ต้องการค่าตอบแทนอะไรจากเจ้า...”
‘ข้าต้องการเพียงเจ้าเท่านั้น’
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้พูดประโยคสุดท้าย
เธอรู้สึกไม่สบายใจมากจนแทบจะร้องไห้ เขาไม่สามารถทำสิ่งที่ยากสำหรับเธอได้อีกต่อไป
คอนริหันกลับมาและตระหนักว่าเชร์เดินออกไปไกลแล้ว ในขณะเดียวกัน ไอร่าก็ช่วยพยุงธยาน์
เธอพูดช้า ๆ “ข้าจะพาธยาน์กลับบ้านเพื่อรักษา”
คอนริรู้สึกไม่มีความสุขมาก “เจ้ารับปากแล้วนี่ว่าจะไม่พาเขาเข้ามาในครอบครัวของเรา”
“แต่เขาได้รับบาดเจ็บและต้องการผู้ดูแล”
“ข้าจะหาคนอื่นมาดูแลเขาให้เอง ไม่จำเป็นต้องเป็นเจ้า”
ไอร่าพูดทีละคำ “ข้าติดค้างเขาอยู่ ข้าจะชดใช้ให้เขาด้วยตัวข้าเอง ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่สบายใจ”
คอนริมองดูเธอจากไปกับธยาน์ เขาต้องการที่จะปฏิเสธ แต่ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่างได้และกลืนคำพูดของเขาไป เขาแค่โบกมือด้วยความหงุดหงิด “เอาล่ะ ก็ได้ ตอนนี้เจ้ากำลังท้อง ดังนั้นเจ้าจึงมีสิทธิ์ที่จะพูดมากที่สุดในครอบครัว ข้าจะฟังเจ้าไ
เมื่อธยาน์ได้ยินคำว่า ‘ท้อง’ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
เขามองดูท้องของเธอโดยไม่รู้ตัว
ท้องแบนของเธอทำให้ไม่สามารถบอกได้ว่าเธอท้อง
ไอร่าสังเกตเห็นการจ้องมองของเขาและเริ่มอธิบายว่า “ข้าท้องได้หนึ่งเดือนแล้ว ท้องจึงยังไม่ชัดเจนนัก”
ธยาน์รู้สึกผิดหวังอย่างสุดจะพรรณนา
ไม่เพียงแต่ตัวเมียตัวน้อยจะผ่านการสมสู่แล้ว แต่เธอยังตั้งท้องอีกด้วย
ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีหวังจริง ๆ
หลังจากกลับมาถึงบ้าน ไอร่าได้จัดห้องพักให้ธยาน์เข้าพัก
ไอร่าพบผลไม้กรอบ ๆ และบดพวกมันด้วยครก
คอนริมองไปรอบ ๆ “เชร์ไปไหนเสีย เหตุใดเขายังไม่กลับมาอีก”
ไอร่านึกถึงการจ้องมองที่ผิดหวังของเชร์ และรู้สึกหายใจไม่ออก
เธอทุบยาอย่างหนักและพูดอย่างบูดบึ้งว่า “ข้าไม่รู้ บางทีเขาอาจจะไปทำงานในทุ่งนาล่ะมั้ง”
แม้ว่าคอนริจะดูไร้กังวล แต่จริง ๆ เขารอบคอบและระมัดระวัง
เขาโน้มตัวและกอดเธอจากด้านหลังจามความรู้สึกไวต่ออารมณ์ของเธอ “เชร์ รังแกเจ้าหรือไม่”
“ไม่”
คอนริหยิบหินปูนออกจากมือเธอ “เอาล่ะ ปล่อยให้งานนี้เป็นหน้าที่ของข้าเอง เจ้าไปพักผ่อนด้านข้างเถอะ”
แขนของไอร่าค่อนข้างเมื่อย เธอถึงโอกาสคลายแขนแล้วปล่อยให้เขาทำ
หลังจากที่เขาบดผลไม้กลิ่นหอมและผลไม้กรอบทั้งหมดให้ละเอียดแล้ว ไอร่าก็ใส่ส่วนผสมลงในชามแล้วทาลงบนบาดแผลของธยาน์
ขณะที่ไอร่าทายาให้ธยาน์ เธอถามว่า “เหตุใดเจ้าถึงต่อสู้กับอสูรเผ่าขนนก”
“เพราะข้ากินลูกอ่อนของพวกมัน”
ไอร่ามองดูเขา “เพราะเหตุใด?”
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”
ไอร่าพูดอย่างจริงจังว่า “ข้าเชื่อในตัวเจ้า การที่เจ้ากินลูกอ่อนที่เพิ่งฟักของพวกเขา เจ้าต้องมีเหตุผล ข้าต้องการรู้เรื่องนั้น”
ธยาน์มองดูเธออย่างมั่นคง “เจ้าเป็นคนแรกที่ยินดีจะเชื่อข้า”
หากในอดีตมีใครสักคนที่เชื่อเขา เขาคงไม่ถูกบังคับให้หนีออกจากวิหาร และเดินเตร่ หลบหนีจากการไล่ล่า
เขาอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
เมื่อรู้ว่าธยาน์กินลูกนกเพื่อปกป้องแปลงผักและสวนผลไม้ ไอร่ารู้สึกขอบคุณและทำอะไรไม่ถูก
“เจ้าแค่ทำให้ลูกนกหวาดกลัวก็พอ เหตุใดต้องกินพวกเขาด้วย”
ธยาน์กล่าวว่า “ตอนนั้นข้าหิว จึงกินพวกมันเป็นมื้อเย็น”
เพื่อปกป้องสวนผักและสวนผลไม้ เขาไม่ได้ออกไปไหนเลยหนึ่งวันหนึ่งคืน เขาล่าสัตว์ไม่ได้ และเมื่อเขาหิว เขาจึงกินอะไรที่ผ่านมาเข้า
ลูกอ่อนนกโชคไม่ดีที่มาพบเขาตอนที่หิว
เขากินลูกนกโดยสัญชาตญาณโดยไม่ได้คิดอะไร
ไอร่าถอนหายใจ “เจ้ากินลูกอ่อนของพวกเขา พวกเขาไม่ปล่อยเข้าไปอย่างแน่นอน ความแค้นนี้ได้ถูกหว่านลงไปแล้ว”
“ข้าจะรับผิดชอบต่อการกระทำของข้าเอง หากเผ่าขนนกต้องการแก้แค้น ก็สามารถมาหาข้าได้ทุกเมื่อ มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า”
ไอร่าตบแขนของเขาและปลอบโยนเขา “ข้าตำหนิเรื่องนี้กับเจ้าไม่ได้หรอก หากเจ้าไม่ก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดพวกเขา ผักและผลไม้ในแปลงของข้าคงถูกทำลายโดยลูกนกพวกนั้น”
ธยาน์มีเจตนาดี แต่เขากลับโหดเหี้ยมเกินไป
เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะแก้ไข
...
เกือบจะมืดแล้ว แต่เชร์ยังไม่กลับมา ไอร่ากังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับเขา จึงขอให้คอนริออกไปตามหาเขา
คอนริลงจากภูเขาและพบเชร์นั่งอยู่ข้างสระน้ำ
เขานั่งอยู่บนก้อนหินริมสระน้ำ จ้องมองไปที่แหวนหลักบนนิ้วนางของเขา
คอนริเดินไปและตบไหล่ของเขา “พระอาทิตย์ตกดินแล้ว เหตุใดเจ้าถึงยังไม่กลับบ้าน”
เชร์เงียบไป
คอนริขมวดคิ้วและพูดอย่างไม่พอใจ “พอแล้ว หากเจ้ายังคงประท้วงต่อไป ไอร่าอาจไล่เจ้าออกจากบ้านจริง ๆ ก็ได้นะ”
เชร์ค่อย ๆ หมุนแหวนหลักบนนิ้วของเขา “ไอร่าดูเหมือนจะสนใจเจ้างูนั่นจริง ๆ”
เมื่อพูดเรื่องนี้ คอนริก็รู้สึกไม่มีความสุขมากยิ่งขึ้น “ข้ารู้ แม้แต่คนตาบอดก็ยังบอกได้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ง่ายเลย”
“มันถึงขีดจำกัดของข้าแล้ว ที่ต้องมอบนางให้เจ้าครึ่งหนึ่ง ข้าไม่สามารถยอมรับอสูรตัวอื่นที่มาแบ่งปันเธอได้อีก”
“เจ้าคิดว่าข้ายินดีที่จะมอบไอร่าหรืออย่างไร” คอนริกอดอกและเยาะเย้ยอย่างไม่พอใจ “แต่เราตัดสินใจได้หรือไม่ล่ะ แม้ว่าวันนี้เราจะไล่เจ้างูตัวนั้นออกไปได้ พรุ่งนี้ก็อาจมีนกอินทรี สิงโต หรือเสือดาวมาอีกก็ได้ เราหยุดพวกเขาทั้งหมดหรือไม่เล่า”
เชร์เงียบลงอีกครั้ง
คอนริกล่าวว่า “นิสัยของไอร่าใจอ่อนเกินไป ใครก็ตามที่ดีต่อนาง นางก็อดได้ที่จะดีต่อผู้นั้น ตอนนั้นเจ้ากับข้ารู้สึกสนใจนางไม่ใช่หรือ เว้นแต่ว่านางจะเปลี่ยนนิสัย มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดอสูรตัวผู้ตนอื่นไม่ให้ปรากฏตัวรอบตัวนาง”
เชร์หัวเราะเยาะตัวเอง “มันไม่ง่ายเลยที่จะเปลี่ยนใครสักคน”
“ข้าไม่ต้องการให้ไอร่าเปลี่ยนไป ข้าชอบนิสัยที่นุ่มนวลของนาง นางน่ารัก หากเราปล่อยให้นางเห็นแก่ตัวเหมือนสตรีผู้อื่น นางก็จะไม่ใช่ไอร่าคนที่เราชอบตั้งแต่แรก”
