Chapter 1080 ส่งคืนกลับไป
ด้วยพลังของจุนซ่างเซียว ห้องโถงนิกายไท่เสวียนเซิงไม่มีทางที่จะป้องกันเอาไว้ได้อย่างแน่นอน.
อย่างไรก็ตาม ในเวลาวิกฤติ ลู่เชียนเชียนก็ปรากฏขึ้น พร้อมกับคุกเข่าให้เจ้านิกายปล่อยนิกายไท่เสวียนเซิ่งไป.
ด้วยเหตุนี้ โกวเซิ่งจะทำอะไรได้ ไม่ใช่ว่าเรื่องทั้งหมดก็เพื่อล้างแค้นให้กับนางที่ถูกไล่ออก และถูกทำลายพลังบ่มเพาะไปหรอกรึ?
ความเป็นจริงไม่ใช่เพราะว่านางหายโกรธแค้น ทว่าที่แห่งนี้นางก็เคยอาศัยอยู่.
ลู่เชียนเชียนที่เคยพักพิง โดยมีอาวุโสใหญ่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ใช้ชีวิตที่นี่ แม้แต่ได้รับวิชาลับหัวใจเหมันต์ของนิกายไท่เสวียนเซิ่ง ถึงแม้นว่าจะถูกทำลายพลังบ่มเพาะ แต่ก็สามารถฝึกฝนฟื้นคืนมันกลับมาได้.
ที่นางคุกเข่าขอร้องจุนซ่างเซียว ที่จริงเพราะยังคงรักและเคารพอาวุโสใหญ่ที่ตายไปแล้ว เพื่อที่จะบอกต่อวิญญาณของนางที่อยู่บนสวรรค์ นางกลับมาแล้ว!
ลู่เชียนเชียนถึงแม้นว่าภายนอกจะเย็นชา ทว่าก็ไม่ได้ไร้หัวใจ.
นางยังคงมีเจ็ดอารมณ์หกปรารถนา ยังมีความรู้สึกกตัญญูเช่นกัน.
ถึงแม้นว่านิกายไท่เสวียนเซิ่งจะทำลายพลังบ่มเพาะและไล่นางออกไป ทว่าเพื่ออาวุโสใหญ่ นางก็ไม่หวังให้นิกายแห่งนี้ต้องถูกทำลายเพราะตัวนาง.
อีกอย่างเพราะพวกเขาไล่นางไป ทำให้นางได้เข้าร่วมนิกายนิรันดร ซึ่งทำให้นางพึงพอใจแล้ว.
ทว่า......
เรื่องทั้งหมดนางไม่เคยเอ่ย จุนซ่างเซียวก็ไม่เคยถาม.
จุนซ่างเซียวที่รู้เพียงว่านางถูกไล่ออก ทว่าเรื่องถูกทำลายพลังบ่มเพาะ ไม่รู้เลย.
ความจริงเขาเองก็รู้สึกขอบคุณที่นิกายไท่เสวียนเซิ่งไล่นางออกไป ทำให้นางได้กลายเป็นศิษย์หญิงใหญ่ของนิกายนิรันดร
ทว่ากับเรื่องที่นางถูกทำลายพลังบ่มเพราะ เขาที่รู้สึกถึงความไม่ยุติธรรมที่นางได้รับจริง ๆ ไม่ว่ามันจะผ่านมานานเท่าไหร่ ในเมื่อเขารู้แล้วก็ต้องขอคำอธิบาย!
ลู่เชียนเชียนนั้นรู้นิสัยจุนซ่างเซียวดี นางรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมง่าย ๆ แน่ ดังนั้นจึงทำได้แค่คุกเข่าขอร้อง.
ด้วยเหตุนี้.
ความโกรธเกรี้ยวที่พุ่งพล่านก่อนหน้านี้.
จุนซ่างเซียวก็ค่อย ๆ สงบลง.
ในเมื่อศิษย์ของเขาไม่ต้องการเอาเรื่องแล้ว ก็ทำได้แค่ต้องถอยทัพกลับ.
ทว่า....ฟางหลิงยวีที่มีความแค้นกับลู่เชียนเชียน แม้แต่วางแผนที่จะจัดการซูเซียวโม่ที่ถ้ำอสูรมังกร หากไม่ได้สังหารนางคงไม่สงบใจได้แน่!
ราวกับว่าลู่เชียนเชียนจะเข้าใจความคิดของเขา นางที่บินออกไปร่อนลงที่ด้านหน้านาง พร้อมกับท้าประลองเป็นตายกับอีกฝ่าย.
“ลู่เชียนเชียน......”
ฟางหลิงยวีที่นอนเกลือกกลิ้งอย่างเจ็บปวด แววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว “เจ้าต้องการเอาเปรียบข้าอย่างงั้นรึ?”
ที่ถ้ำอสูรมังกรนางก็บาดเจ็บมาก่อนแล้ว ซ้ำยังถูกพลังวิญญาณจุนซ่างเซียวกดทับ ตอนนี้บาดเจ็บหนัก แล้วจะไปสู้กับนางได้อย่างไร.
“ฟิ้ว!”
ลู่เชียนเชียนที่โบกมือ เม็ดยาฟื้นฟูที่ลอยเข้าปากของนางไป.
“......”จุนซ่างเซียวที่รู้สึกขัดใจเล็กน้อยเอ่ยในใจ“เสียของนัก.”
ฟางหลิงยวีที่กินเม็ดยาฟื้นฟู อาการบาดเจ็บก็ฟื้นคืน ยืนขึ้นได้อย่างอัศจรรย์ใจ เผยความไม่อยากเชื่อออกมา“เจ้าเอาอะไรให้ข้ากิน!”
“เม็ดยาฟื้นฟูเร่งด่วน.”
ลู่เชียนเชียนที่นำกระบี่หานมั่งออกมา กล่าวออกไปเล็กน้อย “นำอาวุธของเจ้าออกมา ให้ข้าได้เห็นว่าคนที่ประจบประแจงข้าในอดีตนั้น ตอนนี้อยู่ระดับใดแล้ว.”
ฟางหลิงยวีเองก็มีกายาธาตุน้ำแข็งเช่นกัน.
ในเวลานั้นนางที่แผ่จิตสังหารที่รุนแรงออกมา.
“เคร้ง!”
ฟางหลิงยวีที่ชักกระบี่ออกจากฝัก กล่าวด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง “ลู่เชียนเชียน ข้าไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว!”
“ฟู่ ฟู่!”
กายาธาตุน้ำแข็งที่แผ่ไอเย็นออกไปรอบ ๆ พร้อมกับอาบไล้ไปทั่วกระบี่ของนาง.
“ฟิ้ว!”
นางที่ก้าวไปด้านหน้า พร้อมกับใช้วิชากระบี่เหมันต์ของนิกายไท่เสวียนเซิ่ง ไอความเย็นที่ส่องประกายเห็นเป็นเงาของกระบี่ จากนั้น......
“พรึด ซี่!”
ในเวลานั้น ริ้วแสงกระบี่ที่พุ่งผ่านมาอย่างรวดเร็ว.
ฟางหลิงยวีที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ใบหน้ากลายเป็นบิดเบี้ยวขึ้นมาทันที.
“เคร้ง!”
อาวุที่ขาดเป็นสองท่อน แม้แต่ข้อมือของนางก็มีโลหิตไหลอาบ.
“ฟิ้ว ----”
“พรึด ซี่!”
ริ้วแสงกระบี่ที่พุ่งออกไปอีก.
ข้อมือซ้ายของนางที่ถูกกระบี่ฟันซ้ำอีก โลหิตสาดกระเซ็น ใบหน้านางกลายเป็นบิดเบี้ยวมากกว่าเดิม.
“อ่อนแอขนาดนี้เลยรึ?”
หลี่ชิงหยาง เซียวจุ้ยจื่อ และคนอื่น ๆ ได้แต่ส่ายหน้าไปมา.
พวกเขาคิดว่าศิษย์หลักมากพรสวรรค์ของนิกายไท่เสวียนเซิ่งจะแข็งแกร่ง แต่กับไม่สามารถต้านได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว ไม่คาดคิดเลยว่าจะสามารถตัดข้อมือได้อย่างง่ายดาย.
ลู่เชียนเชียนที่เก็บกระบี่ เอ่ยออกมาเล็กน้อย “หลายปีมานี้เจ้าอ่อนแอจริง ๆ.”
“......”
ฟางหลิงยวีที่ใบหน้าบิดเบี้ยว ภายในใจของนางที่เต็มไปด้วยความไม่ยินดีเป็นอย่างมาก.
สตรีนางนี้ถูกทำลายพลังบ่มเพาะไปชัด ๆ ถึงแม้นว่าจะฟื้นฟูคืนกลับมาได้ ทว่าเพียงไม่กี่ปี ทำไมถึงได้ทรงพลังขนาดนี้!
ก่อนหน้านี้ลู่เชียนเชียนที่เป็นศิษย์พี่คอยสั่งสอนวิถียุทธ์ให้นาง มีพลังบ่มเพาะเหนือกว่ามาก ตอนนี้กับมากกว่าเดิมซะอีก!
ทำไม!
ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้!
“ฟิ้ว!”
ในเวลาต่อมา ลู่เชียนเชียนที่ก้าวเข้ามาใกล้ ก่อนที่ฝ่ามือน้ำแข็งจะซัดไปที่จุดตานเถียนของนาง ทำลายแกนวิญญาณให้แตกออกไปในทันที ความเจ็บปวดที่รุนแรง ทำให้นางหมดสติไป.
ก่อนนั้นเจ้าทำลายพลังบ่มเพาะข้า ครั้งนี้ข้าก็ทำลายพลังบ่มเพาะเจ้า.
ฟางหลิงยวีที่ไม่คิดว่านางจะรอดชีวิตได้จึงได้ปล่อยนางไป.
ตอนนี้ลู่เชียนเชียนเองก็เช่นกัน ไม่ได้เอาชีวิตนาง เพียงแค่ทำลายพลังบ่มเพาะของนางเท่านั้น.
ส่วนอาวุโสฉู่ ที่ถูกจุนซ่างเซียวเตะบาดเจ็บอาการร่อแร่ ถึงจะฟื้นคืนอาการบาดเจ็บได้ แต่หลังจากนี้จะใช้พลังได้หรือไม่ ยังไม่สามารถบอกได้.
กล่าวได้ว่า นี่คือกรรมสนองกรรมที่เร็วทันใจในชาตินี้.
“เจ้านิกาย.”
ลู่เชียนเชียนเก็บกระบี่เข้าฝัก เอ่ยออกมาว่า“พวกเรากลับกันเถอะ.”
“ไม่สังหาร ไม่เกรงว่าจะกลับมาสร้างปัญหาให้กับเจ้าอีกรึ?”จุนซ่างเซียวเอ่ย.
ลู่เชียนเชียนเอ่ย “เจ้านิกายไม่ใช่เคยบอกว่า ช่วยชีวิตคนเท่ากับสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น หรอกรึ?”
“เอิ่ม?”
จุนซ่างเซียวที่ตกใจ ลอบคิดในใจ“เปิ่นจั้วเคยพูดรึ?”
ระบบเอ่ย “โฮสน์เคยเอ่ยเมื่อครั้งเดินทางไปยังเมืองชิงหยาง เข้าร่วมงานรับศิษย์ร้อยสำนัก ขณะช่วยชีวิตหลี่ชิงหยางได้เอ่ยว่าช่วยชีวิตคนบุญกุศลเท่ากับสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น.”
“แต่ความหมายมันแตกต่างไม่ใช่รึไง!”
อย่างไรก็ตาม.
ผ่านมาหลายปีแล้ว คาดไม่ถึงเลยว่านางจะยังคงจำได้.
ระบบที่กล่าวเหน็บ “โลกนี้ยึดความแข็งแกร่งเป็นจ้าว การช่วยเหลือคนที่ไม่เกี่ยวข้อง ไม่ต่างจากเป็นคนโง่ แน่นอนว่าศิษย์หญิงใหญ่ของเจ้าก็เคยเอ่ยคำพูดนี้เช่นกัน.”
......
ลู่เชียนเชียนที่ทำลายพลังบ่มเพาะอีกฝ่าย ถือเป็นการล้างแค้นแล้ว จุนซ่างเซียวจึงไม่คิดเอาเรื่องนิกายไท่เสวียนเซิ่งอีก ก่อนที่จะนำศิษย์กลับไป.
อย่างไรก็ตาม.
ก่อนที่จะลงจากเขา เขาที่หันหน้าจ้องมองไปยังเจ้านิกายไท่เสวียนเซิ่ง “เจ้าไม่คู่ควรจะเป็นเจ้านิกายจริง ๆ รีบลาออกเถอะ ให้คนที่มีความสามารถมารับตำแหน่งดีกว่า.”
เจ้านิกายซือที่ใบหน้าอัปลักษณ์ไปเหมือนกัน.
“พวกเรากลับ.”
เหล่ายอดฝีมือที่จ้องมองอยู่ เห็นจุนซ่างเซียวนำคนของเขาจากไป แม้แต่กลุ่มสัตว์ร้ายหลายแสนจากไปด้วยเช่นกัน.
ด้วยเหตุนี้ วิกฤติของนิกายไท่เสวียนเซิ่งก็ถูกคลี่คลายแล้ว.
ทว่าราคาที่ต้องจ่ายคือทางเข้านิกายที่พังทลาย ค่ายกลคุ้มนิกายเสียหาย อาวุโสฉู่และศิษย์หลักแทบจะกลายเป็นคนพิการแล้ว.
อา ใช่.
ยังมีศิษย์สายในสตรีคนหนึ่งที่ถูกศิษย์นิกายนิรันดรลักพาตัวไป!
......
“ปล่อยข้า!”
“ไม่ปล่อย! ไม่ปล่อย ไม่ปล่อยเด็ดขาด!”
“เจ้า....”
“เจ้านิกายไม่ต้องการข้าแล้ว ข้าไม่ต้องการเสียเจ้าไปอีกคน นับจากวันนี้ พวกเราจะท่องไปบนยุทธภพด้วยกัน สร้างบ้านริมธาร เอิ่ม ๆ...เจ้าจะต้องมีบุตรชายให้กับข้า เพื่อสืบทอดตระกูลซู!”
บนท้องฟ้า ซูเซียวโม่ที่บินด้วยความเร็ว ถึงแม้นว่าเซี่ยซุยอวิ๋นจะดิ้น แต่ก็ไม่กล้าที่จะกระโจนออกจากอกของเขา!
