บทที่ 28 มีคนอยู่เหนือข้า! มีใครบางคนอยู่ข้างบน!

คนกลุ่มหนึ่งไปที่เรือนของเฉินผีด้วยเสียงที่อึกทึกครึกโครม

นั่นคือกลุ่มชายฉกรรจ์จากตระกูลหลินที่กำลังโกรธเคือง

พวกเขาพังประตูแล้วเข้าไปตามหาใครบางคน

“เฉินผี! เฉินผี! ออกมานี่!”

“เฉินผี ไอ้สารเลว เจ้าไปซ่อนอยู่ที่ไหน? ออกมา!”

“เฉินผี ไอ้คนจิตใจอำมหิต ออกมาเดี๋ยวนี้!”

ชายบ้าบิ่นกลุ่มหนึ่งจากตระกูลหลิน ตรวจสอบกล่องและตู้ต่างๆ ที่เรือนของเฉินผี แต่ที่น่าประหลาดใจก็คือไม่มีใครอยู่ในเรือนแม้แต่คนเดียว

ไม่ต้องพูดถึงว่าเจอเห็นเฉินผี

แม้แต่ผีสักตัวก็ไม่มี

เมื่อมองดูชายที่โกรธเกรี้ยวจากตระกูลหลินที่ก่อปัญหา จินอันก็นึกถึงคำพูดหนึ่งขึ้นมา:

“หมู่ป่าตัวเต็มวัยค่อนข้างจะดุร้าย แม้แต่สิงโตหรือเสือก็ไม่กล้ายุ่งกับมัน”

……

สถานที่ที่เฉินผีอาศัยอยู่คือร้านขายธูปเทียน

ในตอนนี้ ชายฉกรรจ์จากตระกูลหลิน กำลังกระจายไปทั่วร้านธูปและเทียน

“เฮ้ย ไอ้เฒ่านักมายากล แซ่ของเจ้าคือเฉิน เฉินผีขายธูปเทียนแล้วก็มีแซ่เฉินด้วย เจ้าคงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาใช่ไหม?

เมื่อนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าได้ยินคำพูดดูหมิ่นของจินอัน เขาก็โกรธจนเกือบจะวางมวยกับจินอันบนถนน

คนจากตระกูลหลินก่อความวุ่นวายจนผู้คนจำนวนมากจากบ้านใกล้เรือนเคียงมารวมตัวกันอยู่รอบๆ พวกเขา

“เกิดอะไรขึ้นกับคนพวกนี้งั้นรึ?”

“ดูเหมือนว่าพวกเขาจะตามหาเฉินผี ศิษย์เถ้าแก่ร้านธูปเทียน ดูจากท่าทีก้าวร้าวของเขาแล้ว พวกเขาคงหาทางแก้แค้นกระมัง?”

“เถ้าแก่ร้านธูปเทียนตายไปไม่นานมานี้แถมยังตายน่ากลัวด้วย ศิษย์ของเขาไปทำให้ใครขุ่นเคืองเข้างั้นเรอะ?”

เพื่อนบ้านโดยรอบต่างกระซิบพูดคุยกัน

คำพูดเหล่านี้บังเอิญเข้าหูจินอันและนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าที่ยืนอยู่บนถนน ไม่ได้เข้าไปในร้านธูปเทียนเพื่อร่วมอาละวาด

จินอันและนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋ามองหน้ากัน จากนั้นนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าก็ถามรายละเอียดกับคนเหล่านั้นอย่างสุภาพ

ท่าทีของนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋านั้นเหมาะมากสำหรับการบุกเข้าไปในสาธารณชนและง่ายต่อการได้รับความไว้วางใจเพื่อสอบถามข้อมูลที่สำคัญ

และเรื่องมีอยู่ว่า

ประมาณครึ่งเดือนก่อน

ที่ตีนเขาเขียวขจีในเทศมณฑลฉาง มีชาวบ้านอาศัยอยู่ใกล้ เขาออกล่าสัตว์บนภูเขาและบังเอิญพบศพ

ศพนั้นช่างน่าสังเวชเกินกว่าจะมองดู

แขนข้างหนึ่งถูกฉีกขาด เอวครึ่งหนึ่งโชกไปด้วยเลือด เหลือเพียงรูเลือด ซึ่งแทบจะทำให้เอวของคนๆนั้นขาดเป็นสองท่อน และลำไส้ก็ทะลักออกมา... คนๆ นั้น ตายอย่างสยดสยองและตาทั้งสองยังเบิกกว้างก็อีกด้วย

บางคนบอกว่าหลังจากเขาเข้าไปในภูเขาแล้ว เถ้าแก่ร้านธูปเทียน โชคไม่ดีที่เจอเข้ากับหมีที่ทรงพลังหรือไม่ก็เสือขาวขนาดใหญ่ ฉีกแขนออกไปข้างหนึ่งและเอวครึ่งหนึ่งของเขาก็ถูกกรงเล็บใหญ่ตะปบ

เหตุใดเถ้าแก่ร้านธูปเทียนถึงตายบนภูเขา? บางคนคาดเดาว่าเขาไปที่ภูเขาเพื่อไปเก็บสมุนไพรป่า แต่โชคร้ายที่เขาต้องมาจบชีวิตลง

หากมีคนตายทางการจะได้รับการแจ้งเตือนอย่างแน่นอน

ต่อมาทางการได้อีกข้อสรุปว่าการสาเหตุตายนั้นเกิดจากการจู่โจมของสัตว์ป่า เขาเสียชีวิตจากพิษบาดแผลและเสียเลือดมาก

ส่วนเถ้าแก่ร้านธูปเทียนก็มีพนักงานที่เรียกได้ว่าเป็นลูกศิษย์อยู่คนนึง และคนๆ นั้นก็คือเฉินผี ที่จินอันและคนอื่นๆ กำลังออกตามหานั่นเอง

เฉินผีไม่ได้ปฏิบัติต่ออาจารย์ของเขาอย่างเลวร้ายและฝังศพเขาอย่างเมตตา เถ้าแก่ร้านธูปขายเทียนเก็บเงินได้ไม่มากนักในช่วงชีวิตของเขา เพื่อนบ้านเหล่านี้ได้ยินมาว่า...ดูเหมือน...ว่ากันว่า...เฉินผีจะรับงานส่วนตัวบางอย่าง เพื่อฝังศพอาจารย์ของเขา

เป็นงานส่วนตัวแบบไหนงั้นเรอะ?

เป็นธรรมดาที่เพื่อนบ้านเหล่านี้จะไม่รู้แน่ชัด

เนื่องจากเถ้าแก่ร้านขายธูปเทียนตายไปแล้ว เฉินผีผู้นี้ก็ทำตัวลึกลับทั้งวันและปกติแล้วก็ไม่มีใครเห็นเฉินผีในระหว่างวัน

จินอันและนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋ามองหน้ากัน

พวกเขาสองคนเดาไปว่า เพื่อที่จะฝังศพให้แก่อาจารย์ งานส่วนตัวที่เฉินผีทำนั้นน่าจะเป็นการขโมยศพใช่ไหม?

ในตอนนี้ คนจากตระกูลหลินมาเชิญนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋า ในสายตาของพวกเขานักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าเป็นปรมาจารย์ที่มีความสามารถอย่างแท้จริง ดังนั้นพวกเขาเลยต้องการเชิญนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าเข้าไปในร้านขายธูปเทียนเพื่อดูว่าเฉินผีอยู่ในร้านหรือไม่

เขาซ่อนตัวหรือไม่?

……

……

ในตอนนี้ ร้านขายธูปเทียนอยู่ในความยุ่งเหยิง โดยปกติแล้วจะไม่มีใครอยู่อาศัย

เพื่อที่จะตามหาคน ตระกูลหลินเกือบจะรื้อค้นร้านธูปขายเทียนทั้งหมด

ร้านขายธูปเทียนไม่ใหญ่โตอะไร เดินไปมา 2 รอบก็มองเห็นได้ทันที หากอยากซ่อนคนจริงๆ คงเจอทันทีแต่ตอนนี้ไม่เจอใครเลย

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากจินอันฝึกฝน "คัมภีร์เต๋าอู๋ซัง" ความรู้สึกอันเฉียบแหลมของเขามักจะรู้สึกอยู่เสมอว่ามีออร่าซ่อนอยู่ในร้านขายธูปเทียนที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ

จินอันทำตามความรู้สึกอันเฉียบแหลมของเขาแล้วยืนอยู่ในที่ที่มีบรรยากาศอึดอัดมากที่สุด แต่ไม่มีอะไรผิดปกติที่นั่นยกเว้นเสา

จินอันกำลังคิดอยู่ตรงนั้น

“น้องชาย มีอะไรงั้นเรอะ?

นักพรตเฒ่าลัทธิเต๋า สังเกตเห็นพฤติกรรมที่ผิดปกติของจินอันในตอนนี้

จินอันไม่ตอบในทันที เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินตามเสารับน้ำหนักที่อยู่ข้างๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเหนือศีรษะ ทันใดนั้น! ก็มีสายตาของคนจับจ้องลงมาที่เขา! ตาต่อตา!

ลมหายใจของจินอันหยุดนิ่งที

ปรากฎว่าเฉินผีที่พวกเขาตามหานั้นซ่อนอยู่ในเงา หลังขื่อกับเสาโดยมีเพียงใบหน้าเท่านั้นที่โผล่ออกมา ไม่น่าแปลกใจเลย ที่คนจากตระกูลหลินตามหาเขาไม่เจอหลังจากค้นหามานาน

หากไม่สังเกตให้ดีก็จะไม่เห็นคนซ่อนตัวอยู่บนขื่อ

“มีคนอยู่ข้างบน!”

นักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าตะโกนเสียงดัง และคนจากตระกูลหลินที่ถืออาวุธก็วิ่งเข้ามาล้อมเสาทันที

แต่น่าแปลกที่เฉินผีที่ซ่อนอยู่ข้างบนไม่ขยับเขยือนแม้แต่น้อย และแล้วก็มีชายหนุ่มผู้กล้าหาญเจอไม้ไผ่ยาวจึงวางแผนจะบังคับคนๆ นั้น ให้ลงมา

ส่งผลให้เฉินผีที่ไม่ขัดขืนอะไรถูกเสาไม้ไผ่ทิ่มแทงแล้วพลัดตกลงอย่างง่ายดาย

แต่เมื่อพวกเขาเข้ามาดูใกล้ๆ คนจากตระกูลหลินทุกคนก็หวาดกลัวจนเดินถอยออกมาสี่หรือห้าก้าวโดยไม่รู้ตัว

ในท้ายที่สุด จินอันผู้กล้าหาญและนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าก็เข้ามาดู ชายคนนี้เฉินผีจริงๆ แต่เขาตายไปสักพักแล้วและร่างกายก็กลายเป็นสีดำ สิ่งที่แปลกคือร่างกายกลับไม่เน่าเปื่อย

“คะ ...คนๆ นี้ตายแล้วงั้นเหรอ?”

มีคนจากตระกูลหลิน เดินเข้ามาดูศพของเฉินผี เขากลัวจนเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

“ตะ...แต่เมื่อวานเฉินผียังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

“เมื่อคืนเราเกือบพลาดท่า...”

“ให้เขาขโมยศพไป...”

จินอันเห็นว่านักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าขมวดคิ้วตั้งแต่ศพของเฉินผีปรากฏตัว เขาจึงถามซึ่งกันและกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น?

สีหน้าของนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าเคร่งขรึม: "หมาดำขุดหลุม อีกาเฒ่าร้องงานศพ คนตายถูกเลี้ยงไว้บนขื่อ น้องชาย เจ้ารู้ไหมว่ามันหมายความว่าอย่างไร"

"ว่าไงนะ?"

นักพรตเตฒ่าลัทธิเต๋ากล่าวอย่างเคร่งขรึม: "มีคนกำลังจะตาย!"

“เฉินผีตายอย่างอนาถและถูกวิญญาณร้ายครอบงำ ดังนั้นเขาเลยตายโดยที่ร่างกายไม่เน่าเปื่อย”

"ไม่ได้การ! รีบกลับไปที่บ้านหลินลู่เร็วข้า มันทำอย่างนี้เพื่อขโมยศพในโลงศพสีขาวในตอนที่เราไม่อยู่!"

“ให้ตายเถอะ ตัวตนของศพในโลงศพสีขาวนั่นมันห่าอะไรกันวะ? ทำไมผู้คนถึงพยายามขโมยศพอยู่เรื่อย!”

แม้แต่นักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าก็ยังกังวลมากจนสบถคำพูดออก

จะเห็นได้ว่าตอนนี้แม้แต่นักพรตเฒ่าลัทธิเต๋า ก็เริ่มรู้สึกว่าหัวใจของเขา เหมือนกับกลองที่ถูกตีเล็กน้อย

“ส่งคนไปแจ้งทางการ อย่าลืมตั้งฟืนแห้งแล้วเผาศพให้ทันเวลาก่อนมืด ข้าเกรงว่าหากล่าช้าไปจนถึงกลางคืน เฉินผีจะเป็นวิญญาณตามหลอกหลอน!”

คำพูดของนักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าทำให้คนจากตระกูลหลินจิตตกทันที หากจับกุมกับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่เป็นไรหรอก แต่นี่คือคนที่ตายแล้ว!

คนเป็นย่อมกลัวคนตาย!

โดยเฉพาะเรื่องมื่อคืนนี้ เฉินผีที่ตายไปหลายวันแล้วกลับมามีชีวิตอีกครั้งแล้วออกไปขโมยศพ!

หลังจากรีบให้คำแนะนำ นักพรตเฒ่าลัทธิเต๋าก็พาจินอันและคนอื่นๆ กลับไปที่บ้านของหลินลู่

ทันใดนั้นก็มีกลุ่มคนออกมาจากร้านธูปเทียน

แต๊ง แต๊ง--

ระฆังทองแดงก็ดังกึกก้อง ระฆังทองแดงที่แขวนอยู่ที่มุมซ้ายล่างของชายคาปลิวไหวไปตามสายลม

ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเพราะถูกเสาไม้ไผ่และธงของร้านข้างๆ บังไว้ และตอนนั้นเองที่ระฆังทองแดงก็แกว่งและดังขึ้น

เมื่อจินอันเห็นระฆังทองแดงที่แขวนอยู่มุมซ้ายล่างของชายคา สีหน้าของจินอันก็เปลี่ยนไปทันที!

(จบบทนี้)

หากชอบก็คอมเมนต์หรือกดดาวให้กำลังใจแอดด้วยนะครับ