บทที่ 24

งานเลี้ยงของศาลายาถือเป็นงานเลี้ยงชั้นยอดประจำเมืองจีหนานสำหรับตระกูลธรรมดาแล้ว ย่อมไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้เลย

แม้กระทั่งตระกูลชั้นนำ ก็สามารถนำเฉพาะสมาชิกแกนหลักเท่านั้นเข้าร่วมงานเลี้ยงได้

ตอนนี้งานเลี้ยงใกล้จะเริ่มต้นขึ้นแล้ว เริ่มมีผู้คนมากมายเดินทางมาถึงงานเลี้ยง

ทั้งตระกูลป๋าย และ คฤหาสน์ของเจ้าเมือง ล้วนเดินทางมาถึงตั้งแต่เช้า

"ตระกูลเสี่ยว มาถึงแล้ว!" เด็กคนรับใช้ประจำศาลายา ประกาศเสียงดัง ทำให้ทุกสายตาภายในงานเลี้ยง หันไปมองที่ประตู

"ตระกูลเสี่ยว...ก็ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ด้วยเหรอ?" เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นภายในงานเลี้ยง

มีเพียงสี่คนจากตระกูลเสี่ยวเท่านั้นที่เข้าร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้ เฉินฮั่นกับเสี่ยวหยูหยาน ย่อมต้องมาร่วมงานอยู่แล้ว ส่วนอีกสองคนคือ เสี่ยวไต้เทียน กับ เสี่ยวหมวยอิง

เมื่อทั้งสี่คนเดินเข้ามาภายในงานเลี้ยง ก็สร้างความอยากรู้ อยากเห็นให้กับเหล่าผู้มีอิทธิพลภายในงานเลี้ยงเป็นอย่างมาก

ไม่กี่วันก่อน ตระกูลเสี่ยวยังเป็นเพียงขุมพลังระดับสาม ที่กำลังจะล่มสลายทั้งตระกูล เเต่ตอนนี้การที่ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงอันยิ่งใหญ่นี้ ช่างเหลือเชื่อจริงๆ

"พวกตระกูลเสี่ยวมาถึงแล้วเหรอ แถมยังอยู่ในรายชื่อผู้ได้รับเชิญของศาลายาอีกด้วย?" เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นภายในงานเลี้ยง

"เหอะ พวกมันมางานก็เท่านั้นแหละ ตระกูลเสี่ยวก็มีแค่เฉินฮั่นคนเดียว ไม่ว่าจะดูยิ่งใหญ่แค่ไหน ก็ยังเป็นแค่ขุมพลังระดับสามอยู่ดี"

"นั่นสิ ถ้าตระกูลเสี่ยวอยากจะขึ้นเป็นพลังชั้นนำของเมืองจีหนาน แค่มีเฉินฮั่นคนเดียวมันไม่พอ และไอ้เฉินฮั่นคนนี้ก็ไม่ได้เก่งกาจอะไร บางคนยังลือกันว่า ไอ้เด็กคนนี้ก้าวเข้าสู่แดนบังเกิดเทพแล้ว นี่มันเรื่องตลกชัดๆ!"

เสียงกระซิบกระซาบดังก้องไปทั่วงานเลี้ยง ผู้คนต่างตกตะลึงกับข่าวลือที่ว่าเฉินฮั่น เด็กหนุ่มจากตระกูลเสี่ยว ก้าวเข้าสู่แดนบังเกิดเทพแล้ว!

ในเมืองจีหนาน ผู้ฝึกตนที่ก้าวเข้าสู่แดนบังเกิดเทพนั้นมีเพียงหยิบมือเดียว ล้วนเป็นผู้ทรงอิทธิพลที่ยากจะเอื้อมถึง

มันเป็นไปได้อย่างไรที่เด็กหนุ่มอายุน้อยอย่างเฉินฮั่นจะบรรลุได้ในตอนนี้?

เฉินฮั่นไม่สนใจเสียงวิพากษ์วิจารณ์ เขากุมมือเสี่ยวหยูหยาน มุ่งหน้าไปยังมุมที่สงบภายในงานเลี้ยง

"ศาลายาช่างยิ่งใหญ่สมคำร่ำลือ เหล่าปรมาจารย์จากทั่วเมืองจีหนานมารวมตัวกัน ณ ที่นี้" เฉินฮั่นกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เฉินฮั่นสังเกตุเห็นบุคคลหนึ่งเขาเป็นผู้มีพรสวรรค์ระดับ 6 สาย ช่างเป็นพรสวรรค์หายากยิ่ง!

"ท่านต้องการคัดลอกพรสวรรค์ระดับสีม่วงหรือไม่ ?"

"ข้าต้องการ คัดลอกเลย"

"การคัดลอกสำเร็จ! พรสวรรค์ด้านร่างกายสีม่วง วิชายุทธ์หมื่นเงา!"

เจ้าของวิชายุทธ์หมื่นเงา คือชายชราผู้สวมชุดคลุมสีขาว ข้างกายชายชราชุดขาว มีร่างคุ้นเคยปรากฏอยู่ นั่นคือ เด็กชายผู้มีโชคชะตาดั่งมังกร!

"ผู้แข็งแกร่งแดนบังเกิดเทพ ขั้นที่ 10 เป็นผู้ดูแล เด็กน้อยคนนี้มีที่มาที่ไปอย่างไรกันนะ?" เฉินฮั่นมองเด็กชายด้วยความประหลาดใจ

"เป็นอะไรหรือเปล่า?" เมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของเฉินฮั่น เสี่ยวหยูหยานเอนตัวเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง

เฉินฮั่นยิ้มแล้วส่ายหัว "เปล่าหรอก แค่เป็นครั้งแรกที่ได้มางานเลี้ยงแบบนี้ เลยรู้สึกตื่นเต้น"

"เจ้าคือ เฉินฮั่น ใช่หรือเปล่า?" ร่างหนึ่งเดินเข้ามาหาเฉินฮั่น มองเขาด้วยความพินิจพิเคราะห์

เฉินฮั่น ขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาประสานกับชายคนนั้น "พวกตระกูลป๋าย!"

"เป็นป๋ายหลี่  ของตระกูลป๋าย เขาประจันหน้าเฉินฮั่นเเล้ว!" ทุกคนต่างหันกลับมาจับจ้องที่เฉินฮั่น อีกครั้ง ป๋ายหลี่ คือ บุตรชายคนโตของตระกูลป๋าย มีพรสวรรค์ที่ได้รับการยอมรับ! ด้วยวัยเพียงยี่สิบเจ็ดปี เขาก็เป็นผู้เชี่ยวชาญแดนกลั่นเทพ ขั้นที่ 10 แล้ว และก่อนอายุสามสิบ เขาย่อมก้าวเข้าสู่แดนบังเกิดเทพได้อย่างแน่นอน!"

เฉินฮั่น ขมวดคิ้วเล็กน้อย อ้อเป็นพี่ชายของป๋ายอี้ "ข้าเอง มีธุระอะไรหรือ?"

ป๋ายหลี่ มองเฉินฮั่นอย่างเฉยเมย เหลือบไปเห็นเสี่ยวหยูหยาน แล้วหรี่ตามองเล็กน้อย

"ไม่แปลกใจเลยที่น้องชายของข้าจะเชิญป๋ายหยงมา เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ ช่างเป็นหญิงสาวที่สวยจริงๆ"

เฉินฮั่น อดไม่ได้ที่จะยิ้ม "คุณชายหลี่มาเพื่อล้างแค้นให้กับน้องชายของตัวเอง?"

ป๋ายหลี่ สบถด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ข้าไม่ได้ไร้สาระขนาดเขาหรอก ข้าแค่มาบอกแก อย่าคิดว่าถ้าแกเอาชนะป๋ายหยงได้ แล้วแกคิดว่าจะขึ้นมาอยู่ในระดับเดียวกับตระกูลป๋ายได้ ตระกูลเสี่ยวของแกจะไม่มีวันเทียบตระกูลป๋ายได้

เสียงหัวเราะเยาะดังก้องไปทั่ว เหล่าผู้ติดตามตระกูลป๋ายต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของป๋ายหลี่ แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความดูถูกและเย้ยหยัน คิดว่าตระกูลเสี่ยวเป็นเพียงแค่แมลงเม่าที่บินเข้าหาเปลวไฟ ไร้โอกาสที่จะโค่นล้มอำนาจอันยิ่งใหญ่ของตระกูลป๋ายได้

คนอื่นๆ พยักหน้าเห็นด้วย ตระกูลเสี่ยวอยากจะโค่นล้มอำนาจสูงสุดของตระกูลป๋าย แต่มันเป็นเรื่องเพ้อฝันไปจริงๆ!

เฉินฮั่น ลุกขึ้นช้าๆ มองป๋ายหลี่เบื้องหน้าด้วยความเบื่อหน่าย "พูดจบหรือยัง?"

ป๋ายหลี่ ตกตะลึงไปชั่วครู่ น้ำเสียงของเขายิ่งเย็นชาลงไปอีก "ข้าพูดจบแล้ว ถ้าแกเฉินฮั่น ยังไม่สนใจ ก็อย่ามาโทษตระกูลป๋ายของข้า ที่ไม่ให้เกียรติ!"

เฉินฮั่น ส่ายหัวด้วยความดูถูก "ข้า เฉินฮั่นทำอะไรมีความจำเป็นอะไรที่จะต้องให้ตระกูลป๋ายของแกให้เกียรติ?"