ตอนที่ 29 วิหารเทพเจ้าแห่งท้องทะเล (3)
“คั๊ก!”
ไทรทัน ครางออกมาด้วยความเจ็บปวด ขณะที่พยายามหายใจ เขาขยับครีบสีครามไปมาบนพื้นหินเย็นอย่างรวดเร็ว
ภาพลักษณ์อันน่าเกรงขามในฐานะผู้พิทักษ์วิหารแห่งท้องทะเล เลือนหายไปสิ้น เหลือเพียงร่างกายที่บอบช้ำ ไร้เรี่ยวแรง
พ่ายแพ้อย่างย่อยยับ นี่คือคำนิยามสถานการณ์ตรงหน้า
วูฮยอกใช้ประโยชน์จากผลของ ‘ความเงียบสงบแห่งท้องทะเลอันสงบ’ ปิดกั้นพลังเวทมนตร์ของไทรทันเป็นเวลา 1 นาที ส่งผลให้ไทรทันไม่สามารถใช้เวทมนตร์ใดๆ ได้ และต้องต่อสู้ระยะประชิดเท่านั้น
แม้จะรีบคว้า ตรีศูล อันเป็นอาวุธประจำกายออกมาจากคลังเก็บของ แต่ก็ไม่อาจต้านทานฝีมืออันแกร่งกล้าของวูฮยอก
ฝีเท้าที่รวดเร็วคล่องแคล่ว ประสบการณ์การต่อสู้ที่โชกโชน และทักษะการใช้ดาบ
อันแพรวพราวของวูฮยอก เป็นสิ่งที่ไทรทันผู้เพิ่งฟื้นพลังไม่เต็มที่ไม่อาจต่อกรได้
นอกจากนี้ประสบการณ์การต่อสู้ และความชำนาญในการใช้อาวุธ ของวูฮยอก ก็ไม่ด้อยไปกว่า ไทรทันเทพบุตรแม้แต่น้อย
เพื่อที่จะได้ขึ้นครองบัลลังก์เหล็ก เขาต้องต่อสู้กับสัตว์ประหลาดในตำนานมามากมาย การเผชิญหน้ากับเทพบุตรองค์หนึ่ง จึงไม่ใช่เรื่องเหนือความคาดหมาย
แม้ว่าค่าสถานะพื้นฐานของเขาจะต่ำกว่า ไทรทัน อย่างมาก เนื่องจากผลกระทบจากกฎพิเศษที่ผู้สร้างเกมตั้งเอาไว้ แต่สกิล และประสบการณ์อันโชกโชน ก็เพียงพอที่จะพลิกสถานการณ์ให้เป็นฝ่ายชนะได้
ไทรทัน ตัวสั่นเทา เงยหน้าขึ้นสบตากับแววตาอันเด็ดเดี่ยวของวูฮยอก
แววตาคู่นั้น เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น และไร้ซึ่งความเห็นใจ มันเป็นแววตาของผู้ชนะ ผู้พิชิต
“หากไม่อยากสูญเสียชีวิตอันน่าสมเพช นำทางฉันไปยังที่เก็บสมบัติลับเดี๋ยวนี้!” คำประกาศ เปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจ ดังกึกก้องไปทั่วสนามประลอง
“...”
ครั้งแรกในชีวิตที่ ไทรทัน รู้สึกหวาดกลัวต่อมนุษย์ตัวเล็กๆ อย่างวูฮยอก
มันเป็นความหวาดกลัวที่แปลกประหลาด แตกต่างจากความเกรงขามที่ศัตรูมักมอบให้กับเขา กลืนความภาคภูมิใจในฐานะผู้พิทักษ์วิหาร และความอับอายขายหน้าที่พ่ายแพ้อย่างง่ายดายลงคอ
ไทรทัน ยอมเดินนำทางไปยังห้องสมบัติอย่างจำยอม แม้ในใจจะยังคงครุ่นคิดถึงแผนการบางอย่าง
เพื่อที่จะโค่นล้มมนุษย์ผู้หยิ่งยโสเบื้องหน้าเสียก็ตาม
เสียง ‘เสียดสี’ ดังขึ้น
เมื่อวูฮยอก วางมือลงบนรูนวิเศษณ์ กำแพงหินค่อยๆ แปรสภาพกลายเป็นประตู เขาผลักประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นภายในห้องที่มืดสนิท กลิ่นอับชื้นโชยเข้าประสาทสัมผัส
วูฮยอก เรียกเคลปี้ ม้าน้ำเวทมนตร์ออกมา สัตว์วิเศษคู่ใจตัวนี้ เปรียบเสมือนเงาที่ติดตามเขาไปทุกที่ มีความซื่อสัตย์ และพร้อมที่จะปฏิบัติตามคำสั่งทุกอย่าง
“สำรวจด้านใน” วูฮยอก สั่งการ ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
ไม่ไว้ใจไทรทัน แม้แต่น้อย ประสบการณ์อันโชกโชนสอนเขาว่า ไม่ควรไว้ใจแม้กระทั่งเทพผู้เสื่อมโทรม
มีความเป็นไปได้ที่ไทรทัน อาจวางแผนกลลวง โดยอ้างว่าเขาไม่สามารถเข้าไปในห้องสมบัติลับได้ เนื่องจากเป็นกฎของผู้พิทักษ์วิหาร
แต่เมื่อ วูฮยอก จ้องมองเขาด้วยสายตาอันแหลมคม ประเมินสถานการณ์เบื้องหน้า ไทรทันก็ส่ายหัวปฏิเสธ “มีเพียงแค่สระน้ำเล็กๆ
ภายในสระน้ำนั้นคือหีบสมบัติ” คำตอบที่เรียบง่าย ปราศจากการเสริมแต่ง
ทำให้วูฮยอกลดระดับความระวังลงเล็กน้อย
เนื่องจากเป็นวิหารเทพเจ้าแห่งท้องทะเล การนำสมบัติออกมาจึงต้องอาศัยการงม หลังจากเคลปี้ งมหีบสมบัติขึ้นมาจากสระน้ำ
วูฮยอก ก็รีบเปิดออก เพื่อดูสมบัติที่อยู่ภายใน ประกายแสงสีสัน ส่องประกายออกมาจากหีบ ดึงดูดสายตาของเขา
[จุมพิตเงือกสาว]
ประเภท: อัญมณี
เกรด: A
ความคงทน: 30000
ผล: สามารถหายใจและเดินบนผิวน้ำได้
ความเร็วในการว่ายน้ำ เพิ่มขึ้น 100% และเพิ่มความสัมพันธ์กับสัตว์น้ำ
[ลูกแก้วก้นบาดาล]
ประเภท: สิ่งของพิเศษ
เกรด: S
ความคงทน: 50000
ผล: สามารถมองเห็นและควบคุมท้องทะเลได้ ขึ้นอยู่กับปริมาณมานาที่ใช้
การควบคุมสัตว์ทะเล จำเป็นต้องมีความสัมพันธ์ในระดับหนึ่ง
[พิณที่สาบสูญ]
ประเภท: เครื่องดนตรี
เกรด: S
ความคงทน: 50000
ผล: สามารถลบความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับตัวเอง ออกจากความทรงจำของศัตรูได้ ความยาวนานของความทรงจำขึ้นอยู่กับปริมาณมานาที่ใช้
วูฮยอก ดวงตาเบิกโพงด้วยความตื่นเต้น
สมบัติทั้งสามชิ้นนี้ มีประโยชน์อย่างมาก โดยเฉพาะลูกแก้วก้นบาดาล ถือเป็นสมบัติระดับตำนาน ที่ผู้เล่นทุกคนใฝ่ฝัน การสำรวจวิหารแห่งท้องทะเลในครั้งนี้ ถือว่าคุ้มค่าอย่างยิ่ง
แม้จะต้องเผชิญหน้ากับ ไทรทันผู้พิทักษ์วิหาร แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็คุ้มค่าเกินกว่าจะเปรียบ
“น่าสนใจ”
วูฮยอกพึมพำ รอยยิ้มแห่งความพึงพอใจปรากฏบนใบหน้าของเขา สมกับเป็นเควสต์ปลายเกมของบทแนะนำ
เกรดของไอเท็มที่เขาพบนั้นสูงมาก โดยเฉพาะไอเท็มที่เชื่อกันว่ามีร่องรอยของพลังศักดิ์สิทธิ์ เช่น ลูกแก้วก้นบาดาล และพิณวิเศษที่สาบสูญ
“เจ้าพอใจแค่นี้แล้วหรือ? นั่นคือสมบัติทั้งหมดที่อยู่ในบ่อน้ำ”
ไทรทันบ่น ใบหน้าของเขาซีดเผือด ไร้ซึ่งความโอหังที่เคยมี
“ดี”วูฮยอกตอบเสียงเรียบ
“ตอนนี้เราต้องไปหาที่เหลือกันต่อ เว้นแต่เจ้าอยากให้ข้าทรมานเอาข้อมูลจากเจ้า”
ดวงตาของเขาหรี่ลง แววตาอันตรายแวบผ่าน
ไทรทันกลืนน้ำลาย อารมณ์กล้าหาญที่เขามีอยู่ชั่วครู่ก็หายไปสิ้น เขารู้ว่านี่ไม่ใช่คำขู่ลมๆ แล้งๆ วูฮยอกไม่ใช่มนุษย์ที่รู้จักแต่คำพูดไร้สาระ
เมื่อรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์ ความคิดของไทรทันก็แล่นฉิว พยายามหาข้ออ้างเพื่อหลีกเลี่ยงการให้ความร่วมมือ
แต่ทันใดนั้น วูฮยอกก็ล้วงหยิบผลไม้จากต้นไม้สวรรค์ออกจากกระเป๋าของนักปราชญ์
ผลแอปเปิ้ลสีทองเปล่งประกายในแสงสลัว พลังเหนือธรรมชาติของมันเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับพื้นหินเย็นยะเยือก
แม้จะอยู่ห่างไกล ไทรทันก็จำผลไม้ในตำนานนี้ได้ พลังของมันที่เปิดเผยความลับเป็นความจริงที่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้
“เจ้ารู้จักสิ่งนี้หรือ?” วูฮยอกเอ่ย
น้ำเสียงเรียบเฉย แววตาทมิละอำนาจ จ้องมองไปยังไทรทัน
ไทรทันตาเบิกโพรง พยายามเอ่ยตอบ แต่คำพูดติดอยู่กลางคอ เหมือนถูกกลืนหายไปกับความตื่นตระหนก
“ถูกต้อง”
วูฮยอกยืนยันเสียงหนักแน่น
“และหากข้ากินผลไม้นี้ แล้วพบว่าเจ้าปิดบังสมบัติใดๆ พวกเจ้าทั้งหมด จะต้องสละชีพ ตรงจุดนี้!”
คำประกาศก้อง พร้อมกับสายตาที่เด็ดเดี่ยว ไร้ซึ่งความลังเล สร้างความหวาดผวาให้กับไทรทัน ใบหน้าที่เคยแข็งกร้าว เลือดสีซีดไหลริน
เหล่าเดกอน เงยหน้ามองผลไม้วิเศษณ์ด้วยความหวาดหวั่น พวกมันรู้ดีถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวของผลไม้แห่งต้นไม้สวรรค์
“หากข้าทำตามที่เจ้าต้องการ เจ้าจะรับรองความปลอดภัยให้พวกเราใช่หรือไม่?”
ไทรทันตัดสินใจเอ่ยถาม น้ำเสียงสั่นเครือ
“เหตุใดข้าจึงต้องฆ่าพวกเจ้า เลือดของพวกเจ้า จะเปรอะเปื้อนคมดาบของข้าเท่านั้น” วูฮยอกสวนกลับ
ความจริงที่ว่า ป่าเถื่อนอันเป็นสถานที่เนรเทศของเขากำลังจะสูญสลายไปในอีกไม่กี่วัน
ไทรทัน กลับไม่รู้เรื่องราวอันใดเลย ต่างจากไลลาที่ยังคงติดต่อกับโลกภายนอก
“เอาล่ะ! ข้าจะมอบสมบัติทั้งหมดให้เจ้า”
ไทรทันตัดสินใจยอมจำนน ด้วยเหตุผลกลใด จึงไม่ใช่เรื่องของการต่อรองอีกต่อไป
ด้วยสีหน้าจำยอม ไทรทันพลิ้วหาง
นำทางวูฮยอก มุ่งหน้าไปยังส่วนลึกของวิหาร
‘ดูเหมือนว่ายังมีสมบัติอื่นๆ รอคอยอยู่อีก’
วูฮยอก คิดอย่างนั้นด้วยประสบการณ์จากการผจญภัยมากมาย เขาคาดการณ์ไว้แล้วว่า ไม่น่าจะมีเพียงแค่ห้องสมบัติลับเพียงแห่งเดียว
ขณะที่เดินลงบันไดมุ่งหน้าไปยังชั้นใต้ดิน ความคิดของเขาก็แล่นไปถึงเอกสารโบราณ ที่เขาเคยพบเห็น
‘ภายในเอกสารนั้นกล่าวถึงเรื่องราว ที่เทพเจ้าแห่งท้องทะเลถูกผลักพ้นออกจากการแข่งขันชิงอันดับ’
เช่นเดียวกับเหล่า 72 ราชันย์อสูร
เหล่าเทพเอง ก็ต่อสู้กันเองเพื่อแย่งชิงอำนาจ และเทพเจ้าแห่งท้องทะเลก็เคยพ่ายแพ้มาหลายครั้ง
หลังจากถูกขับออกจากการแข่งขัน เทพเจ้าแห่งท้องทะเลก็วางแผนการร้ายกาจบางอย่างไว้
แม้เอกสารจะไม่ได้กล่าวถึงรายละเอียด แต่เป้าหมายของแผนการนั้นมุ่งไปที่เหล่าเทพด้วยกันอย่างแน่นอน
“นั่นคือเหตุผลหลัก ที่พวกเขาหักหลังผู้สร้างเหล่าเทพปรารถนาที่จะต่อสู้เพื่ออันดับของพวกเขา ในขณะที่ผู้สร้างปรารถนาเพียงสันติภาพ และความมั่นคง”
ไทรทันเดินมาถึงจุดหมาย เอ่ยด้วยน้ำเสียงลึกล้ำ เบื้องหน้าอัญมณีสีฟ้าขนาดใหญ่
“เจ้าคงเข้าใจความเบื่อหน่าย ที่เกิดขึ้นจากสันติภาพอันยาวนาน
มนุษย์ผู้แข็งแกร่ง เอานี่ไป มันจะต้องเป็นประโยชน์กับการผจญภัยของเจ้าอย่างแน่นอน”
วูฮยอกเดินเข้าไป หยิบจับอัญมณีแสงสว่างสีจ้า เปล่งประกายออกมาชั่วขณะ
จากนั้นอัญมณีก็หลุดออกจากแท่น มาอยู่ในมือของเขา
[หัวใจแห่งท้องทะเล]
ประเภท: สิ่งของพิเศษ
ผล: อัญมณีที่บรรจุความลับของเทพเจ้าแห่งท้องทะเล
เมื่อนำไปใช้เป็นวัสดุในการคราฟท์ ผลลัพธ์ที่ได้จะขึ้นอยู่กับระดับความสามารถของผู้ใช้
‘มันสามารถนำไปสร้างอาวุธลับได้หรือไม่?’
วูฮยอกครุ่นคิด จากเอกสารที่เขาเคยอ่านมีเรื่องราวเกี่ยวกับอาวุธโบราณ ที่สามารถต่อกรกับเหล่าเทพได้ แม้ว่าปัจจุบันจะไม่มีร่องรอยของอาวุธเหล่านั้นหลงเหลืออยู่เลย แต่เขาก็เชื่อมั่นว่ามันเป็นเรื่องจริง
“แล้วหัวใจของเหล่ากะลาสีล่ะ?” วูฮยอกเอ่ยถาม
“พวกมันอยู่ด้านโน้น” ไทรทันชี้ไปยังทิศทางใดทิศทางหนึ่ง
ไทรทัน ชี้ไปยังหีบธรรมดาใบหนึ่ง
มุมห้องด้านหลังถูกทิ้งร้างอย่างไม่ใส่ใจ เขาเปิดฝาหีบเผยให้เห็นภาพอันน่าสยดสยอง ภายในบรรจุไปด้วยหัวใจที่เต้นระรัว พั่บๆ อย่างไม่เป็นจังหวะ
พวกมันอ่อนแรง ไร้เรี่ยวแรง
ไทรทันคว้ากริชดูดเลือด อาวุธที่ดึงพลังชีวิตมาหล่อเลี้ยง
เขาลงมือทำหน้าที่อันแสนหฤโหดด้วยความชำนาญ ทุกครั้งที่กริชเล่มคมทิ่มแทงลงไปบนหัวใจ เสียงชื้นแฉะน่าสยดสยองก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงฟู่ฟาง
ขณะที่หัวใจเหล่านั้นละลายกลายเป็นของเหลวสีแดงฉาน ไหลซึมลงไปในเนื้อไม้เก่าแก่ของหีบ
เมื่อหัวใจดวงสุดท้ายแหลกสลาย ความเงียบงันอันหนักอึ้งก็ปกคลุมไปทั่วห้อง
ไทรทันเช็ดเลือดบนกริชที่เปื้อนเปรอะลงบนเสื้อคลุมขาดวิ่น ใบหน้าเรียบเฉยราวกับไร้อารมณ์ใดๆ แต่แวววิตกกังวลแวบผ่านดวงตาของเขา คำขอร้องชีวิตอันไร้เสียงนั้น ชัดเจนพอที่วูฮยอกจะสังเกตเห็น
แสงสีฟ้าจางๆ ใต้กองซากของเหล่าหัวใจดึงดูดความสนใจของวูฮยอก ความอยากรู้อยากเห็นกล้ำกลืนความสยดสยองเบื้องต้น
เขาหยิบชิ้นส่วนแปลกประหลาดนั้นขึ้นมา มันเป็นเศษหินเปล่งประกายสีฟ้าอมเทา ขณะพิจารณาอย่างละเอียด เขาเห็นลวดลายสลักอยู่บนพื้นผิว ตัวอักษรแปลกประหลาดเรียงตัวกันเป็นภาษาที่ไม่คุ้นเคย มันเปล่งประกายพลังเวทอ่อนๆ
คำอธิบายไอเท็มปรากฏขึ้นในห้วงคิดของเขา ขณะที่ยกเศษหินนั้นขึ้นสูง
[สัญลักษณ์มังกรฟ้า]
ประเภท: สิ่งของพิเศษ
ผล: หนึ่งในเก้าสัญลักษณ์ที่จำเป็นต้องมี เพื่อเป็นมังกรผู้ครอบครอง
การมีสัญลักษณ์นี้ไว้ในครอบครอง จะช่วยเพิ่มความสนิทสนมกับเหล่ามังกรฟ้า
และสามารถทำสัญญากับพวกมันได้
รอยยิ้มแห่งชัยชนะปรากฏบนใบหน้าของวูฮยอก
‘เจอแล้ว’ เขาคิด
ชิ้นส่วนที่หายไปของปริศนาต่อกันเข้าเสียที
ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมไม่เคยมีใครได้เป็นมังกรผู้ครอบครองมาก่อน มันเป็นคลาสที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
เว้นแต่จะย้อนเวลากลับไปทำตามขั้นตอนเดิมๆ เช่นที่เขาทำ
เขาใคร่ครวญถึงพลังอันมหาศาลที่คลาสนี้พึงจะมี พลังในการบัญชาการสัตว์วิเศษเหล่านี้อย่างแน่นอน
การสร้างสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นพอที่จะได้รับความภักดีจากพวกมัน - มันเป็นไปได้ทั้งนั้น
ด้วยความมุ่งมั่นที่เพิ่งค้นพบ วูฮยอกหันกลับไปเผชิญหน้ากับไทรทัน ผู้กำลังมองมาด้วยความหวั่นเกรง ผสมกับประกายบางอย่างที่คล้ายกับความหวัง
“ไม่มีอะไรอีกแล้ว…ไม่ใช่เหรอ?”
วูฮยอกเอ่ย เสียงนั้นแฝงไปด้วยความขบขันเล็กน้อย เขาได้ทุกสิ่งที่ต้องการแล้ว - ความรู้, สิ่งประดิษฐ์, และกุญแจสำคัญในการปลดล็อกพลังอันเหลือเชื่อ
เท่าที่เห็น ไทรทันทำหน้าที่ของเขาเสร็จสิ้นแล้ว
แวววับอันเย็นยะเยียบแล่นผ่านดวงตาของวูฮยอก ขณะที่กำลังชั่งใจกับตัวเลือกต่างๆ แม้ว่าเขาจะเมตตาและปล่อยไทรทันไป
ป่าเถื่อนอันเป็นสถานที่เนรเทศของไทรทันก็จะหายไปจากโลกภายในอีกไม่กี่วัน
“ข้ามีคำถามหนึ่งให้เจ้า”
วูฮยอกหันกลับไปเผชิญหน้าไทรทัน น้ำเสียงเรียบเฉย แววตาทอดมองราวกับกำลังประเมิน
ไทรทันเงียบกริบ สมองอันแหลักแหลมของเขากำลังประมวลผล การต่อสู้เพื่อรักษาเศษเสี้ยวแห่งศักดิ์ศรี หรือการก้มหัวรับใช้มนุษย์ปริศนาผู้นี้ ผู้ที่กำชะตากรรมของเขาไว้ในกำมือ
มันเป็นการตัดสินใจที่ยากลำบาก เส้นทางสายใดนำไปสู่ความอยู่รอด และเส้นทางสายใดนำไปสู่การสูญสิ้น คำตอบนั้นยังคงคลุมเครือ
* * *
