บทที่ 16 แบะ แบะ แบะ แบะ แบะ

ผนึกจักรพรรดิ

เมื่อพูดถึงวิถีแห่งจักรพรรดิมันเป็นศิลปะของจักรพรรดิที่สามารถออกคำสั่งแก่เจ้าหน้าที่พลเรือนและทหารได้หลายร้อยคน

ในลัทธิเต๋า เป็นศิลปะแห่งการถวายเทพเจ้า

ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ สวรรค์และโลก

ภูเขาและแม่น้ำ   ดวงวิญญาณ

ทุกสิ่งสามารถรังสรรค์เป็นเทพเจ้าได้

จินอัน เดินไปเดินมาอย่างกังวล คิ้วของเขาขมวดเป็นตัวอักษรจีน

ตามบันทึกการเดินทางของกวงผิงซานเหริน ใน "ในบันทึกแห่งกวงผิง" ไม่ว่าจะเป็นพืชหรือต้นไม้ คนหรือสัตว์ ก็มีคุณธรรมหยินเป็นของตัวเอง แต่ความแตกต่างอยู่ที่ว่ามากน้อยเพียงใด

ตัวอย่างเช่น เมื่อมีคนเดินทางในฤดูใบไม้ผลิ ไปภูเขาเพื่อเที่ยวชมทิวทัศน์แต่ลื่นล้มตกหน้าผา และได้รับการช่วยเหลือโดยเถาวัลย์บนหน้าผา นี่เป็นคุณธรรมหยินที่เถาวัลย์สมควรได้รับ

อีกตัวอย่างหนึ่งคือการไถ่บาปให้สัตว์นี่ก็เป็นคุณธรรมหยินที่สัตว์สมควรได้รับและเจ้าของจะดูแลสัตว์อย่างดีด้วยความขอบคุณและทนไม่ได้ที่จะฆ่าพวกมันเพื่อเป็นอาหาร

อีกตัวอย่างหนึ่งคือคนตัดฟืนไปตัดฟืนบนภูเขา จู่ๆ ก็มีฝนตกหนักจึงไปหลบใต้โขดหิน ซึ่งเป็นคุณธรรมหยินที่หินสมควรได้รับ

และอีกตัวอย่างหนึ่งคือ เด็กเก็บสมุนไพรที่ได้ช่วยงูขาว งูขาวตอบแทนบุญคุณด้วยการเดินทางจากภูเขาเป็นระยะทางไกลทุกวันเพื่อนำหนู คางคก และนก มาให้เด็กเก็บสมุนไพรทุกวัน งูขาวยอมอดน้ำอดอาหาร                     เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิตไว้ นี่คือสิ่งที่ เด็กเก็บสมุนไพรสมควรได้รับคุณธรรมหยิน

…

ทุกสิ่งในโลกเท่าเทียมกันในสายตาของวิถีเต๋า พวกเขาจะไม่ดูถูกคุณเพียงเพราะคุณเป็นก้อนหินหรือสะพานหินที่ไร้ชีวิต

ตราบใดที่ยังมีอยู่ ย่อมมีเหตุมีผลและผลกรรม

แต่จินอันพบว่าแนวคิดทางศีลธรรมของเขาดูแตกต่างจากคนอื่นๆ เล็กน้อย

คนอื่นๆ พยายามทำความดีให้ดีที่สุด และพูดถึงคุณธรรมหยิน นั่นก็เพราะว่าพวกเขาเข้าไปพัวพันกับ เหตุ ผลและกรรม นักพรตลัทธิเต๋าต้องการป้องกันไม่ให้เทพเจ้าลงโทษ ศากยมุนีต้องการป้องกันไม่ให้กรรมเผาร่างกาย       พวกเขาเพียงแค่มีความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะมีชีวิตรอด

นี่ก็เหมือนกับการใช้ระบบฝากเงินประจำ

ถึงแม้คุณจะไม่สามารถถอนเงินออกจากรายการเครดิตส่วนตัวได้ แต่มันสามารถให้เงินภายหลังได้ ช่วยลดปัญหาได้มาก บางครั้งคุณสามารถออกไปเก็บเศษเงินหรือออกไปข้างนอกเป็นครั้งคราวได้                                        และหยิบอาวุธเวทย์มนตร์ ดาบบินขึ้นมา

แต่คุณธรรมหยินของจินอันสามารถถอนออกมาใช้ได้!

จำนวนคุณธรรมหยิน

158 แต้ม

จินอันรู้สึกได้ถึงอารมณ์นั้น คราวนี้เขาผนึกยาที่อยู่บนโต๊ะ ซึ่งทำให้เขาสูญเสียคุณธรรมหยินไป 100 แต้ม

จู่ๆ จินอันนึกสนุกขึ้นมาเมื่อเขานึกถึงเรื่องนี้

จินอันเปิดประตู

สายตาของเขาจับจ้องไปที่แกะที่ถูกมัดไว้และเคี้ยวแครอทอย่างไร้กังวลตลอดทั้งวัน

แกะโง่เห็นจินอันจ้องมองเขา

รสชาติของแครอทที่มันกินอยู่หายไปในทันที มันเคี้ยวแครอทจนตัวแข็งแล้วจ้องมองไปที่จินอันอย่างหวาดระแวง

คนหนึ่งคนและแกะหนึ่งตัว ดวงตาโตและดวงตาเล็ก

　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　      lll——

ในท้ายที่สุด จินอันก็ล้มเลิกความคิดที่จะพยายามใช้ ผนึกจักรพรรดิกับแกะที่เป็นสิ่งมีชีวิต

ตอนนี้เถ้าแก่เนี๊ยโรงเตี๊ยมมีอาหารเหลือไม่มากแล้ว

จะสิ้นเปลืองไปกับของไร้สาระไม่ได้

เมื่อเห็นว่าจินอันหยุดจ้องมองในที่สุด แกะก็ร้องออกมาแล้วก้มหัวลงคาบแครอทขึ้นมาเพื่อสงบสติอารมณ์ สัตว์ร้ายคิดว่าในที่สุดจินอันก็มาแล้วฆ่ามันเพื่อทำหม้อไฟกิน

ต่อมา จินอันไปที่ห้องโถงด้านหน้าเพื่อหาบริกรและขอให้ห้องครัวซื้อขวดยาและเตาไฟ เขาวางแผนที่จะลองต้มยาที่เขาผนึกเพื่อดูว่าประสิทธิภาพของยาเปลี่ยนไปหรือไม่

ยาขนานนี้ซึ่งหมอขายยาบังคับให้เขาซื้อเรียกว่า "ยาต้มเสินกุยต้าปู่"

มีผลในการเสริมลมปราณและเพิ่มเลือดอย่างมาก

ยาก็เป็นไปตามชื่อของมัน ในบรรดายาตัวหลายชนิด ยาที่สำคัญที่สุดคือโสมและแองเจลิก้า

ยิ่งวัตถุดิบยาได้รับความร้อนมากเท่าใด ก็จะยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้น

แน่นอนว่ายาของจินอันนั้นคือโสมป่าและแองเจลิก้าทั่วไป และประสิทธิภาพของมันสามารถเสริมพลังได้เฉพาะคนธรรมดาทั่วไปเท่านั้น

ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน ร้านขายยาและพ่อค้าชาเป็นอุตสาหกรรมที่แสวงหาผลกำไร นอกจากนี้ เพื่อรักษาสภาพแวดล้อมที่แห้งสำหรับการเก็บวัตถุดิบยาและใบชาไม่ให้มีความชื้นและขึ้นรา                                         พวกเขาจะใช้กระดาษหม่อนดิบในการบรรจุพวกมัน

กระดาษหม่อนมีความนุ่มและเหนียว เหมาะสำหรับทำตำราและประดิษฐ์อักษร กระดาษหม่อนคุณภาพต่ำและกระดาษหม่อนที่เหลือซึ่งรู้จักกันทั่วไปในชื่อกระดาษหม่อนดิบที่ไม่ได้ใช้ จะตกไปอยู่ในมือของพ่อค้าขายยา        พ่อค้าชา และอื่นๆ เพื่อใช้ในการบรรจุยาและใบชา

เมื่อจินอันแก้เชือกและแก้กระดาษหม่อนทีละชั้น กลิ่นหอมของสมุนไพรราวกับมังกรที่หลุดพ้นออกจากพันธนาการ ซึ่งไม่สามารถระงับได้ และทั้งห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของสมุนไพรที่เข็มข้น

ไม่เพียงแต่ไม่มีกลิ่นหอมของสมุนไพรจีนเท่านั้น แต่ยังมีเพียงกลิ่นหอมอันบริสุทธิ์ของพืชพรรณด้วย กลิ่นหอมมากจนจินอันอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

จินอันรู้สึกสดชื่นหลังจากชิมเพียงนิดเดียว ร่างกายของเขาหายจากความเหนื่อยล้า และเขาเต็มไปด้วยพลังงาน

ดวงตามีความสดใสและเป็นประกาย

“ยาตัวนี้น่าทึ่งมาก!”

จินอันหยิบโสมขึ้นมาแล้วดม สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย: "โสมชิ้นนี้แตกต่างจากโสมป่าภูเขาฉางไป๋อายุ 30 ปี โชคดีจริงๆ ที่เคยเห็นในบ้านของนักสะสมมาก่อน แต่โสมนี้กลิ่นหอมบริสุทธิ์กว่า" …”

"และสีก็เข้มกว่ามาก..."

“หรือว่ามันจะเป็นโสมร้อยปี!”

จินอันรู้สึกประหลาดใจอีกครั้ง

ผนึกจักรพรรดิ ที่ใช้คุณธรรมหยิน 100 เต็ม ได้ผนึกวัตถุดิบยา กินเวลานานถึงร้อยปีงั้นเหรอ?

ด้วยความตื่นเต้นและความคาดหวังที่ไม่อาจทนได้ จินอันเริ่มหยิบฟืน เตาขนาดเล็ก และขวดยาที่ซื้อมา ควบคุมความร้อนแรงและจังหวะ เขาต้มยาอย่างระมัดระวัง

ขณะที่ไฟเริ่มมอดดับ ยาถูกเคี่ยวอย่างช้าๆ ด้วยไฟอ่อนๆ และกลิ่นหอมของสมุนไพรก็ลอยทะลุออกไปข้างนอกผ่านช่องว่างของประตูและหน้าต่างซึ่งปิดอยู่

ในลานบ้าน แกะของนักพรตลัทธิเต๋าอู๋ซัง  ซึ่งผูกติดกับไม้ไผ่กำลังเคี้ยวแครอทโดยเอาหัวลงในตะกร้าไม้ไผ่ ทันใดนั้น แกะก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองไปในทิศทางของบ้าน

แครอทในปากของมันหล่นลงพื้น

ทันใดนั้นกลิ่นก็หายไป

แบะ แบะ แบะ แบะ แบะ แบะ ~~

แบะ แบะ แบะ แบะ แบะ แบะ แบะ แบะ แบะ แบะ แบะ~~

…

…

“ไอ้แกะโง่นี่ ร้องบ้าอะไรนักหนาวะ?”

"ก็ดี……"

“ไอ้แกะโง่นี่ทั้งโลภ ซุกซน และตะกละ ชอบฉี่ไปทั่ว ป่าไผ่เล็กๆ ที่เคยงดงามราวกับบทกวี ตอนนี้พอเข้าไปใกล้ ก็ได้กลิ่นเหม็นสาบ”

“มีข้อบกพร่องมากเกินไป...”

“ประเด็นคือมันไม่มีประโยชน์เลย…”

“เอาล่ะ ถึงเวลาแล้วที่แกะโง่ตัวนี้จะต้องมีประโยชน์บ้างแล้ว”

จินอันตัดสินใจได้

เขาจะใช้มันเป็นหนูตะเภาเพื่อทดสอบพิษ

…

เอี๊ยด~

เมื่อจินอันเปิดประตูและเดินออกมาพร้อมกับชามยาสมุนไพรในมือของเขา แบะ แบะ แบะ แบะ~~

แกะที่ถูกมัดไว้ตรงลานบ้านกลับส่งเสียงดังยิ่งขึ้นไปอีก

ทุกสิ่งมีจิตวิญญาณ แกะตัวนี้้ที่ติดตามนักพรตลัทธิเต๋าอู๋ซัง มันเต็มไปด้วยพลังมันรู้ว่ายาสมุนไพรในมือของจินอันนั้นเป็นของดี มันเกือบจะกลายเป็นสุนัขที่ชอบเลีย ที่มีลิ้นเต็มไปด้วยหนามแล้วเลียมือจินอัน …

…ยาต้มอยู่ในนั้น!

“เจ้าแกะ เอ็งคิดว่าฉันจะทำดีกับเอ็งงั้นเรอะ”

“ฉันจะให้สิ่งดีๆ ที่ฉันมีไว้ให้เอ็งกินก่อน ถ้าเอ็งเป็นคนมีจิตวิญญาณจริงๆ เมื่อฉันอดอยากและไม่มีอะไรกิน เอ็งต้องซื่อสัตย์และเสียสละเนื้อของเอ็งเพื่อเลี้ยงผู้มีพระคุณของเอ็งนะ”

“หากเอ็งอยากได้ยานี่เอ็งก็พยักหน้า”

มือของ จินอัน ที่ถือชามยาขยับขึ้นลงสองสามครั้ง ในสายตาของแกะโง่นั้น เห็นเพียงชามยาต้มสมุนไพรที่มีกลิ่นหอมและอร่อยเท่านั้น แล้วหัวของมันก็ขยับขึ้นลงตามลำดับ

“ใช่แล้ว ทุกอย่างมีจิตวิญญาณจริงๆ”

“ฉันรู้ว่าเอ็งเป็นแกะที่ตอบแทนความเมตตาของเจ้านาย และเขาไม่ได้เลี้ยงแกะตาขาวโดยเปล่าประโยชน์”

จินอันหัวเราะและวางชามยาในมือลง

ยาต้มในชามดอกไม้ลายครามมีเพียงหนึ่งในห้าของชาม ซึ่งเท่ากับปริมาณยาสมุนไพรสองช้อนโต๊ะ จินอันยังกลัวว่าเขาเอาจจะให้ยามากเกินไปและอาจส่งผลเสียกับแกะ

เขายังคงรักสัตว์เป็นอย่างมาก

ทันทีที่เขาวางชามยาลง กลิ่นของยาต้มก็ดึงดูดมัน แกะแลบลิ้นสีแดงยาวที่เต็มไปด้วยน้ำลายแล้วเลียยาอย่างดุเดือด!

(จบบทนี้)

หากอ่านแล้วชอบ สามารถคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ผู้แปลได้นะครับ

หรือติติง เรื่องการคำที่ใช้เพราะผู้แปลก็เป็นมือใหม่ในวงการนิยายครับ ขอบคุณครับ