บทที่ 14 หยาง (ชี่) 

เมื่อเป็นเช่นนี้

จินอันจึงแสดงความเสียใจ

เขาเดินไปใกล้ร่างของผู้หญิงคนนั้นแล้วนั่งยองๆ

ในตอนแรก เขาชี้ให้เห็นเรื่องที่สงสัยต่างๆ เกี่ยวกับการตายของผู้หญิงคนนี้

พร้อมวิเคราะห์ประเด็นที่น่าสงสัยของคดีทีละประเด็น

“ยกเว้นปากและจมูก ร่างกายสะอาดปราศจากโคลนและทราย ข้าเห็นเล็บของนาง ไม่มีวัชพืชหรือโคลนติดอยู่จากอาการตื่นตระหนกเมื่อนางตกลงไปในแม่น้ำอย่างไม่ได้ตั้งใจ”

“มองดูนางอีกที่——”

จินอันพลิกศพหญิงสาวขึ้นแล้วยกชายเสื้อผ้าของเธอขึ้น ทันใดนั้น เขาก็เห็นรอยช้ำสีแดงอ่อนๆ ขนาดใหญ่ที่ด้านหลังของศพหญิงสาว

จุดเหล่านี้คือรอยช้ำบนร่างของผู้คนที่ตกลงไปในน้ำและจมอยู่ในแม่น้ำที่มีความเย็นจัด

ครอบครัวของสามีของผู้หญิงที่จมน้ำเห็นว่าจินอันกำลังจะเปลื้องผ้าของผู้หญิงคนนี้ออก แล้วอยากจะรีบออกไปหยุดเขา

อย่างไรก็ตาม เจ้าหน้าที่ทางการทั้งสองกลับรู้สึกประหลาดใจมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้ฟังการวิเคราะห์คดี เขาจ้องมองและชักดาบออกมาเพื่อป้องกันไม่ให้ทั้งสามคนก่อปัญหา

ป้องกันไม่ให้พวกเขาขัดขวางการสืบสวนของ จินอัน

เมื่อเห็นว่าพวกเขาวิ่งออกไปไม่ได้ทันที ทั้งสามคนก็เริ่มนอนลงกับพื้น แล้วร้องไห้โวยวายอย่างน่าสมเพช พวกเขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสาดน้ำสกปรกใส่จินอัน และพยายามกระตุ้นความเห็นอกเห็นใจของผู้คนรอบตัวเขา

“ยังมีกฎหมายอยู่อีกหรือไม่? ยังมีความยุติธรรมจากสวรรค์อีกไหม?”

“ทุกคนโปรดช่วยข้าอธิบายที ภรรยาของข้าที่เพิ่งจากไปได้ไม่นาน ร่างกายของนางยังไม่แข็งด้วยซ้ำ แต่กลับถูกคนจิตใจชั่วร้ายผู้นี้ดูถูกต่อหน้าต่อตาปะชาชี!”

“ซิงเอ๋อ ข้าขอโทษแทนเจ้าด้วย!”

“ข้ามันไร้ประโยชน์!”

แต่ในเวลานี้ ไม่มีใครยืนหยัดขึ้นเพื่อพูดแทนสามีและพ่อแม่สามีของผู้หญิงคนนนี้เลย

ทุกคนมุ่งความสนใจไปที่ จินอัน ที่กำลังคลี่คลายคดี โดยรอดูว่า จินอัน จะสามารถพลิกสถานการณ์ได้จริงหรือไม่และค้นหาสาเหตุที่แท้จริงของการเสียชีวิตของ หยางซิงเอ๋อ ซึ่งอยู่ชนชั้นทางสังคมเช่นเดียวกับพวกเขา

เพื่อชำระล้างความคับข้องใจของผู้ตาย

สมาชิกครอบครัวสามีทั้งสามคนของผู้หญิงคนนั้นต่างหลั่งน้ำตา กลิ้งตัวลงกับพื้น แต่ก็ไร้ประโยชน์ พวกเขาทั้งสามแอบมองหน้ากันอย่างลับๆ และเริ่มมีแววตาเป็นกังวล

จินอันไม่ได้ถูกรบกวนจากภายนอก เขามองดูร่างของหญิงสาวบนเตียงไม้ไผ่ เธอยังเด็กมาก อายุน่าจะไม่ถึง 25 ปีด้วยซ้ำ ในยุคปัจจุบัน เธอยังอยู่ในช่วงวัยรุ่น ในวัยรุ่งโรจน์ และพูดคุยกันอย่างไร้กังวลทุกวัน ความรัก ดูหนัง

กินอาหาร เมื่อมีพลังมากที่สุดก็ยังมีการเดินทางและทิวทัศน์อีกมากมายที่ไม่เคยผ่านพ้นเข้ามาในชีวิตของเธอ...

จินอันถอนหายใจ

“เพื่อชำระล้างความคับข้องใจของผู้ตายและความอยุติธรรมของผู้ตาย โปรดอภัยให้ข้าด้วยหากข้าทำให้เจ้าขุ่นเคืองในครั้งต่อไป”

ด้วยความเคารพต่อผู้เสียชีวิต จินอัน ได้ถอดเสื้อกันหนาวของผู้หญิงที่มีน้ำหนักมากเพราะเปียกน้ำออก จากนั้นเขาก็พับแขนเสื้อและขากางเกงของผู้หญิงขึ้น แล้วตรวจสอบข้อต่อของมือและเท้าของเธออย่างระมัดระวัง

นอกจากรอยช้ำบนร่างขนาดใหญ่ที่เห็นได้ชัดเจนบนหลังของผู้หญิงแล้ว ยังมีรอยสีแดงอ่อนๆ ที่เห็นได้ชัดเจนใต้รักแร้และข้อพับต้นขาของเธอ

“ทุกคนรู้ดีว่าจุดของร่างกายปรากฏขึ้นหลังจากการตาย”

“สาเหตุของจุดบนร่างคือการแข็งตัวและการสะสมของเลือดหลังความตาย ในระหว่างการชันสูตร ร่องรอยของจุดรอยช้ำบนร่างจะถูกนำมาใช้เพื่อตัดสินลักษณะของบุคคลก่อนเสียชีวิตด้วย”

“ใครๆ ก็เห็นได้สินะว่าบริเวณหลัง รักแร้ และขาของนาง มีรอยช้ำขนาดใหญ่ซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่สอดคล้องกับศพปกติ นี่แสดงให้เห็นว่ามีคนทำการเคลื่อนย้ายร่างกายของนางหลังจากที่นางเสียชีวิต

การบีบอัดเป็นเวลานานทำให้เกิดลักษณะรอยช้ำเลือดผิดปกติปรากฏบนศพ”

เวลานี้สามีของหญิงสาวบ่นว่า “เมียข้าตกน้ำแล้วจมน้ำ ชาวบ้านช่วยไว้ แล้วส่งนางมารักษาที่บ้านหมอประจำเมือง ศพถูกเคลื่อนย้ายระหว่างทาง มันไม่ใช่เรื่องปกติหรือไง?”

“ทำไมเจ้าถึงคิดว่าเราโยนนางลงบ่อแล้วทิ้งศพลงแม่น้ำ?”

จินอันมองอีกฝ่ายอย่างเฉยเมยแล้วพูดว่า "เจ้าพูดเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ข้าไม่เคยบอกว่าเป็นเจ้าหรือครอบครัวของเจ้าร่วมกันฆ่าบุคคลคนนี้เสียหน่อย"

เมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดของจินอัน การแสดงออกของสมาชิกทั้งสามคนของครอบครัวสามีของผู้หญิงคนนั้นก็เปลี่ยนไปในเวลาเดียวกัน

นั่นคือสีหน้าตื่นตระหนกที่ไม่สามารถปกปิดใบหน้าของพวกเขาได้อีกต่อไป

จินอันไม่ได้สงสัยในข้อนี้ แต่พูดต่อ: "หากเจ้ายืนกรานที่จะบอกว่ารอยช้ำบนร่างกายเหล่านี้เกิดขึ้นเมื่อถูกผู้อื่นช่วยเหลือ ก็ให้นับรอยช้ำเหล่านี้เกิดจากการที่ผู้อื่นช่วยเหลือก็แล้วกัน"

“เช่นนั้นเรามาดูพื้นรองเท้าถักของผู้ตายกันดีกว่า แม้ว่าพื้นรองเท้าจะถูกทำขึ้นแต่ยังมีดินเปียกจากแม่น้ำเหลืออยู่เป็นจำนวนมาก แกล้งทำเป็นว่าผู้ตายไปซักเสื้อผ้าที่แม่น้ำ แต่หลังจากเช็ดโคลนที่ปลายรองเท้าจะเห็นว่าปลายรองเท้ามันสึกหรอมากกว่าปกติ ขอถามหน่อยว่าใครกันที่เดินเขย่งเท้าแล้วมีแต่ปลายรองเท้าสึกหรออย่างรุนแรงเช่นนี้?”

“จะเป็นอย่างไรหากคนๆ หนึ่งตกลงไปในบ่อน้ำแล้วต่อสู้ดิ้นทุรนทุรายในบ่อน้ำเนื่องจากพื้นที่ขนาดเล็ก และพยายามใช้เท้าดันกำแพงบ่อให้หลุดพ้นออกจากผนังแคบๆ พยายามจะโผล่ขึ้นมาเพื่อขอความช่วยเหลือ?”

หลังจากที่จินอันคลุมศพด้วยผ้าอีกครั้ง เขาก็เดินไปที่ศรีษะของศพผู้หญิงแล้วนั่งยองๆ

“จริงๆ ตอนแรกก็ไม่แน่ใจว่าแม่น้ำคือจุดเกิดเหตุครั้งแรกหรือไม่ จนข้าตรวจดูตำแหน่งปากและจมูกของผู้ตายก็ยืนยันได้”

“หากคนตายเพราะจมน้ำ ทางเดินหายใจและเยื่อบุหลอดลมจะถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง ของเหลวที่มีโปรตีนจำนวนมากจะถูกหลั่งออกมาผสมกับน้ำภายใต้สัญชาตญาณ ทางเดินหายใจจะมีฟองสีขาวหรือสีแดงจำนวนมาก ฟองจะก่อตัวกระจายอยู่ในปาก จมูก และหลอดลม แล้วล้นออกมา นี่ถือเป็นหลักฐานสำคัญชิ้นหนึ่งในการพิจารณาว่าผู้ตายจมน้ำตายหลังตกน้ำหรือถูกโยนลงแม่น้ำหลังจากตายแล้ว”

“แต่ข้าไม่เห็นฟองเหล่านั้นเลยจากปากและจมูกของผู้ตาย”

“นี่แสดงให้เห็นว่าผู้เสียชีวิตได้ถูกฆาตกรรมโดยเจตนาและไม่ต้องการทิ้งเบาะแสและหลักฐานไว้กับผู้ตาย”

“เพียงแต่คนร้ายไม่ทราบเรื่องนี้ ดังนั้น เมื่อทำความสะอาดร่างกายแล้ว เขาก็กำจัดหลักฐานที่สำคัญที่สุด คือน้ำมูกที่ไหลออกจากปากและจมูก ทำให้เกิดข้อสงสัยใหญ่หลวงถึงสาเหตุที่แท้จริงของการเสียชีวิตของผู้ตาย” !”

“นี่จึงไม่ใช่ผีพรายที่เชื่อโชคลางแสวงหาชีวิต และก็ไม่ใช่ผีพรายที่พยายามจะฆ่าคนเพราะความอาฆาตแค้น! แต่นี่เป็นคดีฆาตกรรม! เจ้าหน้าที่ทั้งสองท่าน หากไปตรวจสอบบ่อน้ำที่บ้านสามีของสตรีผู้นี้

ตอนนี้บางทีอาจจะมีหลักฐานที่ยังไม่ถูกทำลายก็ได้”

นี่คือคำพูดสุดท้ายของจินอัน

ผู้คนทั้งลานก็ตกตะลึงในทันที

ผู้คนที่มารวมตัวกันที่ทางเข้าบ้านหมอรวมทั้งเจ้าหน้าที่ทางการทั้งสองต่างตกตะลึงเมื่อได้ยินเรื่องนี้และยังไม่หายจากการตกตะลึงอยู่เป็นเวลานาน

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจว่าเยื่อบุและโปรตีนคืออะไร แต่ก็ไม่ได้ไปขัดขวางพวกเขาจากการมองฆาตกรตัวจริงอย่างโกรธแค้น สามีของหยางซิงเอ๋อและพ่อแม่สามี

“ใช่แล้ว ข้ารู้ว่าการตายของหยางซิงเอ๋อนั้นไม่ใช่เพราะไปซักเสื้อผ้าที่ริมแม่น้ำแล้วตกน้ำหรือถูกผีพรายลากลงไปเพราะความอาฆาตรแค้น!”

มีเพื่อนบ้านที่มีส่วนร่วมในการนำร่างของหยางซิ่งเอ๋อขึ้นมาจากแม่น้ำแล้วติดตามครอบครัวสามีของหยางซิงเอ๋อเข้ามาในเมือง พวกเขาเริ่มตะโกนและสบถด้วยความโกรธ

ทุกคนรู้เรื่องราวทั้งหมดผ่านเพื่อนบ้านรายนี้

สามีของ หยางซิงเอ๋อ คือ เจามู่หรง

ก่อนที่ หยางซิงเอ๋อ จะแต่งงานกับสามีของเธอ อาจกล่าวได้ว่าเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในหมู่บ้านของเธอ เจามู่หรง จ่ายสินสอดมากมายเพื่อให้พ่อแม่ของ หยางซิงเอ๋อ  เพื่อคลายความกังวลแล้วให้แต่งงานกับ หยางซิงเอ๋อ

ในฐานะภรรยาของเขาในทางกฎหมาย

เพียงแต่ว่า หยางซิงเอ๋อ  และ เจามู่หรง ที่แต่งงานกันมาหลายปีแล้วแต่ไม่เคยมีลูกเลยซักคน เขาไม่รู้ว่าฝ่ายชายหรือฝ่ายหญิงกันแน่ที่มีบุตรยาก

เจามู่หรงเป็นลูกคนเดียวกลัวว่าสายตระกูลจะขาด พ่อแม่สามี จึงไม่พอใจกับลูกสะใภ้คนนี้มาก

จึงทุบตี ดุด่าเธอทุกวัน ที่คิดว่าตนต้องสูญเสียเงินไปกับการแต่งงานกับคนขี้แพ้ไข่ไม่ได้

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หยางซิงเอ๋อ ก็เป็นคนที่โชคดีเช่นกัน เธอยังมีน้องชายหนึ่งด้วย พ่อแม่ของ หยางซิงเอ๋อ ใช้ของขวัญหมั้นหมายราคาสูงช่วยลูกชายสร้างเรือนหลังใหม่และแต่งงานกับภรรยาของเขา

แต่ครอบครัวของเจามู่หรง สร้างปัญหาหลายครั้งโดยบอกว่าพวกเขาแต่งงานกับผู้แพ้ที่ไม่สามารถวางไข่ได้ และเรียกร้องให้คืนสินสอดเจ้าสาวและหยางซิงเอ๋อก็ควรหย่าร้างกัน

แต่ครอบครัวของหยางซิงเอ๋อ ปฏิเสธที่จะคืนเงินสินสอดให้ ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองครอบครัวแย่ลงเรื่อยๆ ดังนั้นพวกเขาจึงตัดความสัมพันธ์และยุติการติดต่อสื่อสารกันมานานแล้ว

ด้วยเหตุนี้ สามี พ่อแม่สามีของหยางซิงเอ๋อ จึงไม่พอใจกับ หยางซิ่งเอ๋อ มากยิ่งขึ้น และการทุบตี การดุด่าก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

เป็นไปได้มากเพราะด้วยเหตุนี้ ครอบครัวของสามีที่ไม่พอใจเธอมาเป็นเวลานาน ดังนั้นพวกเขาจึงโยนนางลงในบ่อเพื่อฆ่า หยางซิงเอ๋อ แล้วแสร้งทำเป็นลื่นไถลตกลงไปในแมน้ำและจมน้ำตาย

จินอันได้ยินเรื่องนี้ไม่ชัดเจน

เขามีสีหน้าประหลาดใจ

เนื่องจากจินอันเห็นบางอย่าง เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะการเคลื่อนไหวของศพก่อนหน้านี้และทำให้เกิดปฏิกิริยาทางระบบประสาทหรือไม่  เพราะจู่ๆ ร่างของ หยางซิงเอ๋อ ก็เปิดปากออกมาและลำคอของเธอก็ค่อยๆ อ่อนลง... มันเหมือนกับลมหายใจแห่งความตายที่อัดอั้นอยู่ในลำคอของเธอถูกปลดปล่อยออกมาผ่านการหายใจออก

(จบบท)