บทที่ 9 ยมโลก(หยิน) และโลกมนุษย์(หยาง) 

บทที่ 9 ยมโลก(หยิน) และโลกมนุษย์(หยาง)

เจิ้งหยวนหู่ พาคนเจ้าหน้าที่ทางการ 6 คนไปด้วย

กลุ่มคน 7 คน มาเยือนบ้านของ หลี่ต้าซาน อย่างเงียบ ๆ

“เจ้าสองคนไปเฝ้าสวนหลังบ้านป้องกันไม่ให้คนที่อยู่ข้างในหนีไปได้”

“พวกเจ้าที่เหลือจะมากับข้าไปพบกับคนในห้องนี้”

"ไปได้!"

เจ้าหน้าที่ทางการ 6 คน ถือดาบ แบ่งออกเป็นสองกลุ่ม

สภาพแวดล้อมในหมู่บ้านเป็นเนินบ้างที่ราบบ้างไม่สม่ำเสมอ บ้านเรือนของชาวบ้านจึงกระจัดกระจายเป็นหย่อมๆ ส่วนบ้านของ หลี่ต้าซาน ตั้งยู่บนทางเนินเล็กๆ ที่มีสนามหญ้าเรียบง่ายและมีรั้วกั้น

เมื่อพวกเขาเข้าใกล้มากขึ้น

มองที่หน้าต่างกระดาษ เขาสามารถเห็นเงาดำของคนที่นั่งนิ่งอยู่ในบ้าน สะท้อนผ่านหน้าต่างกระดาษด้วยแสงไฟในบ้าน

"ขออนุญาต"

“พวกเราเดินผ่านมาตอนดึก อยากค้างแรมสักคืนได้หรือไม่?”

“สหาย! ข้าขอพักค้างแรมได้หรือไม่?”

เจิ้งหยวนหู่ ยืนอยู่นอกรั้วซึ่งสูงเพียงครึ่งคนและตะโกนถาม แต่ร่างเงาที่มองผ่านหน้าต่างกระดาษในบ้านกลับนั่งนิ่งและไม่มีคำตอบใดๆ

สนามหลังบ้านก็เงียบมากเช่นกัน

ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาเงียบเกินไป

“มือปราบเจิ้ง หรือว่าที่อีกฝ่ายจะหหลับไปขณะนั่งอยู่”

“ดังนั้นเขาเลยไม่ได้ยินเสียงของท่านเจิ้ง?”

เจ้าหน้าที่ทางการคนหนึ่งคาดเดาด้วยเสียงกระซิบ

เจิ้งหยวนหู่ ไม่ตอบคำพูดของเจ้าหน้าคนนั้น สายตาของเขามืดคลำ เขายกมือขึ้นและพยายามดันประตูลานบ้านเบาๆ แต่ประตูดันเปิดออกทันที

ประตูรั้วไม่ได้ลงสลักไว้

เมื่อเห็นเช่นนี้ดวงตาของ เจิ้งหยวนหู่ ก็เป็นประกายทันนี จากนั้นเขาก็เป็นผู้นำและเดินเข้าไปในส่วนของลานบ้าน

น่าแปลกที่หลังจากเปิดประตูลานบ้านและมีกลุ่มคนห้าคนเข้ามาใกล้บ้าน ในบ้านก็ยังคงเงียบสงบอย่างยิ่ง แม้แต่ร่างเงาที่มองผ่านหน้าต่างกระดาษก็ยังนั่งนิ่งไม่มีเคลื่อนไหวใดๆ

ประตูบ้านไม่ได้ลงสลัก มีแสงสว่างไสวส่องมาจากบ้าน

“หืม? เหม็น!”

“ไม่! นี่มันเหมือนจะเป็นกลิ่นของซากศพที่เน่าเปื่อยแล้ว!”

ใบหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปในทันที

เจิ้งหยวนหู่ ก้าวผ่านประตูไป ของตกแต่งภายในบ้านเรียบง่าย หลี่ต้าซาน เป็นนักพนันที่แย่ ข้าวของล้ำค่าในบ้านทั้งหมดที่สามารถขายได้ถูกขายหมดแล้ว เหลือเพียงผนังทั้งสี่ด้านของบ้าน

อย่างไรก็ตามกลับไม่มีใครอยู่ในบ้าน

ไม่มีอะไรทั้งนั้น

มีเพียงโต๊ะโทรมๆ และม้านั่งโทรมๆ สองสามตัว โต๊ะและม้านั่งมีฝุ่นอยู่บ้าง ซึ่งพิสูจน์ว่าไม่มีใครอยู่ในบ้านของหลี่ต้าซาน มาหลายวันแล้ว

“แปลก พอออกไปนอกบ้านทุกคนเห็นคนนั่งอยู่ในบ้านอย่างชัดเจน?” เจ้าหน้าที่จ้องมองไปที่โต๊ะสี่ขาที่เต็มไปด้วยฝุ่นด้วยความสงสัยในสายตาของเขา

“ข้าสงสัยว่าท่านสังเกตเห็นหรือไม่ ว่าห้องนี้ให้ความรู้สึกน่าขนลุกราวกับว่ามีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองเราอยู่เสมอ”

“เฮ่ยผี เจ้าออกไปข้างนอกแล้วดูว่ามีอะไรผิดปกติกับสหายอีกสองคนนอกบ้านหรือเปล่า... เฮ่ยผี  ข้ากำลังพูดกับเจ้าอยู่ ได้ยินข้าไหม ทำไมเจ้าไม่พูดอะไรเลย”

เจิ้งหยวนหู่ ตะโกนอะไรบางอย่างกับเจ้าหน้าที่ทางการที่ยืนอยู่หน้าประตู แต่เจ้าหน้าที่ที่ชื่อ เฮ่ยผี กลับยืนนิ่งราวกับว่าเขาหูหนวกและไม่ได้ยิน

ตุบ!

เจ้าหน้าที่ทางหารที่ชื่อ เฮ่ยผี ซึ่งปรกติดีอยู่ครู่หนึ่ง แต่ทันใดนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้น

เจ้าหน้าที่อีกคนรุดหน้าเพื่อตรวจสอบ แต่เขาสะดุดด้วยสีหน้าหวาดกลัวและพูดว่า "ขะ ขะ...เขา ตายแล้ว!"

ในตอนนี้ ทุกคนเห็นได้ชัดเจนว่าลักษณะการตายของ เฮ่ยผี บ่งบอกถึงสิ่งที่น่ากลัว เขาเพิ่งตายไปต่อหน้าต่อตาทุกคน แต่กลับมีจุดดำคลำและจุดต่างๆ ตามร่างกายปรากฏขึ้นแล้วบนร่างกายของเขาราวกับว่าเขาตายไปนานแล้ว

สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวและดุร้าย คอของเขาเหยียดยาว และเส้นเลือดปูนโปนเหมือนเต่าเฒ่าที่มองดูดวงจันทร์ พยายามอย่างยิ่งที่จะเหยียดคอของมันออกจากน้ำเพื่อหายใจ หลงเหลือเพียงคราบน้ำขนาดใหญ่ใต้ร่างเขา ราวกับว่าเขาเพิ่งถูกลากขึ้นมาจากแม่น้ำ แต่เสื้อผ้าของเขากลับแห้งเหือด...

ลักษณะการตายแบบนี้!

สูดดดด!

ทุกคนที่อยู่ ณ ตอนนั้น ต่างสูดลมหายใจ

แม้แต่ เจิ้งหยวนหู่ ก็รู้สึกเสียวสันหลัง และความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั้วร่างเข้าถึงกระดูก

ลักษณะการเสียชีวิตนี้เห็นได้ชัดว่าเหมือนกับหลี่ต้าซาน ที่เสียชีวิตในคุก

คนร่างใหญ่ ที่ปรกติ!

จู่ๆ ก็ตายอย่างเงียบงันและไร้เหตุผลต่อหน้าต่อตาทุกคน!!

ตุบ!

เพียงครู่เดียว เจ้าหน้าที่ทางการอีกคนก็ล้มลงกับพื้นด้านหลังของ เจิ้งหยวนหู่ และเสียชีวิตอย่างเงียบๆ ต่อหน้าต่อตาเขา

พวกเขาตายในลักษณะเดียวกันทั้งหมด!

เหมือนตกน้ำและจมน้ำ มีจุดดำคลำตามร่างกายปรากฏขึ้น

ไม่มีบุคคลภายนอกอยู่ในบ้าน แต่พี่ชาย 2 คนเสียชีวิตอย่างลึกลับในชั่วพริบตา จาก 5 คนที่เข้าไปในบ้านของ หลี่ต้าซานเป็นครั้งแรก มีเพียง เจิ้งหยวนหู่ และเจ้าหน้าที่ทางการอีก 2 คนเท่านั้นที่ยังคงอยู่

“หะ...หัวหน้าเจิ้ง มีอะไร...ที่น่ากลัวอยู่ในห้องนี้ที่เรามองไม่เห็นหรือเปล่า ขอรับ?” เจ้าหน้าที่ในวัยสี่สิบกว่าซึ่งมีบุคลิกสงบ ดูเหมือนจะนึกถึงอะไรบางอย่างได้ และกระซิบกับ เจิ้งหยวนหู่ ด้วยเหงื่อออกบนใบหน้าของเขา..

“ข้าได้ยินมาจากคนโบราณว่าโลกนี้มีภูติผีวิญญาณและสิ่งลี้ลับที่คนธรรมดาไม่สามารถมองเห็นได้ มีแต่พระสงฆ์ นักพรตเต๋า และคนทรงเท่านั้นที่จะเห็นของแบบนี้...บางทีเราอาจจะอยู่ในคุก? เหมือนกับ...สิ่งลี้ลับที่ฆ่าหลี่ต้าซานหรือเปล่า?”

“เมื่อเจอสิ่งลี้ลับแบบนี้ต้องเจอพระสงฆ์และนักพรตลัทธิเต๋าเท่านั้น... รีบหนีโดยด่วนเถอะ ขอรับ ท่านเจิ้ง หากช้าไปเกรงว่าเหล่าสหายจะตายกันหมดที่นี่ กลับเมืองฉางกันก่อนเถอะ” แล้วตามหาพระสงฆ์และนักพรตลัทธิเต๋ามาประกอบพิธีกรรม“!”

"รีบออกไป!"

เจิ้งหยวนหู่ นำกำลังที่เหลือออกจากบ้านทันที แต่ก่อนจะออกไปข้างนอกนั้น

ตุบ! ตุบ!

เจ้าหน้าที่ทางการทั้งสองก็เสียชีวิตอย่างเงียบๆ

ยังคงเป็นการตายที่แปลกประหลาดจากการตกน้ำและจมน้ำ

เจิ้งหยวนหู่ ไม่ลังเลอีกต่อไป ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดและรีบวิ่งออกไปนอกบ้าน

ในขณะที่รีบออกไปเขาก็ตะโกนคำราม

“ข้า เจิ้งหยวนหู่ หัวหน้ามือปราบแห่งเทศมณฑลฉาง พระปีศาจแบบไหนที่ซ่อนตัวอยู่ที่นี่แกล้งทำเป็นภูติผี?

“เจ้าไม่กลัวหรือว่าราชสำนักจะส่งกองกำลังมาล้อมบ้านเจ้า พวกเขาจะขุดกระดูกของบรรพบุรุษของเจ้าแล้วเผ่าจนเป็นเถ้าถ่าน!”

ปราณในร่างกายของเจิ้งหยวนหู่ กำลังหมุนเวียน และเสียงคำรามก็ดังสนั่นดั่งสายฟ้าฟาดในบ้าน และเขาก็รีบวิ่งออกจากบ้านหลังนั้นด้วยความเร็วสูง

เมื่อเห็นว่า เจิ้งหยวนหู่ กำลังรีบออกจากบ้านเหลือเพียงก้าวเดียวเท่านั้น เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!

ตะเกียงบนโต๊ะสี่ขาที่ขาดรุ่งริ่งดับลง

จู่ๆ เขาก็จมดิ่งลงไปในความมืดมิดจนมองไม่เห็นนิ้วของเขา และในขณะเดียวกันอุณหภูมิในห้องก็ลดลงอย่างรวดเร็ว

ในห้องมืดมิดตอนกลางคืนนั้น เจิ้งหยวนหู่ ก็กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว เขาเป็นคนร่างกายกำยำราวกับถูกอะไรบางอย่างคว้าไว้ เขาอยู่ห่างจากประตูเพียงก้าวเดียว ทันใดนั้นเขาก็ถูกลากกลับเข้าไปในห้องอันมืดมิด โดยไม่มีอะไรขวางกั้น

กลางคืนที่เงียบสงัด

หมู่บ้านซ่างปันทั้งหมดเงียบสนิท ราวกับว่าตกอยู่ในความเงียบอันแปลกประหลาด

เจิ้งหยวนหู่ ส่งเสียงดังสั่นแต่ไม่มีใครในหมู่บ้านซ่างปันได้ยิน ทุกคนหลับลึก แม้แต่ หลี่เจิ้ง ที่อยู่ใกล้บ้านของหลี่ต้าซาน และเจ้าหน้าที่ทางการอีกสองคนที่เฝ้าสวนหลังบ้านก็ยังเงียบสงบผิดปกติ และไม่มีผู้ใดมาตรวจสอบสถานการณ์

ราวกับว่าภายในและภายนอกบ้านกลายเป็นโลกสองใบที่แยกจากกันโดยหยินและหยาง

เขาเข้าสู่ยมโลก

ตั้งแต่นั้นมา เขาถูกแยกออกจากโลกหยินและโลกหยาง

…15 วินาที

…30 วินาที

…45 วินาที

กลางคืนอันเงียบสงัด

เงียบสงัดดั่งน้ำนิ่ง

เวลาผ่านไปทีละน้อย ทันใดนั้นในห้องมืดสนิทที่เทียนดับ เทียนเล่มหนึ่งก็สั่นไหวและห้องที่มืดมิดและหนาวเย็นก็กลับมาสว่างไสวขึ้นอีกครั้ง ทำให้อุณหภูมิของโลกกลับคืนมา

มองเห็นร่างหนึ่งนั่งอยู่ในห้องผ่านหน้าต่างกระดาษ

ร่างนั้นนั่งนิ่งไม่ไหวติง

เป็นร่างเดียวกับที่ เจิ้งหยวนหู่ และคนอื่นๆ เห็นข้างนอกมาก่อน

แต่คราวนี้ ร่างนั้นจู่ๆ ก็ขยับ

ร่างนั้นลุกขึ้นจากตำแหน่ง

และได้ยินเสียงฝีเท้า

ร่างนั้นกำลังเดินไปที่ประตู รูปร่างที่สูงใหญ่กำยำก็เดินออกจากบ้าน

เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจที่ เจิ้งหยวนหู่ ที่ถูกลากเข้าไปในบ้าน แต่ตอนนี้เขากลับออกมาโดยไม่ได้รับอันตรายด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์!

(จบบท)